Forum Wolnych od Alkoholu

[igła]

Dzięki Pawle,

Jest właśnie tak jak mówisz. Miotam się, ale dobrze zdaję sobie sprawę, jak jest. Ja po prostu kocham mojego męża. Chyba jeszcze bardziej niż jego wszystko to, co razem przez te lata osiągnęliśmy. Co ja osiągnęłam. Dzięki swojej upartości, ale też z dużym, wzajemnym wsparciem.

Wiele o alkoholiźmie się nauczyłam, jeszcze więcej o sobie samej. Nie pozwolę sobą manipulować. Doznam wiele cierpienia znowu, tak. Ale bez cierpienia i odważnego patrzenia realnie na to, co było, jest i będzie nie da się wzrastać.

Myślę, że sobie to wszystko poukładam.

Muszę też dodać, że mój tryb gotowości bojowej, to zwiększone zapotrzebowanie na dbanie o swój wygląd, lepsza organizacja pracy, efektywność, nie mówiąc o wskoczeniu w mniejsze ciuchy. Kulka w brzuchu, to taki wielki robal, który zagrzewa do walki. Jest to wszystko oczywiście nienormalne, ale jako współuzależnionej w kryzysie wydzielają mi się endorfiny chyba. Aha, przypomniało mi się, że to podniecenie nazywa się huśtawką emocjonalną i że oznacza że na drugi dzień ma się depresję, a przynajmniej sporą obniżkę formy.

[Żeglarz]

[igła]

Pawle,

tak, masz rację z ta adrenaliną. U mnie jeszcze następuje silne zafałszowanie rzeczywistości w trudnych momentach. Nie chodzi nawet o to, że sama siebie oszukuję, ale po prostu czerpię z trudnych sytuacji przyjemność jakąś patologiczną. Tak było, jak na początku mojej drogi mąż dopuścił się rękoczynów. Moja terapia zaczęła się od tego, że poszłam z uśmiechem na gębie do poradni i z dumą oświadczyłam dziewczynie robiącej pierwszy wywiad, że może mnie poobijał trochę, ale walczyłam jak lew i dopiero jak doszło do podduszania, to zaczęłam wołać dzieci na pomoc. Dopiero tam, zobaczyłam jak wiele zafałszowuję. Przy okazji, mam na szczęście prawidłowe odruchy w działaniu, bo wtedy od razu zadzwoniłam na policję, poszłam na obdukcję na drugi dzień i na terapię.

Dziś, po roku, bardziej zapisuję te stany, bo one po prostu są. Zdaję sobie sprawę z ich istnienia, rozpoznaję je i staram się z nimi nie identyfikować.

Dlatego też dążenie do szczęścia w stanie kryzysu.... muszę uważać na to, żeby nie zaślepić się po raz kolejny. Nie wejść na ścieżkę szukania własnej satysfakcji, udowadniania, że druga strona jest gorsza, złośliwości i zaślepienia na rzeczywistość. Zamieniania bólu i cierpienia na paskudną ochotę skopania mu tylnej części ciała.

Wczoraj porozmawialiśmy w miarę spokojnie i sensownie. Jest to bardzo trudne dla nas, bo on jest jeszcze lepszy w zafałszowywaniu rzeczywistości niż ja. On ma tendencję do przerzucania odpowiedzialności na drugą osobę, a ja do brania winy na siebie, co objawia się atakowaniem go i na siłę udowadnianiu, że nie ma racji. Da się rozmawiać w takich pogmatwanych warunkach, wtedy kiedy ja z emocji przerzucam się na logikę, nie daję się wkręcić i wyłapuję jego przewrotne ustawianie spraw i odwracanie kota ogonem.


Rozmawialiśmy o tej sytuacji. Ja o zabezpieczeniu siebie i dzieci, o tym, że jeżeli sąd zdecyduje, że alkoholizm nie jest ważnym powodem, to po prostu przegram sprawę. Że nie jest moim celem pranie brudów w sądzie, bo przecież nie chodzi mi o rozwód, tylko o ochronę domu i mieszkania, przed ewentualnymi dłużnikami. On stwierdził, że zgodzi się na notarialną. Mi notarialna się nie opłaca, bo nic nie daje oprócz tego, że zamyka mi drogę do dzielenia się jego zarobkami, bo każdy pracuje na siebie. Ale zaproponowałam mu z notarialną rozdzielczością, notarialny podział majątku i zapisanie mieszkania i 3/4 domu na mnie, a jemu zostawienie firmy i wpływów z niej. W związku z tym, że on inwestuje w dom, a nie ja, nawet było by OK jak by miał 1/2 domu. On się boi, że ja go kopnę w tyłek i zostanie bez domu, który kocha i bez mieszkania. A ja wiem, że nawet gdy będzie miał 1/100 domu, to z niego się nie wyprowadzi, bo go kocha. Ja wolę mieszkać w mieście, w bloku i w razie draki i tak on dostanie dom, co najwyżej mi da trochę kasy. Myślę, że taki będzie efekt ugody.

Twoje słowa, Paweł, umacniają mnie, dzięki. Wiem, że idę dobrą drogą. Dzieje się tak jak piszesz. Odrzuciłam chęć udowodnienia mu, że jest pieprzonym alkoholikiem, który w każdej chwili może rujnować rodzinę, na rzecz rozsądnego zabezpieczenia siebie i dzieci.


