Forum Wolnych od Alkoholu

[Flandria]

[yul-ya]

[marika]

Witaj Lila. Jestem tu krócej od Ciebie. Sprowadziła mnie tu podobna sprawa do Twojej. Tyle, że ja stoję dopiero przed dylematem: zostawić, wyjechać ? Ale nie jestem jeszcze na to gotowa. Ale powiem Ci o czymś co spotkało mnie w moim poprzednim życiu (pierwsze małżeństwo) Kiedy podjęłam decyzję o wyprowadzce z naszego wspólnego mieszkania do moich rodziców bo nie mogłam dłużej znieść jego picia i terroru. Wszystko tak naprawdę się zaczęło. Zaczęły się sms-y i telefony, wiadomości na maila i na naszą klasę. Wszędzie mnie prześladował. Potem uzmysłowiono mi, że to próba manipulacji była. Świetnie wiedział, ze to na mnie działa, ze mnie wykańcza. A ja dawałam się w to wkręcać. Doszło do tego, że reagowałam panicznie na dźwięk sms-a czy telefonu od niego, nie zaglądałam do komputera, nie wychodziłam z domu. Byłam bliska obłędu. Zaczęło się poprawiać kiedy przestałam odpowiadać na te smsy, odbierać telefony, odpowiadać na maile, Nie tłumaczyłam się z niczego, nie wyjaśniałam, czytałam albo kiedy miałam słabszy nastrój od razu kasowała. Oczywiście nie doszłam do tego sama, był po drodze psycholog a nawet sprawa w sądzie o dręczenie. Przyjrzyj się czy u Ciebie to tak nie wygląda, czy nie dajesz się wkręcać do jego gry, bo potem ciężko jest się wykręcić

[Lila]

Cytat:

A jak Ty widzisz swoją terapię, Lilu?

hm..jestem w terapii tzw. psychodynamicznej.
Nie umiem nazwać pewnych rzeczy, które sie dzieją, ale widzę/czuję małe zmiany.
U mnie problemem są skrajności (lęk przed bliskością + lęk przed odrzuceniem). Chodzi o poczucie, że ciągle mi czegoś brakuje, że jestem nie dość dobra, dlatego (tak sobie myślę) boję się bliskości, bo wtedy nie można ukryć niedoskonałości. A to drugie to strach przed samotnością, z tym chyba już lepiej sobie radzę. Wybieram bezpieczeństwo samotności, być może takie związki pozwalają podtrzymać moje lęki? (Szybko uciekłam od mojego alko - lęk przed bliskością, ale nie umiałam tego przerwać - lęk przed odrzuceniem, samotnością, bólem i starymi sprawami z którymi musiałam się konfrontować, a także nauczyć np. dbania o siebie, dlatego czasem lepiej coś sztucznie podtrzymywać niż odważyć się na prawdę i odpowiedzielność). Dodatkowo można zwalić winę na niego Przyglądam się takiej opcji jak powyżej opisałam, ale ostatecznej odpowiedzi jeszcze nie mam. Moja terapeutica mało mówi i nie jest dyrektywna, raczej wycofana, słuchająca itd. Przez długi czas koncentrowałam się np. na tym, że ja chcę wiedzieć, a ona ma mi powiedzieć, co ze mną jest nie tak Oczywiście nie powie tego w taki sposób jak ja tego oczekuję...itd.
Niskie poczucie wartości tłumaczy trudność stawiania granic + zajmowanie się innymi, a nie sobą. Boże, ile tego jest

Jakiś czas temu powiedziała też, że w relacji ze mną odczuwa ciągły głód, co by znaczyło, że ciągle jestem niezadowolona, że ciągle jeszcze czegoś brak. Studnia bez dna...Jakby nic nie potrafiło mnie zadowolić??
I coś w tym chyba jest, było...pracuję nad tym

[Lila]

[Lila]

[marika]

to tym bardziej ciesz się, że wyzwoliłaś się z chęci podejmowania kontaktu, odpisywania na sms, dzwonienia, to, ze się odpowiada napędza tą drugą osobę do dalszego działania. tak było z moim byłym, Sms-y bez odpowiedzi trwały jeszcze parę miesięcy po sprawie sądowej, rozmowy umilkły, pojawiały się tylko wiadomości, że jest chory to miał raka to cos innego bardzo poważnego. Bolało nie odpowiadać bo przeżyliśmy z sobą parę lat ale się przemogłam i mam już teraz spokój, nawet wróciłam do starego aparatu telefonicznego, który wtedy wyłączyłam raz na zawsze, bo nie mogłam znieść sygnałów dzwonka. Po jakimś czasie dowiedziałam się, ze znalazł sobie jakąś kobietę i bardzo się z tego ucieszyłam. Odzyskałam spokój, czego i Tobie życzę

ps. ta historia miała miejsce kilka lat temu, teraz nowa kobieta też go opuściła, więc tym bardziej mam pewność, ze słuszne było moje postępowanie

[Lila]

Zadaję sobie pytanie, czy ja chcę być z człowiekiem, który rozmawia ze mną w taki sposób? (Czy Twoje milczenie oznacza zerwanie zaręczyn? Na odpowiedź czekam do południa). Czy chce być z człowiekiem, który manipuluje i nie jest skłonny do żadnego wysiłku? Który potrafi wysłać sms, celem – właściwie nie wiem jaki ma cel. Chyba taki, żeby podtrzymywać iluzję, że w razie „w” jestem ja – pielęgniarka i opiekunka. Moja odpowiedź brzmi – NIE. Nie chcę być z takim facetem. To, co mi jeszcze zostało, to lekkie natręctwo w głowie – myśli, „a może jednak zadzwonić i powiedzieć mu, co o tym myślę?”
Zaraz przychodzi myśl – nie, to bez sensu, przecież i tak to nie działa. Nie pojawia się już ból, ani nawet smutek. Taka jakby obojętność. Gość ma tupet! Będzie stawiał mi warunki czasowe – do południa! I jeszcze w jakiej sprawie?! Jakby to było kupienie bułki. Dobre sobie. Przeraża jedynie myśl, jak okropna to choroba. Co robi z głową, że człowiek wierzy w takie swoje chore myśli. Nie, On chyba taki już jest...I z drugiej strony radość, że jednak się udało, że zaczynam dostrzegać prawdę, że sama zdrowieję, że jednak można. Po całym tym roku zaczynam odczuwać radość i zadowolenie i chyba jestem wdzięczna za ten trudny czas... W końcu przychodzi wyzwolenie… jakie to miłe uczucie.
Jednak, gdy przyjrzę się sobie uważniej, dalej chowam złość i żal. Gdybym mogła, to wygarnęłabym wszystko, co o nim myślę. Co mnie wkurza itd. Jak to zrobić inaczej? Jak to zrobić, żeby nie wylewać tego na niego?

[Flandria]

[Żeglarz]

[Lila]

[Lila]

[Flandria]