Urszula - Pią 20 Sie, 2010 22:09
No, nie wiem, czy tak super... To jeszcze kwestia kilku miesięcy (musimy się tu porozliczać, poukładać wszystkie sprawy i sprzedać chałupkę). A najtrudniejsze są myśli o rozstaniu z tymi, których kocham i z tym, co przez prawie piętnaście lat zdążyłam pokochać. Na myśl, że będę musiała któregoś dnia uśpić mojego 9-letniego kota chce mi się głośno wyć! Nawet nie płakać, bo płakać jakoś nie mogę... Coś się takiego dziwnego ze mną porobiło, że nie potrafię nawet się porządnie wybeczeć. Nie wiem, jak przygotować Emilkę i Amelkę (moje przyszywane wnuczki) na rozstanie, nie wiem, jak mam się zachować w stosunku do moich własnych wnuczek... Wszystko to mnie przerasta! Wczorajszej nocy nie mogłam spać, wyszłam przed dom, usiadłam na ławce pod kasztanem i próbowałam sobie wmówić, że kiedy znajdę się już gdzieś daleko od tego miejsca, to nie będę się musiała martwić szkodami czynionymi przez wiewiórki i dzikie króliki, że kwiatki można sadzić również w doniczkach, a tak naprawdę, to przecież zawsze tęskniłam do Polski. Widocznie mam słabą moc przekonywania, bo nawet samej siebie nie przekonałam.... beata - Pią 20 Sie, 2010 22:13
Urszula - Pią 20 Sie, 2010 22:15
Nie twierdzę, że nie. Z tym, że w tej chwili nie potrafię ich zobaczyć. Coś jednak trzeba zrobić, by jak Al Capone nie trafić do perdla jedynie za długi... Flandria - Pią 20 Sie, 2010 22:37
a nie ma sposobu, żeby zwierzaka zabrać do Polski ? anakonda - Pią 20 Sie, 2010 22:39
moze go wypchac? Flandria - Pią 20 Sie, 2010 23:06
zdaje się, że nie trzeba, można go co najwyżej wepchać  do samolotu
http://www.lot.com/web/lot/travelling-with-animal Wiedźma - Pią 20 Sie, 2010 23:42 Myślę, ze w Polsce na początku byłby z kotem pewien kłopot, skoro nie ma się własnego kąta. Ale przecież chyba mogłabyś, Ula, zostawić kota w Stanach u jakichś znajomych czy przyjaciół - dobrych ludzi 
Urszula - Śro 25 Sie, 2010 15:12
Jest. Ale tego własnemu kotu nie zrobię! Kot to nie pies, ani człowiek. Bardzo przywiązuje się do miejsca i wszelkie przeprowadzki dla kota są nie tylko ogromnym stresem, ale i narażają go na niebezpieczeństwo utraty życia w mało komfortowy sposób. Będzie chciał wrócić na stare śmieci, wybierze się w samotną podróż w nieznanym terenie i... no, wolę sobie nie wyobrażać, co może go spotkać. Tomoe - Śro 25 Sie, 2010 15:18 No, ja tam nie wiem... Mam w domu dwa koty i chyba one jednak znacznie bardziej są przywiązane do mnie jako członka swojego stada niż do miejsca, w którym to stado przebywa. Ja bym moim kotom w razie przeprowadzki nie zafundowała rozstania ze stadem. 
Urszula - Śro 25 Sie, 2010 15:34
Pewnie, że mogłabym. Sęk w tym, że moje kocisko jest bardzo mało hamerykańskie. Hamerykańskie koty zwykle siedzą w zamkniętym mieszkaniu, mają amputowane pazurki, nigdy nie wychodzą na zewnątrz, a jeśli już, to albo na smyczy, albo tylko dlatego, że uda się im zmylić czujność właściciela i spierniczą przez niedomknięte drzwi. Nasz kot łazi po okolicy gdzie chce, wspina się na drzewa, uwielbia łazić po garażowych dachach, pazury ściera na jednej z belek podtrzymująchych nasz ganek. Poza tym przyzwyczajony jest do spania ze mną w jednym wyrku i asystowania mi przy różnych pracach w ogródku. Bardzo wątpię, czy ktokolwiek z moich znajomych byłby w stanie utrzymać go w chałupie. Kot będzie chciał wrócić "do domu" i będzie im notorycznie uciekał. Któraś z tych ucieczek zakończyłaby się pewnie rozdyźdaniem kota przez jakieś autko... To już lepiej go uśpić. Mniej bolesna śmierć... Wiedźma - Śro 25 Sie, 2010 15:34 Ula, może pogadaj z weterynarzem albo jakimś innym mądrym kotologiem, niech Ci doradzi co dla kota będzie najlepsze... 
anakonda - Śro 25 Sie, 2010 15:35
Jak smierc moze byc mniej bolesna...Smierc to Smierc.. Urszula - Śro 25 Sie, 2010 15:50
I właśnie nie chcę mu tego fundować! Nie chcę, żeby za mną tęsknił, nie chcę, żeby uciekał od nowych właścicieli i nie chcę, by usiłował szukać starych, dobrze mu znanych miejsc. Przecież to nie jest młody kociak, który łatwo przyzwyczai się do nowych warunków. To już, jak na kocie lata, starszy pan. Przez 9 lat nabrał różnych nawyków i przyzwyczajeń. Co prawda, mój osobisty kolega małżonek twierdzi, że powinnam kota zabrać z nami do kraju miast go uśmiercać, ale sama nie wiem... Musiałabym przez kilka pierwszych tygodni (albo nawet miesięcy) trzymać kota na uwięzi, póki nie przywyknie do nowej sytuacji. A czy to byłoby dla kota lepsze? Przecież czułby się jak więzień i nie rozumiałby, dlaczego nie może wyskoczyć na swego ulubionego kasztana. A ponoć "lepszy w wolności kąsek lada jaki, niźli w niewoli przysmaki"... Urszula - Śro 25 Sie, 2010 15:54
Śmierć to śmierć, ale jest różnica, czy kocisko zakończy życie zasypiając spokojnie na moich rękach, czy poturbowane i połamane, wijące się z bólu na rozgrzanym asfalcie. Flandria - Śro 25 Sie, 2010 15:55
ja Cię nie rozumiem Urszula z jednej strony "walczysz" tu o każdy dzień człowieka potrzebującego przeszczepu wątroby, a z drugiej piszesz, że wolisz kota uśpić niż przez jakiś czas trochę go powięzić ...
Tomoe - Śro 25 Sie, 2010 15:58
Serce moje opowiada się po stronie poglądów osobistego twego małżonka. 
anakonda - Śro 25 Sie, 2010 16:07 pewnie ze zabrac kocisko po czasie sie przyzwyczai do polski 
Urszula - Śro 25 Sie, 2010 16:08
Już gadałam. Z zaprzyjaźnionym weterynarzem. Twierdzi, że lepsze byłoby uśpienie, jeśli chcę zaoszczędzić kotu stresów. Ale on sam się tego nie podejmie, bo jeszcze nigdy w życiu nie uśmiercał zdrowego zwierzaka! Twierdzi też, że kot po przeprowadzce może "chorować", starcić apetyt, próbować uciekać itp., ale nie powinno to trawać dłużej niż pół roku. Pół roku? Toż to w kocim życiu cała epoka! Wiem, co dla mnie byłoby najlepsze: - po prostu zabrać kota z sobą. Ale czy mam prawo dla własnego komfortu psychicznego unieszczęśliwiać kota? Ja go kocham!!! Klara - Śro 25 Sie, 2010 16:09 Kiedy przeprowadzaliśmy się do naszego (wtedy nie bardzo jeszcze wykończonego) domu, zabraliśmy ze sobą naszą kotkę, która na stary miejscu żyła na wolności i w nowych "posiadłościach" też mogła chodzić tam, gdzie chciała. Przez pierwszy miesiąc wychodziła z domu na krótko i blisko, by się załatwić, a poza tym tkwiła murem w murach. Gdy się oswoiła, zaczęła stopniowo wyruszać coraz dalej. Przynosiła myszy składając je przed drzwiami, a do domu wchodziła żeby się najeść "prawdziwego jedzenia" 
Tomoe - Śro 25 Sie, 2010 16:10 No rewelacja!!! Zabiję kota - bo go kocham!!! Czy ty siebie słyszysz? W Polsce też są lekarze weterynarii i w razie konieczności zaaplikujesz mu jakieś środki uspokajające. Urszula - Śro 25 Sie, 2010 16:10
A bo widzisz, Flandro, sam wolałabym umrzeć, niż być więziona... Tomoe - Śro 25 Sie, 2010 16:12 Uleńko, ty jesteś tak słodka, że mu osłodzisz to więzienie. 
