Forum Wolnych od Alkoholu

[smokooka]

Każdy ma w sobie swoje wewnętrzne dziecko, taki rdzeń osobowości, niosący sobą ładunek uczuć, emocji, nagromadzonych w dzieciństwie. Znałam ten termin wcześniej, ale traktowałam temat pobieżnie, bez zagłębiania się w siebie. Dziś "dostałam po łbie" podczas wizyty u terapeutki. Poryczałam się, oczywiście powstrzymując to, tłumacząc, że jak już się popłaczę to wpadnę w histerię. Nie umiem płakać.
Ten nagromadzony ładunek pączkuje w nas całe życie, póki nie odkryjemy, że to nasze dziecko jest. Właśnie - jakie jest Twoje wewnętrzne dziecko, co czuje? Czego mu brakuje? Kto mu to może dać? Jak mu to dać?

[smokooka]

Moje wewnętrzne dziecko jest strasznie niedokochane, nie wie dlaczego nie zasługuje na czułość, jest smutne, samotne, pozbawione skrzydeł.
Czuje, że żeby się nie wiem jak starało, nie zostanie to dostrzeżone, jest zaniedbane emocjonalnie, niewidoczne, nie docenione, beznadziejne. Brak mu całusków, przytulania, zrozumienia, pocieszenia, miłości, bycia ważnym, mądrym, utalentowanym, zauważonym, brak mu pieszczot i spełnienia marzeń.
Na pytania kto może mu to dać i jak nie umiem odpowiedzieć, znaczy - domyślam się, że ja sama mogę nakarmić swoje wewnętrzne dziecko tym czego nie dostało w dzieciństwie od rodziców, od kogokolwiek, ale jak to zrobić nie mam pojęcia.

[Klara]

[yul-ya]

Moje wewnętrzne dziecko jest bardzo podobne do Towjego smokooka i też nie mam pojęcia kto mu to wszystko, czego mu brakuje, może dać. Do tej pory myślałam, że mężczyzna (zastępczy ojciec??), ale to oczywiście nieprawda bo ono jest nienasycone i chce więcej i więcej. Studnia bez dna. Efektem moich poszukiwań było wplątywanie się w coraz bardziej niszczące układy i niemożność uwolnienia się z nich.
Również nie mam pojęcia jak mogę się sama nim (tym mom dzieckiem) zaopiekować. Może trzeba było zacząć nad tym pracować zaraz po usamodzielnieniu się? Niestety wiele lat polegających na poszukiwaniu tej opieki w kolejnych facetach utrwaliło mi się jak jakiś nawyk, którego nie umiem zmienić. I mimo tego, że teraz od jakiegoś czasu jestem sama i bardziej świadoma wszystkiego, niewiele zmienia, bo nadal nie mam innego pomysłu i wciąż tęsknię za bliskim związkiem.

[smokooka]

Takie "biedne" wewnętrzne dziecko wiąże się z dużą niedojrzałością emocjonalną dorosłego, a ten "biedny" dorosły usiłuje stworzyć coś z niczego. Nie mając odpowiedniego wzorca na łapu capu, po omacku tworzy nowe związki, daje życie, wpada w problemy, mota się, a wszystko dlatego, że sam siebie nie kocha, nauczony przez opiekunów takiego traktowania siebie.
Mam nadzieję, że terapeutka nauczy mnie, powie jak pokochać siebie, ale faktem jest, że byłam raptem na paru spotkaniach z nią, (wydawało mi się i trochę nadal mi się wydaje, że co ona tam wie) a ja odkrywam wciąż nowe prawdy o sobie dzięki niej, dzięki jej pytaniom i akceptacji. Uczy mnie też zrozumieć i zaakceptować wszystkie trudne sprawy. Zakładam, że to taki startowy etap, żeby zabliźnić te cholerne rany i odzyskać świadomość.

[rufio]

Polecam książkę A. Quinna tego aktora od "Greka Zorby " tytuł " Grzech pierworodny " rewelacyjne studium dziecka w ciele dorosłego mężczyzny - jest to jego autobiografia .

