Thomasson - Pią 08 Sie, 2014 01:48 Temat postu: depresja vs jasna strona mocy Chciałem napisać trochę o sobie, taki miałem cel gdy się rejestrowałem na forum. Tylko jak zacząć... Kiedyś poszedłem na wagary. Byłem wtedy zdemoralizowanym nastolatkiem z wojną światów przed oczami. Wyjałowionym z samorealizacji, samoakceptacji, i bez kontaktu z emocjami oraz z tym wszystkim co funduje dzieciom patologiczne środowisko. Na wagarach poznałem smak narkotyków (żeby się nie rozpisywać dodam że alkohol to też narkotyk) i wtedy moje problemy zmalały do minimum. Szarość życia zmieniła się w kolorowy świat imaginacji i tak przez ładne kilka lat. Terapia to czas kiedy niedojrzały nastolatek (w skórze dorosłego faceta) wraca z wagarów aby zmierzyć się ze światem. Terapia, mityngi, sponsorzy, nowi ludzie, nowe mocne wrażenia i czas pracy nad sobą. Było ok przez pewien czas. Program trzeba wcielać w życie, program życia nie zastąpi. O ile narkotyki zwiększały dopływ dopaminy i tych innych szczęśliwych związków do mózgu o jakieś 1000% o tyle już życie w stylu praca (zbieranie śmieci), jedzenie, mycie się i spanie, i tak w kółko (z ciągłym niedoborem snu) już takiego szczęścia nie dawało. Dni wolne w rozsypce, bez pomysłu, bez relaksu, nuda (stres) i mityngowa rutyna. Krótki epizod z psychiatrą i antydepresantami, chwile lepsze i gorsze. A było nawet nawet, pisząc program poznałem lepiej siebie i co mnie podnosi na duchu, a gdy mam doła czuje bezsens podejmowania jakiejkolwiek aktywności. I tylko słyszę na mityngach że ten był gdzieś na zlocie, tamten na warsztatach kilka dni, a ja uwiązany do konsekwencji picia zasuwam kolejne nadgodziny których nie chce bo i tak g**** z tego mam, by umrzeć za dużo, by godnie żyć za mało. Poczucie zapętlenia, frustracja. Ale można z drugiej strony-akceptacja, pragnij mniej, trenuj wdzięczność-głoszą mędrcy ze wschodu. Tyle że akceptacją kiedyś dziecka nie wykarmię. Weź się w garść mówią bliscy, a mi ciągle chce się spać, czuje bezsilność do wszystkiego, brak sensu i perspektyw. Wstaje rano i nawet jest ok, a do wieczora entuzjazm spada, zamienia się w uczucie którego nie umiem nazwać, oraz wszechobecność śmierci, patrze na sąsiada widzę śmierć, potrze na żonę to samo. Koncentracja życia wokół narkotyków-to było u mnie bardzo silne, i chyba nie wypełniłem pustki po narkotykach. Taki słomiany zapał mam do tego. Czego się nie dotknę zaraz łapie doła. Pytają co u ciebie-nigdy nie było lepiej-odpowiadam. Fajnie że mogłem się wygadać (trochę po użalać), jak na to patrze to widzę co jest nie tak i mądrości same nasuwają się do głowy ale... endriu - Pią 08 Sie, 2014 05:45 Cześć Thomasson, 
moim zdaniem za dużo kontemplujesz żyj, działaj, czuj.... mądry jesteś Kami - Pią 08 Sie, 2014 06:21 Temat postu: Re: depresja vs jasna strona mocy [quote="Thomasson"] O ile narkotyki zwiększały dopływ dopaminy i tych innych szczęśliwych związków do mózgu o jakieś 1000% o tyle już życie w stylu praca (zbieranie śmieci), jedzenie, mycie się i spanie, i tak w kółko (z ciągłym niedoborem snu) już takiego szczęścia nie dawało. Dni wolne w rozsypce, bez pomysłu, bez relaksu, nuda (stres) i mityngowa rutyna. Krótki epizod z psychiatrą i antydepresantami, chwile lepsze i gorsze. A było nawet nawet, pisząc program poznałem lepiej siebie i co mnie podnosi na duchu, Witaj Thomasson ...... krótki epizod z psychiatrą po długim okresie brania Ci nie pomoże, by było lepiej - musi być gorzej. Dobrym znakiem jest to, że chcesz SAM coś z tym zrobić więc rób to natychmiast ... Witaj jestem Kami współuzalezniona Jacek - Pią 08 Sie, 2014 08:57 cześć Thomass
ja mam na imię Jacek,jestem alkoholikiem
fajnie piszesz  tak czytelnie,wciąga - a zapewniam ze moją mocną stroną nie jest czytanie
pozwolisz ze ocenię ,ale zarazem powiem ze mogę się mylić starasz się aby twoja opowieść ,była przejrzejcie piękna - i nie ma w tym nic złego lecz co do czynu,się jeszcze postaraj,do wypełnienia tej pustki - może jakie hobby Thomasson - Pią 08 Sie, 2014 09:34 Cześć wszystkim  i dzięki za słowa wsparcia.
Zapewne napisze co jeszcze ale nie teraz, mam ograniczony dostęp do komputera. Racja, kilka lat brania bez echa nie przejdzie. A szkoda. Jacek - Pią 08 Sie, 2014 09:38
szkoda to będzie gdy nic z tym nie zrobisz muj kolega na meetingu mawia tak "nie jest twoją winą,że wpadłeś w naług taki się urodziłeś winą zaś jest,jeśli z tym nic nie zrobisz" Duszek - Pią 08 Sie, 2014 09:47 Witaj Thomasson,
Znasz już swój "problem', a teraz czas na zmianę; na usunięcie tego, co Ci przeszkadza żyć. A może jakieś zajęcie, które pochłaniałoby Twój czas i przy okazji dawało satysfakcję... 
