Forum Wolnych od Alkoholu

[pterodaktyll]

[Enja]

Czas upływający od rozstania z eksem pozwala mi z coraz większym dystansem spoglądać na to, co ja ze sobą zrobiłam rozpaczliwie trzymając się tej chorej relacji (bo trudno to nazwać związkiem). Dużą zasługę w moim przeglądaniu na oczy ma również to, co czytam tu na forum.

Straciłam umiejętność artykułowania swoich poglądów. Niestety tak się jakoś składało, że moje poglądy zwykle różniły się od jego poglądów i wywoływały z jego strony fochy, obrażanie się, szantaż emocjonalny.

Poczucie humoru też musiałam głęboko ukrywać, bo on nie miał go ogólnie, a na punkcie swojej osoby w szczególności.

I to nieustanne „nikt mnie nie potrafi zrozumieć” (ja oczywiście też) i słuchanie o tym, jak to cały świat się na niego, biednego uwziął.

Kiedy zaczynałam mówić o sobie, to mogłam się dowiedzieć, że nie mam prawa czuć tego, co czułam, że sobie coś wymyślam. A generalnie, po dwóch zdaniach eks się wyłączał i mogłam sobie gadać jak do ściany, do momentu, gdy rozmowa nie zeszła na temat jego osoby.

To, co ja lubiłam robić (z czasem coraz mniej rzeczy), było głupie. Najlepiej było kiedy zajmowałam się wyłącznie nim, ale tylko wtedy kiedy on miał na to ochotę.

I ciągła niemożność ustalenia czegokolwiek, czekanie, odwoływanie, zmiany planów z jego strony. Brak czasu dla mnie.

Boszsz.... jak ja to wytrzymywałam???

Najdziwniejsze jest to, że ja o tym wszystkim podświadomie wiedziałam. Czułam się wykorzystywana i poniżana (no, ale na pewno źle czułam ). Musiałam też wiedzieć o jego problemie z alkoholem, bo sygnały jakie dostawałam powinny mi, alkoholiczce włączyć syrenę alarmową. Czasami to wszystko przebijało się nawet do mojej świadomości, ale potrafiłam jego postępowanie sama przed sobą wytłumaczyć. Zwyciężała potrzeba przynależności do kogoś i choćby iluzorycznego związku.

Teraz widzę, że mam obawę przed przedstawianiem swoich poglądów. Boję się, że jak się z kimś nie zgodzę w jakiejś kwestii, to od razu zostanę potępiona w czambuł i odrzucona.
Nie jest mi łatwo okazywać swoje poczucie humoru i żartować, bo zaczynam się zastanawiać, czy kogoś nie urażę albo nie zostanę potraktowana jak półgłówek.
Przestałam rozmawiać, bo nauczyłam się, że to co mówię jest nudne, a moje odczucia nieprawidłowe.
Mam poczucie winy, kiedy ktoś ze mną spędza czas, bo mam wrażenie, że się dla mnie poświęca a mógłby robić coś fajniejszego.
Czuje się jak stara sztywniara

Uff, trochę się wygadałam.
Poza tym nazwałam sobie część problemów. I teraz zamiast siedzieć i użalać się nad sobą, będę mogła się zastanowić nad tym, w jaki sposób zmienić te zachowania.

[Jo-asia]

Enja, czytając o Twoim eks, to zastanawiam się, czy to nie ten sam człowiek, co u mnie teraz w kuchni buszuje
to co piszesz o Sobie, też znajduję u siebie

[Dziubas]

[Enja]

[Enja]

W zeszłym tygodniu na grupie edukacyjnej miałam "Współuzależnienie". I usłyszałam dokładnie to, co sama tu napisałam:

Cytat:

jego zachowania, tak powoli zmieniały się na gorsze a ja stopniowo się do nich przyzwyczajałam

to jest kwintesencja uzależnienia. Zmiany następują powoli i właściwie długo nie dzieje się nic takiego, co zmuszałoby do reakcji. A potem, w pewnej chwili okazuje się, że jesteśmy w tunelu, gdzie nie ma niczego i nikogo oprócz naszego alkoholika. Ale wtedy wyjść już jest bardzo trudno.

Właśnie dzisiaj spotkałam się z eksem. Służbowo. Długo kombinowałam jak pokończyć pewne sprawy bez niego. I stwierdziłam, że kosztowałoby mnie to bardzo dużo zachodu (i niewykluczone, że pieniędzy), a poza tym jestem dużą dziewczynką i nie mogę uciekać od problemów.

Spotkanie spokojne, kulturka, wersal i vice wersal.
Dzięki temu, czego się tutaj nauczyłam, mogłam wreszcie zobaczyć mechanizmy jakie działały w naszej relacji:
-zorientowałam się, kiedy zaczęłam go kontrolować - przestałam,
-zobaczyłam jak mną próbuje manipulować na biednego misia - nie dałam się (ale tylko głęboki wdech uchronił mnie przed wypowiedzeniem słów: "To ja ci pomogę"),
-zrozumiałam, co znaczą słowa: "Jestem dzielny i nie spożywam (nigdy nie mówił "nie piję") już od świąt".

I poczułam, że nie mam żadnych wyrzutów sumienia, żadnego poczucia winy. Poczułam się wolna i spokojna. To już nie moja bajka. I chociaż pewnie czekają mnie jeszcze ze dwa takie spotkania, to w ogóle nie czuję stresu.

[Jo-asia]

[pterodaktyll]

Cytat:

pewnie czekają mnie jeszcze ze dwa takie spotkania, to w ogóle nie czuję stresu

Stres ma to do siebie, że potrafi przyjść w najmniej oczekiwanej chwili. Uważaj na siebie

[Małgoś]

[Enja]

[Enja]

Wróciłam do domu, po robocie i grupie, deczko schetana podróżami po całym mieście, a w domu informacja, że mama jest na izbie przyjęć w szpitalu, bo się przewróciła i zwichnęła/skręciła/złamała rękę w nadgarstku. Ogarnę siebie i psa i pojadę.

Najbardziej mnie dołuje, że jestem na nią zła

[Jo-asia]

[Enja]

Właściwie nie wiem czuję się jak rozkapryszony 5-latek, któremu zrobiono krzywdę

Będę lecieć, jutro postaram się coś skrobnąć.

[Jo-asia]

Enja,

[Klara]