Forum Wolnych od Alkoholu

[renamar1]

Witajcie.
Tak sobie poczytałam, poczytałam... i pootwierałam drzwi, o których myślałam, że dawno już są zatrzaśnięte na cztery spusty. I miałam zamiar obrazić się na samą siebie, że sobie takie "kuku" sprawiam, ale postanowiłam obrażanie odłożyć na później. Skoro już mnie te wspomnienia dopadły, to niechże sobie chociaż upust dam, na monitor przeleję, a obrażę się później.
A może nawet zdarzy się tak, że ktoś przeczyta?
Właściwie tej mojej historii tak od początku do końca nie opowiedziałam nigdy nikomu. Być może los podsunął mi wasze forum właśnie po to, żebym się z tym zmierzyła?
W ogóle ostatnio w moim życiu dziwne rzeczy się dzieją. Takie, które każą mi wracać na stare śmieci, rozdrapywać stare rany... i zaczynam mieć poczucie, że ja tych ran nie wyleczyłam do końca. Że ponaklejałam sobie takie śliczne,kolorowe plasterki...
No dobra.
Początek:
Nie było żadnej sielanki, nie było żadnego "love story". Byłam ja- dziewczę lat 17, wychowane przez apodyktyczną babcię, oddane na powrót do matki, zalęknione, zahukane, nie wierzące w nic poza tym, że jest brzydkie, nic nie warte. Wyszkolone, że o dobre słowo trzeba się postarać, na pochwałę zasłużyć, na nagrodę zapracować. Marzące o Wielkiej Miłości, o wyrwaniu się z chorego rodzinnego domu, o samych urokach bycia czyjąś dziewczyną, kobietą, żoną...
I takie JA poznało takiego ONEGO.
On był równie niedojrzałym, 17-letnim gówniarzem, wychowanym przez apodyktyczną ciotkę, bardzo przystojnym i bardzo nieprzystępnym. I ta nieprzystępność stała się dla mnie atrakcyjna. No bo to było przecież dobrze mi znane wyzwanie: zasłużyć na jego uwagę.
Zasłużyłam. A potem postanowiłam, że on zostanie moim mężem. To nic, że nie umiał się porządnie wysłowić. To nic, że nie czytał książek. Nie przeszkadzało mi także, że ganiał na imprezy w każdą sobotę, uchlewał się do nieprzytomności. Był przystojny. A - co najważniejsze- wcale mnie nie chciał. Więc ja chciałam jego coraz bardziej.
No i wreszcie go zdobyłam. To ja namówiłam go na to, żebyśmy sobie dziecko zrobili, żebyśmy się pobrali... To wszystko była moja chora potrzeba "mania" wreszcie własnej rodzinki, wizja szczęśliwości, radości, wspólnych spacerków, gotowania obiadków, przykładnego małżeństwa i rodzicielstwa.
Ze skóry wychodziłam, żeby udowodnić całemu światu (a mężowi mojemu przede wszystkim), że stworzona jestem do bycia gosposią, praczką, pomywaczką, sprzątaczką, niańką, wołem roboczym i nic nie wartym popychadłem. I-rzecz jasna- udowodniłam.
Środek:
Urodziła się córka. Maleńka, cudowna istotka, której nie potrafiłam kochać jak normalna matka, bo nikt mnie tego nie nauczył. Nikt mnie także nie nauczył jak kochać męża. Za to uczono mnie jak mu usługiwać, więc robiłam to perfekcyjnie. I na uczenie się bycia matką nie było już czasu.
Jeżeli czegokolwiek w moim życiu potwornie się wstydzę, to właśnie tego okresu. Kiedy obiad podany mojemu mężowi był ważniejszy, niż ukołysanie płaczącego dziecka. Kiedy błaganie go o możliwość przytulenia głowy do jego ramienia było silniejsze, niż przytulenie główki zrozpaczonej córeczki. Kiedy możliwość zajęcia się jego sprawami była priorytetem wobec zmiany mokrej pieluchy... Na samo wspomnienie do dzisiejszego dnia targa mną poczucie winy wobec mojej- dziś kończącej 21 lat - wspaniałej, cudownej, mądrej i najukochańszej córki...
W tym czasie uwielbiany przeze mnie mąż chlał regularnie w każdy weekend. W tygodniu nie mógł, bo kierowcą był z zawodu. A że obowiązkowy względem pracy był nieziemsko, więc w weekendy odpocząć i zrelaksować się potrzebował.
Pierwsze awantury urządzał jeszcze przed ślubem. Ale- co tam! To był znak, że musiałam postarać się bardziej. Zadbać o niego więcej. Z domu wychodzić mniej. Podporządkować się. Co czyniłam z rozkoszą.
Po ślubie awantury wpisały się w krajobraz naszego małżeństwa.
Z czasem uczyłam się z tym żyć. Na jego-rzecz jasna- warunkach.
Ja miałam być w domu, on jechał do pracy. Ja miałam siedzieć i słuchać, on rozkazywać.
I taki perfekcyjny związek małżeński trwał sobie, napawając mnie dumą i rozkoszą. I tylko gdzieś, jakiś mały, wewnętrzny głosik podszeptywał mi- skubany- że coś tu jest nie tak...
Po trzech latach opisanej wyżej sielanki, mąż zorganizował w domu sylwestrową imprezę. Pobił mnie na tej imprezie tak strasznie, że miałam podbite oba oczy, spuchnięty jak balon nos, złamany palec. Z płaczu, rozpaczy i zmęczenia, usnęłam... a on jeszcze wlazł mi do łóżka, żeby odebrać co mu należne ("bo jak mi tego nie dasz, to pójdę szukać gdzieś indziej").
Rano obudził nie ból i płacz. Ból-mój, płacz-jego.
(Po raz pierwszy wtedy dowiedziałam się co zrobić, żeby wzbudzić w nim poczucie winy i mieć przez chwilę takiego faceta, o jakim serce moje dziewczęce marzyło. Rzecz jasna, lekcję tę odrobiłam perfekcyjnie i w dalszym ciągu naszego małżeństwa wykorzystałam skrzętnie).
Nie pozwolił mi wtedy wstać z łóżka, dbał o mnie, pielęgnował, i-rzecz jasna- dopilnował, abym do lekarza nie poszła. A ja czułam się jak księżniczka w ramionach ukochanego...
Kilka miesięcy później, kiedy doszłam już do siebie, ból małżeństwa zaczął mnie jednak uwierać. W tym czasie nie miałam już żadnych koleżanek (wszystkie były niedobre), osłabły więzi z moją rodziną (wszyscy byli niedobrzy). Za towarzysza niedoli służyło mi wyłącznie własne dziecko. Po solidnej rozmowie na ten temat, poprosiłam męża wreszcie, żeby się wyprowadził. Zrobił to z radością. Wniosłam sprawę o rozwód. On natychmiast znalazł sobie "pocieszycielkę". Ja w związku z tym wpadłam w rozpacz i głęboką depresję. No i znów, znanym sobie sposobem, zaczęłam robić wszystko, żeby go odzyskać.
Odzyskałam. A sprawę w sądzie wycofałam.
Nie było żadnej sielanki. Było natomiast wypominanie ("no przecież to ty mnie wyrzuciłaś", "przecież to ty chciałaś rozwodu") oraz szantaż ("jak ci nie pasuje, to mogę się już dziś wyprowadzić", "są takie, które narzekać nie będą")itp.
Metoda kija i marchewki okazała się w moim przypadku niezawodna...
Urodziło się drugie dziecko. A potem trzecie.
Sytuacja zmieniała się, ewoluowała, przestałam się przejmować, że wraca pijany, zaczęłam się natomiast modlić, by nie wracał wcale. I utarł się schemat: w piątek chlanie, w sobotę chlanie, w niedzielę- przykładny tatuś, trzeźwienie, prysznic, wypachniony, zadbany, z dziećmi na spacer. Beze mnie, bo ja jakieś fochy stroiłam kretyńskie. Zamiast na ten spacerek z rodzinką, to ja obrażona w domu, Bóg raczy wiedzieć, o co.
I wtedy właśnie wpadłam w prawdziwą depresję.
I zaczęłam szukać pomocy. Bynajmniej-wcale nie w ośrodku terapii uzależnień. Szukałam jakiejś terapii rodzinnej, żeby nas wysłuchano, pogodzono, naprawiono.
A wściekłość moja i bezgraniczne oburzenie sięgnęły zenitu, kiedy każdy z terapeutów (a odwiedziłam ich chyba z 15) odmawiał mi pomocy i kierował do terapii uzależnień.
Jak to? Przecież ja nie miałam problemu z NIM, kiedy był pijany. Ja miałam problem z NIM,kiedy był trzeźwy! To wtedy był agresywny! To wtedy się awanturował! Niszczył moje rzeczy, kontrolował, nakazywał, zakazywał, żądał i wymagał. To trzeźwość była chora! Nie pijaność!
I dopiero wtedy, po 16 latach małżeństwa, dowiedziałam się, że mam męża-alkoholika...
Koniec:
Rozwiodłam się z wielkim hukiem 5 lat temu. Rozpoczęłam całkowicie nowy, całkowicie inny rozdział życia mojego i moich dzieci.
Nigdy w życiu nie powiem, że łatwiejszy. Ale zawsze powiem: LEPSZY.
Ale to już jest temat na następny post...

