pietruszka - Czw 07 Sty, 2016 14:33 Temat postu: Radzenie sobie z krytyką Jak myślicie jakie jest podłoże nieradzenia sobie z krytyką? Czy to kwestia deficytów z dzieciństwa? Brak umiejętności społecznych? Skąd tak często mamy nieadekwatne reakcje na krytykę? Jakie reakcje widzi się najczęściej, jak sami reagujecie, czy i jak zwracać komuś uwagę na jego zachowanie, jak bronić swoich granic, jak radzicie sobie z uzasadnioną i nieuzasadnioną krytyką? Jak radzić sobie w epoce powszechnego hejtu? No i skąd się bierze ta polska skłonność do hejtu, szczególnie w Internecie? Ma ochotę ktoś pogadać? margo - Czw 07 Sty, 2016 14:43 To do mnie?  
pietruszka - Czw 07 Sty, 2016 14:54
a czemu tak myślisz? 
Myślę, że dużo osób ma z tym problem. Sama nieco nad tym pracowałam w czasie warsztatów z asertywności. Fajnie problem mam opisany w książce o poczuciu własnej wartości (może jak znajdę więcej czasu w weekend to zrobię mały konspekt), ale nie ukrywam, że choć jest już lepiej, to jednak wciąż przyjmowanie krytyki nie jest łatwe i przyjemne, a do tego stare mechanizmy się wciąż odzywają. margo - Czw 07 Sty, 2016 15:02 Bo mnie to na pewno dotyczy 
Niestety jednak do tej pory nie odnalazłam odpowiedzi na źródło takiego zachowania. Kiedyś reagowałam zamykaniem się w sobie, dziś reaguję mówieniem o tym dość ostro. To nie jest takie łatwe nie brać czegoś do siebie, szczególnie jeśli krytyka nie ma nic wspólnego z rzeczywistością (jeśli ma, to z pewnym trudem, ale potrafię ją przełknąć i przeanalizować oraz wyciągnąć wnioski). olga - Czw 07 Sty, 2016 15:04
bardzo ciekawy temat  chętnie czegos sie nauczę bo cały czas radzenie sobie z krytyka sprawia mi trudnosci chociaż, mam wrażenie, idzie mi coraz lepiej
ja w pierwszej kolejności w momencie bycia krytykowaną zastanawiam się czy jest ona uzasadniona, jesli tak, to chyle czoła i uczciwie obiecuję sobie i krytykantowi poprawę jeśli nie to staram sie ignorować i to mi idzie coraz lepiej chociaż, w zależności od wielu czynników wpływajacych na moją odporność psychiczną mam ochotę mu *j**** albo go usprawiedliwiam, że biedny, niedowartościowany robi to moim kosztem i wtedy krytykę olewam a skąd się bierze brak odporności na krytykę? myślę, że z poczucia niskiej wartości u mnie to było tak, że dla mojej mamy tak czy siak zle rokowałam na przyszłość (no i wykrakała)
MILA50 - Czw 07 Sty, 2016 15:14
zapewne jest ich wiele ja napiszę o takim,które mnie dotyczyło-ha i nadal tak się zdarza podłożem jest odrzucenie w dzieciństwie krytyka to w dorosłym życiu fakt,że nie jestem akceptowana,znowu nie taka aby mnie dopuścić do łask,znowu -popraw się a będziesz lubiana....w takiej chwili odczuwam ogromny ból a on jest źródłem -tak z impulsu -agresji i postępuję na zasadzie odegrania się....nie to nie-bez łaski-idę sobie ale najpierw dowalę czymś-rewanż za to jak się poczułam......refleksja przychodzi potem to jest wryte w psychikę i można znacznie złagodzić przyjmowanie krytyki ale np. ja nie jestem od takich złych reakcji wolna...to impuls pietruszka - Czw 07 Sty, 2016 15:22
ja się czasem łapię na tym, że nawet jeśli krytyka jest uzasadniona, ale podana w mało przyswajalnej dla mnie formie to... reaguję odruchowo złością i czasem nawet agresywnie... tu brakuje mi chwili zatrzymania pomiędzy bodźcem a reakcją. Czasem udaje mi się zatrzymać, wyjść, wtedy przemyśleć na spokojnie, ale nie zawsze 
I zastanawiałam się, o co chodzi z tą nieprzyswajalną formą. Jakoś tak mi to trudno sprecyzować, ale chyba chodzi o agresywną krytykę. I to nie tylko o agresywną wprost, jeszcze gorzej znoszę taką ukrytą, uszczypliwą krytykę, podaną mentorskim tonem, z góry, z pewnym poczuciem wyższości nade mną, z "piedestału władzy". Tzw. autorytety budzą we mnie złość. I to złość na starcie, tu często brak mi dystansu. A przecież ta krytyka też bywa uzasadniona. Czasem nawet nie chodzi o słowną wyższość, czasem są to sygnały pozawerbalne. I wtedy choć krytyka bywa słuszna, to zamiast
smokooka - Czw 07 Sty, 2016 15:22 Moje problemy w radzeniu sobie z krytyką wynikają z relacji z mamą, tak czuję. Nie wiem czy obwiniam ją za zło całego świata, czy realnie przesadzała z ciętymi słowami i krytyką. Jej chłód emocjonalny, nie przytulanie, nie rozmawianie o *p****, tylko traktowanie mnie jak pracownika mającego do wykonania określone zadania i mającego spełniać określone oczekiwania - nie nauczyły mnie otwartości, nie dały mi poczucia wartości i bezpieczeństwa. Nie zmienia to faktu, że bardzo źle mi z tym, że mama nie żyje i mam niezamkniętą relację z nią. Zadbam o to, kiedy specjalistka od takich spotkań będzie w Warszawie. Właśnie o tym rozmawiałam przed chwilą z nią. Klara - Czw 07 Sty, 2016 15:27