Mąż powiedział, że w sądzie byłam tak agresywna do jego adwokata, że ten się mnie bał, współczuł mu pożycia i gratulował, że 18 lat w kieracie wytrzymał. Coś w tym było, bo ja sama czułam ogromną nienawiść do tej biednej papugi. Byłam sama zdziwiona moimi uczuciami.
Więc zdanie: w sądzie zachowałam się z wrodzoną godnością, zamieńcie sobie na jakieś inne .

Chodzę, chodzę na terapię, pracuję nad sobą. Wiesz, ja jestem też ogromną optymistką i nawet w robalu w brzuchu znajdę sobie od razu plusy. Tak mam po prostu i jest to moje przekleństwo, ale też i wielka siła.

[Żeglarz]

Witaj,
Zbyt długie funkcjonawanie na adrenalinie jest niebezpieczne dla zdrowia. Wyczerpiesz się i możesz zapaść na zdrowiu.
Są różne rozdzielności, w tym również chyba i taka, która zabezpiecza udział w dochodach małżonka. Sprawdź to dobrze.
Jeszcze raz zachęcam Ciebie do zrobienia analizy, co jest dla Ciebie najważniejsze. Poukładania sobie w kolejności ważności i pod to planowania własnych działań.
Np. czy mieszkanie i dom są ważniejsze od spokoju i zdrowia?
Wiem, że wszystkie te sprawy są bardzo ważne, ale to chodzi o priorytety i optymalne (nie zawsze w pełni satysfakcjonujące) dostosowanie działań.
Np dla mnie, podejmując decyzję o wyprowadzce z domu, priorytem było odizolowanie dzieci i siebie od destrukcyjnych zachowań żony i ochrona w ten sposób naszego zdrowia psychicznego.

[pietruszka]

[Żeglarz]

[igła]

Ale przecież niemożliwe jest bycie szczęśliwym przez cały czas. Robal - to symbol bardziej trudnej sytuacji, kryzysu. Niemożliwe jest Pietruszko po prostu, ot takie pozbycie się trosk. Taka próba może prowadzić co najwyżej do utraty wiary we własne działania. Bo jest wiele rzeczy na które nie mam wpływu, a z którymi muszę się pogodzić. Lub takich które wymagają ode mnie długofalowych działań, zanim się z nimi uporam. I wtedy robal siedzi.

Ale tak, zdaję sobie sprawę ze szkodliwości tego ekscytowania się tym, co się dzieje. Zachowuję się wtedy głośno, nienaturalnie, wesoło. Nie dopuszczam do siebie bólu i cierpienia. Jeżeli już to złość, nienawiść, zazdrość. Na szczęście rozum wie swoje i działa w miarę poprawnie.

dziękuję Wam bardzo za Wasze słowa, dobrze jest widzieć jak to wygląda z dystansu.

[Klara]

[olga]

[pietruszka]

[Żeglarz]

[igła]

Co jest dla mnie szczęściem? Trudne pytanie, bo wymaga ode mnie pogrzebania w środku. Ominięcie tego zafałszowanego obrazu, który mi się pcha przed oczy. Nie mogę się odwołać do moich uczuć, bo one mi płatają psikusy, a raczej muszę w sobie odnaleźć te prawdziwe, a nie te które przysłaniają tylko ból i cierpienie, czasami rozczarowanie. I chyba te poszukiwania sprawiają mi radość i satysfakcję. Pokonywanie swoich małostek i szukanie siebie. Budowanie granic, a jednocześnie ustępowanie. Ja wiem już jak ważne jest bycie w zgodzie z samą sobą.

[igła]

Chciałam napisać o tym, co w środku.

Pamiętam jak byłam mała i wskakiwałam na kolana mojemu tacie, przyciskałam jego twarz do mojej i obejmowałam go z całych sił, on śmiał się i wołał idź precz, zarazo...

Wiele lat później na siłę wpychałam się do mojego męża, a on ze zniecierpliwieniem mówił: daj mi spokój, stara. A ja żebrałam o czułość, bo wydawało mi się, że bez tego uschnę.

Zdarza mi się jeszcze, na siłę szukać akceptacji, ciepłych uczuć, odwzajemnienia tego, co czuję. Ale przekonałam się, że warto pokonywać zachciejstwa tej małej dziewczynki, a jeszcze lepiej poszukać w sobie tego, co potrzebuję i czego u innych nie mogę zabrać.

Jest we mnie cały czas walka wewnętrzna, z samą sobą, w mniejszym lub większym stopniu. Jest robal, w związku z tym. Ale też jestem już na etapie kiedy zaczyna być widać efekt mojej pracy nad sobą. Doszłam do takiego momentu, kiedy mam pewność, że niezależnie od tego, co na zewnątrz, to w moim środku będzie dobrze.

Ufam sobie coraz bardziej, coraz mniej boję się tego, co we mnie siedzi, potrafię odróżnić to, co ważne, od tego z czego mogę rezygnować.

[luana]

[ewa29]

Witaj Aniu co tam u Ciebie?? Odezwij się Pozdrawiam