paulinkaaa - Pią 20 Maj, 2011 23:55 Temat postu: Dlaczego niektorzy bliscy wmawiaja ze nie ma sie problemu Witajcie. Irytuje mnie bardzo zachowanie mojego meza. W ostatnim tygodniu byl ze mna wspolnie u mojej indywidualnej terapeutki, poniewaz ta chciala go poznac i porozmawiac. Tydzien pozniej na spotkaniu ze mna powiedziala mi, ze gdy w jego obecnosci nazwalam siebie alkoholiczka to on az podskoczyl i ze odniosla wrazenie, ze sie tego faktu wstydzi i nie chce przyjac do wiadomosci. Wczoraj rozpoczal ze mna rozmowe w stylu, dlaczego nadal chodze na terapie i kiedy zamierzam przestac. I zebym nie przesadzala, przeciez ja nie jestem alkoholiczka. Alkoholicy pija duzo wiecej. Ze nazywam siebie alkoholiczka zeby go szantazowac. Normalnie myslalam ze glupa ze mnie robi. Zupelnie nie wiem po co takie dyskusje, powinien sie chyba cieszyc ze nie pije i chodze na terapie? A on do mnie, ze wlasnie przeciez juz nie pije wiec nie musze wiecej chodzic na terapie. Strasznie mnie to zlosci. Nie pije dopiero dwa miesiace i uwazam ze najwieksze ryzyko zapicia u mnie istnieje wlasnie poprzez zbagatelizowanie problemu. Czy ktos z Was mial podobna sytuacje lub rozumie motywacje takich dzialan odwodzacych od leczenia? staaw - Sob 21 Maj, 2011 00:06 Kiedy ja odnowiłem kontakty z tatą po kilku latach, powiedziałem mu że jestem po terapii alko... Wysłuchał mnie z mądrą miną, następnie zaproponował wypicie kieliszka wódki (nie wiem czy rocznie litr wypija), no przecież jest okazja... Cierpliwie wytłumaczyłem że u mnie na jednym się nie skończy... chyba do końca nie zrozumiał, przynajmniej przestał proponować... Z żoną takich problemów nie mam, no ale ją nauczyłem ciężką pracą traktować każde moje słowo jak prawdę objawioną 
Janioł - Sob 21 Maj, 2011 03:14
pietruszka - Sob 21 Maj, 2011 07:36 U współuzależnionych też działa mechanizm iluzji i zaprzeczeń. Wcale nie jest łatwo przyznać się, że jest się żoną czy mężem alkoholika. A jak do tego dołączyć nad-odpowiedzialność, charakterystyczną dla syndromu, to i pojawia się poczucie wstydu i poczucie winy za kogoś. A ze alkoholik wciąż się kojarzy ze skrajnym, końcowym etapem choroby, i wciąż bardziej kojarzy się z grzechem niż chorobą, to i osoba żyjąca z alkoholikiem, nie mogąc sobie poradzić z przykrymi uczuciami, ucieka w świat iluzji. No i jest jeszcze coś, do czego niechętnie przyznaje się pewnie większość współuzależnionych. Nowa sytuacja, kiedy alkoholik podejmuje terapię, jest czasem tak trudna dla drugiej osoby, na przykład potulny dotychczas mąż zaczyna chcieć mieć wpływ na domowe decyzje, domowy budżet, chce mieć swoje zdanie w kwestii wychowania dzieci, że... taka sytuacja staje się niewygodna dla partnera. Wcale nie łatwo się dotrzeć na nowo. Polecam książeczkę Anny Dodziuk "Trzeźwieć razem" - opisuje dość dokładnie, co dzieje się w związku, gdy jedna ze stron podejmuje abstynencję i leczenie. Osobiście bardzo mi pomogła. No i sama terapia dla współuzależnionych, podczas której trawiłam w sobie poszczególne etapy wspólnego wychodzenia na prostą. Bo dla mnie z tej drugiej strony to były też niełatwe dni. staaw - Sob 21 Maj, 2011 07:44
Coś na zasadzie "szkodzi ci? To nie pij, z byle głupstwa robisz problem...". Takie troszeczkę mniej uczuciowe pojmowanie świata... Wiedźma - Sob 21 Maj, 2011 08:01
A ja się ostatnio dowiedziałam na terapii DDA/DDD, że mechanizm iluzji i zaprzeczeń działa u wszystkich ludzi, także tych normalnych  , nie mających nic wspólnego z uzależnieniem.
Taka ponoć jest po prostu ludzka natura, że zakłamujemy rzeczywistość, bo naga prawda jednak bywa bolesna, a człowiek nie lubi jak go boli. I tu mi się nasunęła refleksja - skoro alkoholicy na terapii rozbrajają mechanizmy uzależnienia z mechanizmem iluzji i zaprzeczeń włącznie, to są tym samym wyżej w rozwoju wewnętrznym od reszty społeczeństwa, której żadna choroba nie zmusiła do rozprawienia się z tym mechanizmem 
...i tak czy owak - pozostają marginesem społecznym  tylko na przeciwnym biegunie 
Troszkę mało na temat, sorry Paulinko 
Marc-elus - Sob 21 Maj, 2011 08:19 Cóż... zawsze można popić tak żeby ta bliska osoba otrząsnęła się z iluzji i uwierzyła w nasz chorobę. 