Kot ma zostać Polakiem!!! 
Flandria - Śro 25 Sie, 2010 16:12
a dodatkowo przeraża Cię wyjazd do Polski ... [sorki, lubię się bawić w domorosłego psychologa ]
Urszula - Śro 25 Sie, 2010 16:14
No i z językiem też nie będzie miał problemów! Zwracamy się do niego wyłącznie po polsku. Ale czy inne koty mu nie wpierniczą, kiedy będzie chciał zaszpanować angielszczyzną? 
anakonda - Śro 25 Sie, 2010 16:14
Flandra, w polsce kotem sie zajmie , znaczy jego terapia:mgreen: Urszula - Śro 25 Sie, 2010 16:15
Mój kot jest Polakiem! Pochodzenia amerykańskiego. 
Urszula - Śro 25 Sie, 2010 16:26
Klaro, a ile lat miała wtedy Twoja kotka? I muszę przyznać, że wyjątkowo kulturalna, skoro załatwiała się poza domem. Nasz kot całymi dniami siedzi na zewnątrz (uwielbia działkę sąsiada-rybołowcy, bo tam od czasu do czasu może wytarzać się w rybich szczątkach) a do domu wraca, żeby załatwiać się do kuwety i napchać żołądek. Nawet wysikać się nie potrafi na grządce, musi mieć kuwetę! Urszula - Śro 25 Sie, 2010 16:33
No faktycznie, Tomoe, może Ci się to wydawać dziwne... Tym bardziej, że wcale nie chcę tego mojego kocurka uśmierać!!! Wszystko we mnie się skręca na myśl o takim rozwiązaniu, ale... nie chcę by cierpiał z jakiegokolwiek powodu. Tomoe - Śro 25 Sie, 2010 16:33
Kot- Polak musi zamieszkać w Polsce!!! A amerykańskie pochodzenie może sobie zachować.
Flandria - Śro 25 Sie, 2010 16:37
łoch to pędz od razu do weterynarza ! kto wie, co może się kotu stać za godzinę, jutro czy pojutrze ?
w sumie może by tak wszystkie zwierzaki profilaktycznie uśpić ?  
och kobieto 
emigrantka - Śro 25 Sie, 2010 16:49 Urszula, naprawde nie ma innego wyjscia  to dla rowniez dla Ciebie ogromny stres
znam kilku alkoholikow ,ktorzy po utracie kochanego zwierzaka wpadali w ciagi a przeciez Twoja trzezwosc jest najwazniejsza anakonda - Śro 25 Sie, 2010 16:52 Urszula, uwazaj bo zaraz jacys animalsy cie namierza
Klara - Śro 25 Sie, 2010 16:55
Dokładnie nie pamiętam - chyba około 2 lat. Była czarna jak smoła, nie lubiła głaskania, wolała sama się łasić.
Taaaa..... nie znałaś dnia ani godziny.... gdy chciała wyjść (w dzień czy w nocy) drapała meble - do tej pory moje klubowe fotele mają rany po jej "działalności" Gdy chciała wejść (w dzień czy w nocy) nie miauczała, lecz drapała drzwi przednimi łapami. Nigdy nie rezygnowała. Robiła to tak długo, aż została wpuszczona 
Urszula - Śro 25 Sie, 2010 17:14
A Ciebie w mojej sytuacji nie przerażałby? Wracamy z pustymi rękami, zostawiamy tu dzieci i wnuczki, zostawiamy przyjaciół, sąsiadów, z którymi zdążyliśmy się już zżyć i nie wiemy, co tam w Polsce nas czeka... Nie wiemy, gdzie będziemy mieszkać, nie wiemy, czy znajdziemy jakąś pracę, słowem - nic nie wiemy! Dla kogoś młodego, kogoś kto lubi nowe wyzwania mógłby być to rodzaj życiowej przygody. Ale ja skończyłam już 55 lat, mój osobisty kolega małżonek 63. Zaczynać życie od nowa? Po kilkunastoletniej amerykańskiej szarpaninie, kiedy marzy nam się odrobina świętego spokoju, nie jest to łatwe. Przyjechałam do Chicago z marzeniami, że zapracujemy na godną, spokojną i dostatnią starość, ale wyszło jak wyszło. Do tego walnie przyczyniło się zapewne moje chlejstwo (czego nie umiem sobie wybaczyć!), bo na trzeźwo powinnam już wcześniej przewidzieć niektóre zagrożenia... Zawsze mieliśmy w planach powrót do Polski na starość, ale jakże inaczej miał on wyglądać! To nie miała być ucieczka. To miał być POWRÓT. Teraz uciekamy jak szczury, bo nie stać nas na utrzymanie domu, na opłacenie opieki medycznej, na załatanie dziur w najpilniejszych wydatkach, na spłacanie kredytów i podatków. To, że i inni znaleźli się w podobnej (albo nawet gorszej) sytuacji na skutek załamania się rynku, nie jest dla mnie żadną pociechą! Przeciwnie, tym bardziej mnie dołuje. Urszula - Śro 25 Sie, 2010 17:16
Raczej schować pod ogon.
Flandria - Śro 25 Sie, 2010 17:24
jasne, że byłabym przerażona pogadaj o tym z terapeutką. Moja intuicja podpowiada mi, że tak naprawdę nie chodzi o ewentualne cierpienia kota, tylko o czarne scenariusze, które sobie piszesz w główie Nie tylko kot będzie przeciez tęsknił i nie tylko kot będzie musiał się zaaklimatyzować w nowych warunkach ...
