Forum Wolnych od Alkoholu

[kahape]

Kiedy mój mąż zaczął trzeźwieć moja terapka powiedziała:
Ustalić najważniejsze ->
1. Finanse
2. Wychowanie dzieci.

[malami]

Ojciec aktywny alkoholik, matka nie. Zyją w jednym mieszkaniu ale osobno. siostra i jej mąż również żyją osobno (jej mąz pracuje w Niemczech, widzą się sporadycznie, ich małżeństwo to również tylko na papierze jest).

I to nie jest tak, że mąz wytrzeźwieł i nagle zaczął siekryzys. Znaliśmy się rok (tzn spotykaliśmy sie kilka 2 razy w tygodniu), kiedy zauważyłam że w naszym związku jest również alkohol.
Rozstaliśmy się.
On przestał pić i po niecałym roku od tego momentu na nowo zaczęliśmy się spotykać. Po jego 4 latach trzeźwości wzięliśmy ślub.
Nie powiem że w tym czasie nie było zadnych zgrzytów, bo w to nikt nie uwieży ale wiedliśmy normalne życie.
Urodziło się dziecko
Powstały typowe problemy jak u młodych rodzic ów ale i z tym po czasie jakoś sobie poradziliśmy
A teraz jest tak, jak pisałam w pierwszym poście

I nie powiem, mąż ogólnie nie jest złym człowiekiem (ale tak powie przeciez każda osoba współuzależniona), ale wg mnie ja juz nie mam męża tylko faceta który ze mną mieszka, mamy wspólną lodówkę i dziecko.

Cięzkie jest to życie

[malami]

kase mamy wspólną. Mamy jedno konto, oboje z niego kozystamy. Nie pytamy sie drugiego czy "mogę wydać"...
Decyzje związane z dzieckiem w sumie w wiekszej mierze podejmuje ja. Jak pytam się męża o zdanie to on zazwyczaj odpowiada "nie wiem". Kiedys wytłumaczył mi ze jemu jest tak wygodnie, bo nie musi się ze mną scierać a jak jest sam to i tak robi wszystko po swojemu a ja nie widzę (wiem, paranoja!). Jeżeli chodzi o resztę to jak cos chcę przeforsowac a on powie nie, to nie ma siły by go przekonać.

Dzień z dzieckiem układam pod siebie bo:
1 dzień mąż jest 12 godzin w pracy,
drugi dzień do pracy wychodzi o godz 16:30, wraca rano. Wcześniej od ok 14 juz do pracy się "przygotowuje" więc jest ale go nie ma. A od rana albo czas spędzamy razem (czyli ja poządki w domu, on zakupy itp) albo ja jestem w peracy
trzeci dzień mąż śpi do ok 17, staram się być wtedy poza domem by dziecko go nie budziło, jak wróce to juz nie zostaje duzo czasu do spędzenia razem
Czwarty dzień mąż jest cały w domu, wtedy możemy coś robic ale i tak nie robimy...
I znowu zaczyna się pierwszy dzień i tak w kółko

Władza - ciężko stwierdzić. Mąz nie jest uległy więc myśle ze więcej ma on. Ale to juz jest moja subiektywna opinia (poza tym ja tez nie daje soba :pomiatać)

[Jacek]

witaj Malami

[pietruszka]

[kahape]

Kto podejmuje/podejmował decyzję?

Zastanów się nad tym pytaniem, dokładnie. Jak to jest naprawdę a nie jakby... wydawało ci się.

Ja byłam - do rany przyłóż, ale on tak nie chciał. On też chciał mi coś dawać.
Niestety, ja byłam bardzo zorganizowana, miałam wszystko tzn. byłam typem "samowystarczalnej".
Rozumiesz o czym piszę?

