jackowska - Śro 04 Wrz, 2013 09:34 Temat postu: Jestem na początku drogi Ja wolę delikatne wskazówki  Nie wiem, od zawsze wolałam pochwały niż krytykę I pochwały mnie motywowały i dawały siłę Daletgo wolę krytykę/ porady w bardziej delikatniejszej odsłonie.
margo - Śro 04 Wrz, 2013 20:32
Kochana, wybacz szczerość, ale nikt nie będzie Cię głaskał po główce za to, że sobie życie chcesz zmarnować. Myślę, że nikt tutaj nie ma na celu ani zniechęcenia Cię, ani w żaden sposób krytykowania. Każdy chce pomóc, jak potrafi. Tak się składa, że do większości trafia dopiero na prawdę porządny kop w... cztery litery. Nikt Ci nie powie "jesteś super świetna, bo ciągle mu wybaczasz i płacisz za niego długi". Wiesz jak wygląda całe moje życie od kiedy pamiętam? Zarabianie na pochwały - robię mnóstwo niepotrzebnych rzeczy poświęcając siebie, swój czas, energię i nieraz pieniądze - swoim własnym kosztem - aby ktoś mnie pochwalił, powiedział, że jestem super, żeby mnie polubił. To się nazywa po prostu współuzależnienie. Zaczniemy Cię chwalić w momencie, kiedy zaczniesz podejmować odpowiednie decyzje - z myślą o SOBIE i swoim DOBRZE, a nie jego. A uwierz mi, na prawdę warto Wszyscy jesteśmy tu, aby sobie wzajemnie pomagać, Tobie też!
jackowska - Czw 19 Wrz, 2013 13:50
Jestem na początku drogi i staram się myśleć o swojej rodzinie tak by przetrwała. olga - Czw 19 Wrz, 2013 15:11
ale wiesz, ze nie zalezy to tylko od Ciebie? pietruszka - Czw 19 Wrz, 2013 15:36
W rodzinie z problemem alkoholowym przetrwanie rodziny czasem zależy od zdecydowanych, konsekwentnych ruchów, które mogą czasem aż boleć i wydawać się aż nieludzkie. Popularnie nazywa się to twardą miłością, w którą wpisane jest czasem odcięcie emocjonalne, fizyczne, tzw. interwencja, wyrzucenie z domu, pozwalanie na poniesienie konsekwencji picia. Taka ta choroba jest w pewien sposób nienormalna. I jeszcze trzeba mieć świadomość, że żadne z tych działań - wcale nie zapewnia 100% skuteczności. Wiem jedno, gdybym sama nie podjęła terapii, n ie zaczęła chodzić na Al-anon, to nie byłoby nas razem: mnie i Pietrucha - pomimo tego, że podjął decyzję o abstynencji i własnym leczeniu. Po prosty - nasze drogi by się rozeszły, głównie ze względu na niezrozumienie problemów, które nas dotknęły w tym nowym, trzeźwym życiu. Halibut - Czw 19 Wrz, 2013 21:49
Wydawać się nieludzkie - tak… mogą być nawet przez nas głęboko odczuwane, jako egoizm i zaprzeczenie prawdziwej miłości. Ale tylko z perspektywy miejsca, w którym się znajdujemy i siłą rzeczy brakiem doświadczenia. Jeżeli jednak spojrzeć na nie z dystansu, który w tej sytuacji jest prawie niemożliwy, z pozycji doświadczenia, którego nie posiadamy, z pozycji nieznanego nam rezultatu i naturalnej potrzeby nadziei wyrastającej z uczucia. Okazują się jedynymi właściwymi. Ale żeby to zrozumieć trzeba przejść długą bolesną drogę. Można ją jednak skrócić opierając się na doświadczeniu i radach tych, którzy ją przeszli. Jarek alkoholik margo - Nie 22 Wrz, 2013 21:52
Ty dołożysz wszelkich starań, żeby rodzina przetrwała a Ty? Czy przetrwasz?... jackowska - Pon 23 Wrz, 2013 10:05
Heh... a czemu miałabym nie przetrwać? Są gorsze chwile jak u każdego, ale wydaje mi sie że jestem silną kobietą. olga - Pon 23 Wrz, 2013 10:35 ......a Ty to chcesz wyjsc z tego czy sil nabierac na forum potrzebnych do przetrwania?....... pietruszka - Pon 23 Wrz, 2013 11:01
każda z nas była siłaczką, zwykle do czasu... permanentne przebywanie w stresie zwykle w jakiś sposób odbija się na ciele i/lub psychice 
spotkałam się z porównaniem przebywania w domu, wraz z czynnym alkoholikiem, do syndromu PTSD * U partnerek alkoholików (a nieraz i u dzieci) pojawiają się podobne objawy, jak u ofiar terroryzmu, wojny, czy innych traum. Możesz przeczytać o tym na przykład tu: http://www.swiatproblemow.pl/2012_02_3.html U mnie pod sam koniec picia Pietrucha wystąpiły tak silne zawroty głowy, że zaczęłam się bać prowadzić auto, bo zdarzało mi się to nawet podczas jazdy i ze dwa razy stanęłam na awaryjnych na środku skrzyżowania. Pobiegłam po lekarzach, bo byłam pewna, że z moim zdrowiem jest coś nie tak. Nie chciało mi się wierzyć, że tak silne somatyczne przypadłości mogą być wynikiem stresu... ba... wtedy twierdziłam, ze ja żadnych stresów nie mam  a potem się rozpadłam... i całe szczęście, bo pewnie do dziś mogłabym być taką siłaczką... a tak... od kilku lat mogę na nowo cieszyć się życiem 
*Zespół stresu pourazowego, zaburzenie stresowe pourazowe, PTSD (ang. posttraumatic stress disorder). BARBARA - Śro 25 Wrz, 2013 19:06 [quote="jackowska"]
Heh... a czemu miałabym nie przetrwać? Są gorsze chwile jak u każdego, ale wydaje mi sie że jestem silną kobietą.[/quote Witam, mój ojciec bardzo często powtarzał ,,Basia to sobie zawsze poradzi,, Dziś jak słyszę takie słowa to mie szlak trafia, tak, radziłam sobie przez 25 lat, dziś wiem że to nie miało sensu. Gdybym poszła po pomoc 7 lat po ślubie kiedy od niego odeszłam, dziś nie byłoby mnie tu. Wtedy ojciec nie powiedział że Basia sobie poradzi. Nie czekaj tylko działaj jak najlepiej dla siebie. 
|
||||||||||||||||||||||||||||