[Flandria]

ja na początku kiedy myślałam o swoim wewnętrznym dziecku widziałam niemowlę albo dziewczynkę tak głęboko schowaną, że absolutnie nie miałam do niej dostępu. Jak nawiązać kontakt z kimś kto nie ma nawet na to ochoty?
z czasem zaczęło mi to iść trochę łatwiej, kiedy w sytuacjach, w których było mi smutno oczami wyobraźni przytulałam i pocieszałam tę małą-mnie. Czułam się dzięki temu lepiej

[smokooka]

Moja dziewczynka siedzi na podłodze po turecku, bawi się sama i mówi do siebie w swoim języku. Czasem siedzi za choinką i robi na drutach szalik. Sama. nikomu nie potrzebny szalik.

A tak w ogóle, to nie umiem się bawić z dziećmi. Swoimi dziećmi, nie znajduję w tym dla siebie zabawy. Oczekuję, że same się sobą zajmą. Oczywiście staram się to likwidować, siadam i bawię się, ale ciężko mi to przychodzi. Nikt mi nie pokazał jak to się robi
Uczę się. Starszy syn trochę już zostanie zaniedbany "podłogowo" bo ma 15 lat ale z młodszym rocznym maluchem siadam na tej podłodze uparcie, ale parzy mnie skubana w du**sko. Staram się mimo wszystko RAZEM się bawić. Kocham ich. Będę pokonywać swoich rodziców. Nie zostawię tak moich synów jak ja byłam pozostawiona sama sobie,

[Jacek]

[pietruszka]

Szukanie opieki nad własnym wewnętrznym dzieckiem na zewnątrz zwykle się źle kończy. Tylko ja (a raczej dorosły i rodzic we mnie) potrafi się nim zaopiekować, zatroszczyć o jego potrzeby, a czasem i przywołać do porządku. A najważniejsze to przede wszystkim dostrzec, zauważyć w sobie tę cząstkę osobowości, bo to ona jest spontaniczna, ciekawa, chce się bawić, bywa smutna, czasem płacze. Kobiety mają łatwiej - mają intuicję i jeśli jej tylko zaufają potrafią odnaleźć w sobie to wewnętrzne dziecko. I intuicyjnie się nią zaopiekować.
Mnie moja psycholożka w kółko męczyła "trzema krzesłami". Jedno krzesło reprezentowało dziecko, drugie dorosłego, trzecie rodzica (opiekuńczego bądź karzącego). I w kółko musiałam na nich siadać i wczuwać się, jak na daną rolę reagują te części osobowości. Trochę się na nią wściekałam (znaczy się na moją psycholog) bo ile można, ale można... aż dotrze się i zaakceptuje swoją każdą cząstkę. To nie znaczy, że to wewnętrzne dziecko przestanie się złościć, że przestanie płakać, gdy będzie mu źle, przestanie dostawać głupawki ze śmiechu - wręcz przeciwnie... choć można sprawić, że będzie miało mniej powodów do złości czy płaczu.

Swoją drogą to trudniej było mi w sobie zaakceptować tego rodzica, a dokładnie te aspekty osobowości, które dostałam niejako w bagażu od własnych rodziców, a szczególnie tego surowego, wymagającego, czasem dowalającego, złośliwego wręcz "wewnętrznego rodzica" tym bardziej, gdy doszłam do punktu, że nie wszystko można w sobie zmienić - niektóre cechy charakteru są wyryte jak w kamieniu - i czasem trzeba też zaakceptować te mniej lubiane cząstki osobowości, te takie mniej ładne, bo "dziecko" ma prawo sobie takie być, od "rodzica" wymaga się więcej, a on nie zawsze jest taki doskonały, ale jest. I cały ambaras w tym, by "dorosły" w nas też rósł w siłę, bo on powie spokojnie do rodzica "uspokój się", do dziecka "widzę Cię i zauważam".

Ze swojej strony polecam "Żyć w rodzinie i przetrwać" John Cleese, Robin Skynner, akurat swojego czasu słuchałam sobie audiobooka. Super do słuchania w czasie stania w korkach w samochodzie. Też jest o wewnętrznym dziecku.

[pietruszka]

[Flandria]

[szymon]

[pietruszka]

[Jacek]