esaneta - Pią 08 Sie, 2014 09:51
A może warto poczynić starania w tym kierunku, by to właśnie zmienić? Miałbys absorbujący cel, który na pewno wypełniłby te nieznośna pustkę a przy okazji mógłbys poprawić swój status materialny na taki, który byłby dla Ciebie satysfakcjonujący
Witaj na Dekadencji
margo - Pią 08 Sie, 2014 17:51 Cześć Thomasson! Tak Cię czytam i się zastanawiam, na ile to jest uzależnienie od narkotyków, a na ile w ogóle od mocnych wrażeń? Terapia była ok na początku, kiedy była nowością, kiedy dawała nowe przeżycia, a później stała się po prostu nudna? To nie sugestia, tylko pytanie... od razu skojarzył mi się mój eks partner, który popadał z jednego uzależnienia w drugie, bo życie było tak strasznie nudne, że raz był alkoholikiem, raz narkomanem, raz uzależniony od pornografii, nawet w sumie można by go podejrzewać o zakupoholizm... tylko nagły przypływ adrenaliny dawał mu to "szczęście" o którym piszesz Zastanawiam się, jak jest u Ciebie?
Tak w ogóle, to miło Cię u nas widzieć Czuj się jak u siebie
Amy1983 - Pią 08 Sie, 2014 20:24 Thomasson, Witaj. Doskonale Cię rozumiem w temacie pustki po utracie centrum wokół którego kręciło się życie. Marny ze mnie doradca, bo sama próbuję wypełnić czymś swoje życie. Pomaga mi praca nad miłością własną, planowanie każdego dnia,modlitwa o pogodę ducha i Dezyderata. Pozdrawiam Thomasson - Śro 13 Sie, 2014 12:50
Trochę już zrobiłem ale owoców jeszcze nie zebrałem. Zaocznie skończyłem liceum ale na maturze uwaliłem pisemny angielski (w sumie planowałem to, skupiłem się na innych przedmiotach), tegoroczną maturę odpuściłem ale w maju będę pisał ten kochany angielski. Po drodze próbowałem szkoły policealnej w zawodzie kucharza ale okazało się że to nie moja bajka, a i czasu miałem mało i ogółem nauka w ławce to porażka dla mnie. Teraz mocuje się z angielskim i trochę uczę się z tematu IT (html, JS) ale też mało czasu na to poświęcam. Dodam że wcześniej budowałem "karierę" w sektorze budowlanym, w brukarstwie umiem bardzo dużo ale robić całe życie na czarno, miedzy pijanymi też nie chce, i zdrowie nie te co kiedyś ( kariery na lekach przeciwbólowych nie zbuduje).
Dzielę problem depresji na dwa aspekty: redukcja stresu i czynniki depresyjne ( nie mam fachowej wiedzy). Redukowanie stresu to wszelkie aktywności które dają satysfakcję, dla każdego to coś innego. Szwagier lubi drzeć mordę na meczach, a inny znajomy przebiera się za powstańca i tarza w błocie razem z innymi podobnymi zapaleńcami. U mnie takich rzeczy w życiu raczej nie było, i nie chodzi o wielką adrenalinę tylko o to że człowiek potrzebuje oderwać się od życia typu praca-dom, praca-dom, zapomnieć o problemach. W kroku 2 robiłem listę rzeczy które podnoszą mnie na duchu ale gdy mam doła to wszystko jest bleee. Kiedyś trochę biegałem, lubię szachy i muzykę instrumentalną. Ale to nie zawsze działa. Program halt też ma dla mnie znaczenie. Jestem entuzjastą złotego środka, chciałbym aby w moim życiu była równowaga: praca-odpoczynek, towarzyskość-samotność, środek między pobłażaniem sobie a katowaniem siebie itp. A halt mówi że mam prawo do towarzystwa, do pożywienia, do spokoju, do odpoczynku ( mój ex-pracodawca był innego zdania). To właśnie popadanie w skrajności sprzyja depresji. Czynniki depresyjne, tzw. problemy. Myślę że moja depresja wzięła się z o jednego problemu za dużo. I tutaj mógłbym długo narzekać a i w leczeniu depresji dobrze jest się wygadać i być wysłuchanym. Zawsze przeszkadzała mi bieda ( może było by inaczej gdyby wszyscy byli biedni), już w dzieciństwie w jednym pokoju z rodzicami, rodzeństwem, w domu bez wc i wody z kranu. Ojciec zarabiał najniższą krajową, a matka ciągle piła i robiła długi. Jak wpadłem w narkotyki to wyczyściłem dom z wartościowych rzeczy, a później kradłem na ulicy. W pierwszym miesiącu abstynencji gdy wróciłem do domu zły na swój los, zrobiłem renament wszystkich rzeczy co posiadam i wyszło około 600zł majątku. Dzisiaj jest o kilka stów lepiej ale potrzeby konsumpcyjne są ogromne. Chciałbym zamieszkać z żoną, zdecydować się na dziecko ale za 7zł na godzinę wiele nie zwojuje. Kiedyś wynajmowałem ale koszty były zbyt duże. Odpowiedzialność kosztuje=spłacanie komorników. Za rok ich spłacę i odetchnę z ulgą. Tak czy owak pieniądze dają szczęście. Druga sprawa to relacje z ludźmi. Brakuje mi przyjaźni, tak po ludzku. Miałem przyjaciela, poznałem jeszcze w piaskownicy, wspólna