Forum Wolnych od Alkoholu

[pannamigotka]

[Duszek]

Zmiana terapeutki kolejny raz ??? Jakoś źle bym się z tym czuła.
W tym tygodniu mam spotkanie to spróbuję z nią porozmawiać o moich odczuciach.

A tak poza to rzeczywiście chyba mam "nawrót".
Trochę spokoju a ja zapomniałam już co się wydarzyło wcześniej i do czego mnie to doprowadziło. Ostatnio zauważyłam, że znów cała ta sytuacja zaczyna mieć odzwierciedlenie w moim funkcjonowaniu, szczególnie w pracy.
Nie dam się!

Choć COŚ nie daję mi spokoju...
Jak to jest, że osoba uzależniona podejmuje terapię- sama z własnej woli.
Bardzo angażuje się w pracę nad sobą, zauważa negatywne skutki picia i jak wiele krzywdy to niosło. Często daje wskazówki innym np. odnośnie zapicia. Zaczyna widzieć zmiany pozytywne, odbudowuje stosunki z innymi. Ba dostaje dużo metod i narzędzi do pracy nad sobą i w razie czego. A jednak...
I nagle okazuje się, że ludzie na grupie są źli, że nie rozumieją, że oskarżają, że mówią coś co nie jest prawdą, że to przez innych...
Iluzja i zaprzeczenia...
Nie rozumiem tego, ale wiem, że nie mam na to wpływu...

[smokooka]

Duszku, a może warto zamknąć ten wątek i otworzyć nowy o jakimś radosnym, pełnym nadziei tytule? Mówię to na podstawie swojego doświadczenia... póki byłam zdołowana to nic mi się nie chciało układać, jak postanowiłam, że wstaję z tego doła, to początki może nie były łatwe, ale wstałam i stoję stabilnie. To takie magiczne myślenie, ale u mnie było skuteczne. Zaczarowałam samą siebie

[Duszek]

Wiesz ostatnio też nad tym się zastanawiałam, ale nie mam jeszcze pomysłu.
W sumie na samo otwarcie dostałam od Klary "reprymendę" odnośnie tego jak można traktować życie jako grę (chyba tak jakoś to było )

[smokooka]

"Chcę wygrywać swoje życie" "teraz będę szukać we wszystkim czegoś dobrego" "wierzę, że dam radę" "zamierzam żyć szczęśliwie"

[Duszek]

Tak masz rację!
Siedzę i zrzędzę tylko, rozdrapuję to co było i nie potrafię cieszyć się tym co mam, nie potrafię zmienić tego i nawet nie próbuję...
Nie, nie piszę tego w złości, bo taka jest prawda i ja tak to widzę.
I pogrążam się jeszcze bardziej myśląc że właśnie przez to jestem taka beznadziejna.
Dziś rano przypomniał mi się taki wątek "21 dni bez narzekania" (chyba!) i chęć aby spróbować wprowadzić to w swoje życie..
Dzięki

[pietruszka]

Duszek - dawaj nazwę nowego tematu i jedziemy...
Faktycznie, po co to ma być szkodliwa afirmacja... Może tytuł tematu na początku oddawał Twoje uczucia, ale teraz... jesteś już znacznie dalej, nawet jak Cię chwilowe dołki omijają.

[Klara]

[Duszek]

[Duszek]

Ostatnio młodzież z mojego otoczenia była na zabawie z okazji Halloween. Super przebrania i podobno zabawa cudna.
A mnie naszło na refleksję...
Co ja robiłam przez ostatni czas, kiedy gdzieś się dobrze bawiłam...
Czy ja w ogóle kiedykolwiek byłam gdzieś z moim M...
I doszłam do wniosku, że ja nie mam takich miłych wspomnień. Mój związek opierał się głownie na czekaniu, na ratowaniu, na pilnowaniu, na kręceniu się wokół niego a On...korzystał z życia.
Po co to napisałam....obdzieram się z iluzji
Przeszłość już była,więc nic w niej już nie zmienię, ale przede mną jeszcze przyszłość...a Ona jest zależna tylko ode mnie!

Dziś czytając forum naszła mnie jeszcze jedna refleksja.
Cieszę się z tego, że coraz częściej spotykam młodych ludzi z krótkim stażem bycia z alko, którzy podejmują tak szybko walkę o siebie...