A propos tego co powyżej zacytowałam w odniesieniu do mnie: Pół biedy, gdy czarno na białym widać, że ktoś zasadnie mnie krytykuje. W takim wypadku nie mam problemu z przyznaniem racji, choć bywa, że jest mi wstyd. Gorzej w mniej oczywistych sytuacjach gdy mi się WYDAJE, że postępowałam właściwie lub w dobrej wierze - wówczas mam problem z przyjęciem ale też kłopot z otwartym odparciem zarzutów. olga - Czw 07 Sty, 2016 15:36
Dokładnie chodzi (czy raczej chodziło) o to i mnie. Opowiem na przykładzie mojej aktualnej szefowej w restauracji. (Nawiasem mówiąc, jest to bardzo toksyczna osoba majaca wiele problemów sama ze sobą). Rozmawiałam juz z nia na temat w jakiej formie podaje mi informacje. Powiedziałam jej, że nie chodzi mi o to co do mnie mówi (bo często ma rację) ale jak (oczywiście nie zrozumiała o co mi chodzi i dalej robi swoje). Powiedziałam jej żeby mi komunikowała co jest do zrobienia a ja się zobowiązuję do wykonania zadań w umówionym terminie...... Z jej strony padają słowa: nigdy, zawsze, wszędzie, nigdzie itp. Nie padną słowa: "ja na twoim miejscu to czy tamto zrobiłabym w ten czy inny sposób", "ja uważam, że lepiej by było gdyby to zrobić tak...", tylko: " no i jak ty to robisz??????". Nosz ku***, wtedy czuję się jak debil, dla mnie to jest ponizające. Chociaż ostatnimi czasy macham ręką i staram się nie zwracać uwagi. Wiem, że jej nie zmienię, ona jest taka jaka jest. Ostatecznie mogę zmienic pracę ale skoro jjej nie zmieniam to jest mi w niej, mimo wszystko, wygodnie z pewnych względów.
Janioł - Czw 07 Sty, 2016 15:50
pietruszka - Czw 07 Sty, 2016 16:19
Myślisz, że to strach przed dostaniem w papę w realu powstrzymuje? Janioł - Czw 07 Sty, 2016 16:25
pietruszka - Czw 07 Sty, 2016 16:29
a właściwie ciekawe... dlaczego kusi? Janioł - Czw 07 Sty, 2016 16:30 a, a pro po krytyki łatwiej mi się przyjmuje w życiu zawodowym trudnie w prywatnym I tu mam częściej skłonności do obrażania się Janioł - Czw 07 Sty, 2016 16:32
margo - Czw 07 Sty, 2016 16:32 A jak mnie ktoś na prawdę wk***i to nie ma znaczenia, czy internet, czy na żywo. Reaguję tak samo. Oczywiście ciągle jeśli chodzi o krytykę bezpodstawną lub wręcz krytykanctwo 
Janioł - Czw 07 Sty, 2016 16:35
margo - Czw 07 Sty, 2016 16:48 Ja jak mi moja szefowa zarzuca, że zrobiłam coś, czego nie zrobiłam, to się wykłócam (np. przynosi mi źle wymalowaną poduszkę, a ja widzę, że to nie moja, że nie ja malowałam, bo ona ma zapasy czasem sprzed kilku lat i mi wciska, że to moje i że to ja źle zrobiłam )
pietruszka - Czw 07 Sty, 2016 16:53
spiszę te porady, jak sobie radzić z taką nieuzasadnioną krytyką (też mi się przyda powtórka), ale to jak znajdę chwilę czasu w domu... zołza - Czw 07 Sty, 2016 16:54 Jak ktoś mnie krytykuje dla samej krytyki - lotto mi to. 
Gdy ktoś krytykuje to co zrobiłam - mówię ,że nie umiałam inaczej i niech mi pokaże jak powinnam to zrobić. Zostawiam pole do popisu. 
W sytuacji gdy jestem pewna , że krytyka jest całkowicie nieuzasadniona reaguje agresywnie broniąc swoich racji 
olga - Czw 07 Sty, 2016 17:00 No właśnie nieraz się zastanawiałam czy bronić sie w sytuacji nieuzasadnionej krytyki, udowadniać swoja rację czy odpuścić. Milczeć to jakby przyzwalać......bronić się to jakby udowadniać, ze nie jest się wielbłądem.....to zależy chyba też z kim ma się do czynienia...bo jeśli zczłowiekiem niereformowalnym to jak walka z wiatrakami....szkoda własnego zdrowia... ja czasami głupia krytyke obracam w głupi żart olga - Czw 07 Sty, 2016 17:46 Przyszedł mi do głowy kolejny czynnik wpływajacy na to, że nie umiemy poradzić sobie z krytyka: okoliczności zyciowe w jakich się znajdujemy. Jeśli krytykującym jest pracodawca a w miejscu zamieszkania bezrobocie to boimy się o utratę pracy. Wtedy przyjmujemy na głowę wszystko co usłyszymy i nie umiemy się obronić. Ja tak miałam gdy pracowałam w Gamie. Pamietam coraz większy lęk aż do zaszczucia..... Jo-asia - Czw 07 Sty, 2016 17:53 .. autorytet. Mam problem z podporządkowaniem.. no, może miałam
Coś się zmieniło. Obecna praca, jest na tyle spokojna, że mogę spokojniej i siebie słuchać i reagować i próbować zrozumieć. Jakie były powody? Każda uwaga, od razu wprowadzała spinę i niezgodę na to, co słyszę. Nie było znaczenia, czy prawda.. czy fałsz. To spinanie się moje, powodowało, że "zawsze"  "wszystko" musiało być, perfekcyjnie wykonane.. w celu uniknięcia krytyki. Więc, jeżeli ktoś zwracał uwagę... no, przecież.. nie mógł mieć racji. Do tego, okazało się, że ta sama spina powodowała, że nie pytam, upewniam się... jak coś zrobić. Bo ja wiem. Bo jakby co, jestem odpowiedzialna i biorę na siebie.