trzymaj się
Urszula - Śro 25 Sie, 2010 17:25
Dzisiaj to najchętniej uśpiłabym się sama. Właśnie dowiedziałam się, że ceny domów w Chicago spadły poniżej 20%. Wychodzi na to, że nie odzyskamy nawet tego, co już zapłaciliśmy bankowi. He, he, he... Za kilka dni może mi zabraknąć kasy na jedzenie. Na karmę dla kota jeszcze zarobię jako niańka bliźniaczek, ale czym nakarmię mego osobistego kolegę małżonka? Samą miłością nie wyżyje, bo haruje teraz fizycznie jak wół w kieracie. Urszula - Śro 25 Sie, 2010 17:49
Jak zwykle masz rację, Flandro! Kot jest tylko "dodatkiem" do wszystkich czarnych scenariuszy, ale niemniej niezwykle istotnym. Z terapką Kaśką "przerabiamy" temat już od kilku tygodni. To właśnie dlatego każe mi krzyczeć, wrzeszczeć u siebie w domu (ciekawe, jak jej mąż to znosi?), rozładowywać negatywne emocje i jednocześnie próbuje podsuwać jakieś pozytywne rozwiązania. Po spotkaniu z Kaśką nabieram nadziei i otuchy, ale następnego dnia znów dopadają mnie wszystkie moje zmory i upiory. Pewnie nie uwierzysz, ale już i natychmiast chciałabym się znaleźć w tej "niechcianej" w tej chwili Polsce. Jednocześnie boję się wyjazdu i chcę wyjechać jak najszybciej!!! Z kotem, czy bez kota, z kasą, czy bez kasy - wszystko jedno! Chcę, by ta cała huśtawa wreszcie się zakończyła. Głupie, nie? Bogu Najwyższemu dzięki, że mam odskocznię w postaciach Emilki i Amelki. Przy moich "przyszywanych" wnuczkach zupełnie zapominam o problemach i skupiam się na tym, by nauczyć je nowej piosenki, albo wierszyka, poprowadzić rączkę trzymającą kredkę, czy wydumać nowe przygody żółwia Beniamina. "Przyszywane" wnuczki kocham tylko odrobinę mniej od moich osobistych, prywatnych wnusiąt i... serducho mi pęka na myśl o rozstaniu. Flandria - Śro 25 Sie, 2010 17:56
normalne
wszelkie przeprowadzki, duże zmiany są niestety bardzo stresujące
nigdy nie można przewidzieć dokładnie przyszłości, ale jeśli jesteśmy w stanie ją sobie mniej więcej wyobrazić to lęk się zmniejsza ... spróbuj może sobie wyobrazić swoje nowe życie w Polsce, tak jakby to był spektakularny sukces Punkt pierwszy takiego planu - szczęśliwy kot
beata - Śro 25 Sie, 2010 17:57
Urszula - Śro 25 Sie, 2010 18:02
Z animalsami sobie poradzę. Spoko! Też kocham zwierzątka (nie tylko własnego kota), więc razem możemy włazić na drzewa i udawać małpy w obronie praw przyrody. Gorzej, jeśli namierzą mnie urzędnicy miejscy. Kilka przeróbek w chałupie dokonaliśmy bez opłat za "permity", więc możemy być obłożeni takimi karami, że na bilet do Polski nie będzie nas stać.
Urszula - Śro 25 Sie, 2010 18:13
Jest. Jeśli znowu zapiję, to ani sobie, ani memu panu mężowi nie pomogę. Może kogoś dziwić, że tak uchwyciłam się nieszczęsnego kota i jego dalszego losu po naszej przeprowadzce do Polski, ale kot jest tu chyba symbolem tego, co tracę z dotychczasowego naszego dorobku. Ze stratą kasy jestem w stanie się pogodzić. Nigdy nie miałam jej zbyt dużo! Ale poza materialnymi dobrami jest jeszcze coś, co składa się na nasze życie i jest o wiele ważniejsze od dolarów, czy złotówek! Z utratą tego wszystkiego bardzo trudno mi się pogodzić... Urszula - Śro 25 Sie, 2010 18:32
A nasz Myszor wręcz uwielbia pieszczoty! Jest najszczęśliwszy, kiedy go głaszczę, noszę na rękach i przytulam. Domaga się tego, wpycha mi się na kolana, kiedy siedzę przy kompie i jeśli go nie pogłaszczę, to sam się głaszcze wpychając mi łebek pod rękę. Najbardziej lubi drapanie pod brodą: rozciąga się wtedy do góry brzuchem na całą długość, zamyka oczy i mruczy. Ocierać się o mnie też bardzo lubi, a kiedy nie reaguję na to jego łaszenie się, potrafi dość boleśnie ugryźć mnie w nogę. A do domu znosi mi wszystko, co tylko zdoła "upolować". Czasem są to na wpół żywe myszy, młode króliczki i oposy, czasem jakiś nieżywy już ptaszek, a najczęściej dżdżownice (po burzy) i martwe cykady spadłe z rosnącego w naszym ogródku kasztana. No, jak mam się rozstać z takim kociskiem?! Małgoś - Śro 25 Sie, 2010 18:45 Urszula, Pewna forumowa znajoma sprowadzała do Polski właśnie ze Stanów wspaniałe geny kocie w osobie ślicznej kotki hodowlanej. Z tego co pamiętam, to kotka dostała głupiego jasia i podróż przespała... Tylko nakombinować się musiała później z kwarantanną, ale jakoś udało jej się to ominąć. Jakby co to mogę postarać się odszukać babeczkę bo sporo buszuje w necie na kocich forach i dowiedzieć się co i jak załatwiła, ale tam problem polegał na wywożeniu kota rasowego i zabulenia sporej kasy z tego tytułu. A jeśli chodzi o Twojego sierściucha, to rzeczywiście może być początkowo problem, bo przyzwyczajony jest do wychodzenia, a nie wiem jak to będzie możliwe na nowym miejscu... ale jeśli będzie z Tobą to 3/4 problemu z głowy. Bo koty naprawdę przywiązują się do ludzi i potrafią z tęsknoty całkowicie zmarnieć - choćby po śmierci opiekuna..
Urszula - Śro 25 Sie, 2010 18:46
Moje klubowe fotele też mają rany! Ale nie przez koty zadane a przez moją sunię, która nie żyje już od trzech lat. Uwielbiała spać na fotelach i wylegiwać się na nich całymi dniami. Zawsze "mościła" sobie legowisko i drapała siedzenia pazurami. Bo pazurów jej nie amputowaliśmy, miała je jedynie przycinane od czasu do czasu. W Ameryce jest moda na pozbawianie zwierząt paznokci, ale zawsze uważałam to za krańcowe kretyństwo! Psy i koty same sobie ścierają pazury chodząc po chropowatych powierzchniach. No, ale Hamerykańce trzymają zwierzaki pozamykane w mieszkaniach i bardziej dbają o meble, niż o żywe istoty... Małgoś - Śro 25 Sie, 2010 18:52
Zawsze bardzo staram sie zachować spokój w sytuacjach gdy czytam o tym procederze.... 
I przyznam szczerze, że nei rozumiem po co ludzie chcą mieć w domu drapieżnika, skoro ma nie być drapieżnikiem... albo kupić pluszaka
anakonda - Śro 25 Sie, 2010 19:09
A czemu maja nie miec? A po co takiemu zwierzeciu pazury , polowac po mieeszkaniu bedzie na karme dla zwierzat? Małgoś - Śro 25 Sie, 2010 19:25
No weź mnie nie osłabiaj.... a czym ma się taki kot choćby bronić
montreal - Śro 25 Sie, 2010 19:27 mruczeniem? Małgoś - Śro 25 Sie, 2010 19:29
tym to się prosi o mizianie... Urszula - Śro 25 Sie, 2010 19:29 Małgoś! Dzięki za zainteresowanie i chęć przyjścia z pomocą!!! Jeśli chodzi o przewożenie zwierzaków wte i we wte, to mam już niejakie doświadczenie i nie w kasie problem! Jestem w stanie powstrzymać się od żarcia przez cały miesiąc i tym sposobem zaoszczędzić na bilet dla kota, potrzebne badania zwierzęcia, itd. Naszą ostatnią psicę też przywiozłam do Chicago z Polski. Problemów miałam z tym w cholerę i trochę, bo akurat w Polsce panowała wścieklizna, więc musiałam przebukowywać bilet samolotowy po kilka razy, by móc lecieć z psem jednym samolotem. Udało się uniknąć kwarantanny, jednak nie wszystko było tak różowo jak być powinno. Sunia leciała w klatce w luku bagażowym, ale samolot był opóźniony i środki usypiające przestały działać zanim wylądowaliśmy na O'Hare. Była w szoku, była wyziębiona, chorowała nam przez kilka tygodni, potem wszystko wróciło do normy. Ale to był pies, nie kot! Z psem łatwiej się "dogadać". 