A tak poważnie to chyba tylko poważna rozmowa pozostaje, w cztery oczy, powoli powiedz że do końca życia nie powinnaś się napić itd... staaw - Sob 21 Maj, 2011 08:33
Tylko jak wytłumaczyć że do tego potrzebna jest terapia, AA i inne czary mary... Że samo "niepicie" tu nie wystarczy. Mi było by ciężko zrozumieć, gdybym sam przez to nie przeszedł... Jras4 - Sob 21 Maj, 2011 08:57
Jras4 - Sob 21 Maj, 2011 08:59
Jras4 - Sob 21 Maj, 2011 09:01
Jacek - Sob 21 Maj, 2011 09:31
akurat to miałem dane zaobserwować osobiście i to w obecnej wykonywanej pracy,bo chodź teraz wiem że to już było można zauważyć we wcześniejszych wydarzeniach jakoś nie zwróciło to wcześniej mojej uwagi a moje obserwacje polegały na zauważeniu tego o czym tu mówicie szczegulnie tego
a co do
to moim zdaniem jest właśnie tematem na który jednak powinno się zwrócić uwagę gdyż jak wynika z tematu nie wystarcza alkoholikowi odstawienie flaszki i problem znika a właśnie polega na emocjach o czym i w programie AA-owskim mowa i zdaniu sobie sprawy że żyjemy z partnerami partnerami,którzy mają prawo nas nie zrozumieć ,lecz jednak jakby obowiązek nas wysłuchać i próbując zrozumieć Paulinko,na twoim miejscu to właśnie bym zaczął od wyjaśnienia jakie to słabostki,emocje które przeżywamy mogą nas alkoholików z powrotem nakierować do picia no i to że właśnie przez te emocjonalne przeżycia jest to uznane za chorobę a nie z powodu samego picia bo dla współuzależnionego wygląda to tak że po odstawieniu flaszki i już nie piciu jest się zdrowym pietruszka - Sob 21 Maj, 2011 09:39
niestety Marcel poznałam takie wypadki, że nawet ktoś się zapił, ale ... według bliskich nie był alkoholikiem... bo przecież w akcie zgonu nie napisali alkoholik, a na przykład zawał lub coś innego... Znam przypadek, że chłopak się utopił, ale "to woda za zimna była", chociaż w rzeczywistości po prostu utopił się, bo był pijany. Od osób współuzależnionych słyszałam różne cudaczne wymysły, co to tam jemu jest (nerwica, stres, choroba psychiczna, poprzednia kobieta), wszystko, byleby tylko nie użyć słowa alkoholizm, bo to słowo grzęźnie w gardłach jak najgorsze przekleństwo, które może spotkać. Trudno zaakceptować tożsamość bycia partnerem/ partnerką osoby uzależnionej. Nawet jeszcze podczas terapii często słychać : "czy ja przypadkiem nie robię z niego alkoholika?" pomimo ewidentnych objawów choroby u męża. Sama miewałam takie myśli i to już w czasie, kiedy chodziłam na terapię, a Pietruszkowy nie pił i się leczył. Myślę, że jeszcze trudniejsze to jest dla mężów alkoholiczek, bo to jeszcze jakoś tak uderza w męską dumę. I przypomniały mi się dwa artykuły. Może Paulinko coś ci to więcej wyjaśni: http://www.prometea.pl/in...list=go&idx=152 http://www.prometea.pl/in...?list=go&idx=93 Jacek - Sob 21 Maj, 2011 09:57
no ba,nawet samemu alkoholikowi lepiej się określić "abstynent" Marc-elus - Sob 21 Maj, 2011 10:06
Nawet moja terapeutka powiedziała że sama woli używać słowa "uzależniony". Wytłumaczyłem Jej że to dlatego bo "alkoholik" ma zabarwienie pejoratywne w naszym społeczeństwie, całkiem niesłusznie
Oooo wpadłem na definicje wg Nensensopedii: http://nonsensopedia.wikia.com/wiki/Alkoholik pterodaktyll - Sob 21 Maj, 2011 12:17
A ja se lekceważę i za pewnym znanym aktorem mogę powtórzyć........."zmieniłem narodowość, jestem alkoholikiem".........i mam serdecznie gdzieś całą resztę świata i ich zdanie na ten temat 
Jacek - Sob 21 Maj, 2011 12:41
nie znam znanego aktora,po raz pierwszy spotykam się z jego zdaniem lecz podzielam je w całej okazałości
tu jednak doceniam tych co choć próbują zrozumieć moje zdanie pterodaktyll - Sob 21 Maj, 2011 12:46
Znasz, znasz Jacku.........."Casablanka", mówi Ci to coś?
Jacek - Sob 21 Maj, 2011 12:48
Hamfry Bogart czy jakoś tak
pterodaktyll - Sob 21 Maj, 2011 12:48
Jacek - Sob 21 Maj, 2011 12:51
to ten krasnal też był abstynent - tffu - alkoholik krasnal bo ponoć do granych scen na ryczke (stołek) wchodził Lenka - Sob 21 Maj, 2011 18:35
Paulinko, pozwolę sobie zacytować : "Alkoholik to był dla mnie lump spod budki z piwem, alkoholiczka - pijana baba zaniedbująca dom i dzieci, najlepiej obdarta i niedomyta. A ja przecież dbałam o siebie, o męża, o synów, rodzinę, jeździłam samochodem, moi synowie uczyli się w doskonałych szkołach i na zagranicznych uniwersytetach, Słowem, ani ja, ani moje rozmówczynie nie pasowałyśmy do stereotypowego obrazka, jaki miałam zakodowany pod hasłem alkoholik. A jednak to my jesteśmy alkoholiczkami, my jesteśmy chore na chorobę alkoholową, to my jesteśmy uzależnione od alkoholu. I to my nie pijemy." To jest fragment książki Bożeny Snella-Mrozik pt. "Piekło nie ma dna" (Rozmowy z trzeźwymi alkoholiczkami). Ja, między innymi dzięki tej książce, zrozumiałam swoją chorobę. Może, gdyby Twój mąż zechciał ją przeczytać......... 
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