W drugą stronę.. sama miałam problem ze zwracaniem uwagi innym.. bo się przecież stara (cuś jak ja ). Moja postawa, była sztywna. Przez to szybko.. druga strona się broniła, często "na zapas".
Jak sobie radzę?... pytam ktoś mnie krytykuje.. to zamiast się bronić, pytam dokładnie co sie stało. Z czasem spina zniknęła. Zwracając uwagę innym.. stosuje te samą zasadę. Bywają "oporni". Nie wykonują poleceń i myślą.. że im się "uda", "upiecze". Wtedy stwierdzam fakt. Przytaczam wcześniejszą umowę, rozmowę i wyznaczam termin wykonania. Co jeśli nie ma podstaw? Opowiadam swoją wersję. I zostawiam, nie tłumaczę sie i nie przekonuję. Co do hejtu w internecie... ja mam jak w realu.. tak samo. Bez różnicy. Co, z tym autorytetem? Każdy dla mnie nim był. Tak myślałam. Nawet jeśli w realu, nie miał np nade mną władzy. Nie ufałam siebie. Tak myślałam. A jak było? sama byłam autorytatywna
Moje decyzje były automatyczne. Intencjonalnie... dobre. Nie brałam pod uwagę, że można coś zrobić.. podjąć inną decyzję. I bezwiednie sama na siebie kręciłam bicz. Przy konfrontacji, pojawiała sie złość, niezrozumienie. I nie dopuszczanie "winy" do siebie. Dopiero dopuszczenie do siebie.. ze mogę nie wiedzieć, pozwoliło wyciszyć emocje. I zobaczyć, o co mi chodzi. Nauczyć sie, nie działać impulsowo a pytać. Do tego, ktoś kto jest "trudny", po kilku sytuacjach ze mną.. staje się "łatwy".
Jeśli sytuacja nie poprawia się, umiem wyjść i nie wracać. Proces nadal trwa, nawet jest aktualnie na tapecie.. znowu.
Gniew, często jest adekwatny. Informuje mnie o tym, że ktoś mną chce manipulować czy mnie okłamuje. pietruszka - Czw 07 Sty, 2016 18:01
O... nowe ciekawe tropy... pietruszka - Pon 11 Sty, 2016 00:47 No dobrze, zajrzałam sobie do kilku moich mądrych książek. Na początek Maria Król-Fijewska "Stanowczo, łagodnie, bez lęku" - to książka o asertywności. Ocena to zarówno krytyka jak i pochwała. Zazwyczaj wiele osób może mieć problem z przyjmowaniem zarówno krytyki jak i pochwał. Krytyka
Opisane metody walki z krytyką - nieskuteczne z punktu widzenia asertywności: -gromadzenie kontrargumentów (ja leniwa? wczoraj wypastowałam podłogę, dzisiaj umyłam schody, przecież ciągle coś robię) -usprawiedliwianie się (ja leniwa? Nie miałam czasu, bo babcia zachorowała, inaczej na pewno bym to zrobiła) - atak ( a Ty to może jesteś lepsza?!) (Co ciekawe Król-Fijewska nie pisze tu o ucieczce, chyba , że ucieczkę podciągniemy pod atak- obrażanie się, karanie kogoś wycofaniem się z relacji jest też formą agresji. Moim zdaniem ucieczka może też być formą lękowej reakcji. Chyba czasem trudno rozgraniczyć oba te uczucia -lęk przeplata się często ze złością. ) Pochwały
Niezdrowe z punktu widzenia asertywności: -zaprzeczanie -przeformułowanie pochwały tak, by nie dotyczyła jej osoby (To jest dobre ciasto? To Ani przepis, ja tylko trzymałam się jej wskazówek) - obniżenie wartości sukcesu, często przez przywołanie sukcesów innych osób (Co mi tam do dobrego ciasta, Ania to piecze takie serniki...) -obniżenie wartości swojej osoby poprzez przywołanie klęsk w innych dziedzinach (Cud, że wyszło to ciasto, ale drożdżowe to mi nigdy nie wychodzi) Konstruktywne radzenie sobie z oceną tu dłuższy cytat:
Podstawowe sytuacje modelowe Osoba A wyraża krytykę/pochwałę wobec osoby B. B uważa, że krytyka/pochwała jest sprzeczna z tym, co B myśli o sobie: - Myślę o sobie inaczej. - Mam inne zdanie na ten temat. - Ja tak nie uważam. Osoba A wyraża krytykę/pochwałę wobec osoby B. B uważa, że krytyka/pochwała jest słuszna. - Też tak myślę. - Mam podobne zdanie. - Też tak uważam. Jak ktoś będzie chciał, to będzie ciąg dalszy dla zaawansowanych
margo - Pon 11 Sty, 2016 00:57 Dziękuję Pietruszko za Twoją pracę! 
