Forum Wolnych od Alkoholu

[Zosia]

Witajcie.
To forum wciąga jak chodzenie po bagnach :-) Zarwałam 4 ostatnie noce przy lekturze... i postanowiłam opisać moją historię.

Postaram się jak najkrócej :-(
6 lat temu poznałam "ponownie" mojego kolegę z liceum. Znaliśmy się z korytarza, tak na "cześć, co słychać", po liceum każdy poszedł w swoją stronę.
Po 15 latach przerwy spotkaliśmy się znowu i wybuchła wielka miłość, taka, co myślałam że mi się już nie zdarzy. Jak dwie połówki (sorry ) jabłka.
Oboje w tym czasie byliśmy po nieudanych związkach, które trwały 5 lat.
Jego picie w tamtym czasie nie było dla mnie niepokojące. Pił, jak większość mojego towarzystwa - na imprezach. Nie upijał się.
Na samym początku powiedział mi że ma chorobę afektywną dwubiegunową z jednym epizodem maniakalnym (długim, bo nie leczonym).
Gdy zaczęlismy się spotykać nie miał pracy, ewentualnie jakieś pojednycze zastrzyki gotówki.
Po paru miesiącach wspólnego życia wymyślił, że może uda mu się coś zdziałać w nieruchomościach. Niestety kilka tematów wlokło się w nieskończoność,
a nie mogąc wytrzymać presji i stresu, zaczął popijać. I tak popijał przez rok, codziennie. A ja, DDA, zapewne mu w tym nieźle pomagałam.
Mieszkał u mnie, miał oprane i posprzątane, Rodzice dawali mu pieniądze, które szły na papierosy i wódkę. I wtedy moja koleżanka, terapeutka, otworzyła mi oczy i namówiła na terapię. Oczywiście poszłam z nadzieją, że tam powiedzą mi co zrobić, żeby on nie pił (sic!)
Może sam fakt mojej terapii, może zmiany jakie we mnie i moim postępowaniu spowodowały, że problem na jakiś czas przestał istnieć, mój ukochany nie pił prawie pół roku.
Potem zaczęły się sporadyczne imprezy - pił umiarkowanie. Zarządziłam dom bez alkoholu, dostosował się. Sytauacja na tyle się unormowała, że 4 lata temu podjęliśmy decyzję o dziecku.
Jak byłam w piątym miesiącu zaliczył drugi epizod maniakalny. Dla tych co nie wiedzą: pobudzenie, euforia, maksymalne nakręcenie, 100 pomysłów na minutę, nie ma rzeczy niemożliwych. Mózg na najwyższych obrotach. Do tego brak snu i po kilku dniach, pomomimo euforii, zmęczenie, bo organizm wykończony niesutanną aktywnością. No i ten stan według niego najlepiej było zacząć "pacyfikować" alkoholem.
Nic bardziej mylnego - to tylko nakręcało jeszcze bardziej. Po 5 dniach jazdy non-stop poprosił żeby zawieźć go do szpitala psychiatrtycznego.
Posiedział wtedy chyba ze 3 tygodnie. Przez jakiś czas stronił od alkoholu. Otworzyliśmy małą firmę, miał zajęcie, jakieś zarobki. Ale z czasem zaczęło się okazyjne popijanie.
Trzeci epizod był 1,5 roku temu. wytrąciła go pewna rzecz z równowagi, sięgnął po alkohol, no i się znów nakręcił. W drugi dzień tej "jazdy" wezwałam w nocy pogotowie. Było dziecko, a wiedziałam że w nocy nie pośpię przy tej jego jeździe... no bo stres: co on wymyśli nowego, i przecież będzie pić do upadłego (wychodził pić na miasto i wracał) a przecież od rana będę musiała zająć się małym i być "w formie".
No i dziecku chciałam oszczędzić... widoków.
Siedział w szpitalu około 3 tygodni. Zapowiedziałam, że w dalszym ciągu dom jest bez alkoholu, że jak wróci pijany to nie wpuszczę.
Przez jakiś czas nie pił, potem zacżęły się pojednycze wypady. W firmie było dużo pracy, więc przysporzyło mu to także dużo stresu. Jak sam mówi, niegdy nie umiał sobie z nim radzić.
Chciałam żeby dziecko jak najczęściej było na wsi. Zaczęłam wyjeżdżać z małym, a on miał pracować w spokoju. W ciągu mojego pierwszego, 10-cio dniowego wyjazdu
zaliczł dwa ciągi po kilka dni. Drugi mój wyjazd także poświęcił pracy - nad flaszką. Trzeci także. W sumie zwisało mi to czy on pije czy nie, z jednym wyjątkiem. Bałam się że
np. spali mieszkanie. Zaśnie z papierosem, coś się zapali. Przez ten lęk miałam spieprzone wyjazdy. Przez cały rok był z nami tylko raz, na weekend. Udało mu się nie pić. Potem przyszła jesień, i maksymalne spiętrzenie pracy. Nie pił, ale się zajechał pracą. W styczniu i lutym był wykończony. Przez te ostatnie 1,5 roku on pracował właściwie na okrągło, tylko ja zajmowałam się dzieckiem.
Przestaliśmy spędzać ze sobą czas, trochę się nam "rozeszło". Z końcem zimy nagle zmarł mój Tata. Na trzeci dzień po kilkudniowym ciągu. To był szok. Wiosną przyszła kontrola skarbowa - wtedy mój alko poszedł w kilkudniowy ciąg, zostawił mnie z papierami i firmą o której nie miałam zielonego pojęcia, bo on wszystko prowadził. Przez kilka nocy wgryzałam się sama w temat, żeby móc jakoś odpowiadać na trudne pytania Pań z US (firma jest na mnie). Sporo zdrowia i nerwów mi to zjadło, oj sporo. Ponieważ pił wtedy w domu - nie mogłam go wyrzucić bo był mi potrzebny żeby w ogóle jakoś ogarnąć sprawy firmy, i chwilach trzeźwienia coś się dowiedzieć, odnaleźć papiery - zobaczyłam rzecz niemieszczącą się w głowie: leżał, wimiotował do miski, i popijał czystą
wódką. Jak już skończył ciąg zapowiedziałam - jeszcze jeden ciąg alkoholowy, i daję Ci 2 tygodnie na wybranie terapii. Jeśli tego nie zrobisz - zgłaszam sprawę o sądowy nakaz leczenia. Nie musiałam długo czekać, następny ciąg był po 3 tygodniach.
Odczekałam 2 tygodnie, zapytałam czy idzie się leczyć. Obśmiał się ze mnie. Na drugi dzień poszłam go zgłosić. Przyszło wezwanie z terminem. Nie stawił się. Niedługo pewnie przyjdzie kolejne...

