Forum Wolnych od Alkoholu

[renamar1]

Kiedy przestałam się oszukiwać i zaczęłam zmieniać swoje myślenie?
Jak sięgnęłam dna.
Tak sobie pomyślałam, że może warto się tym podzielić...
Pierwsze, maleńkie doświadczenie, nad którym zadumałam się niezwykle, a które tąpnęło moją rozchwianą psychiką, miało miejsce jakieś 12 lat po ślubie.
Byłam u sąsiadki. Sama. Oglądałyśmy jakiś film. Rzecz jasna- miałam pewność, że mojego męża w domu nie będzie, inaczej nie poszłabym nigdzie, bo bym takie wyjście awanturą okupić musiała. Wychodzić do znajomych nie było mi wolno. Zresztą, w tym czasie nie miałam już znajomych, bo skutecznie o to zadbał.
No więc z tą koleżanką zasiedziałyśmy się przed telewizorem, zrobiło się późno. I nagle usłyszałam zgrzyt klucza w zamku. To jej mąż wracał z pracy. Strach mnie sparaliżował. W ciągu kilku sekund ułożyłam w myślach scenariusz, jaki odbędzie się za chwilę: on wpadnie do domu, wściekły, skomentuje złośliwie moją obecność, wydrze się na żonę, że głodny, ona się zerwie na równe nogi, poleci do kuchni grzać mu obiad, on strzeli fochem, że ona przed telewizorem, a tu gary brudne w zlewie, ona będzie się troić, czworzyć i pięciorzyć, żeby te ziemniaki szybciej się odsmażyły, popatrzy na mnie błagalnym wzrokiem, żebym już sobie poszła i nie narażała jej na dalszą awanturę. A jak już sobie pójdę, to awantura i tak się odbędzie, bo "jak można siedzieć u kogoś do tej pory! Czy ona nie ma własnych obowiązków! A niech się do roboty, darmozjad weźmie!".
Cały ten proces myślowy przebiegł mi po głowie, zamarłam w bezruchu, cała przerażona i zaczęłam zbierać siły do wyjścia.
Tym czasem mąż mojej sąsiadki wszedł do pokoju, pocałował żonę swą w policzek na powitanie, ze szczerym uśmiechem na twarzy zawołał "O! Renia! Cześć!" i ... PRZEPROSIŁ, że z nami nie posiedzi, ale strasznie głodny jest i musi sobie odgrzać obiad... I poszedł grzać ten obiad. SAM. A jego żona, bez cienia zażenowania, pozostała wraz ze mną przy tym telewizorze. Uśmiechnięta, radosna i wyluzowana.
Szczęka opadła mi na samą podłogę. Ogarnął mnie absolutny stupor i nie byłam w stanie ruszyć się z miejsca, żeby tę szczękę pozbierać.
To tak może wyglądać relacja w małżeństwie???
Ludzie mogą w taki sposób ze sobą rozmawiać???
Byłam zdumiona.
To doświadczenie sprawiło, że mój mózgojad przestał wreszcie zdychać z głodu. Zaczęłam MYŚLEĆ.
Niestety, mój osobisty mąż sprowadził mnie z tym myśleniem na ziemię. Jak spróbowałam bezczelnie zaprosić do siebie koleżankę i zignorować jego powrót do domu, to dostałam taką lekcję życia, że odechciało mi się eksperymentów.
Wszystko wróciło do chorej normy.
Urodziło się trzecie dziecko, byłam już całkowicie zaszczuta, samotna, nieszczęśliwa. Wpadłam w depresję. Zaległam na kanapie w salonie i jedyne, co byłam w stanie robić, to książki czytać. Żeby skierować myśli na jakieś inne życie, nie swoje własne. Jak automat wykonywałam wszystkie niezbędne czynności, po czym uciekałam w książki. Rzecz jasna czytałam, kiedy go nie było. Bo jak był, to musiałam robić cokolwiek, byle na stojąco, żeby nie prowokować awantury ("darmozjad pieprzony leży na kanapie całymi dniami! Książek się zachciewa! A do roboty! Ja całymi dniami zapierdzielam, a ta se tu leży i nic nie robi! A na meblach kurz!")
Przestałam nawet odczuwać ból. Z nikim nie rozmawiałam, zapadałam się w sobie, wyciągnęłam białą flagę i myślałam tylko o tym, żeby z sobą skończyć. I-wierzcie mi- zupełnie nie myślałam wtedy o dzieciach. A mam ich troje. Chciałam przestać żyć. Chciałam, żeby ten koszmar wreszcie się skończył.
Aż któregoś dnia dostałam jakiejś psychozy.
Kiedy mąż wrócił do domu, zaczęła się awantura, złapałam nóż i pobiegłam z tym nożem w jego kierunku. Zdębiał. Więc porwałam swoją torebkę i wybiegłam z domu.
Ocknęłam się na łóżku w szpitalu psychiatrycznym...
Nie pamiętam co się działo w tak zwanym "międzyczasie". Od mojej lekarki dowiedziałam się, że jakimś sposobem trafiłam do niej, ona wezwała karetkę, karetka zawiozła mnie do szpitala, nafaszerowali mnie jakimiś psychotropami i zasnęłam. Tyle.
Kiedy się już w sytuacji rozeznałam, okazało się, że mam w tym szpitalu pozostać.
Nigdy w życiu nie czułam się bardziej wystraszona, upokorzona i bezsilna.
Ci ludzie, których zobaczyłam wokół siebie, te zwyczaje panujące w szpitalu (łazienka czynna od-do, otwarta, jedzenie kotleta łyżką, brak paska przy szlafroku, brak możliwości zrobienia sobie kawy, brak możliwości wyjścia na zewnątrz, wykonania telefonu...) Byłam przerażona. Jednak tak mnie naćpano lekami, że nie byłam w stanie nic zrobić.
Po tygodniu poprosiłam lekarzy, żeby wypuścili mnie do domu na własne życzenie. Złożyłam obietnicę, że będę chodzić na oddział dzienny i wyszłam.
I- paradoksalnie- to, co mnie złamało, stało się moją siłą napędową.
Wracałam do domu taksówką, ryczałam jak bóbr i przysięgałam sobie, że nigdy w życiu nie trafię znowu w to miejsce. Choćbym miała polec na polu chwały. Wszystko, byle nie szpital.
I tak oto szpital uratował mi życie...