Tak sobie pomyślałam, że o ile kiedyś miałam problem z przyjmowaniem pochwał, o tyle teraz calkiem otwarcie je przyjmuję i na dodatek potwierdzam, co o dziwo spotyka się z zaskoczeniem osób mnie chwalących. Zazwyczaj słyszę po tym jakiś komentarz, raczej pozytywny, ale odnoszący się właśnie do tego że nie okazałam skromności, lecz na pochwałe odpowiedziałam "wiem, dziękuję" tak jakby osoba chwaląca spodziewała się/oczekiwała zaprzeczenia, a tu zdziwienie oczywiscie czasami sie nie zgadzam, bo wiem, ze zrobilam totalny bubel i pochwala jest bardziej pocieszeniem. Ale nie jest to falszywa skromnosc, tylko ocena moich mozliwosci, ze stac mnie na wiecej (osoba chwalaca moze nie wiedziec, ze stac mnie na wiecej )
Zeby to tylko przerzucic na krytyke... Janioł - Pon 11 Sty, 2016 07:01
Jo-asia - Pon 11 Sty, 2016 11:21 Poproszę dla zaawansowanych
Mała - Pon 11 Sty, 2016 13:33
W moim przypadku - ustawiczna krytyka w dziciństwie, brak JAKICHKOLWIEK pochwał, spowodowały kompletny brak wiary we własne możliwości i zupełny brak wiary w siebie. Szkoła podstawowa - to kompletna izolacja, oceny - minimalne dostępne, żeby przejść do następnej klasy (dla świętego spokoju). Opinia - "zdolna ale leń". ...Kolejne szkoły:zawodówka, liceum wieczorowe - to samo... Szkoła policealna. Kolejne przemykanie się chyłkiem. Do czasu. Pierwsza pochwała od nauczycielki hiszpańskiego. Jej zdziwienie, kiedy rozumiałam sens wypowiadanych przez nią w obcym języku słów - mimo, że słyszałam je po raz pierwszy w życiu. Kolejna pochwała - od anglistki, kiedy wręcz z zaskoczenia krzyknęła:"You are a poliglot!"...Widziałam wtedy jej oczy - była w kompletnym szoku, że do tej pory nikt nie odkrył, że to "wiecznie mierne" stworzenie - ma zdolności językowe... To była moja trampolina. Zawzięłam się i ze średniej 3 poprawiłam na 5,2. Bo z dodatkowych zajęć z hiszpańskiego miałam 6. Od początku. Okazało się, że wystarczyło - że ktoś podszedł do mnie indywidualnie i zaczął chwalić za drobiazgi, pocieszać, kiedy coś nie wyszło, a nie tylko krytykować i wymagać więcej. Mam teraz cudownego partnera, który wciąż uczy mnie asertywności. Nawet kłócić się już czasem potrafię, a nie tylko zamykać w sobie i wysłuchiwać wszystkiego ze spuszczoną głową. Nie ważne - czy ma rację, czy nie. Od kiedy pamiętam - byłam zawsze INNA, zawsze aspołeczna. To się zmienia. Bo znalazłam się w końcu w otoczeniu ludzi - którzy mnie akceptują taką, jaką jestem. Na ostatnim zlocie - w Licheniu - byłam po raz pierwszy SOBĄ. Odkryłam, że szczerość, mówienie wprost, co myślę, a nie duszenie tego w sobie, jest moim kluczem do sukcesu. Do odnalezienia samej siebie. Od tamtej pory - JESTEM sobą. A jezeli ktoś tego nie akceptuje? To on ma z tym problem! Nie ja! Nie każdy musi mnie lubić i i nie każdego muszę lubić ja Nie z każdym nam przeciez po drodze...
Akceptacja samej siebie - nie jest łatwa. Ale to mój klucz do pokonania własnych kompleksów
pietruszka - Pon 11 Sty, 2016 13:36
Ja czasem zamieniam lęk na złość, bo złość jest taaaka... energetyczna, a lęk paraliżuje, kojarzy się ze słabością. Rozpoznałam ten mechanizm w czasie warsztatów o złości. Taki schemat obronny (!) wyniesiony z domu. Dla mnie jeszcze większą trudnością było rozpoznanie zachowań bierno-agresywnych, bo wyrażanie wprost złości było nie dopuszczalne jako dla dziewczynki ("Dziewczynka się nie złości, złość piękności szkodzi), a coś z tą złością trzeba było zrobić, więc wykształciłam sobie wiele zachowań bierno-agresywnych, czyli takich nie wprost. No ale to już kolejny ciekawy temat (pewnie założę ) .
olga - Pon 11 Sty, 2016 13:40
czytam z zaciekawieniem
Jo-asia - Pon 11 Sty, 2016 14:19
ja mam "problem" z krytyką takich osób
więc sposób skuteczny
a poważnie, boję się krzyku kobiet.. faceci na mnie nie działają (już) Janioł - Pon 11 Sty, 2016 14:56
pietruszka - Pon 11 Sty, 2016 14:57
no niekoniecznie... przynajmniej dla człowieka. Moim zdaniem, taka strategia radzenia sobie z krytyką jest u ludzi nieskuteczna w szerszej perspektywie. Bo o ile pies warczący z lęku (chociaż pies chyba rzadko zaatakuje słysząc słowa : "ale z ciebie brzydki kundel", chyba, że dołożylibyśmy do tego sporą dawkę agresywnego zachowania pozawerbalnego) zatrzyma raczej sprawcę agresji w odpowiedniej odległości, to chyba nie ma aż takich "powikłań społecznych", jakie ma człowiek. Mam prawo w odpowiedzi na krytykę poczuć złość. Czy mam jednak prawo wyrazić ją agresywnie? Mogę asertywnie odpowiedzieć, ze irytuje mnie, złości czyjaś wypowiedź, potem rozładować tę złość, na przykład za pomocą mopa na podłodze. I jest wtedy OK. A jeśli zareaguję agresją? Odpowiem równie agresywnie " A ty to jesteś:  "
albo co gorsza - bezpośrednio przywalę w pysk? To potem pojawiają się kolejne uczucia do "poradzenia sobie" : żal, wstyd i poczucie winy. Oczywiście, jeśli mój system wartości podpowiada mi, że te zachowania są nieakceptowalne społecznie. I pojawia się złość skierowana na siebie, a czasem znów na osobę, którą obciążam winą za sprowokowanie mnie. Błędne koło.