[Duszek]

Dotarło do mnie, że niektórych uczuć nie da się tak zamknąć w pudełeczku, uśpić, bo one w końcu wyłażą, budzą się. Tak robiłam do tej pory i ciągle kręciłam się jak na karuzeli, wracałam w te same miejsca. I coraz bardziej pogrążałam się w użalaniu, w poczuciu własnej krzywdy...Teraz chcę bez zamrażania przeżyć wszystko: ból, rozpacz, żal, stratę, właśnie po to, aby zacząć nowy rozdział swego życia.

"Wiem, że z niektórych wspomnień pragniesz się jak najszybciej wyzwolić. Zapomnieć, jak zły sen. Jednak każdy z nas ma takie rany, które mogą długo krwawić, budzić cię w nocy. Nie panikuj, nie szukaj środków przeciwbólowych. Wystarczy uzbroić się w cierpliwość i czekać, gdy czas sam dobierze ci lekarstwo. Każdemu dobierze inne. Dla kogoś będzie to nowa miłość, dla kogoś – nowe zajęcie, a dla kogoś innego… choćby morze. Pewnego razu znajdziesz się nad morzem, a ono zabierze na grzbietach fal ból twoich wspomnień. Każdy z nas ma swoje morze". E.Safarli

[Duszek]

To tak jakby o mnie...na zakończenie tej smutnej drogi i dobry początek nowego...

