Forum Wolnych od Alkoholu

[feliz]

Witam,

Wczoraj dołączyłam do forum. Jest to mój pierwszy post.

Jestem DDA. Poradziłam sobie z tym w najprostszy z możliwych sposobów, poprzez całkowite odcięcie sie od tego człowieka. Życzę mu szczęścia, ale jak najdalej ode mnie. To rozwiązało sprawę, choć niewątpliwie, nieuświadomione piętno tej sytuacji gdzieś we mnie tkwi. Nie chciałam tego roztrząsać, wolałam zapomnieć.

Teraz jest inaczej. Związałam się z mężczyzną -alkoholikiem; po moim nieudanym małżeństwie (nie z powodu alkoholu), latach funkcjonowania 'solo', licznych roczarowaniach męskim gatunkiem w międzyczasie....
Wreszcie pojawił się on, idealnie pasująca do mnie druga połówka.

Pewnie moja sytuacja zdawać się będzie trywialna coniektórym, w zestawieniu z licznymi opisanymi tu dramatami.
Brak uciążliwych formalniści (nie bylismy małżeństwem), brak dzieci ( co za ulga..., (?)).

Ale ja jestem w rozsypce.
Potrafił tak wiele z siebie dać, wiele zdziałać dla siebie i innych. Widziałam jego codzienną walkę z chorobą i uwierzyłam, że mozna z nia żyć. Nabrałam przekonania, że wzajemne wsparcie, wiara dadzą siłę..., ze jest to możliwe.

Nawrót trwa juz prawie miesiąc. Nie wiem gdzie jest, co się z nim dzieje. Wyobrażenie o jego aktualnym trybie życia -bezdomny, pijacy, brudny, szwędajacy sie gdzieś bez celu- załamuje mnie.
Przygnebia tęsknota.
Dałabym wiele, by było tak jak wcześniej i jednocześnie wiem, że nie mogę zrobić nic.

Nie wiem co jest gorsze. Myśl o tym, że już nigdy nie dojdzie do siebie i nie wróci? Czy wręcz przeciwnie, że wróci i co ja wtedy zrobię?

[beata]

[evita]

[Klara]

[feliz]

Pisząc o odcięciu się, mówiłam o ojcu. To mi się udało.
Być może, że trwałym efektem jest 'skrzywiony celownik'. Czy to przekleństwo na całe życie? Jest na nie jakiś sposób?

Teraz jestem współuzależniona.
Nie wiem, co będzie, gdy on wróci? Czy wróci? Czy mam nadzieję na lepsze? Czy przez chwilę?

Ta chwila może trwać rożnie, z tego co słyszałam. Są ludzie, którzy latami nie piją.
Czy to są bardzo rzadkie przypadki wśród osób leczących się?
Czy jedynym dobrym rozwiązaniem jest wykreślenie go ze swego życia? Nie ma żadnej szansy na trwałą zmianę?
Nie mogę tego oswoić.

Jaki sens maja zatem terapie dla alkoholików? Po co to wszystko, skoro z założenia walka jest przegrana?

[KICAJKA]

Witaj feliz
"Zamknęłaś drzwi" i myślałaś,że problem zniknie na zawsze.
Niestety zawsze"skrzywiony celownik" da o sobie znać,
wcześniej czy później,będzie utrudniał życie
Najwyższy czas to naprawić, tym bardziej,że wyzwalacz
w postaci czynnego alko,bedzie pogarszał sytuację.
Tu na pewno otrzymasz wsparcie i wskazówki,
natomiast trzeba pomocy w realu na terapii

[Klara]

[feliz]

Mój ukochany chodził na terapię. Chciał zmienić swoje życie i w końcu być szczęśliwym.
Na pewno w to wierzył. Udawało mu się przez 1,5 roku. Widziałam, że wkładał w to dużo wysiłku, samozaparcia... Podziwiałam ten ogrom pracy.
Miesiąc temu poddał się... Przepadło wiele miesięcy starań.

Twierdził, że odurzony był silnymi środkami przeciwbólowymi, które aplikował sobie z powodu bólu kręgosłupa, a potem już nie mógł przestać.
Nie wiem, czy to prawdziwa przyczyna.

Co mi może dać terapia?

[Klara]

[feliz]

Z tym 'celownikiem' to kłopot w tym, ze nie planuję już 'polowania'.
Jedynym mężczyzną, z którym chciałam dzielić życie ( w trzeźwości oczywiście), jest On, Mój 'alkoholik'.
Czy taki układ, to przegrana sprawa?

[Klara]

[pietruszka]

[Marc-elus]

[pterodaktyll]

[yuraa]

cześć Feliz