Kim on jest dla ciebie? Jakie ma znaczenie? Czym cię zachwyca, urzeka...?
pozdr

[malami]

Dziękuję Pietruszko za to, co napisałaś. Dało mi to trochę do myślenia. Zastanawiam się jednak, czy ja po prostu sama na siłę nie szukam jakiegoś problemu w tym wszystkim.... Z drugiej strony bardzo dużo z tego co napisałaś widzę w swoim mężu...

Mój mąż był w poradni uzależnień, spotkał się tam z terapeuta chyba 2 razy. Także choroba alkoholowa została u niego zdiagnozowana.

Kahape, przeanalizowałam swoje uczucia co do męża i wyszło że w sumie ja już nie czuje żadnej miłości. Ona gdzieś tam jest, ale głęboko schowana pod pierzyną wszystkich żalów, pretensji, nieporozumień i awantur.
Porozmawiałam z mężem o tym, jest mi trochę lepiej. Jakby nie było, jak się coś wygada z siebie to nawet jeśli problem nie znika, to i tak jest już łatwiejszy do rozwiązania bo został "oswojony". To była nasza pierwsza rozmowa od nie wiem kiedy, od dawna. Mam zamiar to kontynuować, gadać o swoich uczuciach i dowiadywać się co On na to. Może kiedyś sam również zacznie tak ze mną rozmawiać. Jak na razie wokół Niego jest wielki pancerz, chroniący go. Jakby to, co mógłby powiedzieć miało Go zniszczyć, jakby to był wstyd czy słabość.

Ale teraz pamiętam że właśnie dzięki takim rozmowom, szczerym do bólu, nieprzyjemnym, poradziliśmy sobie kilka lat temu.

Może tym razem też poskutkuje, a jeśli nie, to przy najmniej rozejdziemy się a ja będę miała spokojne sumienie bo wiem, że próbowałam z całych sił.

[malami]

Od kilku dni jest spokojnie. Tzn. mąż czasem się wkurzy na nic moim zdaniem. Np wczoraj słyszał że dziecko się niby obudziło a ja do niego nie poszłam. Tłumacząc mu że dziecko zawoła jak się obudzi, a jeśli się na chwilę obudziło to tylko ją rozbudzę takim wejściem do pokoju. Poza tym córka ma 21 miesięcy, to już nie noworodek. Wkurzył się. Nie umiem zrozumieć dlaczego. Ale po chwili pogadaliśmy, może coś do niego trafiło...
Nie kłócimy się jednak tak jak wcześniej, jest trochę spokojniej. Więcej się przytulamy.

Niestety zauważyłam również, że za dużo patrzę się na męża. TZN robię rzeczy takie, by On się przypadkiem nie wkurzył (oczywiście z różnym skutkiem to wychodzi). I czuje że żyje tak trochę z bombą. Albo wybuchnie albo nie wybuchnie. Cały czas jednak czekam kiedy wybuchnie, jakbym była na polu minowym...

To już wiem, niedawno jeszcze tego nie wiedziałam. Teraz chcę coś z tym zrobić. Nie chcę tak żyć więcej. Musze tylko wymyślić jak to zmienić.

Chcę Wam również napisać że to nie jest tak, że ja jestem jakaś zaszczuta w domu i że non stop są awantury o przysłowiową brudną szklankę. Ale zdecydowanie powinno być ich mniej, i powinny inaczej przebiegać.

[Klara]

[kahape]

[malami]

Małami, nie zajmuj się reakcjami męża, nie tłumacz się, jeśli należycie wykonujesz to, co do Ciebie należy.



Ale skąd ja mam wiedzieć czy należycie wykonuje to, co do mnie należy?

[kahape]

[malami]

no to w takim razie robię wszystko w porządku:)

[malami]

ale nie zgadzam się z tym, że trzeba myśleć i działać w życiu 0-1. Jeżeli życie dzieli się z drugą osobą, trzeba ją też wziąć pod uwagę przy podejmowaniu pewnych decyzji. Inaczej to byłabym terrorystka w domu a życie ze mną byłoby nie do zniesienia

[Małgoś]