Jest jeszcze inna strona tej sytuacji. Od 3 lat mój alko zażywa (...). Początkowo dostawał go na swoją chorobę jelit. Ale zasmakowało, oj zasmakowało.
A dawki coraz większe. Od jesieni brał (...) na śniadanie, obiad i kolację. Pomiędzy także. Jednym z efektów jest brak łaknienia. Więc dochodzi nieregularne odżywanie. Nie raz bywało tak, że po całym dniu tylko na (...), wieczorem szedł pić. Od grudnia stosunki stały się coraz bardziej napięte, przestał panować nad nerwami, traktował mnie jak psa, wyśmiewał że czegoś nie wiem, itp. Nie raz przepraszał za swoje wybuchy złości, ale po kilku dniach znów było piekło. Częściowo składam to na karb (...), ale poskładało się na to wszystko.
Miesiąc temu odstawił z dnia na dzień(...). Cały czas go namawiam na leczenie, bo po takich dawkach jakie brał, objawy odstawienia ma bardzo silne. I łaknienie narkotyku będzie sobie zaspokajał właśnie alkoholem. Obecnie jest wrakiem, zarówno fizycznym, jak i psychicznym. Nie ma na nic siły, nie mogę na niego liczyć w żadnej kwestii.

W kwietniu było wydarzenie, które mnie dość mocno zdenerwowało. Pojechałam z dzieckiem na całą niedzielę. Jak wróciłam, leżał pijany w łóżku, a na drewnianym stoliku była wypalona dziura i resztki filtra. Pod stolikiem sterta gazet. Bez komentarza.

