Forum Wolnych od Alkoholu

esaneta

Elu, by nie drążyć tego tematu - po prostu zastanów się (tylko się zastanów), kilka osób wytyka Ci Twój wciąż czynny system iluzji i zaprzeczeń, to chyba raczej nie przypadek.
Każdy ma swoje tempo - wiem z własnego doswiadczenia, ze w momencie kiedy naprawdę będziesz miała dość, znajdziesz rozwiązanie (a raczej skorzystasz z posiadanej juz przez Ciebie wiedzy).
Każdy ma swoje tempo

P.s. Życzę zdrówka

Mysza

olga

Nie chciałabym się mądrzyć, bo jak Ossa napisała - jedziemy na jednym wózku - ja i ona po rozwodzie, u niej alko w domu i u mnie też. Ale zrobiłam ten krok - wywaliłam go, dwa razy policja przyjeżdżała i zabierali go, on wracał, zacięłam się w postanowieniu i nie wpuściłam. Od piątku go nie ma i jest fajnie. Mam nadzieję, że nic nie strzeli mi do pustej głowy. Zamierzam coś w swoim życiu zmienić i mam nadzieję, że mi się uda.

Mysza

olga

Mysza

esaneta

OSSA

Widzę ,że większość ma poważny problem z czytaniem ze zrozumieniem,
wyraźnie pisałam , że jestem chora i w chwili obecnej nie mam siły prowadzić walki słownej z menem . Policja nie zabiera nikogo z domu tylko dlatego, że ma inne zdanie niż żona.
Żeby go wywalić muszę spłacić należną część mieszkania . Mogę to zrobić, ale syn z dziewczyną oświadczyli, że chcieliby wziąć ślub i obiecałam mu pomóc na początek.
Dlatego mam w chwili obecnej inne priorytety.
W związku z powyższym prosiłam Klarę o usuniecie tematu z forum.

Estera

pietruszka

Ossa, a jak ty rozumiesz emocjonalne odcięcie się?
Dla mnie to było trudne, tym bardziej, że podjęłam decyzję o pozostaniu z trzeźwiejącym alkoholikiem. Wcale nie jest łatwo odciąć się
emocjonalnie, kiedy fizycznie jest obok. A to, że trzeźwieje - wcale mnie nie zwalnia z tego, że dla własnego zdrowia i spokoju też lepiej, żebym umiała się emocjonalnie odseparować od jego nastrojów. A dzisiaj potrafię nie zarażać się jego nastrojami (ale mnie szef wkurzył, kumpel mnie obgadał, matka znów mi jęczy). I dobrze mi z tym.
Chociaż od czasu do czasu przeprowadzam sobie takie małe manewry w głowie pod hasłem: "Co bym dzisiaj robiła, gdyby Pietrucha nie było". I zabieram się za to, mam ochotę na kino? Pietruchowi się nie chce- dzwonię do koleżanki, może się wybierze ze mną? I bardzo, bardzo często pytam sama siebie, jak poradziłabym sobie w sytuacji, gdyby Pietrucha nie było. Taka zabawa w "jestem zdana na siebie" pozwala mi zachować bezpieczny dystans, kiedy Pietruch ma jakieś gorsze dni. Mam w sobie cenne doświadczenie - żyłam sama kilka lat, nie boję się być sama, nie boje się samotności, etykietek typu "kobieta samotna", wiem, że sobie świetnie radzę. Pewnie- łatwiej jest liczyć na wsparcie drugiej osoby, ale życie z alkoholikiem (nawet trzeźwym kilka lat) jest specyficzne. Dobrze być samodzielnym w głowie, w myślach i w praktyce na co dzień. Po prostu zapewnia mi to bezpieczeństwo i spokój.

Czasem Ossa, jak ciebie czytam, to odnoszę wrażenie, ze ty się właściwie nie rozstałaś z mężem. Rozwód jest tylko na papierze. Pewnie nawet w lodówce nie macie oddzielnych półek, prawda? Nie traktujesz go jak sublokatora, a jak domownika. Mylę się?

Cytat:

W związku z powyższym prosiłam Klarę o usuniecie tematu z forum.

jak długo dziewczyno będziesz uciekać? Przed sobą nie uciekniesz? :bezradny:

Klara

Na razie na prośbę Autorki, zamykam wątek, ale jestem przeciwna chowaniu go do archiwum.
Gdybyśmy chowali każdy wątek, który się autorowi przestał podobać, na forum nie byłoby co czytać.