[smokooka]

Renata, nie umiem nic napisać...
Jesteś wspaniała.

[DanaN]

[renamar1]

Dana- oczywiście, że nie ty jedna. Ja też żyję teraz zupełnie inaczej. I nie mogę pojąć jak to się stało, że mogłam kiedyś żyć tak, jak żyłam.
Pamiętam, jak zaczęła się moja droga ku zwycięstwu. Poznałam (przez internet) pewnego terapeutę, do którego napisałam maila. Opisałam jaka jestem strasznie biedna, nieszczęśliwa, jak podle traktowana, szykanowana i niszczona. Na końcu zadałam filozoficzne pytanie:
"Dlaczego ON mi to wszystko robi?"
Dostałam odpowiedź:
"Bo jest niedojrzałym, smarkatym gówniarzem".
Poczułam się cudownie. Balsam na mą duszę. Wreszcie ktoś, kto mnie rozumie...
Poszłam zatem o krok dalej i napisałam terapeucie o swoich uczuciach, rozterkach, nie szczędząc opisów z mojego jakże trudnego, uciemiężonego życia. Na końcu ponownie zadałam filozoficzne pytanie:
"Dlaczego JA sobie na to wszystko pozwalam?"
I dostałam odpowiedź:
"Bo jesteś niedojrzałym, smarkatym gówniarzem".
... i dopiero śmiertelne oburzenie pozwoliło mi zacząć widzieć

[DanaN]

[ulena]

[Silve]

Renata, cóż napisać... Ja już nie chcę pamiętać przeszłości. Dziś jest piękne, a jutro? Nie wiem jakie będzie. Ważne jest dziś Pozdrawiam Cię cieplutko