Kilka lat temu nadwałam na "przesyłkę zleconą" szczeniaka do znajomych w Krakowie. Szczeniak rzadkiej rasy, więc oprócz szczepień, badań weterynaryjnych i innych tam d***, potrzebne były certyfikaty, ubezpieczenia i różne tam takie cuda-wianki na kiju. Szczeniak doleciał cały i zdrowy. Zasięgałam już jęzora i wiem na jakich warunkach w tej chwili mogę przewieźć zwierzaka do Polski, jakie szczepienia będą potrzebne, jakie badania i ile będzie to nas kosztować. Teoretycznie wiem wszystko! Praktycznie nic. Bo praktycznie nie wiem, czy Myszor przeżyje podróż, czy zaakceptuje nowe miejsce pobytu i czy zabierając go z sobą nie skazuję go na los gorszy od uśpienia... anakonda - Śro 25 Sie, 2010 19:33
ucieczka? :d
przezyje dasz mu cos na uspokojenie ale ty masz czarnowidztwo:P Urszula - Śro 25 Sie, 2010 19:35
Bo ludzie chcą mieć piękne i niezarysowane kocim pazurem meble. A jednocześnie chcą mieć "żywą zabawkę", a nie pluszaka. Proste? Niby tak, ale dla mnie też nie do pojęcia. montreal - Śro 25 Sie, 2010 19:35 Ale za to jakim przystojnym pyłkiem! (wybacz, Orszulo offtop, ale nie mogłem sie powstrzymać)
Małgoś - Śro 25 Sie, 2010 19:38
rozumiem Twoje rozterki.. ale.... nie wiem czy usypiałaś już kiedyś zwierza... ja tak, ale tylko dla skrócenia mu cierpień, bo innego wyjścia już nie było  Znam ludzi, którzy walczą o każde żywe stworzenie i nie zdecydowałabym się na uśpienie. Jeśli naprawdę zabranie zwierza jest niemożliwe, to poszukać kogoś kto przygarnie... bankowo ktoś się znajdzie kto pokocha nawet takiego już dorosłego kota...
Urszula - Śro 25 Sie, 2010 19:51
Pozostają mu jeszcze zęby! Ale nie każdy kot gryzie i pozbawiony pazurów jest zupełnie bezradny.
A dokąd? I co będzie jadł? Bez pazurów nie poradzi sobie nawet ze schwytaniem marnej myszki. I nawet na drzewo się nie wdrapie, żeby podziwiać gwiazdy i oglądać świat z wysoka. Urszula - Śro 25 Sie, 2010 19:55
Mam. I nic na to nie poradzę. Gdyby to tyczyło tylko kota, to pół bidy! Gorzej, że bardzo czarno widzę całą naszą przyszłość w Polsce. Jakoś nie potrafię się od tego uwolnić... Klara - Śro 25 Sie, 2010 19:57
Taka dygresja - niedawno w tv wypowiadał się jakiś przyrodnik. Słuchałam go ze zdumieniem, bo nie zdawałam sobie sprawy z tego, że koty luźno chodzące są największym zagrożeniem dla tego co żyje, ponieważ polują nawet wtedy gdy nie są głodne siejąc spustoszenie w okolicy. Sama nie wyobrażam sobie posiadania kota, którego miałabym zamknąć w domu na stałe
Małgoś - Śro 25 Sie, 2010 20:00
o to właśnie mi chodzi.. by ludzie to sobie uświadomili... Małgoś - Śro 25 Sie, 2010 20:02
Ja mam takie koty...
Ale mieszkam w bloku... Klara - Śro 25 Sie, 2010 20:03
USA tak jak Ty je tu opisujesz są krajem, w którym nie da się żyć. Jeżeli więc przetrwaliście tam przez 14 lat, to w Polsce tym bardziej dacie sobie radę. Głowa do góry Urszula! BĘDZIE DOBRZE! Urszula - Śro 25 Sie, 2010 20:04
Niestety, nie jednego. Zawsze było to powodowane chęcią skrócenia cierpień i zawsze odchorowywałam to przez kilka miesięcy. Nigdy nie mogłam się pogodzić z utratą psa lub kota. Pewnie uznasz mnie za nienormalną, ale dla mnie pożegnanie się ze zwierzakiem na wieki wieków amen, zawsze było prawie taką samą traumą jak udział w pogrzebie bliskiej mi osoby. Małgoś - Śro 25 Sie, 2010 20:45
Tak myślałam... I dlatego teraz kombinuj jak sierściucha zabrać do Polski 
jolkajolka - Czw 26 Sie, 2010 08:08
To akurat jest mit. Jestem na to najlepszym dowodem. Zamieniłam mieszkania z mamą i przekonana o słuszności mitu,zostawiłam kota w starym mieszkaniu. Po czterech dobach mama przywiozła go do mnie,bo nie dało się z nim wytrzymać. Płakał cały czas,najbardziej w nocy. Po przybyciu na nowe dla niego miejsce,ale do starej rodziny,obszedł wszystkie kąty i poszedł spać.Nowe mieszkanie było na parterze,wychodził,kiedy chciał i zawsze wracał. Nigdy nie wybrał się do swojego starego domu. Koty kochają swoich ludzi,a nie miejsca zamieszkania. Zapytaj gdzieś na forum jakiegoś kociego behawiotysty,zanim podejmiesz taką drastyczną decyzje. ZbOlo - Czw 26 Sie, 2010 08:13
...potwierdzam! Koty przywiązują się do "stada", do swojej rodziny... dom, okolica jest na drugim planie.... koty w moim domu są "od zawsze".... Tomoe - Czw 26 Sie, 2010 10:02
Od początku tak myślałam. Ale to nie znaczy, że z tego powodu kot musi stracić życie. W jego życiu może się zacząć całkiem nowa epoka. W twoim też.
Małgoś - Czw 26 Sie, 2010 12:42
Dokładnie tak...
Koty bardzo przywiązują się do ludzi, już pisałam że po śmierci opiekuna popadają w głębokie traumy. Zmiana miejsca to kwestia poznania nowego i ew. dostosowania się, w zależności od usposobienia kota. Bo jeden może iść od razu na wojnę podbijać nowe terytoria a inny tylko pozwiedza i wróci wystraszony do bezpiecznego azylu przy opiekunie. Ale opiekun zawsze jest najważniejszy. jolkajolka - Czw 26 Sie, 2010 21:33 Coś znalazłam,na kocią obronę. Stereotypy - Koty przywiązują się do miejsca, a nie do człowieka Ocena użytkowników: / 1 SłabyŚwietny Rodzina i społeczeństwo - Zwierzęta To jedna z najczęściej wypowiadanych opinii o tych zwierzętach. Obok przekonania o ich fałszywości, stereotyp ten jest tak bardzo rozpowszechniony, że chyba powinienem od niego zacząć ten cykl. Dziś nadrabiam więc zaległości. Jestem przekonany, że opinię taką mogą wygłaszać tylko wrogowie kotów, ci, którym są one obojętne, lub ludzie, którzy nie potrafią uważnie patrzeć na zwierzęta. Wszyscy inni, a szczególnie prawdziwi miłośnicy kotów, nigdy by czegoś takiego o nich nie powiedzieli. Dlaczego tak uparcie twierdzimy, że kot nie przywiązuje się do człowieka, przeciwstawiając go zwykle „wierności i posłuszeństwu” psa? Tak na marginesie, spór dotyczący tego, który z tych ssaków – kot czy pies – jest lepszym przyjacielem człowieka, przypomina mi trochę dyskusje nad wyższością Świąt Bożego Narodzenia nad Świętami Wielkiej Nocy. Obydwa bowiem gatunki są po prostu inne. Żaden nie jest ani lepszy, ani gorszy. Jak sądzę, przyczyny owej negatywnej opinii o kotach są dwie. Pierwsza z