Jo-asia - Pon 11 Sty, 2016 16:01 Tak, nie tędy droga. Jak zatrzymać takiego krzykacza? Nie są to miłe sytuacje, dla mnie. Jeśli mogę to omijam. Szukam innego sposobu. To jednak, mój problem też. I tu widzę u siebie też lęk i brak pewności. margo - Pon 11 Sty, 2016 17:20 A co z pierwszą zasadą asertywności: masz prawo do bycia nieasertywnym? Jeśli ktoś mnie atakuje mam prawo się zezłościć. Jeśli wiem, że być może nie jestem asertywna bo akurat na dany moment mnie na to nie stać, ale działam w obronie własnej, to nie robię sobie z tego powodu wyrzutów. Taka jestem, tak mam i na tamten moment nie potrafiłam inaczej. W ten sposób unikam jakiejś z kolei autoagresji, którą kiedyś w takich sytuacjach miałam zawsze. Teraz daję sobie do tego prawo i nie zadręczam się poczuciem winy, że może gdzieś zareagowałam za mocno. Jeszcze niedawno to nie było takie proste dla mnie. Myślę, że z biegiem czasu i na asertywność, albo nawet i olanie podskakującego do mnie niesłusznie delikwenta przyjdzie czas
Jo-asia - Pon 11 Sty, 2016 18:20 margo, to prawda gdzieś to do poprawki u mnie jest nie będę ciągnąć, bo to nie o tym temat, choć u mnie teraz na tapecie
Krytykę trudno przyjąć również wówczas, gdy jej podłożem jest manipulacja. Trochę czasu trwało, zanim zaufałam, pozwoliłam sobie czuć i nie oceniać za to. Wtedy zobaczyłam, że manipulacja.. włącza u mnie złość. 
dzięki, coś mi uświadomiłaś 
margo - Pon 11 Sty, 2016 19:03 Jo-asiu, pisałam to w odpowiedzi na post Pietruszki, ale jeśli wzięłaś z tego coś dla siebie to się cieszę
Jo-asia - Pon 11 Sty, 2016 19:08  widocznie pasuje tu i tu
pietruszka - Wto 12 Sty, 2016 00:27
o ile rzeczywiście podchodzisz do sprawy w miarę świadomie Nie ma asertywności bez świadomości tego, co się dzieje. Jest świadomość - jest wybór. Wiesz co się dzieje wybierasz- zachowam się teraz asertywnie (bo na przykład ta relacja jest dla mnie ważna) lub zachowam się nieasertwnie (agresywnie lub biernie).
ja czekam na moment, gdy już całkiem przestaną mnie obchodzić ekrany, na których ktoś wyświetla sobie jakieś wyimaginowane historie na mój temat, gdy bardziej będę miała taką samoświadomość, że niesłuszna krytyka spłynie po mnie jak po kaczce, a słuszna nie wywoła we mnie żadnych niemiłych emocji, a jedynie będę umiała powiedzieć: dziękuję, to cenna wskazówka. pietruszka - Wto 12 Sty, 2016 00:35
dla mnie moje uczucia takie jak złość, poczucie winy, lęk, wstyd często są wskaźnikiem, że ktoś mną manipuluje. Bardzo często (o ile nie zawsze) krytyka/pochwała/ocena są manipulacjami. 
Klara - Wto 12 Sty, 2016 07:59
Czyli co? Podświadomość mi mówiła, że jeśli nie nauczę się przyjmowania z podniesioną głową tak krytyki jak i pochwał, to ochronię się przed manipulacją?
