Forum Wolnych od Alkoholu

[Jacek]

[Klara]

[pietruszka]

[olga]

[AnnaEwa]

Jeśli chodzi o mnie... Cóż, moje odseparowanie od osób uzależnionych w moim życiu jest dość świeżej daty. Napisałam wcześniej w tym wątku, że bardzo dobrze Cię rozumiem, bo i ja podejmowałam podobne decyzje, z podobnych powodów.
Teraz jestem sama. Co się rzuca w oczy? Po pierwsze, jestem NAPRAWDĘ sama. Przez te wszystkie lata, kiedy próbowałam ułożyć życie z alkoholikami, a w gruncie rzeczy alkoholikom, reszta mojej rodziny zaczęła żyć własnym życiem. Niby wszystko jest w porządku, ale te relacje są płytkie i incydentalne. Obawiam się, że tak już zostanie.
Przyjaciół nie mam. Gdy żyłam z pijącym, nie było czasu na przyjaźnie, przecież ja nie mogłam wyjść, a do domu zaprosić - strach... Nawet, jak on był trzeźwy, to wszyscy zdrowi ludzie widzieli to, co ja sądziłam, że ukryłam, i nie odwiedzali nas więcej. Chyba, że były to osoby zaburzone, którym to się podobało ("jaka dzielna kobieta!"...) - te przestały się do mnie odzywać, gdy przestałam być dzielna i "zostawiłam na pastwę losu". Nagle okazało się, że jestem już w tym wieku, że nowe znajomości nie przychodzą już tak łatwo, jak na studiach, zwłaszcza, gdy się pracuje, by spłacać długi.
Nie sądzę, by udało mi się jeszcze w życiu zasypać tę przepaść, która powstała, gdy inni ludzie szli do przodu, a ja kopałam, stojąc w miejscu, głęboki dół. To chyba najwyższa cena, jaką zapłaciłam. Mówi się "coś za coś", tyle, że nie bardzo było coś za to coś - bo żadnemu z moich pijących, koniec końców, nie pomogłam, stało się i tak, co stać się miało. Może, gdybym kiedyś postąpiła inaczej, gdybym wymagała od ludzi, którzy mnie otaczali, normalnych zachowań pod moim adresem, może przestaliby pić. Może by żyli?... - ale wtedy nie miałabym prawa być bohaterką, prawda?
Nie zostałam bohaterką. Mało tego, tak na dobrą sprawę, zostałam frajerką.

[Betrusz]

Dziękuję Wam za opowiedzenie swoich historii.
Przewija się w nich jeden motyw- NIKT z nas nie wie jak byłoby, gdyby nie podjął takiej a nie innej decyzji. Odejść, zostać, dać szansę czy wykopać??? I tak źle i tak niedobrze...
Bo życie z KAŻDYM człowiekiem- alkoholikiem czy trzeźwym jest po prostu loterią.
Czy żyjąc z mężczyzną trzeźwym mamy gwarancję wiecznego zdrowia? Czy rzeczywiście jesteśmy wolne od stresów?
Jacku - rozumiem i biorę to co jest dla mnie w tej chwili dobre- prawda, serdeczność.
Natomiast agresja i złość- nie przemawia do mnie i potrafię ją wyczuć! Dlatego OSSA- nieprawdą jest, że nie wiem po co tu wchodzę! Z pewnością nie po złośliwe komentarze i robienie ze mnie idiotki!!!

Klara- Tak, przeszłam pełen kurs!

[Linka]

[Betrusz]

Linka- odpowiadam na pytania i opowiadam o swoim życiu- mniej więcej, bo wiadomo, że za mało czasu na napisanie o wszystkim...
Ja też chodzę na Al-anon i powoli wdrażam w życie to co słyszę.
Nie przyjmuję obietnic!
Nie mam oczekiwań!
Cieszę się tym co mam.
Jego zapicia nie wywracają mojego życia do góry nogami, ale przyznaję- nadal mnie denerwuję.
Jeszcze nad tym pracuję.
Mówię o swoich uczuciach!
Myślę o sobie! Chociaż widzę też zmagania męża...

[olga]

Większym stresem od życia z czynnym alkoholikiem jest pewnie ciężka choroba i śmierć wlasnego dziecka....i wojna pewnie...utrata pracy to przy tym pestka nie mówiąc o jakichś tam drobnym problemach pojawiających się w życiu ze zdrowym partnerem.

[Klara]

[Sandrusia]

A ja ... ja czuję to co przeszłam jakiś miesiąc temu- pisałam o tym na moim wątku- czuję .. wielką iluzję. Broń Boże nie oceniam, nie radzę. To moja "informacja zwrotna" .To czuję.
Przeszłaś terapię, znasz mechanizmy. Moim zdaniem żyjesz teraz w iluzji.

[Betrusz]

Olga ja przeszłam śmierć swego syna....

[Betrusz]

Sandrusia często tak bywa, że zna się coś teoretycznie a potem życie układa się tak a nie inaczej i...żyjemy w iluzji. Mąż nadal nie pije. Remontuje łazienkę. Nie myślę o jutrze- żyję dniem dzisiejszym.

[OSSA]

[olga]

Współczuję