nich sięga zapewne jeszcze bardzo zamierzchłych czasów, kiedy to mało kto myślał o nawiązywaniu z kotami bliższych stosunków. Wymagano od tychzwierząt jedynie tego, by trzymały się obejścia i polowały na myszy. Oczywiście myślę w tym momencie onaszym kręgu kulturowym, bowiem tam, gdzie koty obdarzane były czcią i szacunkiem, ludzie zapewne bardziej cenili sobie ich towarzystwo. W odróżnieniu od kotów, związki człowieka z psem miały dłuższą tradycję. Psy strzegły gospodarstw przed złodziejami, pilnowały stad owiec i bydła ale przede wszystkim – od czego niewątpliwie zaczęła się nasza współpraca z tym gatunkiem – towarzyszyły myśliwym na polowaniach, gdzie to pełne porozumienie było gwarancją sukcesu. Kolejna przyczyna tkwi niewątpliwie w samej naturze kotów, czy raczej powinienem powiedzieć – w naszym niezrozumieniu owej kociej natury. Nasze czworonogi, choć udomowione zachowały wiele obyczajów swoich dzikich przodków. Protoplaści psów żyją w sforach. Sforę tworzy kilka lub kilkanaście osobników, wśród których panuje ścisła hierarchia. Mamy tu zwierzęta dominujące i podległe, a na szczycie tej drabiny społecznej stoi najsilniejszy osobnik – przywódca sfory. To on decyduje, gdzie zatrzymać się na nocleg, kiedy wyruszyć na polowanie, a po udanych łowach to jemu przypadają w udziale najsmaczniejsze kąski. Ponieważ domowe zwierzęta zachowują się wobec ludzi podobnie jak wobec pobratymców, pies widzi w swoim ludzkim opiekunie przywódcę sfory, któremu należy się podporządkować. Wykonuje zatem jego polecenia i radośnie biegnie z nim na spacer będący namiastką wspólnego polowania. Dla kotów rozkazy „zostań” lub „siad” nic nie znaczą, bowiem w kociej społeczności nie ma przywódcy, mimo że istnieje tu hierarchia. Spacer z opiekunem nie stanowi dla kotów żadnej atrakcji, ponieważ zwierzęta te polują samotnie – kiedy nadchodzi wieczór, ruszają (oczywiście, jeśli mają taką możliwość) na wędrówkę po sobie tylko znanych szlakach. Samodzielność czy niechęć do podporządkowywania się rozkazom opiekuna nie oznacza jeszcze, że koty nie przywiązują się do człowieka. Może nie okazują swoich uczuć w tak wylewny sposób jak psy, ale jednak... Szkopuł w tym, że człowiek tak mało zazwyczaj stara się, aby zrozumieć swoich zwierzęcych przyjaciół i ocenia ich zachowanie podług własnych kryteriów. Nie mówiąc już o tym, że w swojej ludzkiej megalomanii uważamy, iż wszystkie żywe istoty powinny być nam posłuszne i każdym gestem wyrażać uwielbienie dla nas. No więc, przypięliśmy kotom łatkę samotników niezainteresowanych nawiązywaniem z nami głębszych stosunków. Rzekłbym, że kot domowy wykazuje równie silne przywiązanie do swojego opiekuna co pies. Z tą wszakże różnicą, iż nie podporządkowuje się całkowicie i bezkrytycznie woli swojego właściciela. Przynajmniej w większości przypadków. A co z przywiązaniem do miejsca zamieszkania? Owszem, istnieje, a skłonności te koty odziedziczyły po swoich przodkach. Określenie „miejsce zamieszkania” tożsame jest tu z terytorium mieszkalnym i łowieckim. Wszystkie terytorialne gatunki wykazują bardzo silne przywiązanie do własnego rewiru, które daje zwierzęciu poczucie bezpieczeństwa, zapewnia pożywienie, a nawet umożliwia poznanie partnera i stwarza warunki do odchowu potomstwa. Psy również przywiązują się do terytorium, choć w ich przypadku należy ono nie do pojedynczego osobnika, lecz do całej sfory. Zresztą, koty także potrafią dzielić się rewirem z pobratymcami. Gdyby było inaczej, nigdy nie dałyby się udomowić. Przywiązanie do miejsca zamieszkania nie wyklucza przywiązania do człowieka. Większość ludzi uważa, że to pierwsze uczucie jest w przypadku kotów silniejsze, czego dowodem mają być opowieści o kotach, które po przeprowadzce z właścicielem do nowego domu uciekały by powrócić na „stare śmieci”. Nie chcę kwestionować prawdziwości tych historii, chociaż osobiście nigdy nie spotkałem się z takim zachowaniem naszych mruczących przyjaciół. Znam za to wiele kotów, którym ani przez myśl nie przeszło opuszczać swoich opiekunów niezależnie od tego, gdzie z nimi aktualnie przebywali. Nawet na wakacjach, pod namiotami lub na łodzi podczas rejsu po mazurskich jeziorach. Jestem skłonny uznać przypadki kotów powracających do poprzedniego miejsca zamieszkania raczej za wyjątki niż regułę, wynikające być może z przedmiotowego traktowania zwierzęcia przez człowieka. A tak prawdę mówiąc nie tylko koty uciekają czasami od swoich właścicieli. Niektóre psy również tak robią. Jacek P. Narożniak Fot. Marcin Rybak "fish" http://e-kobiety.pl/rodzi...nie-do-czowieka ZbOlo - Pią 27 Sie, 2010 11:12 "Pies szuka właściciela - kot obsługi..." Małgoś - Pią 27 Sie, 2010 13:24
pies ma pana - kot służbę... i za to właśnie kocham koty
Tomoe - Pią 27 Sie, 2010 13:37 Koty w starożytnym Egipcie były czczone jako bóstwa - i one to do dziś pamiętają. 
Małgoś - Pią 27 Sie, 2010 13:44
czytałam, że jak usiadł taki święty kot na skraju peleryny, to odcinało się ten fragment, by kotu nie przeszkadzać
Tomoe - Pią 27 Sie, 2010 13:51 Pies myśli tak: Mój pan mnie karmi, daje mi wodę w misce, głaszcze mnie, opiekuje się mną, wychodzi ze mną na spacery... chyba mój pan jest Bogiem! A kot myśli tak: Mój pan mnie karmi, daje mi wodę w misce, głaszcze mnie, opiekuje się mną, czyści moją kuwetę... chyba JESTEM BOGIEM!!! 
Małgoś - Pią 27 Sie, 2010 14:07
Nie znałam tego... Święte słowa
Halibut - Pią 27 Sie, 2010 14:07
Rozstania rodzą lęk i frustracje. Byle nie popadł w alkoholizm, bo życie może sobie zmarnować. Zamiast uganiać się za myszami i chłeptać mleczko, będzie doił browary. Urszula - Pią 27 Sie, 2010 14:26
Browarka doiła moja ostatnia psica! Nie wiem, kto pierwszy ją poczęstował, ale jak tylko wyczuła, że ktoś ciągnie browar, tak długo prosiła i drapała łapką, aż wyprosiła. Potem wskakiwała na fotel, rozciągała się na całą długość (wszystkie cztery kończyny zwisały jej z tego fotela) i zapadała w sen. Pyskowałam na częstujących, bo bałam się o psią wątrobę, ale nie z powodu chorej wątroby zmuszona byłam ją uśpić... 
