Forum Wolnych od Alkoholu

Zosia

Mysza, początkowo szłam na terapię myśląc że oni mi tam powiedzą co zrobić żeby on nie pił. Tam szybko mnie wyprowadzili z błędu, i zaczęłam myśleć o sobie. Rzecz w tym, że myślę że to zmiana mojej postawy wobec jego picia sprawiła że on poczuł że przegina i próbował się zacząć kontrolować przez jakiś czas. Może masz rację - terapia nie była zbyt owocna, skoro dałam się na to nabrać. Ale ciągle w tym wszystkim jest problem - dalej go kocham. I to jest teraz mój problem.

I tylko dlatego dałam mu szansę i przystałam na ustalenie warunków. Trudno tak ot, przekreślić największą miłość życia. Jakbym go znienawidziła było by prosto.
A tak miotam się między uczuciami a rozsądkiem. Bo wiem że teraz decyzja o rozstaniu już nie będzie mogła podlegać negocjacjom. Po prostu przeraża mnie że zostanę naprawdę SAMA.
Ja wiem że macie rację, że trzeba ten kubeł zimnej wody przyjąć na głowę, ale serce mi pęka z rozpaczy, że nie wyszło. Że mój syn będzie cierpiał, bo oczywiście mniej niż z Tatą-alkoholikiem, ale będzie. Nasze rozstanie będzie dla niego dramatem, który może zrozumie dopiero za wiele lat.
Widzę jaki wychodzi rachunek zysków i strat - ale serce pęka. Miało być pięknie. Jest ból i żal, stracone nadzieje na stabilizację w życiu.
Gdyby nie dziecko, nie byłoby mnie tu. Mam poczucie klęski i tego że znów będzie kolejne dziecko z rozbitej rodziny. Kto je zaprowadzi do szkoły jak będę chora? Jak będę pracować jak on będzie chory? (moich klientów nie obchodzi L4 a pracuję sama). Wiem że są większe dramaty życiowe. Ale dziś to jest moja tragedia. Dziś widzę w oddali dwa dna: jedno jako współuzależnionej, drugie jako osoby której w życiu nie wyszło.
Kończę bo chyba dziś nie jest dobry dzień, nie widzę już przez łyz klawiartry.

pannamigotka

olga

Zosiu to nie Tobie nie wyszło i nie przez Ciebie nie wyszło.

pannamigotka

Zosia

Migotko,
Na mojej terapii też o alkoholikach nie było mówione, za to było o mechanizmach jakie rządzą współuzależnionymi, o dzieciństwie, o naszych uczuciach i problemach. Próbuję wam wytłumaczyć, że zmiana mojej postawy (przestałam sprzątać po nim, przestałam za niego załatwiać, przestałam się wstydzić, itp.) spowodowała że on się na chwilę opamiętał i próbował się starać.

olga

myślę, próbował uśpić Twoja czujność, załagodzić sprawę, że była to tylko przerwą w piciu

pannamigotka

Klara

Mysza

mama Meli

Podziwiam , ze jeszcze masz siłę na ciągnięcie tego wózka , przepraszam ale sama mam męża przyjmującego leki antydepresyjne i nasenna,pijacego i postanowiłam że, muszę zmienić swoje życie , bo on mnie po prostu zabijał swoją osobą.Kiedys myślałam że umrze beze mnie, jeździłam do szpitala,płakałam ,cały świat kręcił się wokół niego.Też myślałam, że moje dzieci żle zniosą to , że są z rozbitej rodziny, ale o dziwo moja starsza córka uważa ,że to najlepsze dla nas wszystkich, za dużo widziala.Twój syn też zacznie niedługo zauważać, uwierz mi.Zmieniam swoje życie, już się nie boję ,że zostanę sama,przecież to nie koniec świata, a jestem w podobnym wieku.Robię postępy na terapii-wg mojej terapeutki, jestem coraz silniejsza, wiem ,ze moje słowa niczego nie zmienią , bo sama musisz zapragnąć zmiany,przepraszam ,ale odnoszę wrażenie ,że ty nie prowadzisz już swojego życia ,ty żyjesz życiem swojego alko-wciąż cf2423f