olinka - Śro 05 Paź, 2011 21:24 Temat postu: ...? Cześć, jestem jedną z wielu żon alkoholików. Mój obecny dramat jest kontynuacją mojego dzieciństwa . Mój ojciec jest alkoholikiem... od zawsze pamiętam awantury w domu. Krzyki, wrzaski, rękoczyny. Raz, gdy był w alkoholowym amoku groził mi nożem, że mnie zabije. Na szczęście udało mi się uciec. Mama=kobieta walcząca o normalną rodzinę. Starała się nas (mnie i brata) chronić przed ojcem. Ale trauma pozostała... Zawsze zarzekałam się, że moim dzieciom takiego piekła nie zafunduje..... I tu poniosłam wielką porażkę. Związałam się z alkoholikiem. Od mniej więcej 0.5 roku mój mąż leczy się u psychiatry. Bierze leki. Byłam przekonana, że to już duży krok i że tym razem się uda.....ale po tych kilku spokojnych miesiącach wczoraj znowu "zapił". Dziś rano odprowadził dzieci do przedszkola po czym oddał się "swojej przyjemności". Do pracy już nie dotarł- co gorsze pracujemy razem. Za każdym razem kiedy on zapija ja zarzekam się że to już koniec, że to ostatni raz był... że czas z tym skończyć.... ale nadal w tym tkwię. Nie potrafię znaleźć w sobie wystarczająco siły żeby odejść bo: bo sobie nie poradzę, bo są dzieci - które chcą mieć ojca, bo są wspólne zobowiązania, bo co inni powiedzą, bo taki mam wzorzec wyniesiony z domu rodzinnego (żeby próbować). Najgorsze jest to, że mam świadomość tego, że tym sposobem funduję swoim dzieciom ten sam koszmar, który ja przeszłam w domu rodzinnym. Jak znaleźć w sobie siłę, żeby w końcu zrobić pierwszy krok w kierunku normalności? Pomocy.... pterodaktyll - Śro 05 Paź, 2011 21:30
Witaj, jak tu wpadną nasze Al-Anonki, to wszystko Ci powiedzą 
endriu - Czw 06 Paź, 2011 05:56 Olinka Na razie czytaj pietruszka - Czw 06 Paź, 2011 06:47
al-anon lub/i wizyta w poradni leczenia alkoholizmu i współuzależnienia tylko tyle i aż tyle 
olga - Czw 06 Paź, 2011 07:01 Witaj Olinko - Olga współuzależniona Babeta35 - Czw 06 Paź, 2011 07:10 Witaj Olinko-Beata współuzależniona od wszystkich Klara - Czw 06 Paź, 2011 08:23 Witaj Olinko
Przeczytaj wszystko to, co zawiera link który Ci podał Endriu i posłuchaj rady Pietruszki. Gdybyś nie trafiła na adresy terapii i Al-Anonu, to ułatwię Ci życie
Terapia: http://www.psychologia.ed...hologiczna.html Al-Anon: http://www.al-anon.org.pl/spis.html Wydzielam Twoje posty w oddzielny wątek. martolinda - Czw 06 Paź, 2011 09:26 witaj Olinko! wiem, co czujesz, jestem w podobnej sytuacji i nie mnie radzić, ale wiem jak trudne jest odejscie . tez tkwie w takim zwiazku(tylko nie mam doswiadczen z ojcem alkoholikiem-na szczescie). takze codziennie sie zarzekam, ze jutro cos z tym zrobie,a nadal w tym tkwie i nadal zyje nadzieja... szkoda mi corki i wiem, ze ona potrzebuje ojca, tylko ze wiem tez ze potzrebuje szczesliwej matki i odpowiedzialnego ojca, a nie takiego ktorego nic nie obchodzi tylko czubek wlasnego nosa. jestem z toba i trzymam kciuki za podjecie dobrych krokow:) KICAJKA - Czw 06 Paź, 2011 13:17 Witam Cię olinko
ZbOlo - Czw 06 Paź, 2011 13:42
...cześć... ZbOlo, jeden z wielu alkoholików.... Borus - Czw 06 Paź, 2011 13:53 Cze3ść Olinko...