Urszula - Pią 27 Sie, 2010 14:30 Jolkajolka, dzięki za ten tekst! Może faktycznie uległam idiotycznym mitom? Muszę przewałkować sprawę kota jeszcze kilka razy. Naprawdę nie chcę go usypiać!!! Flandria - Pią 27 Sie, 2010 14:44
nocoty koty mają 7 żyć, jeśli "zmarnuje" jedno to niedlugo później odkryje następne
jolkajolka - Pią 27 Sie, 2010 15:27
Nie chcę,żebyś odniosła wrażenie,że się wtrącam do Twoich spraw. Ale cieszę sie,że jeszcze się zastanowisz 
emigrantka - Pią 27 Sie, 2010 15:48
moj kon szetlandzki imieniem Apollo ,jak sie wkoncu dostanie na taras to zaczyna od butelek z lub po piwie a propo kotow Nigdy nie bylam zwolenniczka kota , jednak mezowaty przywlokl bo sie gdzies tam komus urodzily , kotka jest bardzo madra i bardzo przywiazana do mnie wybiega do drzwi na przywitanie i co najwazniejsza zlapala MYSZE w piwinicy!!! ja sie boje myszy
anakonda - Pią 27 Sie, 2010 15:59
Maja 9 zyc
Urszula - Pią 27 Sie, 2010 16:23
No chyba nie napisałaś tego poważnie, Jolkajolka! Przecież ja właśnie po to wchodzę na to forum, żeby ktoś wtrącał się w moje sprawy dokładnie w ten sposób!!! Tzn. wyrażając własne zdanie, podpowiadając to i owo i... podnosząc na duchu. Widzisz, przez całe życie żyłam w stadzie ze zwierzętami, a okazuje się, że niewiele o nich wiem i ulegam nieprawdziwym, zakodowanym w "ludowych mądrościach" poglądom. Nawet niektórzy weterynarze utwierdzali mnie w tym, że dla kota najważniejsze jest stałe miejsce zamieszkania, bo inaczej "kocina skapieje". Małgoś - Pią 27 Sie, 2010 16:33
bo weta trzeba wybierać takiego, który się specjalizuje w jakimś zwierzu... Jeden się zna dobrze na fretkach, inny na żółwiach... Np zupełnie inne od reszty są koty rude, inaczej reagują na lekarstwa.. Ale o tym wiedzą tylko kociarze
Urszula - Pią 27 Sie, 2010 16:36
Dlaczego? 
Pożre Cię taki "wielgachny" zwierz, zagryzie, czy wydłubie Ci oczy widelcem? A wiewiórki też się boisz? Albo zajączka? Zaręczam Ci, że te szkodniki bardziej boją się Ciebie, niż Ty ich. Urszula - Pią 27 Sie, 2010 16:46
Miałam całkiem rudego kota. Faktycznie był inny od reszty kotów: potwornie nerwowy, zazdrosny o względy okazywane pozostałym zwierzakom i bardzo agresywny. Ale przy tym był bardzo mądry i jakby trochę "psi": cały czas trzymał się mojej nogi, towarzyszył mi i w domu, i w ogródku, ale potrafił też boleśnie trzasnąć zębami, kiedy przez dłuższy czas nie zwracałam na niego uwagi, albo kiedy dopominał się o jakiś smakołyk. Halibut - Pią 27 Sie, 2010 16:50
Siedem żyć, siedem długich wypasionych żyć, po prostu za***iste, koty to szczęściarze, ileż to można wypić w ciągu siedmiu żyć. O ile jestem dobry z arytmetyki to siedem razy więcej niż w ciągu jednego. Bajka po prostu bajka. To tak jakby siedem razy być w niebie. A w ogóle a propos siódemka to dla mnie szczęśliwa liczba. Halibut - Pią 27 Sie, 2010 16:51
No albo pająka. Pająki to straszne bestie. I do tego bywają śmiertelnie jadowite. Urszula - Pią 27 Sie, 2010 16:54
Niektórych pająków sama się boję. Taka np. tarantula... Halibut - Pią 27 Sie, 2010 16:57
To zupełnie jak ja, mam dokładnie tak samo, choć rudy nie jestem. Małgoś - Pią 27 Sie, 2010 16:59
Aktualnie mam dwa koty, w tym takie właśnie rudego bandziora, wszędzie pierwszy, psów się nie boi, łazi za mną przy nodze, budzi rano kilkanaście minut przed budzikiem... Śpi oczywiście ze mną, tuż przy poduszce bo nie da mi spokoju jeśli go porządnie przed snem nie wytarmoszę, po czym układa się w nogach ale dopiero gdy ja zasnę.
Normalnie kot na nowym terenie podkula łapy i skrada... a mój od razu atakuje.. Dzięki temu ma złamany nos, pogryzione du**sko, wyrwany pazur... Nawet kastracja go nie uspokoiła
Flandria - Pią 27 Sie, 2010 17:09
ja tam lubię bajki
Halibut - Pią 27 Sie, 2010 17:10
Pamiętam, kiedy jeszcze uczęszczałem do liceum mój dobry kumpel hodował tarantule albo ptasznika w swoim pokoju ma się rozumieć w klatce. Pewnego razu na moje nieszczęście podczas mojej u niego wizyty, kolega wypuścił pająka na spacerek po pokoju żeby pochwalić się swoim niekonwencjonalnym zwierzątkiem. W momencie, kiedy na pająka padło słoneczne światło przez okno w pokoju, pająk wpadł w szał. Podskakiwał na swoich pajęczych nóżkach jak na sprężynach, jak oszalały, na wysokość co najmniej jednego metra. Wszyscy w przerażeniu pochowali się po kątach, szczęśliwcy, którzy byli blisko drzwi dali dyla z pokoju. Maciek, tak miał na imię właściciel szalonego pająka, zdesperowany i przerażony chwycił w ręce paletkę do tenisa przyjął właściwą sportową postawę i zamaszystymi ruchami próbował trafić w szalonego podskakującego pająka. Skończyło się na wielkiej nieskoordynowanej ewakuacji. Maciek, jako osoba odpowiedzialna i pełna poczucia obowiązku ewakuował się ostatni. W oczekiwaniu na zachód słońca i uspokajający pająka mrok sączyliśmy piwo w kuchni. Najważniejsze, że uszliśmy z życiem. Tomek - Pią 27 Sie, 2010 18:02 Jestem za zabraniem kota z USA. Ideologicznie jest on obcy całkowicie dla tego kontynentu. Widze w tym głeboki sens, właściwie walczący o swoje prawa native americans powinni wywiesić na najwyższych budynkach w ameryce hasła: "Biali zabierzcie swoje koty z ameryki" - byłoby to uniwersalne hasło o poszanowanie praw narodów tubylczych. Osobiście możesz nawet zdobyć sławe publicznie obwołując się: "Wracam do swojego kraju,a ze mną wraca to co obce ameryce" - to może pare groszy na bilety wpadnie (zdjęcia wywiady itp..) Nawet jak Twój kot bedzie chciał wrócić do ameryki to bedzie mu cholernie trudno, chyba, że zaprzyjażni się z jakimś Czukczem, którzy bardzo często trudnią się przewożeniem kotów przez cieśninę beringa
Borus - Pią 27 Sie, 2010 19:12
kotów, ale nie wiem, ile młodych ma jedna z kotek, pnieważ są skutecznie ukryte
emigrantka - Pią 27 Sie, 2010 20:47 Urszula, kazdy ma jakas tam fobie ,a to jest moja ,,,staram sie sobie tez tak tlumaczyc ale nie zawsze dziala ... Tomek - Pią 27 Sie, 2010 20:58 bo tłumaczenie niestety prawie wogle nie działa jolkajolka - Pią 27 Sie, 2010 21:09
Psiakość,a nie słyszałeś o sterylizacji?
yuraa - Pią 27 Sie, 2010 22:17
no jedno to juz ma "zmarnowane" nie wiem czemu ale nikt nie zauwazyl że kot Urszuli jest współuzalezniony, no alanonek normalny emigrantka - Sob 28 Sie, 2010 12:12
KICAJKA - Sob 28 Sie, 2010 16:40
 I gdzie w Polsce będzie się szwendał Ale może za to Urszula nie będzie musiała go prać
stiff - Sob 28 Sie, 2010 19:44 Wy to macie kota na punkcie kota...
jolkajolka - Nie 29 Sie, 2010 13:03
Też! 
Urszula - Nie 29 Sie, 2010 16:12
A pająk przeżył? Nie utopiliście go w piwie? Urszula - Nie 29 Sie, 2010 16:15
*** - Czukcza, a ty kubisz koty? - A niby skąd mam to wiedzieć?! W domu na obiad ciągle tylko ryba i ryba... Urszula - Nie 29 Sie, 2010 16:22
Wręcz przeciwnie, Kicajko! Jeśli uda mi się kota przetransportować do Polski a kot to przeżyje, sama będę go nacierać pangą i urządzać pranie tak często jak to tylko możliwe, żeby nie czuł się obco. Urszula - Nie 29 Sie, 2010 16:24
I nie tylko!!! Jeszcze nie zauważyłeś?