ławka przez całą edukacje, dokarmiał mnie gdy było ciężko, pierwsze narkotyki, kradzieże itd... Umarł na nowotwór w pierwszym roku mojej abstynencji. Innych przyjaciół chyba nie miałem. Ci od kieliszka? (nie powiem żeby były cyniczne, powierzchowne) zerwałem kontakt ze wszystkimi w pierwszym dniu abstynencji (oprócz kolegi który poszedł za mną na terapie ale umarł na alkoholizm pół roku później). Ostałem się sam przy żonie bo i z rodziną to średnio, każdy się wokół własnego uzależnienia kręci. A wspólnota, oni są starsi o jedno pokolenie, ustawieni, trudno mi śmiać się razem z nimi i mówić że jest ok. Bo nie jest ok. Trzecia sprawa to lęki egzystencjonalne, znane chyba każdemu. Szukanie sensu życia, radzenie sobie z poczuciem śmiertelności. Tutaj program pomaga mi, siła większa. Tak to widzę, brzmi to jak wyzwanie, nierówna walka z kapitalizmem o własną godność, niosąc ze sobą pakiet nałogów. Tyle że czasami nie chce być bohaterem, i rozmyślam nad zakończeniem życia. I sorry że tak się rozpisałem, pisze to bardziej dla siebie niż by wrażenie robić więc i czytać nikt nie musi. Znajdę kiedy chwilę to dopisze coś więcej, jak sobie radzę. muzyka11111 - Śro 13 Sie, 2014 13:48 Witaj Thomasson, A ja mam pytanie do ciebie; ile czasu juz nie bierzesz i czy dobrze rozumiem ze tez nie pijesz...? Thomasson - Śro 13 Sie, 2014 14:29 4 lata abstynencji czyli zero narkotyków i alkoholu. Skończyłem terapię podstawową i pogłębioną, oraz radzenia sobie ze złością. Dodatkowo mityngi średnio raz w tygodniu i praca ze sponsorem. Uzależniony jestem od wszystkich popularnych narkotyków, czyli od leków o podobnym składzie też, oraz od seksu. No i od negatywnych emocji (depresja). muzyka11111 - Śro 13 Sie, 2014 14:43 Nie myslales o tym aby zrobic sobie pare wizyt u psychologa...ot tak pogadac skoro cos ci na glowe weszlo. 4 lata abstynencji...super...i ciekawie o tym wszystkim piszesz. Ja jestem wspoluzalezniona weic nie do konca rozumiem uzaleznionych, znam "zasady" ich dzialania i myslenia, ale mimo wszystko nigdy nie moglam zrozumiec jak mozna przedkladac dobro zony matki dzieci po to zeby sie np. napic...W kazdym razie do czego zmierzam ciesze sie z tymi wszystkimi tutaj, ktorzy chca i robia cos za soba i swoim zyciem, naprawde zycze tobie i wszystkim trzymania sie tej drogi... Idz moze do terapeuty.. moze pisanie tutaj bedzie odskocznia albo brakujacym "hooby"...bo jakos tak mylsle ze cos "zlego" ci chodzi po glowie...mam nadzieje ze sie myle bo tak jak wspomnialam nie znam sie na tym dobrze. zołza - Śro 13 Sie, 2014 20:24
Nikt niepowiedział , że będzie łatwo . Realne życie to nie samo pasmo sukcesów i błogości.  Moim skromnym zdaniem nadal poruszasz sie w tunelu mechanizmow uzależnień ( marzeniowe myślenie). 
Nie od razu Rzym zbudowano... potrzebujesz po prostu czasu , czasu i jeszcze raz czasu .  Konsekwencje picia czy też brania nie znikają w momencie machnięcia czarodziejską różdżka( podjęcia abstynencji ) Trzeba je po prostu ponieść - wziąć na klatę , zacisnąć zęby i działać. Będzie lepiej - zawsze jest lepiej gdy masz włączony , nie znieczulony niczym mózg Powoli i spokojnie , niczego nie przyspieszaj . TO PRZYJDZIE
 Zapomniałam się przywitać  Cześć Thomasson
zołza - Śro 13 Sie, 2014 20:49
Nałogowiec to nałogowiec ....taka nasza psychika .  Potrafimy wejść w kazde g***o by tylko zmienić swój stan swiadomości lub by nie czuć. I czy to alkohol , seks , hazard czy narkotyki nam wsio rawno 
Thomasson - Czw 12 Lut, 2015 13:22 Od świeże swój stary wątek. Chciałem inny temat zakładać ale myślę po co, tutaj mogę zrobić sobie kibel na spuszczanie z balona, bez większej ujmy dla środowiska. Nie chce mieć etykietki ozdrowieńca. Miałem ostatnio trzy dni głodów narkotycznych, chyba kara za nieprzestrzeganie haltu. Ale, ważne że to widzę. Widzę też że moje wcześniejsze posty straciły trochę na świeżości. Nie jestem już w związku a niedługo będę po rozwodzie, tak się nadawałem do małżeństwa eh  Ale co nie zabije to wzmocni. Pisałem w temacie organizacji AA o tym że forum średnio na mnie działa, chyba to była sprawa wewnętrznego konfliktu wartości - wolności i lojalności. Moja ex tępiła wszystko co było związane z leczeniem, dla niej porzuciłem terapię, walczyłem o każdy miting, ukradkiem poczytywałem refleksje, a forum było moją gorzką tajemnicą. A teraz czuje ulgę, dusiłem się w związku, i to chyba było u mnie czynnikiem depresyjnym...
