Forum Wolnych od Alkoholu

fairy

Olga u mnie w domu było własnie tak.
Dokładnie tak.
Mam tylko mamę, ojca nigdy nie było w domu.
Od dziecka byłam wyczulona i nasłuchiwałam , obserwowałam czy mama nie płacze znowu,
czy nie jest smutna, ciagle się jej pytałam jak sie czuje. Ciagle się zastanawiałam czy nie jest zła, czy wszystko robię dobrze.
Potem to się przeniosło na resztę świata.

Terapia DDA nie przeraża mnie, może dlatego że na poczatku terapii zaniosłam
mojej terapeutce liste spraw z którymi sobie nie radzę i nad którymi chcę pracować.
Mama była na drugim miejscu.
W sumie przez te 7 miesiecy terapii wiecej przerobiłysmy o moim dzieciństie, mamie, ojcu, szkole niżeli o mężu. Mąż się jakoś przy okazji odseparował.
Dziś widzę że męża nie ma a ja współodczuwam z całym światem.
Kiedy odmawiam albo pojawia się zbyt wiele osób które czegoś ode mnie chcą wpadam w panikę, lęk.
Asertywnośc dużo mnie kosztuje.
Zaczekam może jeszcze z tym DDA przynajmniej na rozwód ale intuicyjnie ciągnie mnie tam.

anuszka

fairy

Dziewczyny kochane. Ja się dziś złapałam na czymś co się zaczęło w styczniu
jak wywaliłam męża i trochę już przeszło ale nie do końca.
Mam problem z robieniem sobie przyjemności.
Poszłam do sklepu i chciałam sobie kupić serek pleśniowy i nie mogłam.
Stałam patrzyłam na niego i jakaś blokada, po prostu nie mogłam go kupić.
Poczułam że nie zasługuję, że nie warto, poczułam lekkie uczucie winy i nie kupiłam tego serka.
Czy ktos miał podobny problem?

Przez parę dni myślałam że uwolniłam się od myśli o alko.
A jednak wracają mi w myślach jakieś słowa które mówił, że jestem wariatką, że chcę go szantażować rozwodem, że jestem nikim ważnym.
Czasem słyszę w myślach jak mówi nt. rozwodu "i co? zadowolona jesteś z siebie?"
(ale to już mój własny wymysł)
Dodam że mimo że przez lata tak mi mówił i czułam się niekochana to jednak potrafiłam iść i kupić sobie ciuch jakiś, buty, coś dobrego.
A teraz ... ciężko.
Podobnie mam ze zrobieniem sobie pachnącej kąpieli, malowaniem się... ogólnie kazdy rodzaj robienia czegoś miłego dla siebie mam jakby zablokowany.

Klara

pietruszka

samokaranie uprawiasz, fairy?

She

Fairy, pomyśl sobie co pysznego mogłabyś z tego serka zrobić :mniam:

Lub pomyśl że kupujesz to dla kogoś, wyświadczasz komuś przysługę?
No a gdy już będziesz miała w domu te cudowne rzeczy to traktuj je jako prezent 23r

Ja mam problem z kupowaniem rzeczy na zapas (już wiem skąd się to wzięło) i czasami wkurzałam się po co kupuję kolejny ser, wędlinę czy inne buty skoro mam już w domu to czego było mi potrzeba...

fairy

Niestety na to wygląda.
Poczułam że nie jestem godna tego serka i że będzie mi go ciężko zjeść więc nie kupiłam.
Już wiem że rzeczy kupione na siłę nie sprawiają mi potem żadnej przyjemności i tylko męczę się z nimi.
Nie wiem jak to teraz odkręcić i jak takie coś moze się zrobić w psychice w 1 miesiąc.
W grudniu jak alko był jeszcze u mnie dosyć chętnie latałam do sklepu po coś dla siebie.
To była taka odskocznia, odstresowanie się.
Niby wszystko rozumiem. niby mam przekonanie że robię dobrze, że alko jest aktywny i to jest chory człowiek który musi się leczyć sam, a jednak... głupi serek a ja nie mogę.

reni

Fairy, znam to uczucie. Też często łapię się na tym, że na to ,czy tamto nie zasługuję, że szkoda pieniędzy...nawet, jeśli to jest 1.20 za sezamki.
Powoli się to zmienia a właściwie ja to zmieniam, ale nawyki pozostają i schemat myślenia też. Już umiem to rozpoznać u siebie i zatrzymać, ale uczucie pozostaje, że nie warto, że szkoda...

fairy

Reni ja wiem o co chodzi, mam podobnie. Fortuny nigdy nie wydawałam.
Ciuchy mam w 99% z lumpeksu. Buty kupiję raz na parę lat.
Szału nie ma, z przyjemności to czasem ciastko kupię albo serek.
Nie czuła bym się dobrze z torebką za 400 zł.
Ale tu chodzi o taki nagły przeskok.
Tak jak napisała Pietruszka, to jakaś forma karania siebie.
I cóż z tego że kupię ten serek na siłe jak mi potem w gardle staje.
:bezradny:

fairy

Ale narzekać i litować się nad sobą nie chcę.
I tak jest lepiej. Dużo lepiej.
Jem juz normalnie obiady i bywa że się czuję nawet szczęśliwa.
Nie mam już takich lęków.
Jest naprawdę dobrze.
Tyle że tam gdzieś w środku tli się poczucie winy skoro ciężko mi zrobić sobie przyjemność.
Czasami mi się udaje i tego się trzymam, że będzie lepiej, że wyjdę jeszcze na prostą.

fairy

Sama nie wiem czy ta terapia działa czy nie.
Dlaczego ja się tak czuję, skąd ten ciężar na sercu i brak chęci do zycia skoro
wszystko rozumiem...
Chyba się jeszcze nie pogodziłam z tym wszystkim.

Tak mi się dziś spontanicznie przypomniało że jak alko wrócił w grudniu na ten miesiąc, czy tam dwa to że ja chciałam dobrze, chciałam to naprawić wszystko.
Raz się godzilismy za chwile była awantura.
Poza tym te ataki paniki, lęki, miałam świadomość że ja już sobie zycie zaczęłam układać, spotykałam się z kimś a tu znowu on.
Miałam świadomość że świruję bo stoję jedną nogą w nowym związku a drugą znowu niespodzieanie w tym, że lęki mam nie przez jego picie a moje własne poczynania.
Bo zdradzam, bo nie jestem szczera jak zawsze byłam. Bo nie mam czystego konta już jak przez te 8 lat.
No ale nie dało się spokojnie z nim żyć, zostać bo pił. Nie wiedziałam kiedy wróci i jaki wróci.
Więc i tak bym odeszła.
A skoro bym i tak odeszła to czemu ja się tak męczę.
Jest lepiej lepiej, potem znowu dół i lęki.
Musiałam tu to zapisać to ten wątek to też mój pamiętnik.

olga