[Pati]

[ulena]

[renamar1]

Myślę, że z tym czyszczeniem to jest tak, że plamy zostają na zawsze. Choćby najlepsza pralnia, najlepsze środki chemiczne, z namaczaniem, czy bez namaczania...
Akurat teraz w moim życiu dzieją się takie sprawy, które zmuszają mnie niejako do powrotów.
Taka podróż wgłąb siebie. I tak sobie myślę, że po latach bolesne moje kawałki są już mniej bolesne. Ale wciąż są. Wszystko pamiętam. I razy, które mnie poraniły, i ciosy, które sama zadałam. I emocje, które podczas wszystkich wyżej wymienionych towarzyszyły mi nieodłącznie. Tyle, że teraz towarzyszą mi zupełnie inne
Myślę, że na dzień dzisiejszy mam w sobie coś, czego nie miałam dawniej: umiejętność rozpoznawania. Dawniej szłam starymi schematami jak w dym. Łatwo było manipulować. Dziś też zdarza mi się wracać na stare ścieżki. Tyle, że w połowie drogi często to dostrzegam. Zatrzymuję się wtedy i myślę sobie: "hmmm.... ja tu już kiedyś byłam.... i tu mi się nie podobało....". I wiem, że mam wybór: mogę iść dalej, mogę zawrócić. I tylko ode mnie zależy, co zrobię ...