... a z tą depresją to sam nie wiem, czytałem artykuł mądrej Pani Doktor, i tam coś było że to choroba mózgu a nie jakieś płytkie melancholie... ale nie znam się. Wiem że narkomania jeszcze daje o sobie znać. Będąc w związku zaniedbałem rozwijanie innych relacji, i teraz zostałem na lodzie a samotność mi nie służy. Dzisiaj zabrałem ostatnie rzeczy z "rodzinnego" domu i teraz będę wracał do czterech ścian, ale ściany przynajmniej nie kręcą zamieszek na urwanym filmie. Dla równowagi napisze coś o tej jasnej stronie mocy  . Trzeźwienie jakoś średnio mi wychodziło (o dziwo psycholog jest innego zdania), więc postanowiłem nie trzeźwieć. Im bardziej chciałem byc trzeźwy, tym nie trzeźwiej się czułem. Myślałem że muszę odcierpieć konsekwencje brania, nadrobić straty, że moje prawdziwe życie zacznie się jak... jak... no właśnie, jak coś osiągnę, coś zdobędę, że wtedy rzeczywistość będzie bardziej rzeczywista. Nic bardziej mylnego. Ale to przeszłość, dzisiaj to ja jestem szefem, a reszta świata może mi naskoczyć, bo nie muszę nic i trzeźwieć też nie muszę
zołza - Pią 13 Lut, 2015 10:49
Nareszcie 
Teraz już możesz/chcesz
Thomasson - Sob 14 Lut, 2015 22:33 Ostatnio ktoś mi napisał że gratuluje mi pewności siebie, oczywiście z przekąsem. Nie myślałem nad tym, ale ostatnio w refleksjach pojawił się temat "nie da się wytrzeźwieć przez rozum" co sugeruje by nie ufać zbytnio w rozum. Tyle że w tej samej książeczce jest też - "zrozumienie jest kluczem do właściwych postaw i zachowań", i ta rozbieżność dała mi do myślenia... Życie to sztuka podejmowania decyzji i brania za nie odpowiedzialności. Jest miliard dróg ale na raz mogę iść tylko jedną. Mogę być pewny czegoś na 90%, na 50%, na 15%, nie ważne, bo aby iść dalej muszę podjąć decyzję. Jako narkoman przywykłem już do złych decyzji  oraz nauczyłem się korzystać z rozsądku innych ludzi. I tu rodzi się niepewność: np chce zmienić prace, kalkuluje i mam jakieś wnioski, ale ktoś (powiedzmy znajomy) widzi sprawę inaczej i zasiewa we mnie niepewność. I co wtedy? Lecieć do psychologa jak do wyroczni? I tak do końca życia? w każdej ważnej sprawie?
Tutaj chyba potrzebny jest ten złą sławą owiany rozum. Zaufanie do siebie samego, nawet jeżeli powodów do zaufania nie za wiele. Mogę zdać się na siłę wyższą, ale konkretnej odpowiedzi nie dostanę. Potrzebna jest pewność siebie, zrozumienie. Na terapii mówili - "jeśli kilka osób mówi ci że masz ogon to chociaż odwróć się i sprawdź". Gorzej gdy sprawdzę, zobaczę że nie mam ogona... bo co wtedy myśleć o tych kilku osobach, komu ufać, sobie?  może bezpieczniej przytulić sie do tłumu, udając że ma się piękny ogon...
Jo-asia - Sob 14 Lut, 2015 23:57 To trudny temat...szczególnie gdy rozpatrujemy go, na przykładzie pracy. Tu trudno mówić o pewności i zaufaniu do kogoś, czy siebie. Proponuje wziąć przykład....w którym jest doświadczenie sukcesu. Gdzie zaufanie do siebie...pomogło zrozumieć sens doświadczenia.
Dopiero potem....przenieść na pracę. Powodzenia
rybenka1 - Nie 15 Lut, 2015 00:35 Rozum swoje ,serce swoje ,fajnie by było gdyby tak dwoje chciało tak razem.Nie zawsze mogą się dogadać ze sobą .No tu jest potrzeba zastosowania kompromisu Mnie czasem jak za duzo myślę ,to mi szkodzi ,to czasem ide na zywioł .Intuicja to czuję i działam i prawie zawsze trafiam .
szika - Pon 16 Lut, 2015 10:56 "lepiej iść i się przewracać niż klęczeć całe życie" cytat nie pamiętam skąd.. Thomasson - Pon 16 Lut, 2015 12:35
Zgadzam się. Lepsze blizny niż złota (taka mentalna) klatka. Jo-asia - Pon 16 Lut, 2015 13:20
myślisz...czyli jeszcze, tego nie wiesz
nie wyraziłam się jasno, precyzyjnie zrozumienie....łatwiej prześledzić, na przykładzie gdzie zostały spełnione Twoje oczekiwania (to nazwałam sukcesem) ...nie ma porażek, są niespełnione oczekiwania a to nie jest równoznaczne i nie oznacza, że to coś negatywnego wręcz przeciwnie, niespełnione oczekiwania są potrzebne do korekty...myślenia właśnie Praca, jest tak silnie obwarowana, uwarunkowaniami...prawie jak seks. Choc z tym drugim, jest chyba jeszcze gorzej 
Thomasson - Pon 16 Lut, 2015 14:11
ale ja uśmiech mam już dziś i tu znowu wracam do pewności siebie/zaufania do siebie... bo czy ufać odczuciom czy teorii psychologicznej?
Oczywiście jest też drugi aspekt. Korekta myślenia. Nie udało mi się spełnić oczekiwań to czas by przemyśleć swoje postępowanie, wyciągnąć wnioski, i iść dalej przed siebie.