Estera - Czw 06 Paź, 2011 16:33 witaj Olinko Estera-współuzależniona Słuchaj Pietruszki i Klary, to bardzo mądre kobiety, które niejednej z nas pomogły (mi osobiście też). Ze swojego podwórka mogę dodać, że bez terapii i od niedawna spotkań al-anon tkwiłabym dalej w kalejdoskopie nieszczęścia, iluzji, braku poczucia własnej wartości itp. Powoli widzę światełko w tunelu. Warto pocierpieć, żeby teraz być tu gdzie jestem. Trzymam kciuki za Ciebie
pterodaktyll - Czw 06 Paź, 2011 17:09
małami - Czw 06 Paź, 2011 18:24 Witam Cię Olinko, doskonale Cię rozumiem, sama przechodzę przez to wszystko choć na szczęście znalazłam tyle siły by odejść od męża i uwierz mi lepszej decyzji nie mogłam podjąć. Jeszcze trochę i żyjąc z nim pod jednym dachem chyba bym zwariowała. Ale zdaję sobie sprawę, że nie każda kobieta ma się gdzie wyprowadzić, a podjęcie takiej decyzji jest bardzo trudne.
Mi bardzo pomagały rozmowy z przyjaciółką, z mamą, które wiedziały dobrze co się dzieje i zawsze pomagały mi jakoś stanąć na nogi w trudnych chwilach.
OSSA - Czw 06 Paź, 2011 18:28 Witaj Olinka Elżbieta współuzależniona od 25 lat. Ania80 - Czw 06 Paź, 2011 18:59 Witam Olinko - Ania powolutku, powolutku wychodząca ze współuzależnienia
Będzie dobrze, wystarczy odważyć się i działać
Wierzę, że i Tobie się uda
olinka - Czw 06 Paź, 2011 20:38 Witam Was ponownie... Dziękuje za miłe słowa... niezwykle ciężko jest o tym wszystkim czytać Najtrudniej jednak uświadomić sobie problem i fakt potrzeby pomocy z zewnątrz. Dzisiaj jest kolejny parszywy dzień, po kolejnej nieprzespanej nocy.... Kontynuacja dnia poprzedniego. Mój mąż oczywiście dzisiaj zapił po raz kolejny, na jego nieszczęście nie miał pieniędzy na to, by się totalnie zapić. Jak wróciłam z pracy oczywiście próbował wyprowadzić mnie z równowagi i wyżebrać jakieś pieniądze... ale nic z tego. Gdy już widział, że nic nie osiągnie powiedział mi otwarcie, żebym mu "pomogła, bo on musi się dopić". Później oświadczył, że jak dzisiaj się już na umór upije to jutro już nie zapije...Nie dałam się. Wymusiłam na nim, żeby wziął leki, które przepisuje mu psychiatra (a których ostatnio nie brał) i na szczęście zasnął... Mam właśnie przed oczami jego "zwłoki" i nzastanawiam się, czy mi jeszcze w ogóle zależy: na nim, na nas....na tym co mamy. Czytam to forum i staram się obudzić w sobie siłę, która pomoże zrobić mi krok "na przód". Czytam to forum i płacze.... z bezsilności, z własnej niemocy..... nie raczej z tego powodu, że jestem "cykorem" i nie potrafię postawić na swoim, na moim szczęściu na moim i dzieci szczęśliwym życiu. To jest jakieś parszywe chore toksyczne przywiązanie. Dotarło jednak do mnie, że potrzebuję pomocy tylko tak trudno jest mi o nią poprosić... chyba dla tego, że boję się niezrozumienia, odrzucenia.... Jonesy - Czw 06 Paź, 2011 20:51