Urszula - Nie 29 Sie, 2010 16:26
Alanonek. Ale za to jaki szczęśliwy ze mną!!!
Małgoś - Nie 29 Sie, 2010 17:04
Ja wszem oświadczam że jestem kotomaniaczka
Wiedźma - Nie 29 Sie, 2010 17:56
Jezusiemaryjo! Tylko nie pangą!
Toć one mają robione hormonalne zastrzyki z moczu ciężarnych kobiet! Wiadomo jak by kot na to zareagował? yuraa - Nie 29 Sie, 2010 19:44
Ewo, 
a ja wolałem nie wiedziec i celowo nie czytałem tego o produkcji pangi. co to kiedys było wklejone Urszula - Nie 29 Sie, 2010 20:07
W ciążę pewnie nie zajdzie... Bo po pierwsze: kocur - po drugie: wysterylizowany. A poza tym, panaga nie jest zbyt droga i na taki wydatek dla umilenia kotu życia powinno być nas stać... jolkajolka - Nie 29 Sie, 2010 20:09 Nie przejmuj się,Yuraa, jakbyśmy wnikali w produkcję wszystkiego,co jemy,byśmy z głodu pozdychali . Ja tam jem pangę i żyję I nadal mi smakuje. A i węgorze lubię,pomimo ich upodobań kulinarnych....
stiff - Nie 29 Sie, 2010 20:26 Pracowaliśmy na eksporcie w Bułgarii i pewnego dnia przychodzi mój kolega do mnie, aby podzielić sie swoim problemem... I tak, ma małego synka i chciałby przemycić osiołka samolotem, wiec mu doradziłem, aby kupił smycz i kaganiec, a wtedy wiezie psa... 
Kumpel oczywiście był na rauszu i podchwycił temat... Ale później zrezygnował z pomysłu... 
Urszula - Nie 29 Sie, 2010 20:47
A ja przeczytałam i... bardzo lubię pangę! O farmach, gdzie hoduje się tilapię też czytałam, a mimo to, tilapię pożeram całymi tonami!!! Czy to w końcu ważne, jaką karmę dostają? Byle byłaby nie przeładowana chemią i antybiotykami, jak mleko od hamerykańskich krów! Jestem już w tym wieku, że hormony z moczu zaciążonych kobiet z pewnością nie przyczynią się do nieprawidłowości w moim rozwoju, wręcz przeciwnie, mogą podtrzymać życiową witalnośc. A co powiecie o węgorzu z polskich jezior? Pycha, no nie?! Szczególnie wędzony. Oboje z mym osobistym kolegą małżonkiem byliśmy świadkami wyciągnięcia z mazurskiego jeziora rozkładającego się topielca solidnie już "napoczętego" przez rybki. Po ułożeniu zwłok na brzegu z ust nieboszczyka wysunął się przepiękny, tłuściutki węgorz... Mój osobisty kolega małżonek do dziś węgorza nie weźmie do gęby. Mnie owo wspomnienie prześladowało przez kilka miesięcy, ale dzisiaj bardzo chętnie rzucam się na wędzone, albo marynowane węgorzyki!!! Od czasu do czasu ktoś z naszych przyjaciół odwiedzający Polskę raczy mnie tym specjałem po powrocie.
Nigdy nie mogłam zrozumieć, dlaczego ludzie brzydzą się koniną, albo mięskiem nutrii (najczystszymi zwierzakami pod słońcem!), a zajadają się wieprzowiną?
Czy ktokolwiek zastanawia się nad tym, co wpiernicza świnka, żeby była szynka? Halibut - Nie 29 Sie, 2010 21:02 No proszę mamy wątek - "co począć z kotem" a my przechodzimy na kulinaria. Czyżby biedny futrzak miał skończyć na talerzu. Wszak on bardzo higienicznie się odżywia, mleczko, na co dzień i myszka od czasu do czasu. Mięsko, zatem musi mieć zdrowe i smakowite. Mam nadzieje Ula, że żadnych podejrzanych zastrzyków mu nie robiłaś. Borus - Nie 29 Sie, 2010 21:08
- koń zawsze u nas traktowany był prawie jak członek rodziny, więc jedzenie go podpadało by pod kanibalizm...
- nutria jednoznacznie kojarzona jest ze szczurem i z tego tytułu przyjmowana jako nie zjadliwa...
Wiedźma - Nie 29 Sie, 2010 22:12
UPS!  Sorry, nie wiedziałam 
Urszula - Pon 30 Sie, 2010 13:53
Mój kotek mleczka nie pija i myszek nie jada. Łowić, owszem, łowi, ale półżywe wpuszcza mi do kuchni. Wtedy już muszę sama je łapać... Flandria - Pon 30 Sie, 2010 13:58
o rany
to ja już nie chcę żadnego kota
ZbOlo - Pon 30 Sie, 2010 14:00
...słyszałem, że smalec z kota i skórka jest dobre na lumbago.... ZbOlo - Pon 30 Sie, 2010 14:07
...i trzeba kota pochwalić, bo jak nie... to też będzie przynosił do domku, ale będzie chował zwłoki i... zacznie cuchnięć ścierwo... Flandria - Pon 30 Sie, 2010 14:11
ja pierniczę
no cats no cry
ZbOlo - Pon 30 Sie, 2010 14:17
...dokładnie... mam kota na wsi, ostatnio przyniósł mi półżywego krecika...
Klara - Pon 30 Sie, 2010 14:41
Potwierdzam tę wersję. Też miałam taką kotkę
Urszula - Pon 30 Sie, 2010 15:07
Nie wiem jak smalec, ale świeżą skórką z kota okładało się dawniej zreumatyzowane miejsca...
Urszula - Pon 30 Sie, 2010 15:10
Dlatego też zawsze głaszczę kocinę, gdy mi przynosi swe trofea i rzuca pod nogi.
Urszula - Pon 30 Sie, 2010 15:17
Bo co? Bo zbyt leniwa jesteś żeby łapać myszy? Takie w połowie przyduszone są raczej łatwym łupem. Urszula - Pon 30 Sie, 2010 15:24
A ja miałam kocurka, który znosił mi pod nogi wszystko co popadnie! Nie tylko myszki, ale i dżdżownice wypełzające z ziemi po deszczu, zdechłe cykady i nawet rozmoczone tekturki po fajerwerkach.
W obliczu tego dobra targanego przez kota codziennie do chaty powinniśmy się chyba wzbogacić, nie? A tymczasem zubożeliśmy tak, że trzeba było domek wystawić na sprzedaż... Widocznie nie doceniłam kocich starań... Flandria - Pon 30 Sie, 2010 15:37
bo siedziałabym non stop na kuchennych szafkach
broniąc się przed ewentualnych atakiem myszy szlauchem ze zlewozmywaka
Halibut - Pon 30 Sie, 2010 16:14
To co on wpierdziela? Może jest jaroszem? Halibut - Pon 30 Sie, 2010 16:16
No kurde nie mogę...