Jo-asia - Pon 16 Lut, 2015 17:35
w sumie, nigdy nie próbowałam...tłumaczyć "zrozumienia" to jest chwila i gdybym miała opisać.. co zrozumiałam i tak w słowa to trudno ubrać
pod warunkiem...braku ciekawości czy buntu czy nie akceptacji...braku rozwoju
to się, nie musi wykluczać wystarczy wybrać inne rozumienie co do pracy....i Maslowa, można ją postrzegać również jako zabezpieczenie potrzeb fizjologicznych a gdy te potrzeby w jednej chwili...są zaspokojone...wtedy czujesz satysfakcje, spełnienie i sukces a myślenie...tego mi brakuje, wprowadza dyskomfort (brak akceptacji, uczucie niezaspokojonych potrzeb) zrozumienie, wbrew pozorom jest bardzo proste....wystarczy, nie myśleć..w sensie "nie wiedzieć"
Thomasson - Śro 18 Lut, 2015 16:37
Tak się zastanawiam czy da się nawiązać przyjaźń ukrywając (nie wiem czy to dobre słowo) fakt uzależnienia? Może po 40 latach abstynencji, czasy nałogu to niewiele znaczący epizod. Ale jak sprawa dość świeża i konsekwencje ćpania dokuczają... hm... Jo-asia - Śro 18 Lut, 2015 16:41
I to nigdy, nawet po 40 latach 
samo "ukrywanie" nie ważne czego, jest zaprzeczeniem...szczerości a bez tego, przyjaźń nie istnieje
Thomasson - Czw 19 Lut, 2015 22:12
Moją wadą (może i zaletą) jest szczerość i zaufanie. Nie chce zgrywać kogoś kim nie jestem, zwłaszcza gdy kogoś lubię i szanuję. Obecnie zasadą dla mnie jest że jak komuś ufam to mogę (ale nie muszę) powiedzieć, bo w sumie akceptuję swoją narkomanie i nie mam potrzeby ściemniać. Obecnie umiem żartować i z alkoholu i z alkoholizmu 
Jo-asia - Czw 19 Lut, 2015 22:32 Chodzi mi o sam zwrot. ...." ukryć" on mówi, sam za Ciebie można nie mówić. ...ot, tak i nawet o tym nie pomyśleć Ukrywanie....łączy sie ze specjalnym powodem....nie mówienia Gorzkaczekolada - Pią 20 Lut, 2015 10:51 No dla mnie też się nie da. Zwłaszcza że w słowie ukryć, jest już jakaś chęć po stronie ukrywającego wpisana, żeby powiedzieć, żeby się nie kryć, żeby jednak być szczerym. Ja mam z drugiej strony inny problem, często moi bliscy reagują na moją szczerość odnośnie alko, narkotyków czy uzależnień emocjonalnych bagatelizowaniem tego... jak to, tak świetnie sobie radzisz, praca, rodzina, znajomi.... chyba Ci się nudzi i wymyślasz sobie problemy...hm szika - Pią 20 Lut, 2015 11:25
moja teściowa, jak powiedziałam, że poszłam na terapię uzaleznienia wyjechała z tekstem: no coś ty sobie wymysliła?
rodzina rzadko widziała mnie w "tym" stanie.. przewaznie ja byłam kierowcą, więc nie piłam gdy szlismy do kogoś, a na imprezach u mnie "kontrolowałam sie" bo trzeba było latać z kawką i herbatką.. dlatego dla nich to był szok i trudno było im to zrozumieć.. dziś już sie tym w ogóle nie zajmuję.. zreszta juz nikt nie pyta, wszyscy wiedzą i nie ma żadnych kmentarzy.. ale na poczatku.. Jo-asia - Sob 21 Lut, 2015 17:29
Wrócę jeszcze...do tego. Moje.decyzje, były bardzo niepopularne O ogonie nie słyszałam a zrozumienia, innych też nie miałam. Prócz...dosłownie parę osób. A i one nie były w stanie wziąć, mojej odpowiedzialności. Dziś po dwóch latach....jestem pewna swojej drogi. Aby jednak, tę pewność...odpowiedzialność poczuć, musiałam podjąć decyzję, sama i nie w czy z...tłumem. Początkowo była to wiara...potem dołączyła, odwaga.... Thomasson - Nie 22 Lut, 2015 22:06
A może jest coś głębiej... coś dla duszy... ale skąd mam wiedzieć? W patologii się tego nie dowiedziałem. Nowe życie i nauka od początku: od higieny osobistej, przez wydawanie pieniędzy a na posługiwaniu się sztućcami kończąc. A przyszłość trzeba planować, i to mądrze, opierając się na sprawdzonym fundamencie, najlepiej na bliskich. I mieć wartości. Ale jakie? Uczciwość, odpowiedzialność itd I jeszcze skonfrontować to z wartościami innych, aby być normalnym, przynależeć do normy. A może siła wyższa, taki "zestaw poglądów na każdą okazje". Jak wybrać mądrze? By nie ulec manipulacji. Akt poddania też wymaga zaufania do siebie. Emocje pokazują co się dzieje, podpowiadają którą drogę wybrać. Ale emocje są pochodną myśli i poglądów. Kiedyś czułem podniecenie na widok krwi i obojętność na widok łez. Takim emocjom mam ufać? 
A może punktem wyjścia powinna być akceptacja. Zadowolenie i radość działania bez oglądania się na resztę społeczeństwa. Wyjście poza marketingowe pranie mózgu. Odrzucenie schematów wyniesionych z domu i szkoły. Jest się od czego oddalać. Tylko do czego się przybliżać? Jo-asia - Nie 22 Lut, 2015 22:41 Ja....znalazłam, konfrontując Czułam jedno...myślałam co innego. Szukałam w tym...co moje. Wchodząc w to. Thomasson - Pon 23 Lut, 2015 15:16
W sumie moim problemem ostatnio jest nie dostrzeganie problemów. Np w pracy ludzie biegają, denerwują się i złoszczą a ja luzik  i idę dalej do przodu...
Kiedyś słyszałem że życie ze swej natury jest problematyczne... prosta sprawa, wystarczy obrzydzić sobie to co jest, znaleźć coś lepszego, wyznaczyć cel i dostrzec piętrzące się przeciwności losu 
Ale wiem z własnego doświadczenia że większość moich problemów to były moje wymysły a teraz problemy... są nadal, te konsekwencje nałogu. Zębów wszystkich jeszcze nie wyleczyłem, wykształcenia nie nadrobiłem, relacji nie zbudowałem... i takie tam... a pod kopułą coraz jaśniej słoneczko promienieje a myślałem że ma to być w odwrotnej kolejności.
Thomasson - Czw 05 Mar, 2015 14:47 Ostatnio byłem świadkiem, a nawet trochę uczestniczyłem, w dyskusji na temat depresji właśnie, no i mimochodem zeszło też na uzależnienia, i na otyłość nawet... Zszokowało mnie to doświadczenie, bo czy wyżej wymienione przypadłości to grzech, choroba, głupota? Stanęło na tym że głupota, i chyba tak są postrzegani alkoholicy - jak skończeni kretyni do kwadratu.
