Forum Wolnych od Alkoholu

[agadelag]

Ciężko mi zacząć pisać o sobie, ale chciałam to zrobić, więc może mało poradnie, ale piszę.
Mam 30 lat.Jestem współuzależniona i jestem DDA.
Alkoholikiem był tata, którego bardzo kochałam. Życie zakończył samobójstwem, kiedy miałam 11 lat. Zostałam z mamą i 4 letnim bratem. Dla mnie wtedy dzieciństwo się skończyło - starałam się być podporą dla mamy - uważałam się za mądrą , odpowiedzialną dziewczynkę, która stara się robić wszystko, żeby najbliższym było w życiu lżej, żeby nie przysparzać nikomu zmartwień. Myślałam, że uporam się z wszelkimi przeciwnościami losu, skoro przeżyłam śmierć ojca i sobie z nią poradziłam. Nie dość, że ja sobie ze wszystkim poradzę, to jeszcze każdemu pomogę.
Przez cały ten czas nie ma dnia, żebym nie żałowała, że go nie ma, że nie zdążyłam mu powiedzieć ile dla mnie znaczył i jak bardzo go kochałam. Inna sprawa, że czuję się winna jego śmierci. W ostatnim czasie jego życia, mama podjęła decyzję o rozwodzie. Kilkukrotnie wcześniej ojciec był wyrzucany przez nią z domu, jednak za każdym razem wracał. Tego ostatniego dnia przyszedł jak zwykle, prosić żeby mama go przyjęła z powrotem i dała kolejną szansę. Mama nie chciała a do tego włączyłam się ja - po raz pierwszy na głos wypowiedziałam, że nie chcę, żeby wracał. I już nigdy więcej nie wrócił. Następnego dnia się powiesił. Stąd moje poczucie winy.
Obecnie żyję z alkoholikiem - od 7 lat. Mój partner pije prawie codziennie. W 2008 roku zdecydował się, że pójdzie na terapię. Wytrwał 3 miesiące, po czym stwierdził,że tam są dużo gorsze przypadki niż on i że już więcej nic się nie dowie na spotkaniach. Temat leczenia zarzucił i powrócił stopniowo do spożywania w coraz to większej częstotliwości i dawkach. Za każdym razem "po przegięciu" solennie obiecywał poprawę i chęć pracy nad sobą - jednakże we własnym już zakresie. Efekt- znikoma skuteczność.
Nie jesteśmy małżeństwem, nie mamy dzieci. Od niedawna zamieszkaliśmy razem. Od tego momentu w zasadzie mój związek zaczął mnie uwierać. Do tej pory "alkoholowe wybryki" traktowałam ze złością, ale po dokonaniu skruchy i obietnicy poprawy, jakoś przechodziłam nad tym do porządku dziennego. Nie mieszkaliśmy razem, widywaliśmy się 2-3 dni w tygodniu. Miałam czas, żeby odpocząć od niego i nastroić się na mocne postanowienie - że następnym razem, to już na pewno go zostawię. Oczywiście następne razy były, a ja sobie znowu tłumaczyła, że to jeszcze nie ten moment. Zerowa konsekwencja.
Teraz kiedy żyjemy ze sobą, zaczęłam sobie zadawać pytanie- czy chcę żeby moje życie tak wyglądało?, czy naprawdę rytm mojego dnia i samopoczucia musi być wyznaczany przez zachowania drugiej osoby? Ale najważniejsze, że sama pytam siebie - czy mam prawo się wycofać i zrezygnować z tego, czego tak bardzo pragnęłam. Bo od dawna chciałam poczuć samodzielność i zamieszkać "na swoim". Dzisiaj to moje spełnione marzenie przysparza mi bólu głowy i nieustannej obawy, że tak już będzie zawsze. Dodatkowo martwię się cały czas, co z nim się stanie, kiedy ja postanowię odejść. I tak w kółko . A gdzieś w tle głowy czai się myśl, że tak nie musi wcale być i że może jednak coś dobrego mnie w życiu spotka.
Straszne te moje wypociny, ale musiałam przelać te swoje przemyślenia i padło na Was . Z góry przepraszam. Strasznie ciężko stanąć trochę z boku i opisać, to co w skołatanej głowie siedzi.

[smokooka]

Aga, trudna jest Twoja historia, rozumiem, jak trudno Ci podjąć jakąś decyzję. Co myślisz o podjęciu terapii współuzależnienia dla siebie?


A i właśnie - nie przepraszaj, bo Twoja wypowiedź wcale nie jest chaotyczna, a że trafiło na nas? A od czego wszyscy wraz z Tobą tu jesteśmy? - Żeby się wspierać i dzielić doświadczeniem, więc sama rozumiesz że jak najbardziej jesteś tu na swoim miejscu

[Dziubas]

[agadelag]

Smokooka- rzeczywiście nie wspomniałam o swojej terapii. Pierwsze podejście miałam jeszcze nie będąc w obecnym związku, chyba w 2004 roku. Poszłam do terapeuty, bo nie mogłam sobie poradzić ze śmiercią taty. Uczęszczałam na spotkania przez 2 lata - raz w tygodniu. Niestety moja terapeutka przeszła na prywatna parktykę, a mnie najzwyczajniej nie było stać na sesje z nią. Nastąpiła przerwa, zaangażowałam się po drodze w związek i zaczęłam szukać znowu pomocy u terapeuty. Od 2009 roku uczęszczam na spotkania z nim raz na 2 tygodnie. Nigdy nie brałam udziału w terapii grupowej.
Mimo tych spotkań, nie czuję się dobrze i szukam, cały czas szukam środka na swoje rozterki. Podejrzewam, że to dlatego, że cały czas żyję z osobą, która mnie w rozterki wpędza.

[agadelag]

[Klara]

Witaj Ago

[Dziubas]

[agadelag]

[esaneta]

[agadelag]

Cytat:

Zastanów się, co Tobie przeszkadza w realizacji samodzielnego bycia "na swoim", ale bez garba w postaci ciągle pijanego faceta?

Przeszkadzają mi finanse - wynajmujemy mieszkanie i dzielimy się kosztami po połowie - jedno opłaca wszystkie zobowiązania, za pieniądze drugiego żyjemy. W sytuacji rozstania będę musiała wrócić "z podkulonym ogonem" do domu rodzinnego, co uznam za porażkę.
Plusem dla mnie jest, że mam gdzie wrócić, on - niekoniecznie. A doświadczenia z dzieciństwa skutecznie powstrzymują mnie przed radykalnym cięciem. Po prostu się boję, że moja decyzja wywoła lawinę nieszczęścia i że jemu się coś stanie . I ten strach to dla mnie największy hamulec.

[olga]

no to jeszcze długa droga przed Tobą

[agadelag]

[pterodaktyll]

[olga]

[Linka]