Jo-asia - Wto 12 Sty, 2016 08:23 Piękny prosty wniosek Klaro
olga - Wto 12 Sty, 2016 10:56
Jasne, że bardzo często pochwała jest manipulacją. Jest jedną z najlepszych metod wychowawczych jeśli chodzi o wpływanie na dzieci ale też dobrą metodą w stosunku do dorosłych szczególnie tych zewnątrz sterowalnych. Ci wewnątrzsterowalni nie potrzebują pochwał aby się motywować ponieważ wystarcza im motywacja wewnętrzna. Natomiast krytyka przynosi odwrotne skutki tym bardziej jeśli jest to krytyka nieuzasadniona. pietruszka - Wto 12 Sty, 2016 11:33
A jak Klaro rozumiesz to przyjmowanie ocen z podniesioną głową? Co dla Ciebie, konkretnie oznacza to podniesienie głowy? I tak mi się nasunęła taka refleksja. Jedna kwestia to nasze radzenie sobie z krytyką, inna kwestia - świadome lub nieświadome intencje krytyka. Po prostu bywa, że krytyk ma swój cel, by niejako zmusić nas na przykład do wykonania czegoś poprzez zawstydzenie, poniżenie, umniejszenie naszej wartości. Czasem też po prostu sam chce poczuć się lepiej, sobie poprawić samopoczucie. Myślę, że warto o tym pamiętać, gdy ktoś nas krytykuje, by czasem... po prostu nie brać każdej oceny tak bardzo do serca. Inaczej przecież spojrzymy, gdy rzeczywiście, bez nadmiernych emocji, wsłuchamy się w opinię osoby nam życzliwej, która wskazuje nam na przykład jakieś niedoskonałości wykonanej pracy, czy też fachowca w dziedzinie, który podpowie co możemy poprawić, a inaczej można potraktować ocenę ze strony zawistnej koleżanki w pracy, przełożonego, który chce nas zmusić do dodatkowej, nadplanowej pracy, rozzłoszczonego furiata, który krzyczy na nas po wjechaniu z własnej winy w nasz samochód... Tu właśnie często się przydaje to prawo do wyboru, czy chcemy być asertywni, czy nie. Asertywność wybiera się zazwyczaj wtedy, gdy zależy nam na relacji z drugą osobą lub/i chcemy być po prostu wierni swoim wartościom. Tak sobie myślę, że problemem jest to, że na krytykę reaguje się zazwyczaj odruchowo, bez większej wcześniejszej refleksji, a nawet ta z pozoru niewiele znacząca krytyka trudnej koleżanki w pracy uderza w samo sedno kruchego poczucia własnej wartości, włącza dodatkowo naszego Krytyka Wewnętrznego i wówczas bum! Emocjonalna reakcja na krytykę jest niezwykle silna. pietruszka - Wto 12 Sty, 2016 11:46
A zatem wychowanie jest/bywa manipulacją?
Nigdy w ten sposób nie myślałam, ale... to może mieć sens. Zazwyczaj myśli się o manipulacji, jako czymś złym, niepożądanym. Jednak nie jestem naiwna aż tak bardzo, żeby wierzyć, że zawsze rodzić stosuje określone metody wychowawcze dla dobra dziecka. Często przecież je stosuje... dla swojego świętego spokoju.
olga - Wto 12 Sty, 2016 12:02
W samo sedno Pietruszko 
Ja tak tak się właśnie nieraz zastanawiałam jak powinnam reagować w nieprzyjemnych sytuacjach z moją szefową. Doszłam do wniosku, że nie powinnam reagować wcale bo ani nie zmienię jej zachowania ani tez mi na tym nie zależy, jak również na jakichkolwiek relacjach z nią. Tak więc, brak reakcji jest dla mnie najkorzystniejszy......co oczywiście nie zawsze mi się udaje (bo czasami mam dzień kiedy jestem bardziej reaktywna i niewiele potrzeba żebym się rozzłościła więc jest wybuch a czasami kąśliwa uwaga z mojej strony). Ciekawa jestem jaka jest, Waszym zdaniem, najbardziej destrukcyjna dla Was Wasza reakcja na krytykę (tę nieuzasadnioną mam na mysli)? bo dla mnie przymus tłumaczenia się. Ja nauczyłam się nie tłumaczyć, nie usprawiedliwiać. Wywoływało to we mnie bardzo nieprzyjemne uczucie, chyba na równi ze wstydem (jedną z najbardziej destrukcyjnych emocji)...............a jesli chodzi o wstyd to chyba też od bardzo dawna go nie doznaję. olga - Wto 12 Sty, 2016 12:07
Jasne, że tak nie zawsze wyrachowana, często przemyślana, często wypływająca po prostu z rodzicielskiej miłości. To jeśli chodzi o pozytywne metody. Czasami krzywdząca gdy rodzice stosują metody złe. Nie bede o nich pisać bo doskonale wiesz o jakie chodzi. A jak kto nie wie a chce wiedzieć to niech pyta 
margo - Wto 12 Sty, 2016 12:17 Ja na przyklad jesli chodzi o relacje w pracy z szefową to jeśli przychodzi i zaczyna męczyć o pierdółki to już nauczyłam się nie reagować, tylko "dobrze pani m..." razy sto aż sobie pójdzie i przestanie marudzić. Jeśli coś spieprzę ewidentnie to po prostu biorę i to naprawiam. Bez jakiegoś kajania się czy przepraszania. Zepsułam - naprawiam, oczywiście za darmo, bez godzinówki ani liczenia sztuk. Ale jeśli przychodzi z rzeczą, którą nie ja robiłam i mi wciska, że to moje... to wtedy się wkurzam. Bo skoro mówię, że to nie moje, a ona nadal swoje, że moje, to ja nie dam sobie przypisać cudzych błędów. Do swoich się przyznaję, do cudzych nie mam zamiaru o to są zazwyczaj sprzeczki, które zazwyczaj i tak ja w końcu urywam i mówię: to nie moje, ale mogę bez problemu to naprawić czasami to pomaga, ale nie zawsze... nawet jak chcę naprawić po kimś to i tak musi dociągnąć swoje. Piątki są takim dniem na przykład. Jakos szefowa sobie lubi wybrac piatek na poopieprzanie pracownikow czasami musi sie niezle naszukac, zeby sie moc czegos doczepic no taka jest i chyba jiz tu wszyscy do tego przywykli i machają na to ręką
pietruszka - Wto 12 Sty, 2016 12:53
Dla mnie - ucieczka od sytuacji, zamiecenie pod dywan. I chcę tu wyraźnie rozróżnić dwie sytuacje. Pierwsza - olanie krytyki, którą potrafię określić jako opinię, która nie ma dla mnie znaczenia. Niestety - rzadko mi się udaje przejść naprawdę obojętnie obok czyjejś opinii na mój temat, gorzej, czasem jeszcze włącza mi się nawet jakaś taka zbiorowa odpowiedzialność, że reaguję na jakieś uogólnione krytyczne głosy wobec grupy, z którą się "identyfikuję", na przykład współuzależnionych kobiet po czterdziestce z wyraźną otyłością więc częściej mam do czynienia z drugą sytuacją - kiedy krytyka uderza w moje poczucie własnej wartości. Wtedy ucieczka, próba olania to dla mnie najgorsze wyjście - bo dalej mnie jątrzy od środka, trawi, dodaje siły własnemu wewnętrznemu krytykowi, dopóki nie zrobię jakiegoś porządku sama ze sobą. Wywalę złość, odblokuję nieuzasadnione poczucie winy, poradzę sobie z lękiem. Trwa to zwykle znacznie dłużej niż krótka, otwarta konfrontacja wobec krytycznej opinii. Takie miętolenie czyjeś opinii w głowie.