Grzech główny - nie umiarkowanie w jedzeniu i piciu - przyczyna otyłości. Akt złej woli? Przecież osoba która waży 200kg nawet po dokonaniu sakramentu pojednania dalej będzie odczuwać głód nieproporcjonalny do zapotrzebowania energetycznego. Zwykła fizjologia. A może głupota, bo można było nie przytyć. W przypadku otyłych dzieci to też głupota? Z depresją podobnie - można powiedzieć że ten smutek, czarnowidztwo i użalanie się nad sobą to zwykła pycha. A może choroba mózgu (skoro serce i wątroba chorować może to czemu mózg miał by nie móc), zła gospodarka hormonalna. Bo że pijaństwo to grzech to nawet dzieci wiedzą. Tylko co było pierwsze. Głupota która prowadzi do choroby czy choroba która prowadzi do głupoty. Albo jedno i drugie jednocześnie. Dojrzała osobowość nie jest podatna na zaburzenia psychiczne a jeśli jest to znaczy że nie jest dojrzała i gdzieś w dzieciństwie nastąpił błąd. I może to się tyczy wszystkich wad charakteru - lenistwo, spóźnialstwo, arogancja itd to tylko zaburzenia wyniesione z dzieciństwa. Albo to nie wady ani nie zaburzenia tylko neutralne cechy, część natury, bo każdy jest inny, a inność łatwo wartościować. No ale jeśli ta inność jest śmiertelna, zabija, to jednak z naturą nie stoi w zgodzie... ... jak łatwo wyśmiać sąsiada leżącego w rynsztoku, splunąć, i poczuć się lepiej 
adania - Czw 05 Mar, 2015 14:59
jak byłam na terapii, to już nie pamietam w której książce pisało, ze alkocolizm to choroba, a dopiero jak już o tym wiesz, leczysz się i dalej pijesz to juz grzech. A co do tej głupoty, to mam inne zdanie, chociaż też się zdarza usłyszeć podobne stwierdzenia. To nie głupota, ale cierpienie, przynajmniej tak u mnie było. Po rozstaniu z meżem tak mi wartosć spadła i zaczęły się psychiczne doły, ze znalazłam ''złoty środek'' Szatan nie miał dla mnie litości, bo to nie był złoty środek. Cierpiałam na początku mniej ale potem było 100 razy gorzej niż przed alkoholizmem. Thomasson - Czw 05 Mar, 2015 15:44
Rzuciłem taki temat bo to właśnie stereotypy są odpowiedzialne za śmierć wielu alkoholików. Strona fizyczna (neurologiczna) jest tu mocnym argumentem.
Jo-asia - Pią 06 Mar, 2015 08:32
stereotypy, podnieść ciśnienie mogą...to fakt ale żeby od razu na nie...z taką odpowiedzialnością 
a kto, ich słucha? kto się im, podporządkowuje? kto się im, pozwala zabić?
czego sie tak bronisz? czego się boisz? co się tak tłumaczysz
dziadziunio - Pią 06 Mar, 2015 09:22
To bardzo wielki błąd. Nie można wiedzieć, zrozumieć, widzieć... kumać... Gdy podświadomość góruje jeszcze nad wszystkim..a szczególnie nad swiadomoscią.. Przepraszam ale to fakt a nie fikcja. Wciąż nie rozumiesz.....i wciąż teoretyzujesz.. Już nawet nie jestem zły jest mi już tylko smutno.. pozdrawiam 
Thomasson - Śro 25 Mar, 2015 23:09
Nie udaję że moje wszystkie wybory są w pełni świadome bo gdyby tak było to nie borykałbym się z wieloma problemami których świadomie nie chce mieć lecz podświadomie chcę. Mam też odwagę podążać drogą duchowego rozwoju czyli rozwijać świadomość i uzdrawiać to co podświadome.
Jo-asia - Czw 26 Mar, 2015 14:36 Wsparcie. ...Ty oczekujesz i szukasz, chcesz go od innych. Od tych...co nie sa świadomi problemu....swojego a co dopiero Twojego
A Ty....wspierasz ich w ich.....problemie? A do tego.....ja, w braku wsparcia. .....otrzymalam najwieksze wsparcie. Thomasson, nazwanie krzywdy, żalu i bólu. ... po imieniu, nie szukanie zastępstwa. Dopiero przezycie tych uczuć, pomoglo mi.....iść dalej bez bagażu Janioł - Czw 26 Mar, 2015 15:36
dziadziunio - Czw 26 Mar, 2015 17:22
No to masz brachu zarypisaty problem. gratuluję odwagi.. Ale musze Tobie pokazać jak taka wewnetrzna walka swiadomosci z podswiadomoscią wyglada naprawdę i nie pisze tego aby Ciebie broń boże przerazić bo widzę i widzieć mi wypada ześ twardziel... Albo nie muszę....bo i niby po co?
miłego dnia
adania - Czw 26 Mar, 2015 17:32
Tu mogą być różne powody picia, uzależnienia się, nie będę ich wyszczególniać. Nie wiem jakie są Twoje, może i głupota. Ale ja się nie udeżyłam głową w scianę żeby się lepiej poczuć. Cierpiałam i po kilku latach wypiłam piwo.  poczułam się lekko, spokój w środku, lęki odpłynęły. I zaczęłam tak żyć, codziennie ''lekarstwo'' Dopiero potem poznałam się że pomogło na kilka miesięcy a potem był już koszmar. Szybko się uzależniłam.