Niedawno zaproponowałam wyjazd na weekend na wieś w trójkę i bez alkoholu. Przychylił się do pomysłu, pojechaliśmy w piątek. W sobotę o 22.00 oświadczył że wraca do domu. Wiadomo po co.

Ma duże kłopoty ze snem. Twierdzi że od liceum tak już ma. Że były już w szkole stresy, z którymi sobie na radził. Ale w dorosłym życiu zaczął sobie to spanie regulować alkoholem.
Alkohol jest w jego ocenie lekiem na wszelkie jego dolegliwości. Na chorobę afektywną, na chorobę jelit, na depresję, na bezsenność. Jakie to proste: kupić flaszkę, napić się, zapomnieć o problemach i w końcu się wyspać! Cały czas powtarza, że nie ma leków, które by na niego działały bo prawie wszystko już sprawdzał, nie ma lekarzy, którzy by byli mu w stanie pomóc. Już w to nie wierzę.

Od marca nagminnie wnosi pomimo zakazu alkohol do domu, na dodatek zaczął mnie okłamywać w tym temacie. Dodam, że przez 6 lat nigdy nie złapałam go na żadnym kłamstwie, nigdy także nie ukrywał alkoholu. A teraz doszło do tego że zostawił flaszkę na klatce i wychodził popijać. I co ja się czepiam - przecież nie wniósł wódki do domu :-)))

Od marca nadaje się do dłuższego pobytu w psychiatryku, gdyż praktycznie po każdym wypiciu wpada w dziwnie stany. Albo płacze, snuje opowieści o końcu świata, albo znów wpada w euforię, co w jego przypadku może rozhulać się do manii. Na wszelkie moje komentarze oświadcza, że ja mu chcę odebrać jego wolność... I taka jest prawda - alkohol jest jego lekarstwem na zło tego świata, jego odskocznią, jego wolnością.

Zaproponował 2 tygodnie temu wyjazd na wieś. Pomyślałam, super. Jednakże poprosił o dyspensę w kwestii picia, mówiąc "będę sobie delikatnie sączyć". Był w nawet dobrym humorze, więc ostatecznie się zgodziłam, wiedząc że jak pojadę sama, to on będzie pił w domu, a ja się znów będę denerwować czy nie zaśnie z papierosem.
W pierwszy wieczór było miło. Potem już tylko pił i spał. Od środy do niedzieli wypił 4,5 litra wódki, zaliczając zerwanie filmu w ostatni dzień. Na szczęście młody już spał...

Dziecko zmienia optykę. Po historii ze stolikiem, oraz kilku dziwnych stanach emocjonalnych po wypiciu, no i po cudownym ostatnim wyjeździe na wieś powiedziałam sobie - koniec. Podjęłam decyzję że musi się wyprowadzić. Warunkiem powrotu jest chęć podjęcia terapii alkoholowej oraz jej widoczne efekty, zmiana postawy życiowej. Nie wchodzi w rachubę samo podjęcie terapii. Na coś takiego się nie dam nabrać.
Nie było szans na rozmowę po powrocie ze wsi, a we czwartek oświadczył że idzie pić. W piątek rano znalazłam go pijanego przed kompem, słuchającego muzyki (właśnie głośna muzyka mnie obudziła). Przyznał, że przyniósł do domu alkohol. Więc powiedziałam że ma się ubrać i wyjść, zanim przyjdzie niania i obudzi się dziecko.
A on że nigdzie nie idzie. Skończyło się telefonem na pogotowie. Trochę nakłamałam, że ma zaczątki manii, ale nie widziałam innego wyjścia, żeby się go pozbyć. Zresztą jak znalazłam e-maile, które mi napisał temtej nocy, to raczej właśnie był na granicy manii...
Tak więc od piątku jest w szpitalu. Wczoraj kazał sobie spakować rzeczy, i wiem od jego rodziców że zamierza u nich mieszkać, jutro chce wypisać się ze szpitala.
Niestety nie jestem w stanie teściów nakłonić do zmiany opiekuńczej postawy. To ludzie wiekowi, i trudno im coś wytłumaczyć. Matka jest moim zdaniem współuzależniona, tyle że psychicznie, gdyż ojciec dawał im popalić. I to pomimo że w tamtym domu nigdy nie było alkoholu. Więc przyjmą go, a jest ryzyko, że niestety nie będą mu bardzo utrudniać picia. Choć światełko jest w tunelu - teściowa poprosiła o adres poradni. Mam nadzieję że pójdzie i znajdzie tam potwierdzenie wszystkiego tego co jej mówiłam.