"Dotarłam do krawędzi.
Przegapiłam moment, gdy nasze niezbyt szczęśliwe życie rodzinne przekroczyło jakąś niewidzialną granicę, za którą była już tylko przepaść. To właśnie na krawędzi tej przepaści balansowałam resztką sił, usiłując utrzymać się i nie zrobić czegoś nieodwracalnego. Z przodu było nieznane, z tyłu – mrok i koszmar, a na krawędzi – ja, zakładniczka, która się panicznie boi.
Jakim cudem stałam się zakładniczką? Podobnie jak miliony innych kobiet: marzyłam o trwałej rodzinie i kochającym mężu. Myślałam, że takiego właśnie znalazłam, a po ślubie zrozumiałam, że nie jest wcale taki, jak mi się wydawało. Znana historia – pił, bił, obrażał, był zazdrosny. Trzeba było już wtedy uciekać, ale dziecko jeszcze miałam przy piersi, które ciągle chorowało, a ja bez pracy… Nie miałam wtedy do tego głowy. A potem? Potem stałam się zakładniczką sytuacji. Krewni i przyjaciele i najbliższa rodzina – wiedzieli o wszystkim i doradzali jak mogli najlepiej:
- Dziecko potrzebuje ojca, - słyszałam to tyle razy… Ciężko z tym polemizować – owszem, potrzebuje…
- Nie możesz zhańbić rodziny rozwodem, - powtarzała matka swoją mantrę, a ja miałam poczucie winy, że ona - taka wspaniała, wzorowa matka i żona - będzie musiała się przyznać, że źle wychowała swoją córkę.
- Całkiem chłop bez ciebie zginie… przecież trzyma się tylko ze względu na rodzinę… zastanów się dobrze, - ciężko wzdychała teściowa i było mi wstyd: faktycznie, jestem przecież mu poślubiona, składałam przysięgę, czy mam zatem prawo zrzucić z siebie ten ciężki krzyż?
- Kto cię z tym bagażem zechce? – uświadamiała mnie koleżanka. – Dobry mąż w naszych czasach to deficyt, spójrz, ile jest wokół wspaniałych dziewczyn i każda chce za mąż, a ty będziesz rozwódką z dzieckiem – szans nie masz żadnych! W najlepszym razie zamienisz siekierkę na kijek – po co ci to?
Więc się bałam. Bałam się, że będę do końca życia sama, że syna będę musiała sama wychować…Albo, że trafię na jeszcze gorszego. Mój przynajmniej ma złote ręce jak nie pije… No i syna kocha…
Zwlekałam z decyzją tak długo, jak byłam w stanie – dopóki nie stanęłam przed wyborem: skoczyć i się zabić albo wrócić do piekła, w którym będę żywą zakładniczką. I nagle odezwała się Przepaść we własnej osobie…
- Dlaczego chcesz się koniecznie zabić? – spytała.
- Nie chcę, ale nie mam wyboru. Albo wstecz albo w dół.
- Jak chcesz w dół, to pewnie się zabijesz, chociaż nie jest to jeszcze takie pewne. Może się czegoś chwycisz po drodze – krzaka, korzeni…
- A jeśli nie zdążę?
- Wybierz inny tor lotu.
- A są inne?
- Pewnie! Możesz podskoczyć do góry i zobaczyć, co się stanie. Albo przeskoczyć na drugą stronę. Albo zbudować most.
- Nie umiem budować mostów i nie mam budulca. A do góry albo na drugą stronę to się boję. Nigdy tego nie robiłam!
- No to co? W piekle też nigdy nie żyłaś, a jednak spróbowałaś i co? Przyzwyczaiłaś się jakoś…
- Nie przyzwyczaiłam się – dlatego tu jestem. Teraz to mi wszystko jedno, żal mi tylko syna…
- A nie żal ci trzymać go w piekle?
- Czego ty chcesz ode mnie?
-Żebyś skoczyła! Żebyś przynajmniej spróbowała!
- Boję się, że sił mi zabraknie…
- Nie zabraknie, jeśli naprawdę będziesz chciała coś zmienić w życiu.
Podeszłam bliżej krawędzi i zajrzałam w nicość – zobaczyłam mgłę i nic więcej. Nic, co pozwoliłoby na określenie głębokości – być może wynosiła ona 3 metry, a może 300… Obejrzałam się. Tam, z tyłu stali wszyscy i patrzyli na mnie – niektórzy z przerażeniem, a inni oskarżycielsko…
- Zniszczysz bezpowrotnie wszystko, co miałaś! – złowieszczo wysyczała mama.
- Oj, straszny błąd popełnisz! Straszny! – biadoliła teściowa.
- Zabijesz się, głupia! – płakała koleżanka.
- Skacz, skacz, no dalej – jeszcze przypełzniesz na kolanach, będziesz mnie błagać o wybaczenie, - bełkotał z pijackim uśmieszkiem mąż, otwierając kolejne piwo.
To był kres… Zrozumiałam nagle, że jeśli nie skoczę, to umrę. Cokolwiek czaiło się tam, w strasznej, nieznanej przyszłości – było to lepsze od tego, co znajdowało się za moimi plecami. Najpierw zdjęłam z siebie poczucie winy, złożyłam ładnie i położyłam na ziemi. Obok położyłam wstyd, niepewność, wątpliwości, a na samym wierzchu – strach. Po co mi te obciążenia w czasie lotu? Od razu zrobiło mi się lżej, nawet się uśmiechnęłam. Następnie mocno przytuliłam do siebie syna, wzięłam solidny rozbieg i skoczyłam. Skoczyłam w górę, a nie w dół, bo poczułam moc i chciałam sprawdzić, jak to będzie.
I nagle… Zrozumiałam, że lecę! Zamiast spaść – szybowałam, a za moimi plecami szeleściły skrzydła, które nie wiadomo skąd się wzięły. Spróbowałam nimi sterować i teraz mogłam lecieć w każdą stronę – w prawo, w lewo, dokąd zechcę! Skąd one się wzięły?
- Skrzydła ma każdy, ale wielu ludzi nawet nie podejrzewa, że je ma, - wyszeptała Przepaść. – Życie doprowadza ich do skraju nicości właśnie po to, by polecieli. A czy w górę, czy w dół – to już każdy sam wybiera…"

Na motywach opowiadania Iriny Sieminoj. Przekład I.Z.
Po Pierwsze Ludzie

[Duszek]

[iwonka1000]

Chcialabym wiedziec jaki jest ciąq dalszy...Ja tez podjęłam to ryzyko.Wzięłam pod pachę dwie córki i polecialam...i choć jeszcze nie wiem gdzie wyjąduję to jestem pewna,ze to byla słuszna decyzja.Pozdrawiam

[olga]

jasne, że słuszna jesteś silną kobitką z charakterem, dasz sobie radę, będziesz miała dzieci przy sobie i rodzinę, więcej Ci nie potrzeba