[ulena]

[renamar1]

Ależ masz absolutną rację
Ja mam świadomość, że także w tym względzie wszystko ode mnie zależy. Cały kłopot w tym, że właśnie w tej dziedzinie mojego życia schematy są ode mnie silniejsze. Zawieranie nowych znajomości, przyjaźni, stanowi dla mnie trudność ogromną. Oczywiście cały czas staram się przełamywać w sobie tę trudność, w pocie czoła nad tym pracuję (o czym świadczy chociażby moja tutaj obecność)
Nie jestem doskonała. I na swoje słabości także sobie czasem pozwalam. Choć nie ukrywam, że chciałabym ich dostrzegać coraz mniej

[DanaN]

[matiwaldi]

[renamar1]

Mati- dziękuję. Pomału zaczynam się oswajać
Ula- myślę, że te nasze historie nie są odosobnione. Za każdym razem zadziwiają mnie te mechanizmy. Każdy z nas ma przeświadczenie o wyjątkowości swoich losów, a tu nagle okazuje się, że w tej samej cierniowej koronie chodzimy. Na własne życzenie, na dodatek

[evita]

[KICAJKA]

Renatko napiszę Ci tak:
mimo iż mój mężulo nie pije od 18 lat,
ja wyedukowana stara Al_anonka,
mam świadomość,że jak uzależnieni,tak samo i my współ
musimy pamiętać kim i czym jesteśmy.
Wprawdzie nie przechodziłam typowej terapii,
bo w tamtych czasach jeszcze takowej u nas nie było,
ale wiedza jaką zdobyłam na grupach oraz otwartych spotkaniach AA,
jak również aktywne uczestniczenie w życiu klubowym
abstynentów -pomogły mi wyprostować wtedy wiele "ścieżek myślowych".
Wszystko czego się nauczyłam stosuję w wielu aspektach życia,
nie tylko w relacjach związanych z uzależnieniem
i współuzależnieniem czy wychowaniem córki.
Cała moja zdobyta wiedza + to fantastyczne forum
pomagają mi nie zboczyć z obranego kierunku.
Dzięki czytaniu tych,które są lub przeszły
profesjonalną terapię -uczę się dalej,
dowiaduję się nowych rzeczy o sobie,
lub łapię się na błędach i mogę je skorygować.
Doskonale wiem,że nic nie da się załatać,pozaklejać
i udawać,że już wszystko dobrze,bo nie ma obok osoby pijącej.
Jeśli nie będę pilęgnować tego co zdobyłam,
mogę znaleźć się w "ślepym zaułku" i zepsuć sobie
komfort jaki sobie ciężko (przez kilkanaście lat)
wypracowałam .
Oczywiście życzę Ci abyś sobie wszystko "wyprostowała"
Będę trzymać

[renamar1]

Dziękuję
Ja nie wiem jak to się stało, ale do Al Anon nie trafiłam w czasie moich zmagań z mężem-alkoholikiem. Nikt nie podpowiedział, nie zasugerował... w ogóle trafiałam wtedy w różne, dziwne miejsca. Dziś wiem, że te miejsca doprowadziły mnie do zwycięstwa nad samą sobą, jednak teraz dostrzegam jak bardzo brakowało mi wtedy towarzystwa osób podobnych do mnie... I nie pijących...
Właściwie, to do dziś mi brakuje.
No i dlatego tutaj trafiłam

[olga]

[dromax]

Gdy tak czytam te historie...tę RENAMAR1 i inne potwierdzające podobieństwo - to łapki opadają!
To WSPÓŁUZALEZNIENIE to potworna dysfunkcja. Coś strasznego! Toż to gorsze od uzależnienia alkoholowego. To jest tragiczne! Dlaczego te wszystkie kobiety tak chcą cierpieć? W imię czego?

[renamar1]

Nie chcą właśnie. A cierpią.
Tak, jak alkoholicy nie chcą pić, a piją.
My dokładnie tak samo musimy sięgnąć dna. WŁASNEGO dna. Upodlić się, upokorzyć, postradać honor, godność i ambicję. I dopiero wtedy, spod tej całej kupy gnoju, zerknąć na świat z innej perspektywy.
Masz rację. Współuzależnienie jest gorszą chorobą niż alkoholizm. Mam wrażenie, że alkoholicy myślą szybciej i jaśniej. Rzecz jasna ci, którzy myślą w ogóle
Pomyślałam sobie, że może by tak opowiedzieć o tym, jak sięgnęłam dna... Może komuś dzięki temu choćby jedno oko się nieco uchyli...
To zakładam nowy wątek.