rufio - Czw 26 Mar, 2015 18:07 I co z tego , że wiesz ,umiesz , zdajesz sobie sprawę .Jesteś zdeterminowany aby nie przekroczyć przyjętych zasad , praw i obowiązków nie tylko ogólnych również i swych narzuconych przez wiedzę , doświadczenie , nawyki . Masz swój wszechświat w którym czujesz się ze względu na swe prawa bezpieczny i myślisz na przyszłość .Tylko jednego nie możesz przewidzieć - nawet jeżeli bierzesz pod uwagę wszelkie możliwe i niemożliwe paralele . I co ? I nic - zawsze zajdzie taka sytuacja , takie zdarzenie które nie byłeś.\/łaś przewidzieć . I wtedy co ? Ból , strach , szukanie zapomnienia ? Gdzie , czym , z kim ? Co robisz ? Zmykasz się w sobie , w ciemnym pokoju , idziesz do baru , ludzi , lekarza ? Kupujesz nowy ciuch , kolejna butelkę , kilo lodów , bilet na samolot ? Co determinuje Twe/Moje działanie w takich przypadkach ? Nawyki , wyniesiona nauka , nabyte umiejętności ze szkoły, domu , wojska ? A może wszystko zależy od psychiki ? Tylko jak ja nazwać - podświadomość , nad świadomość , świadomość ? Jo-asia - Czw 26 Mar, 2015 18:30
a jakie to ma znaczenie. ....co zmieni, wiedza? może tylko, jedno......odbiór, bo rzeczywistość będzie taka sama, bez względu na to co/kto/jak.....mysli, ze jest rufio - Czw 26 Mar, 2015 18:34
A co determinuje ten odbiór ? I jak ten odbiór wpłynie na moje/twoje/jej/jego działanie ? Jak powyżej / prsk Jo-asia - Czw 26 Mar, 2015 18:46
nie wpłynie.....działanie będzie takie samo skoro rzeczywistość jest....zawsze taka sama....to moje działanie też różnica polega na tym....co ja o tym myślę moim zdaniem. ...oczywiście
rufio - Czw 26 Mar, 2015 18:51 Niemożliwe Joasiu niemożliwe aby odbiór poszczególnych jednostek był taki sam ba nawet tej samej osoby na to samo zdarzenie ale w różnym czasie i w różnym stanie psychicznym Inaczej w momencie strachu , inaczej w stresie a jeszcze inaczej w euforii szczęścia .I wtedy tez będą wykonywane różne działania do tego samego zdarzenia . Jo-asia - Czw 26 Mar, 2015 18:58 To pokaż mi różnicę rufio - Czw 26 Mar, 2015 19:11 Dobra - Rozlało sie mleko na podłodze dopiero co wyglancowanej - Jesteś w nie w sosie reakcja 1.Dostajesz histerii - dopiero posprzątałam 2. Mam to gdzieś - jaka to różnica Masz dobry humor 1.Zaraza z tym kotem - grozisz mu palcem i spokojnie wycierasz ponownie 2 Ale numer i z ciekawością obserwujesz kształt zmieniającej się plamy Jesteś zmęczona 1 Aśka , Baska ( córka ) weź szmatę i to wytrzyj 2. Cholera - to za chwile prsk Jo-asia - Czw 26 Mar, 2015 19:19 Ok
A efekt. ...końcowy, czysta podłoga w kazdym przypadku taki sam? jeśli dobrze....doczytałam tylko ocena dojścia. ...do celu różna rufio - Czw 26 Mar, 2015 19:25 Owszem dziadziunio - Czw 26 Mar, 2015 20:05
Czyżby..? Tak samo bedzie czysta i umyta na dobrych? i na złych emocjach.?.. W obu przypadkach...muszę? czy w jednym chcę? a w drugim muszę? a może w obu chcę? Jak to Twoim zdaniem Przyjacielu wyglada? łoby? 
rufio - Czw 26 Mar, 2015 20:07 Pare postów wyżej drugi raz mi sie nie chce tego samego pisać 
Tosia - Czw 26 Mar, 2015 20:17
Nie! na złych emocjach , umyję na szybkiego na dobrych ,juz dokładniej.. ale to ja
dziadziunio - Czw 26 Mar, 2015 20:19
Znalazłem. ok.
rufio - Czw 26 Mar, 2015 20:19 I oto mi chodzi - ta sama czynność ale niekoniecznie wykonana w taki sam sposób w zależności od granego przeboju .I nigdy nie przeżyjesz tej samej sytuacji w taki sam sposób . Dość prsk Jo-asia - Pią 27 Mar, 2015 11:40
mowimy o tym samym
to przebój. ...nadaje rytm a skąd wiedzieć. ...czy muzyka nie jest z fałszem? A ja go nie rozpoznaje i tańczę ja...tańczę jak mi gra.....a gdy mi nie gra, coś ....slucham jeszcze raz
tak znajduję falszywe nuty..... I jeszcze 
poki nie zagra muzyka.....nie jestem w stanie przewidzieć czy lubie, chcę czy....muszę tańczyć rufio - Pią 27 Mar, 2015 14:33 Sama muzyka i rytm to wszystko - jeszcze pozostaje znajomość kroków . A jak znasz kroki , czujesz rytm i słyszysz muzykę to co jeszcze brakuje ? Jeden powie partnera/ki . Drugi - czystego parkietu(by Dziadziunio) Trzeci - nie wiem co powie ale coś powie Czwarty - zabierze Cię w tan Piąty - nic nie powie - wyjdzie bo to nie jego klimaty A Ty ? A ja ? A może samemu ? prsk Jo-asia - Pią 27 Mar, 2015 16:33 Kroki.....wydają się najtrudniejsze początkowo..... przyglądanie, uczenie, trenowanie a w końcu....odnajdujemy swoje a i innych, do innych możemy je dostosować A braki....to jak komu w duszy gra
Thomasson - Pią 27 Mar, 2015 21:54
Thomasson - Pią 27 Mar, 2015 22:18
Jo-asia - Pią 27 Mar, 2015 23:10
Fakt, przepraszam....nie tak miało to zabrzmieć Odwróciłam perspektywę, mnie pomaga to zweryfikować swoje poglądy
Thomasson - Nie 05 Kwi, 2015 19:37 Nie obchodzę świąt wielkanocnych ale że klimat świąteczny a mnie wzięło na refleksje to se popisze