Janioł - Wto 12 Sty, 2016 12:59
smokooka - Wto 12 Sty, 2016 13:03
zołza - Wto 12 Sty, 2016 13:16
A jeżeli manipulacja ma na celu zmotywować osobę do określonego zachowania, poprawienia jakości tego co robi lub zwyczajnie zmiany jego postępowania lub chociażby jedynie temu by zastanowił się nad sobą ?
pietruszka - Wto 12 Sty, 2016 13:19
masz na myśli dziecko, czy osobę dorosłą? zołza - Wto 12 Sty, 2016 13:20
Dziecko, pracownika , jak u mnie pacjenta . olga - Wto 12 Sty, 2016 13:21
Cały czas mówimy o tej krytyce nieuzasadnionej? Czy przemilczenie sprawy, brak odzewu jest ucieczką? Też tak myślałam. Myślałam, że brak odzewu jest przyznaniem się do "winy", okazaniem słabości ale po długich przemyśleniach doszłam kiedys do wniosku, że wręcz przeciwnie - jest okazaniem siły.... Na zasadzie: "ty se pogadaj a ja wiem i tak swoje (sama o sobie), jeśli ci sprawia satysfakcje poniżanie mnie to niech ci idzie na zdrowie (wątpliwe zdrowie skoro chcesz sie dowartościować moim kosztem...ja sobie na to nie pozwolę bo swoją wartość znam)"....gorzej dla tej osoby bo ona nawet często nie zdaje sobie sprawy, że usiłuje sie dowartościować w ten sposób a skoro usiłuje to robic to znaczy, że jej poczucie własnej wartości jest niskie......dlaczego ja miałabym jej w tym pomóc?..... olga - Wto 12 Sty, 2016 13:26
Jesli jestesmy w jakis sposób odpowiedzialni za tę osobe to myslę, że manipulacja jest pożądana. She - Wto 12 Sty, 2016 13:28
Kiedyś byłam tego pewna. Dziś jestem pewna że brak odzewu z mojej strony jest okazaniem siły a nie słabości. Nie jest ucieczką, ja postrzegam to jako stabilny fundament własnej, świadomej wartości. Nie mylcie tego z zarozumiałością
pietruszka - Wto 12 Sty, 2016 13:36
Tylko to tak niełatwo przyznać się przed samą sobą, że jest się manipulatorką
Może właśnie bardziej chodzi o ten odzew wobec siebie, o odpowiedź na krytykę wcale nie krytykantowi, a samemu sobie? Tego nie nazwałabym ucieczką.
olga - Wto 12 Sty, 2016 13:36 Też tak kiedys to odbierałam. Czułam się w takiej sytuacji jak mała durna pała co języka w gębie zapomniała. Zatykało mnie po prostu z wrażenia, adrenalina zalewała mózg i poza tym nie czułam nic. Może teraz jestem taka "mądra" bo tak naprawdę ta moja szefowa to bardzo słaba kobieta. Nie raz zdarzało się, że to ja podnosiłam głos, im głośniej krzyczałam tym bardziej ona kurczyła sie w sobie. Może fakt, że mogę sobie na to pozwolić pozwala z tego nie korzystać 
olga - Wto 12 Sty, 2016 13:45
Myslę, że tak ale to i tak sprowadza się do zrozumienia tego prostego faktu, że ktos nas krzywdzi bo ma w tym uświadomiony (bądź nie) interes, który świadczy o tym, że jest cos z nim nie w porządku. Jesli z tym kimś jest coś nie w porządku to przeciez nie z naszej winy.....a jeśli nie z naszej winy to możemy umyć ręce i iść dalej
Klara - Wto 12 Sty, 2016 13:49
Owo "podniesienie głowy" jest dla mnie wewnętrznym, niezachwianym poczuciem, że prawda jest taka, jak ja ją widzę". Jestem świadoma tego, że świat, a więc i swoje działania postrzegamy subiektywnie. Jeśli więc ktoś mnie krytykuje a ja uważam, że krytyka jest niesprawiedliwa, najczęściej dociera do mnie, że z mojej strony może ty wyglądać inaczej, a krytykujący ma swoją rację. Wówczas moja pewność bycia w porządku zostaje zachwiana i siłą rzeczy mój wewnętrzny człowiek chodzi ze spuszczoną głową. Podobnie jest z pochwałami - nie umiem przyjmować pochwał z najwyższym zadowoleniem (znaczy z podniesioną głową), jeśli wiem, że coś wygląda dobrze tylko na zewnątrz, a w rzeczywistości posiada niedoróbki czy ukryte niedoskonałości. Albo dręczy mnie wtedy poczucie, że chwalący został w pewnym sensie oszukany, albo że widzi a mimo to chwali, więc ma w tym jakiś cel. Jako człowiek omylny i niedoskonały nie przyjmuję więc pochwał z podniesiona głową. olga - Wto 12 Sty, 2016 14:00
dla mnie to proste skoro chwali mimo, że być może widzi jakieś niedoróbki, oznacza, że mu jednak na mnie zależy, czyli nie jestem zła w tym co robie, a moze nawet jestem dobra
(Ja mam sporo takich sytuacji i może dlatego też jestem odporniejsza na krytykę ze strony knajpianej szefowej. Poza tym Ci wstrętni Niemcy sa szczodrzy w pochwałach, okazywaniu zadowolenia, a także zwykłego ludzkiego szacunku) rufio - Wto 12 Sty, 2016 14:01 Piękno jak i brzydota tkwi w oku patrzącego . Skoro patrzacy tak uwaza to przyjmijmy , że i tak jest po kiego sie stresować . pietruszka - Wto 12 Sty, 2016 14:25
ładne to określenie  , chociaż życzę wszystkim forumowiczom, żeby nasze wewnętrzne człowieki chodziły jednak z podniesioną głową.