Halibut - Pon 30 Sie, 2010 16:18
Może miałczeć zacznie.. Urszula - Pon 30 Sie, 2010 16:29
Jakim atakiem?! Mysz nie atakuje! Mysz ucieka. Urszula - Pon 30 Sie, 2010 16:33
Suchą karmę mu kupuję, którą popija zwykłą kranówą. Flandria - Pon 30 Sie, 2010 16:39
ja tam nie wiem, z reguły uciekam z krzykiem i absolutnie nie widzę co taki zwierz w tym czasie porabia ... Urszula - Pon 30 Sie, 2010 17:42
Nie załamuj mnie, Flandro! Przecież myszka jest maleńka, nie jest jadowita i żadnej krzywdy uczynić Ci nie może. Co najwyżej, Ty mogłabyś ją życia pozbawić... A w ogóle widziałaś kiedyś mysz z bliska? To są naprawdę prześliczne zwierzątka! Ja nawet nie mam sumienia ich uśmiercać i kiedy kotuś rzuca mi tego strasznego zwierza do stóp, łapię nieszczęśnicę za ogon i wyrzucam do ogródka. A co? Niech się sąsiedzi martwią, co z myszeczką zrobić, gdy im wlezie do chałupki! Do mojej chaty myszy nie włażą, bo mądre są i nie pchają się tam, gdzie czują kota. Halibut - Pon 30 Sie, 2010 18:02
Albo Flandrę z szlauchem ze zlewozmywaka wręce.
Tomoe - Pon 30 Sie, 2010 18:05 Tu macie fajne forum o kotach: http://www.miau.pl Halibut - Pon 30 Sie, 2010 18:23
No tak o kotach to sporo jest. Ale o alkoholikah to ani słowa. Żeby chociaż jakiś kot alkoholik. Tomoe a ty jakie preferujesz zwierzątka? Może rybki.
Flandria - Pon 30 Sie, 2010 19:33
no może ... niemniej jednak tak rzadko spotykam się z tymi zwierzętami, że jakoś tak odruchowo wpadam w panikę
następnym razem spróbuję sobie przypomnieć Twoje słowa
evita - Pon 30 Sie, 2010 19:39
ostatnia zima dała mi nieźle popalić i to nie tylko z powodu nadmiaru śniegu czy mrozu ile z powodu nagłego natłoku myszy pchających się do mojego domciu więc ja tam dziękuję za te przyjemności i postoję sobie lepiej brak kota od 1,5 roku daje znać o sobie
Małgoś - Pon 30 Sie, 2010 19:43
Oj... fajne, ale uważać trzeba, bo tam naprawdę masa kociego nieszczęścia jest.... Nie wczytywać się za bardzo co by nie było, że nie ostrzegałam..
Małgoś - Pon 30 Sie, 2010 19:45
No co Ty? Wczorajszy?
Tomoe to kociara
ma dwupaka
stiff - Pon 30 Sie, 2010 19:58 Ja tez kocham kociaki... 
ZbOlo - Pon 30 Sie, 2010 23:07
...no nawet rude, całkiem, całkiem....
Małgoś - Pon 30 Sie, 2010 23:11
całkiem nieprzewidywalne
ZbOlo - Wto 31 Sie, 2010 06:59
...nie wiem, nigdy nie... głaskałem rude....
Halibut - Wto 31 Sie, 2010 07:48 Tak się na tym forum słyszy Że się dziewczyny boją myszy Na widok myszy wpadają w panikę By potem obrony obmyślić taktykę Jedna zasłania się swoim mężem Druga się broni szlauchem wężem Inna ucieka gdzie pieprz rośnie Lub szuka schronienia wysoko na sośnie Urszula twierdzi, że to głupota Trzeba u nogi trzymać kota Szkolić futrzaka, nie szczędzić serca Aż z niego wyrośnie prawdziwy morderca Myszy wydusi wyłapie węże Z domu uczyni prawdziwą twierdze Przepędzi burka psa darmozjada Zagryzie głośnego wrednego sąsiada ZbOlo - Wto 31 Sie, 2010 08:03 ...a już na koniec trzeba wytopić z kota tłuszcz zdrowy, by ból "utopić"... Halibut - Wto 31 Sie, 2010 08:19
Stiff pasjami kocha kociaki Ma do nich pociąg nie byle, jaki Lubi ciepełko rudego futerka Nie obca mu jest pieszczota wszelka Chodź dziś ze wstydu musi się płonic Bo już kociaka nie może dogonić W tym wieku ciężki już każdy krok I dobrze wszak został jeszcze wzrok ZbOlo - Wto 31 Sie, 2010 08:38
...i ja kocham koty, czarne i rude one mi szarą weselą nudę - lubię je drapać, lecz wolę smażyć i z sierści wszelkiej ciałko wyżarzyć.... 
Halibut - Wto 31 Sie, 2010 08:42 Jak wiecie Zboolo to włoski bandyta O zgodę kociaka nigdy nie pyta Drzemie w nim straszne pierwotne zwierze Jak ma ochotę nie pyta bierze Rewolwer zawsze naładowany Kaliber znaczny pocisk ze stali I jak już kociaka dogoni wytropi Ze skóry obierze i smalec wytopi Flandria - Wto 31 Sie, 2010 08:46
no bez przesady
wierszyki rewelacja
ZbOlo - Wto 31 Sie, 2010 08:48
...cóż mam powiedzieć, przez grzeczność milczę, bo mistrz Halibut ujął to... ślicznie...
Tomoe - Wto 31 Sie, 2010 09:17
Ja mam w domu dwa koty. Bury ma na imię Filipek. A drugi, biały w czarne łatki, nazywa się Kenzo. Obydwa pochodzą ze schroniska dla bezdomnych zwierząt. Ich zdjęcie można obejrzeć w moim albumie.
ZbOlo - Wto 31 Sie, 2010 09:24
...a jest spokrewniony z p. Takadą....???? Tomoe - Wto 31 Sie, 2010 10:54 Imię kotka Kenzo związane jest z jego wczesnym dzieciństwem. Otóż kilka lat temu koparka na placu budowy wykopała gniazdo kociąt bez matki. Były jeszcze ślepe, malusieńkie, chudziutkie, wygłodzone i strasznie umorusane smarem i benzyną. Więc wolontariusze z Fundacji MiauKot nazwali je Zapaszkami. Nadali im imiona: Chanel, Boss i Kenzo. Na stronie internetowej Fundacji, w dziale "znalazły dom" można zobaczyć trzy zdjęcia z wczesnego dzieciństwa mojego kocurka: http://www.azyl.schronisk...ly-id-1301.html A tak wyglądał Filipek, kiedy do mnie trafił: http://www.azyl.schronisk...ly-id-1852.html Małgoś - Wto 31 Sie, 2010 11:35
Ależ śliczności...
Ja jestem wariatka okropna i dlatego nie mogę wchodzić na strony np forum miau, bo... ciągle bym się dokacala... Mój Okruszek był przygarnięty właśnie od dziewczyny z tamtego forum... To filmik robiony w dniu adopcji
Niestety, okazało się, że jest baaardzo chory. Pochodził z piwnicy w której wylewano jakieś chemikalia na szczury, i niestety cierpiały na tym koty Mój mały niby uratowany miał dwukrotnie powiększone serduszko, uczulony był na prawie wszystko (wołowina, drób). Nie udało się odczulić... Ale odszedł kochany, miziany i dopieszczony na maksa. Mam nadzieję, że w następnym wcieleniu spotka go lepszy i dłuższy żywot
ZbOlo - Wto 31 Sie, 2010 13:01
...a mój "hrabia von Grychard" jest w moim albumie....
ZbOlo - Wto 31 Sie, 2010 13:46
...na pewno, tym bardziej, że tych "żyć" ma siedem....
Małgoś - Wto 31 Sie, 2010 20:50
Właśnie byłam i ślad zostawiłam
Wiedźma - Wto 31 Sie, 2010 21:20 Pobaw się z kotkiem
jolkajolka - Śro 01 Wrz, 2010 08:11
Ja jestem zwolennikiem teorii,że ma ich dziewięć
Małgoś - Śro 01 Wrz, 2010 08:18
Ależ mu się traktorek włącza jak go się po brzuchu mizia
ja też tak słyszałam...
ZbOlo - Śro 01 Wrz, 2010 08:28
...okej, niech będzie dziewięć....
ZbOlo - Pon 06 Wrz, 2010 13:05 - Gdzie można znaleźć kota bez przednich i tylnych łap? - Tam, gdzie się go zostawiło...
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
