Forum Wolnych od Alkoholu

staaw

PSG... Masz prawo do własnego zdania, za jakiś czas zobaczysz że te jędze robią dokładnie to samo co Ty: odwracają uwagę od swoich problemów skupiając się na problemach innych ludzi.
Jak wspaniale musi czuć się jędza wytykając pijakowi że przez niego ma nerwicę.
Widzisz podobieństwo do Twojego zwalania winy na system?

BARBARA

PSG Możesz mi powiedzieć dla czego piją ci co mają kochające matki , nie współuzależnione

PSG-1

pterodaktyll

staaw

Moim zdaniem dziecko płci męskiej powinno w wieku 10 lat przechodzić pod opiekę ojca...
(sam wiem że to utopia)

BARBARA

Zagubiona

PSG-1, i znowu zwalanie winy na system, na matkę i na wszystkich świętych.
Przecież to już było wałkowane w twoim temacie, teraz to jest bicie piany.

Też mogłabym powiedzieć, że jestem uzależniona przez ojca, matkę czy brata tylko, że ja wiem, że to ja podjęłam decyzję, a nie oni za mnie. Przecież od tego co się działo mogłam uciec w naukę, w pasje, a ja uciekam w seksoholizm.

BARBARA

staaw

PSG-1

Nauka? Najlepszy uczeń w szkole.
Pasje? Nie mogłem mieć. Wszystko było "złe głupie dziecinne". Kiedyś uwielbiałem rysować anime, miałem dziesiątki zeszytów zapełnionych rysunkami. Moja matka spaliła je. Teraz sobie przypominam hehe... Na basen nie mogłem chodzić bo po co, skoro to "kosztuje a ja i tak umrę mając 20 lat" Granie w piłkę? Jestem koślawym ch**, trener się ze mnie śmieje inne takie dołujące gadki. Wędki mi połamała, które dostałem od dziadka. Dalej wymieniać?
Nawet w ten seksoholizm nie mogłem uciec zbytnio bo wszystkie koleżanki to "dziwki i narkomanki" a wszyscy koledzy to "alkoholicy". Wieczne śledzenie mojej osoby...

Może coś przeoczyłem?

I wtedy pojawił się alkohol... Pozwalał uciec choć na chwilkę w bardziej kolorowy świat... Kolorowy świat, który starałem się stworzyć bez niego doszczętnie rujnowany przez nią. Ja sam gdzieś tam w lesie w ukryciu w spokoju od wiecznego zrzędzenia. W co ja miałem uciekać? Młody byłem a mnie życia nikt nie nauczył... Nikt mi nie pokazał, że świat jest piękny bez alkoholu, że można z czegoś się cieszyć.

Ok na terapii to będę przerabiał a nie Wam tu na forum już truł :kwiatek:

BARBARA

Maciejka

Wdł. mnie to o czym piszesz PSG-1 to zwykła przemoc. Współuzależnienie to jedno a przemoc to drugie i obie te rzeczy nakładaja sie na siebie.

Ja też mam podobne wspomnienia i przeżycia co ty chociaż nie jestem dzieckiem alkoholika. Za to nie widząc innego wyjścia żeby uwolnić się z patowej sytuacji wyszłam za alko, ale nie o tym.

Jako dziecko byłam podobnie traktowana traktowana przez matkę i w sposób ukryty nie jawny przez ojca. On wszczynał awantury [ jak nie radził sobie ze sobą] z matką i jak ona zaczynała działać toksycznie to całą winę zwalał na nią a sam był czysty. Jako dziecko miałam potwornie dużo obowiązków jak na dorosłą osobe a byłam tylko 10- letnim dzieckiem . Nigdy mi nie przyszło do głowy zeby uciec w aklohol, uciekałam w pracę, ksiązki, nie miałąm czasu żeby myśleć o sobie.

Za to co mi zafundowali opiekunowie nienawidziłam głownie matki a skrycie również ojca i dziadków. Nie mogłam wyrażać tego wprost bo bym nie przeżyła więc to dusiłam w sobie.

