Forum Wolnych od Alkoholu

olga

Cytat:

to czy odpowiada za współuzależnienie najbliższych?

dzielicie włos na czworo
jeśli nawet odpowiada za współuzależnienie to co z tego?
czy ważne kto winien?
niech każdy robi co do niego należy...

Janioł

aazazello

staaw

staaw

smokooka

Noszę w sobie przekonanie dotyczące mojej osoby, że współuzależnienie mam we krwi, zakażona przez współuzależnioną matkę, która z domu wyniosła totalną niemoc i nieumiejętność postępowania połączone ze wstrętem do psychologii, głębiej sięgać nie ma sensu. W każdym razie ja współuzależniona jestem praktycznie od urodzenia, miałam wdrukowaną ślepą ufność w to że chore postępowanie mojej matki jest jedynym, najmądrzejszym wyjściem w danej sytuacji. Dostałam od niej wszystko co najwłaściwsze, żeby osiągnąć współuzależnienie totalne, które zresztą osiągnęłam w wieku 23-24 lat, potem było tylko głębiej i głębiej.
Żaden z "moich" alkoholików, począwszy od dziadka (zmarł w wieku 48 lat - nie poznałam nawet) idąc przez ojca, pierwszego męża, uzależnionych pretendentów do mojego serca, a skończywszy na obecnym partnerze, nie jest w najmniejszy sposób odpowiedzialny za moje współuzależnienie.
Taka karma.
Nie mam również do siebie pretensji o to, bo nie znałam innych możliwości. Uczę się ich teraz i uważam, że nieźle mi idzie.

Noszę też w sobie głęboką pewność, że uzależniona od alkoholu jestem, odkąd skończyłam 19-20 lat, a wpływ na to przekonanie mają powody, dla których spędzałam czas w pubie zamiast na np bieżni, czy boisku. Posunęłabym się nawet do stwierdzenia, że uzależniona od destrukcyjnych zachowań, od autoagresji jestem jeszcze dłużej, od chwili w której zaczęłam pod łóżkiem chować słoiki po nutelli.
To że uzależnianie się to choroba postępująca, widzę teraz na przykładzie swoich zachowań coraz jaśniej. Jestem tylko wdzięczna Bogu, że tak długo to u mnie trwało, a doszłam do początku fazy krytycznej, a nie głębiej.

Nie umiałam inaczej żyć. Nikt mi nie pokazał, że można i dla zachowania higieny psychicznej nawet trzeba.

Zachowania kompulsywne, w które wchodziłam nie są moją winą, chociaż to ja ponoszę za nie dziś odpowiedzialność, czego zresztą też muszę się uczyć. To zobowiązanie, które wobec siebie przyjęłam i staram pogłębiać zrozumienie dla siebie samej.

Wypominanie partnerom przeszłości, nie odcinanie się od swoich traum, trwanie w pretensjach i żalach, nie wyciąganie nauki z doświadczeń, to gwałt na własnym organizmie i na własnej emocjonalności. Bez ogłoszenia bezsilności nie ruszy się z miejsca.

Całe to licytowanie się na prawdę nie ma sensu. Szczególnie póki tkwi się w miejscu, nie wyściubiając własnego palca, oczekując równocześnie, że ktoś inny (alkoholik, współuzależniona) załatwi nasze sprawy za nas.
Kiedy podejmie się leczenie, nie można zapominać że to proces, mający odwrócić długie lata przyzwyczajeń. To nie potrwa miesiąc, rok, to potrwa do końca życia (o ile nie zostanie zaniedbane) - dlatego warto najpierw dowiedzieć się czego się w ogóle chce, potem do tego dążyć, mając na uwadze nie tylko siebie, ale i wyrozumiałość wobec partnera/ki.
Nie wolno odbierać komuś prawa do postępowania według własnych możliwości we własnym tempie. Nie można mieć też pretensji do partnera, że nie umie się z nim żyć. Są inne, dojrzałe, rozwiązania.
Trochę empatii i asertywności jeszcze nikomu nie zaszkodziło.

Marc-elus

aazazello

smokooka

staaw

aazazello

smokooka