migotka351 - Pon 19 Sty, 2009 00:42 Temat postu: trójkąt dramatyczny.... czyli nasze role w chorych związkach "Trójkąt dramatyczny Karpmana" z rolami wybawiciela , prześladowcy i ofiary . Wybawianie /ratowanie i zajmowanie się innymi znaczą tu prawie dokładnie to , co w języku potocznym . Wybawiamy /ratujemy innych od ich obowiązków i odpowiedzialności . Zajmujemy się za nich ich obowiązkami . Potem wściekamy się na nich za to , co sami zrobiliśmy . Jeszcze potem czujemy się wykorzystywani i użalamy się nad sobą . To jest właśnie ten model zachowania , ów wspomniany wyżej trójkąt . [...] Jak powiada terapeuta Scott Egleston , wybawiamy innych za każdym razem , kiedy przejmujemy odpowiedzialność za innego człowieka - za jego myśli , uczucia , decyzje , zachowania , rozwój , powodzenie , problemy czy - ogólnie biorąc - za jego los . Na wybawianie czy zajmowanie sie inna osobą składają się nastepujące zachowania : 1. Robienie czegoś , czego w rzeczywistości nie chcemy robić . 2.Mówienie "tak" , kiedy myślimy "nie" . 3.Robienie czegoś dla kogoś czy za kogoś , kto sam może i powinien to zrobić . 4.Zaspokajanie potrzeb kogoś , kto nas o o nie prosił . 5.Robienie więcej niż należy w sytuacji , gdy ktoś poprosi nas o pomoc . 6.Przejmowanie się uczuciami innych . 7.Myślenie za innych . 8.Mówienie za innych . 9.Ponoszenie za innych konsekwencji ich czynów . 10.Rozwiązywanie problemów za innych . 11.Wkładanie we wspólna pracę większego wysiłku niż druga osoba . 12.Niezajmowanie się tym , czego chcemy , potrzebujemy i pragniemy . Ogólnie biorąc , wybawiamy innych , kiedy tylko zaczynamy się nimi opiekować i troszczyć się o nich . [...] Nie mam tu na myśli aktów miłości , dobroci i współczucia , a także prawdziwej pomocy - sytuacji , w których nasze wsparcie jest naprawdę potrzebne i chcemy go udzielić . Są one zachowaniami pozytywnymi , natomiast wybawianie i zajmowanie się innymi do takich zachowań nie należą . Zajmowanie się i opiekowanie innymi wydaje się o wiele bardziej przyjazną postawą , niż jest w istocie . Zakłada ono bowiem nieudolnośc osoby będącej przedmiotem opieki . Wybawiamy natomiast "ofiary" , ludzi , którzy - w naszym przekonaniu - nie są w stanie sami się o siebie zatroszczyć . Owe ofiary potrafią w rzeczywistości całkiem nieźle sobie z tym radzić , tyle że nigdy by się do tego nie przyznały , a my też nigdy byśmy się z tym nie zgodzili . Zazwyczaj krążą one obok tego wierzchołka trójkąta i czekają na nasz ruch , by wskoczyć do środka razem z nami . Kiedy już wybawimy taką ofiarę z niedoli , musimy się nieuchronnie znależć w drugim kącie , którym jest prześladowanie . Czujemy niechęć i złość wobec osoby , której tak wielkodusznie "pomagaliśmy" . Zrobiliśmy bowiem coś , czego nie chcieliśmy robić , coś , co nie było naszym obowiązkiem , a zaniedbaliśmy nasze własne potrzeby i chęci . Co gorsza , ofiara , ta biedna istota , którą wybawiliśmy z opresji , wcale nie okazuje nam wdzięczności . Nie docenia naszego poświęcenia . Nie zachowuje się tak , jak powinna . Nie słucha nawet naszych rad , których tak chętnie jej udzielamy . Coś jest nie tak , jak powinno być , chowamy więc naszą aureolę i pokazujemy rogi . Czasami inni nie dostrzegają - albo udają , że nie dostrzegają - naszego poirytowania . Czasami staramy się je ukryć . Czasami wybuchamy niepohamowanym gniewem , szczególnie wobec członków rodziny . Wtedy pokazujemy naszą prawdziwą twarz . Bez względu na to , czy okazujemy , czy też skrywamy zdenerwowanie i urazę , WIEMY , co się dzieje . Osoby , które wybawiamy , najczęściej od razu wyczuwają zmianę naszego nastroju . Dostrzegają bowiem zwiastujące ją objawy . Jest to pretekst , który był im potrzebny , by zwrócić się przeciw nam . Teraz nadchodzi ich kolej - z prześladowanych stają się prześladowcami . Może się zdarzyć to , zanim wybuchniemy gniewem , w chwili kiedy wybuchniemy lub potem . Niekiedy ofiara reaguje wprost na nasz gniew . Zazwyczaj jest to reakcja na przejmowanie przez nas odpowiedzialności za nią , bowiem nasze zachowanie świadczy , pośrednio lub bezpośrednio , o tym , że uważamy ją za osobę nieudolną . Ludzie nie cierpią , kiedy wykazuje się im nieudolność , choćby przedtem głośno się do niej przyznawali . Nienawidzą nas , ponieważ wybuchając na nich gniewem po wcześniejszym wytknięciu im nieodpowiedzialności , dodajemy do krzywdy obrazę . Nadchodzi wówczas czas na ostatni ruch . Zasłużyliśmy sobie na nasze ulubione miejsce - kąt ofiary na spodzie trójkąta . Jest to łatwy do przewidzenia i nieuchronny rezultat wybawiania . Ogarnia nas uczucie bezradności , smutku i wstydu . Czyjemy się zranieni i upokorzeni i litujemy się nad soba . Znowy nas wykorzystano . Znowu nas niedoceniono . Tak bardzo staraliśmy się pomagać ludziom , być dla nich dobrzy . Zaczynamy użalać się i jęczeć " " Dlaczego ? Dlaczego ZAWSZE mi się to przydarza ? Zdeptano mnie i sponiewierano . Czy zawsze będę ofiarą ? " Jeśli nie przestaniesz bawić się w wybawcę i opiekuna - prawdopodobnie tak . " http://www.czytelnia.niepije.pl/1,17,1,item.html Wiedźma - Pon 19 Sty, 2009 09:37 Ate, Ty poprzedni tekst zamieszczony przez Migotę zadedykowałaś Sabatce, a ja teraz ten powyższy dedykuję Tobie 
Rozmawiałyśmy już nieraz o Twoim instynkcie opiekuńczym wobec wszystkiego co się rusza... Spróbuj przyjrzeć mu się przez pryzmat tego tekstu, może odnajdziesz tam coś, co Ci się przyda 
Ate - Pon 19 Sty, 2009 11:26  a o zwierzetach cos pisali?
Wiedźma - Pon 19 Sty, 2009 12:04
...już nie musieli... 
Andy - Pon 19 Sty, 2009 12:50 Dajcie spokój z tym wklejaniem... 
A zaczęło sie niewinnie od kawy..a skonczy zapewne na Wielkiej Księdze i Encyklopedii Britanica 
|
||||||||