Po terapii dla wpól i w jej trakcie zaczęłam odkrywać prawdę o swojej rodzinie, otworzył śie worek krzywd, wybuchnęły zepchnięte, zamrożone uczucia z dzieciństwa. Bolało długo i mocno. Zaczęłam się uczyć całkiem nowych sposobów radzenia sobie z emocjami , z problemami. Duzo czasu zajęła mi identyfikacja i nauka co to jest przemoc, jak się ona przejawia, z czego wynika jak to zmienić. Przeczytała i przerobiłam masę książek , podjęłam ogromny trud i wysiłek żeby się tego oduczyć w mówieniu, zachowaniu itp. Nie niszczyłam przedmotów ani nie biłam dzieci ale uprawiałam tzw.;'czarną pedagogikę' tak jak moi dziadkowie i rodzice.
Uczyłam się innej komunikacji, porozumiewania , szanowania siebie i innych w sposobie mówienia itp.

Krokiem milowym w tych moich zmaganiach z demonami przeszłości było zobaczenie w moich opiekunach zwykłych, słabych ludzi, że oni też są skrzywdzeni, pokaleczeni i tego nie widzą i mają do tego prawo . Przestałam dociekać kto jest winien i w jakim stopniu. W końcu [ mam nadzieję] udało mi się odciąć od nich emocjonalnie. Przeszłość wróciła na swoje miejsce a ja poczułam przypływ siły dawne uczucia nienawiści , bólu i cierpienia zastąpiłam zrozumieniem i miłością. Pamiętam jakie maiłam dzieciństwo a własciwie go nie miałam ale to już tylko ponure wspomnienia jak film o mnie, który już mnie nie boli. Pogodziłam się ze swoją historią, jasno postawiłam granice w relacjach między sobą a rodzicami/ rodzeństwem, nie pozwalam siebie krzywdzić innym i sama sobą się opiekuję itp.

Chcę napisać, że jako dziecko nie miałam wyboru żeby przetrwać musiałam si e dostować ale jako dorosłą mam obowiązek rozliczyć się z demonami, coś z tym zrobić, ponaprawiąć w miarę możliwości dziury, poleczyć rany i otoczyć siebie opieką. Nikt tego za mnie nie zrobi to mogę zrobić jedynie ja sama. Można nauczyć się kochąć samego siebie. Trudne dzieciństwo nie usprawiedliwia, nie jest parawanem żeby ślepo żyć wdł starych, toksycznych schematów ono zobowiązuje do zmiany, do ciężkiej trudnej pracy nad sobą żeby pamiętać czego nie chcę w swoim życiu dla swoich najbliższych i siebie.

Dzis jest dla mnie nagrodą, że jestem spokojna, mam mimo wszystko szczęsliwą rodzinę, żyję inaczej, nie żżera mnie nienawiść do nikogo.

Moje dzieci lubią do mnie przyjeżdżać, tu odpoczywają, nabierają sił , wiatru w zagle, są szczęsliwe. Wspieramy sie nawzajem, dużo rozmawiamy , stawiamy czoło problemom i je rozwiązujemy. Jest fajnie. Mimo, że moje dziecko jest ponad 1000 km ode mnie czujemy tą bliskość ze sobą, jesteśmy razem , mamy kontakt i to jest największą nagrodą za trud jaki podjęłąm żeby na mnie się zatrzymało to całe rodzinne bagno , żeby w miarę możliwości nie przekazać tego następnemu pokoleniu.

Moje dzieci mają dwa obrazy rodziny;
Ten smutny i ponury z przemocą i ten spokojny ,szczęsliwy gdzie najbliżsi się kochają są ważni dla siebie, troszczą się i nawzajem interesują chociaż czasem jest trudno i ciężko.

pannamigotka

Maciejka

Ja chciałam jeszcze dopisać, że jak mnie bolało gdzieś to szukałam w sobie. Zadawałam sobie pytania; co oznacza ten ból, co do mnie mówi, dlaczego w tym miejscu? Jak znalazłam odpowiedź to znów pytałam; Co z tym zrobić i kto ma to zrobić?

Odpowiedzialność za krzywdy, ból z dzieciństwa ponoszą moi opiekunowie i nne osoby z otoczenia jak w mojej historii np, ksiądz, nauczyciele, ciotki ale w dorosłym życiu to do mnie nalezy decyzja co ja z tym zrobię.

Jo-asia

PSG-1, dotknęły Cię doświadczenia....trudne, bolesne....
ja dziś patrząc na swoje....wiem czego nie chcę i wiem czego chcę....
przede wszystkim wiem, że dziś ocena..opinia innych nie jest dla mnie wyrocznią, że dzisiaj ja decyduję kim jestem....nie koleżanki, nauczyciele, pracodawcy...mąż....
dziś przeszkody traktuję jako szansę na zmianę...jak zjazd z ronda...po którym jeździło moje życie