Forum Wolnych od Alkoholu

[Estera]

Marc-elus ma rację, wiem to z własnego doświadczenia. Wpółuzależnienie sprawia, że osiąga się absolutne mistrzostwo w znajdywaniu "okoliczności łagodzących", nawet jeśli Ci się zdaje, że znasz mechanizmy itd.
Trzymaj się!

[Tomoe]

[kahape]

[Zosia]

Tomoe, dam mu termin, ale dopiero jak on zechce wrócić. Teraz niech będzie tak jak on chce, czyli ta "separacja". Ale im dłużej on nie będzie chciał wrócić, tym krótszy będzie z mojej strony termin na podjęcie terapii. Podkreślam, że sam fakt jej podjęcia nie oznacza że przyjmę go z powrotem. Chcę zobaczyć efekty. I nie chodzi tu tylko o picie, ale o postępowanie w życiu i traktowanie inych. Bywało już że nie pił pół roku. Wiem że to potrafi. Ale nie zamierzam mieć już powtórki i kolejnej szarpanki.

Kahape - przestałam się szczypać, dlatego podjęłam takie decyzje jakie opisałam. "odizolowałam" mnie i dziecko od niego. Ale szansę dostaje, bo jest chory.

[sabatka]

Zosiu czytasz mój pamiętnik??
mój tyfus robi postępy ale i tak czasami jst to niezła rzeźnia.

[pietruszka]

Wiesz Zosiu, słowo "termin" to coś, czego warto się nauczyć. Termin i konsekwencja. Kiedyś w moim słowniku współuzależnionej dominowały takie słowa jak "może", "kiedyś" "jest szansa" i "zobaczy się". Takie słowa trzymają człowieka w stagnacji, w bezruchu, zdejmują z barków odpowiedzialność za własne życie. Niestety w związku z alkoholikiem "może" zwykle oznacza "nikłe szanse", a "kiedyś" to w 99,9% "nigdy",a życie umyka i powtórek nie będzie.

W związku z alkoholikiem warto nauczyć się mówić konkretnie, stanowczo, bez owijania w bawełnę i twardo i konsekwentnie trzymać się wcześniej wyznaczonych uzgodnień i nie dotyczy to tylko osoby alkoholika ale (i może przede wszystkim) samej siebie.

Dawno temu w pewną niedzielę przeprowadziłam tzw. ostateczną rozmowę. W rzeczywistości właściwie nastawiona byłam na rozstanie, ale dałam tzw. ostatnią szansę. Przede wszystkim sama chciałam się ratować, więc miałam już termin grupy Al-anon, na którą wybierałam się w najbliższą środę bez względu na to, czy on podejmie jakieś swoje próby, czy też nie. Zażądałam, że od razu, w tę niedzielę odstawia alkohol, bo tylko pod tym warunkiem może zostać w domu (no cóż... mieszkanie było moje ). A do środy ma czas zgłosić się na leczenie. W poniedziałek jeszcze na bezczelnego w czasie zakupów przy nim kupiłam duże worki na śmieci (takie 120 litrowe), bo przecież musi mieć w co się pakować. Pamiętam jak Tomoe pisała mi wtedy, "że nie karze się człowieka, który jest chory", ale nie umiałam sobie wtedy odpuścić tej złośliwej satysfakcji, pomimo, że go telepało od niedzieli, i żaden magnez , potas i witaminki mu nie pomagały (Dobrze, że nie wiedziałam, że takie gwałtowne odstawianie alkoholu może być groźne w skutkach, ale przeżył bez "błogosławieństwa" detoksu i może dobrze, bo lekko mu nie było). We wtorek był w poradni,nawet po wstępnej rozmowie z terapeutą. Oczywiście w środę byłam wtedy na "swoim" Al-anonie. I tak... zaczęło się nasze zdrowienie: każde z nas zajęło się sobą. Przeszłam pełny cykl terapii współuzależnienia, w miarę możliwości poświęcałam nawet weekendy na dostępne wtedy u mnie w poradni warsztaty asertywności, pracy nad złością, radzenia sobie ze stresem, poczucia własnej wartości, no i cały czas Al-anon. Pietruszkowy przeszedł swoją terapię, potem przekonał się i do AA. No ale całe to trzeźwienie to też nie było łatwe, pierwszych dwóch lat nie wspominam z sympatią.