O kurde. Do tej pory sądziłem że takie akcje tylko w "Wszyscy jesteśmy Chrystusami" są możliwe, a w normalnym życiu to nie przejdzie... 25 lat powiadasz? Uciekaj dziewczyno, uciekaj póki sił starczy w nogach, płucach i innych kończynach. Mówię to ja - Bartek alkoholik Klara - Czw 06 Paź, 2011 20:53
Ani na terapii, ani na grupach samopomocowych Al-Anon nikt Ciebie nie odrzuci. Tam są dziesiątki i setki takich zagubionych, obolałych ludzi jak Ty i jak my wszystkie byłyśmy. Idź po pomoc Olinko! Zobaczysz, że znajdziesz rozwiązanie swoich problemów! Znajdziesz też przyjaciół. Sprawdź, a się przekonasz. szymon - Czw 06 Paź, 2011 21:01
czytaj i słuchaj co inni podpowiadają, znajdź gdzieś na dnie troszkę siły by ci pomogła przetrwać twoje wahania. powodzenia 
olinka - Czw 06 Paź, 2011 21:14 Mam taki kołowrotek myśli, że sama się w tym gubię. Już nie potrafię na niczym innym skupić swojej uwagi jak na tym człowieku który mnie tak cholernie rani. Zdawało się, że jest już wszystko na dobrej drodze.... cieszyłam się (jak naiwniak) tymi kilkoma miesiącami jego abstynencji. Twierdził, że zmienił podejście. Sam chodził na terapię, pilnował leków. Ale cóż z tego, skoro znowu obudził się w nim ten "potwór". Macie racje, czas wiziąć swoje życie w garść i zmienić je. Nie mam prawa zniszczyć dzieciom ich życia (chociaż i tak to zrobiłam, bo na ojca wybrałam im alkoholika; nie potrafię sobie tego wybaczyć, bo sama wiem z własnego dzieciństwa co to znaczy). Bardzo się cieszę, że znalazłam to forum... małami - Pią 07 Paź, 2011 06:10
Mysza - Pią 07 Paź, 2011 09:54
witaj
jakbym czytała samą siebie....dwa lata temu mój mąż też się leczył...brał leki.... uwierzyłam, że będzie dobrze, że nigdy więcej nie napije się...bo leki, bo przy nich się nie powinno....poczułam się jak w raju...na reszcie koniec....z tej radości...wzięłam następny kredyt  o naiwności...po pół roku skończył się raj...a po roku zaczęło się piekło.
Nie powtarzaj moich błędów, trzymam kciuki
KICAJKA - Pią 07 Paź, 2011 10:38 Olinko -kiedy ja chciałam wyrwać się z piekła alkoholizmumojego mena życia,nie było jeszcze profesjonalnych terapii. 
Trafiłam do Al_anon i przetrwałam 7 lat burz i zawirowań,tylko dzięki spotkaniom grupy.
Tam nauczyłam się jak żyż obok problemu,pomagając sobie i dziecku (gdy zaczynałam-jeszcze się nie urodziło)
To,że men przestał pić(wielokrotne terapie,leczenia odwykowe zamknięte,wszywki) było dla mnie miłą niespodzianką
Ty masz już możliwość korzystania z profesjonalnej pomocy w różnych miejscach-nie czekaj naiwnie,że coś się zmieni tylko zmieniaj sama swoje życie,bo wszędzie jest pełno takich osób jak Ty, z takimi samymi problemami.
Życzę Ci abyś nauczyła się konsekwentnie działać dla swojego dobra a tym bardziej dobra małych dzieci. 
rufio - Sob 08 Paź, 2011 20:08 Prędzej pójdzie do Tesco ku[ic puszke farby niż na jakiekolwiek spotkanie . Jeszcze za mało - Jeszcze nie tyle łez Jeszcze ułuda w głowie się tli Jeszcze nie ten czas |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