Dziś uważam, że źródłem wszelkich jego chorób jest właśnie alkohol (no może za wyjątkiem choroby jelit). Od jego psychiatry wiem, że chorobę afektywną, w tak łagodnym przebiegu jak u niego, da się z powodzeniem tradycyjnie leczyć. Ale leczenie to wyklucza alkohol.
Podjęłam decyzję i już jej nie cofnę. Dość. Przelało się. Chcę mieć spokój, i nie czekać czy przyjdzie pijany czy tylko podpity, czy wniesie do domu alkohol czy nie, czy znów coś spali, czy nie. Chcę móc wyjechać na tydzień czy dwa do znajomych lub na wieś, bez wizji płonącego mieszkania.

Z jednej strony już bardzo tęsknię i zdaję sobie sprawę że postawiłam na szali mój związek, przyszłość mojej rodziny, z drugiej strony czuję ulgę, że w końcu podjęłam tak trudną decyzję. Pewnie się tak będę jeszcze jakiś czas miotać, ale już widzę że trochę odetchnęłam przez te kilka dni.
Młody już pyta o tatę - mówię że musiał wyjechać. Te pytania się pewnie będą pojawiać. To trudne, bo wiem że trzylatkowi tego nie wytłumaczę. Starsze dziecko pewnie obwini mnie o brak taty, dopiero dorosłe będzie w stanie zrozumieć. Ale temat dziecka to już będą pytania do mojego terapeuty.

Mój partner to człowiek o ponadprzeciętnej inteligencji, bardzo wrażliwy, o ogromnej wiedzy o świecie i biznesie.
Kocham go, i chciałabym z nim być do końca życia. Ale nie za taką cenę.
Wielokroć słyszałam od niego przez te wszystkie lata, że jestem z młodym wszystkim co on ma, że bardzo nas kocha, że nie wyobraża sobie życia bez nas.
Teraz z ciekawością małpy patrzę na moją sytuację, zadając sobie pytanie, jak to będzie z tą miłością...

Proszę was o wsparcie w tych trudnych dla mnie chwilach.


Zgodnie z naszym regulaminem usunęłam nazwę leku.
Klara

[Wiedźma]

Witaj Zosiu

Nocka późna już jest i wszyscy śpią - ja też właśnie się zwijam do łóżka.
Ale jutro (a właściwie dziś, ale za dnia) wpadną tu nasze dziewczyny współuzależnione
i będziesz miała z kim pogadać. A tymczasem spróbuj zasnąć - rano świat wyda się trochę fajniejszy.
Nowy dzień, nowe szczęście - jak mawia któryś z nas

Dobrej nocy Ci życzę
Ewa - alkoholiczka i lekomanka

[szymon]

[Borus]

Cześć Zosiu...

[Marc-elus]

Witaj Zosiu, Tomek, miłośnik sznapsa, się kłania

[ZbOlo]

[pietruszka]

Cześć Zosiu

[Klara]

Witaj Zosiu

[evita]

Witaj Zosiu
Przeczytałam twoją historię z zapartym tchem i muszę przyznać, że podobnie jak Zbolo

[Ibik]

[Mysza]

witaj

[bunia]

Witaj Zosiu

[kahape]

[Pati]

Witaj Zosiu
Uważam,że podjęłaś najlepszą decyzję dla Ciebie i dziecka.
Wiem,że wieeele przeszłaś a i teraz nie jest Ci łatwo.
Tylko myślę,że źle to już było a teraz już może być tylko lepiej.

[kahape]