Dla mnie odkryciem było, że nie wszystko musi być doskonałe, idealne, a całkiem zaspokaja mnie "wystarczająco dobre" . Perfekcjonizm mi szkodzi. W każdej dziedzinie. Zarówno w moich działaniach jak i ewentualnej ocenie czyichś działań. Przecież nie będę czekała z pochwałą na wynik jakiegoś światowego Grand Prix w wypiekach domowych, jak mi po prostu smakuje sernik mamy. Mam gdzieś najbardziej doskonały sernik świata, którego być może nigdy nie spróbuję, jeśli przede mną, na talerzu leży wystarczająco smaczny, a doskonały w swojej obecności sernik, który mi po prostu smakuje. Dlaczego nie miałabym go pochwalić? 
pietruszka - Wto 12 Sty, 2016 14:26
 skrytykuj jakiegoś chłopa... a najlepiej mu powiedz, że jakoś niezdrowo wygląda
olga - Wto 12 Sty, 2016 14:28
no i znowu w samo sedno Pietruszko jak Ty to robisz?
pietruszka - Wto 12 Sty, 2016 14:51
trenuję "celowanie" od jakiegoś czasu? Ponoć trening czyni mistrza, chociaż, czy ja wiem , czy ja aby chciałabym być mistrzem? Wystarczy mi coraz częściej "wystarczająco"
rufio - Wto 12 Sty, 2016 15:02
A żonaty czy tez nie ? olga - Wto 12 Sty, 2016 15:10
bo jak zonaty to będzie winnych (-ej) szukał?
rufio - Wto 12 Sty, 2016 15:16 Nie bo jak skrytykujesz zonatego - marny wygląd - posrednio krytykujesz jego połowice a tego to juz możesz nie do końca przeżyc a singel ? Taki jestem i wypad - moja panno She - Wto 12 Sty, 2016 15:38
Oni wszyscy są z jednej gliny ulepieni
rufio - Wto 12 Sty, 2016 15:45 HMMM Alieni?
rufio - Wto 12 Sty, 2016 17:09 Lelum-polelum pietruszka - Wto 12 Sty, 2016 17:10
nie martw się, to znaczy, że jednak słucha 
Jo-asia - Wto 12 Sty, 2016 18:43
to prawda, kiedyś usłyszałam, że lubią zatrudniać ludzi szczęśliwych.. z nami Polakami nie zawsze to sie udaje
Po za tym, krytyka czy pochwała, przestaje mieć dla mnie znaczenie gdy sama jestem ze sobą szczęśliwa. Krytyka to tylko inny punkt widzenia (by rufio) a pochwała, potwierdza to, co i tak, sama wiem
Manipulacja na nas wpływa, póki sami manipulujemy (tak samo sobą, jak i innymi). Przestajemy ją stosować to i krytyka znika. Pozostaje stwierdzenie, uwaga czy tam, wyrażenie zadowolenia. Mnie, dzięki Wam, udało sie przeskoczyć kolejny element mojej układanki. Czasem potrzeba, podzielić włosa na czworo
olga - Wto 12 Sty, 2016 18:54
Ojjjjj kochana, żeby to tak było jak piszesz to w krótkim czasie mielibyśmy na ziemi samych szczęśliwych ludzi......a to niestety tak nie działa czemu? bo to ci nieszczęśliwi zatruwają życie sobie i innym......wynika to pewnie z ich nieświadomości, że mogą coś w swoim życiu zmienić a czasami nawet z nieświadomości, że jest im źle.
Jo-asia - Wto 12 Sty, 2016 19:02
więcej wiary siostro
skoro ja mogę.. to i innych na to stać
olga - Wto 12 Sty, 2016 19:06
chodzi Ci o niemanipulowanie innymi? Jo-asia - Wto 12 Sty, 2016 20:34
też
głównie o szczęście
fairy - Wto 12 Lip, 2016 17:36 Hej Do mnie np. bardzo trafiły te 2 teksty, zwłaszcza idea pozostawionego wianka dała mi do myślenia:) Fajnie lekko się czyta, dziewczyna wydała książkę, polecam http://www.aniamaluje.com...zed-tym-co.html http://www.aniamaluje.com...-do-przodu.html |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