Święta - czas rodzinny. Jak to było... hm... spotkania rodzinne dwa razy w roku. Babcie, wujkowie ciocie itd. Jeden wujek zawsze był inny, był alkoholikiem-abstynentem. Reszta piła ostro. Gdy moja matka rozpoczęła leczenie to nikt sobie z tego nic nie robił. Były dwie osoby po drugiej trzeźwej stronie barykady a reszta piła. Alkohol rządził a ja chętnie biegałem po dodatkowe flaszki. Dopiero wraz z moją abstynencją coś się zmieniło. Postawiłem sprawę jasno - s**m na takie święta i takie towarzystwo. W efekcie babcia zarządziła że nie będzie alkoholu, i nie było. Ale brat wogóle przestał przychodzić na spotkania świąteczne (bo po co jak nie będzie alkoholu), wujek przychodził zaprawiony postać w przedpokoju kilka minut, życzyć wszystkim szczęścia, i iść dalej zaprawiać. Jedynie jedna ciocia trzymała się twardo przy stole ale wiem że jej schemat to wieczorna zwałka. Teraz od dwóch okresów świątecznych rodzina nie spotyka się wcale, bo i po co jak wokół alkoholu się kręciło wszystko od wielu lat. Jak na to patrze to wygląda trochę jakbym w każdym widział alkoholika ale tak nie jest. Alkoholizm to choroba całej rodziny, a u mnie to tradycja przekazywana od wielu pokoleń... O zadośćuczynieniu myślę ostatnio. Chodzi dokładnie o rodziców. Ma ktoś z was jakieś doświadczenia z tym związane? Da się jakoś naprawić ileś tam lat codziennego krzywdzenia? Próbuje spojrzeć chłodnym okiem... ale demony przeszłości przeszkadzają. Jo-asia - Nie 05 Kwi, 2015 20:45
tylko kto kogo krzywdził
znaczy masz na myśli siebie, jako krzywdziciela? czy rodziców? jeśli to pierwsze...to nie potrzebnie pisałam... dalej
to był proces najpierw na rozum, wybaczyłam znaczy zrozumiałam, że są tacy jak ja ... byłam to nie była zła wola, to nie było specjalnie...na złość czy coś podobnego Kolejnym etapem, było dosłownie przeżycie tych uczuć. Z mamą było "niecodziennie". Miałam okazję, poczuć siebie w łonie mamy. I tam przeżyłam ten ogromny ból odrzucenia. Wszystko zamknęło się przebaczeniem i miłością. Mama nie żyje, od 17 lat. Z tatą, było inaczej. Nadal pije. Kiedyś byłam u niego i myłam okna. On pijany, spał.. Kuchnia, jeden pokój, drugi. W każdym pomieszczeniu wracały inne wspomnienia. Myłam...płakałam..głośno komentowałam. Na końcu był jego pokój. Gdy skończyłam, usiadłam na przeciw niego. Spał nadal. a ja mówiłam...płakałam i pokochałam
Jeśli jesteś gotowy...to sposób się znajdzie.
tego Ci życzę 
Thomasson - Czw 09 Kwi, 2015 14:18
Jest taki stary chrześcijański obyczaj (szkoda że został zastąpiony przez kapłana z opłatkiem) ustanowiony podczas ostatniej wieczerzy. Wtedy Chrystus wyznał swoje winy, obmył nogi swoim braciom, prosił o wybaczenie i pojednanie, oraz sam odpuścił winy. Jest podobny rytuał wśród ludów polinezji, podczas których szaman wraz z skłóconą rodziną "piorą brudy" aż w końcu wypiorą i dojdzie do przebaczenia. Mocna sprawa! Czasem też tak bym chciał ale to chyba naiwne. Zrobiłem tak z ojcem (no bez mycia nóg rzecz jasna), sam na sam, rozmowa, nie długa nie krótka, ale to co trzeba zostało wypowiedziane. Na koniec uścisneliśmy się, zrobiliśmy "miśka" chyba po raz pierwszy odkąd się znamy (czyli dla mnie to od zawsze). I coś się zadziało bo teraz mam lepsze relacje z ojcem. Oczywiście nadal widzę jego kretyńskie zachowania, nadal mnie irytuje, ale jest w tym coś z przebaczenia, z nie potępiania, z współczucia - i jest mi z tym łatwiej żyć. Wiem że w zadośćuczynieniu jest dla mnie ważna skrucha. Jeśli mam kogoś przeprosić a wiem że w podobnej sytuacji znowu zachowam się podobnie to jest w tych przeprosinach nieszczerość, są bezwartościowe. A czasami tak mam że np idąc gdzieś przypomni mi się moje krzywdzące zachowanie to wypowiadam pod nosem "przepraszam". Chyba szczerze bo nie ma w tym wstydu ani złości czy poczucia winy ale zwykłe współczucie dla tej osoby i dla siebie. To jest takie "przepraszam" bo już dzisiaj bym się tak nie zachował, już dzisiaj jestem innym człowiekiem. Ważne jest też dla mnie że nie używam słów "ofiara" i "oprawca". Nie jestem i nie byłem ofiarą, nawet gdy byłem zalany krwią, byłem tylko uczestnikiem zdarzenia. Świat ma więcej kolorów niż tylko czarny i biały. Cudowne zjawisko... mogę wtargnąć do swojej trudnej przeszłości i ją zmienić. Nie zmieniając faktów mogę zmienić ich znaczenie. Kiedyś, dawno temu, gdy te fakty/zdarzenia działy się - wtedy moje ich postrzeganie było niesprawiedliwe, moje patrzenie było tunelowe, zabarwione emocjami, i tak to ostatecznie zapamiętałem. Długo dźwigałem te zabarwione fakty i trudne emocje, a teraz mam szansę wejść w to jeszcze raz. Tym razem przygotowany, uzbrojony w korektor i flamastry, mogę poszerzyć perspektywę tamtych zdarzeń, tak aby na horyzoncie pokazały się inne emocje, empatia, zrozumienie, wybaczenie. Myślę że całej przeszłości nie chcę rozgrzebywać ale tylko te fakty które same się o to proszą. Fakty i emocje które wychodzą (np gdy jem zupę) i wtedy mogę je złapać i zmienić aby już nie powracały i nie odbierały pogody ducha.
Jo-asia - Czw 09 Kwi, 2015 14:30
to jest fajne...że choć fakty mogą się różnić, uczucia czy emocje, które nie są "uzdrowione" wracają takie same i własnie, tu i teraz np jedząc zupę, mogę je "uleczyć"
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