[Zosia]

Sabatka, przez Ciebie siedziałam do 3 rano

Tomoe, Pietruszka - dzięki za przypomnienie i utwierdzenie w "terminach"...

[sabatka]

Zosiu a teraz przetraw i zastanów się co warto zrobić.
to twoja decyzja i ty za nią odpowiadać będziesz. no i dużo tż zależy od jego postawy

[julianna83]

witaj Zosiu

[Pati]

[Zosia]

Witajcie. Nie odzywałam się jakiś czas, bo właściwie nic się nie dzieje nowego. Pan sobie mieszka u mamy, raz w tygodniu wychodzi z kolegami - wiadomo w jakim celu. Z teściową nie rozmawiałam, bo i o czym - nie sądzę by była w stanie iść do jakiegoś terapeuty i zrozumieć co on do niej będzie mówił....

W międzyczasie byłam tydzień z młodym na wsi. Od paru lat tak nie wypoczęłam. W końcu nie myślałam czy pije, czy nie pije, czy mieszkanie się już pali czy jeszcze nie, czy on już się wódką nakręcił do manii, czy jeszcze nie. CO ZA SPOKÓJ!!!

Przychodzi prawie codziennie, załatwiać firmowe sprawy i posiedzieć z młodym. Tak jak przypuszczałam, spędza z nim teraz więcej czasu niż jak tu mieszkał...

Zakomunikowałam mu że wyjeżdżam na jakieś 2 tygodnie. A on na to, że świetnie, może pojedziemy w trójkę nad morze. Osłupiałam. Powiedziałam, że jak chce to sobie może jechać, ale ja z nim nigdzie się nie wybieram, i nie zamierzam udawać cudownej rodzinki. A on mi na to, że chyba trzeba iść na terapię małżeńską

Oczywiście powiedziałam że nie ma sprawy, pójdę z nim. Przecież każdy rozsądny psycholog mu powie, że nam nie jest potrzebna taka terapia, tylko jemu terapia uzależnień. Ale chce - nie ma sprawy. Właściwie, to nawet wolałabym rozmawiać przy psychologu, bo ja już z nim nie mam ochoty sam na sam rozmawiać, gdyż "dziad swoje, a baba swoje". Nic nie niego nie dociera. A tak to może psycholog mu coś uświadomi.

Przeraża mnie, jak mój alko jest teraz zaburzony. Młody, ponieważ przebywa głównie z kobietami (ja, niania, babcia) mówi często "zrobiłam", "wzięłam", "zjadłam". I na to usłyszałam wczoraj od mojego miłego Pana, że powinnam zacząć mówić do dziecka jak facet, bo młody ciągle mówi jak dziewczynka. Dacie wiarę??? On nie widzi że problem wynika z tego że dziecko nie spędza wystarczająco dużo czasu z ojcem, tylko to JA mam coś z tym zrobić. No sytuacja jak z Monty Paytona. Czarny humor. Absurd.

Generalnie jest mi teraz dość dobrze, teraz widzę jaką miałam presję mieszkając z alko, choć w dalszym ciągu nie bardzo daję sobie radę ze śmiercią taty. Ciągle myślę o śmierci i sensie życia, i nie wiem czy się nie przejdę do jakiegoś specjalisty, bo niezbyt mi dobrze z tymi myślami
Odważyłam się iść w końcu na grób, ale nie wiele to zmieniło w moich uczuciach.

[kahape]

[Zosia]

Zadzwoniła koleżanka ze Stanów. No i się zaczęło... jak mogłam wyrzucić go z domu, przecież teraz to on będzie pić na smutki, a w ogóle to nie po chrześcijańsku. No i że to ja go krzywdzę, i takie tam. Rozmowę skończyłam szybko, bo cóż na takie dictum można rzec? Ale to tylko po raz kolejny uświadamia mi o tym jak ludzie nie obeznani z tematem nic nie wiedzą i jakie popełniają błędy... sama je przecież popełniałam zanim poszłam na terapię.

Niby przyjaciółka, ale coś pękło. Urwała się nić porozumienia, bo bardzo skrytykowała moje decyzje. Na dodatek kazała mi się modlić.

Tylko nie myślcie że się przejęłam jej opinią

[Borus]

[Marc-elus]