Forum Wolnych od Alkoholu

[fairy]

Ossa fajnie że do mnie napisałaś wreszcie

No własnie czas...
A ja cały czas analizuję, że się nie uśmiecham, że nie wychodzę
ze znajomymi.

Oglądam swoje zdjęcia czasami września 2013, wcale ni po to żeby rozgrzebywać
przeszłość tylko lubię spojrzeć na samą się sprzed napadu ten nerwicy
i myśli destrukcyjnych.
Mam nawet zdjęcia z dnia przed wprowadzką alko.
Zmęczona wszystkim jestem na tym zdjęciu ale inna.
Z taką łagodnością i wiarą w siebie samą i spokojnym łagodnym spojrzeniem.
Coś co zagubiłam.
Tego mi tylko brakuje, nie płaczę za alko tylko za mną samą.

Ja dokładnie rozumiem mechanizm tego co się ze mną dzieje.
Poczucie winy męczyło mnie latami, bo ślub trzymałam dla pobytu
on wpadał na obiady albo jak miał kłopoty, depresje.
Potrafił obudzić mnie rano telefonem żebym dała ogłoszenie w necie
że szuka pokoju bo znowu nie ma gdzie mieszkać.
Ja sie wtedy nie pytałam siebie czy ja chce to robić ani co ja czuję.
Skoro wyrzuciłam go z domu to wydawało mi się że powinnam
chociaz pomóc tak.
Teraz dopiero widze że to była dla mnie trudna psychicznie sytuacja.
Potem własnie zaufałam komuś innemu, chciałam żeby ktoś mnie wyrwał
z tej trwajacej latami sytuacji i dostałam kopniaka za to.
Potem alko wrócił do domu i zaczeło mi się wydawać że zrobiłam
coś bardzo złego bo chociaż to alkoholik to... taki swój, znajomy,
ktos kto w jakis sposób był pewny, bezpieczny, zaufany, kochany
mimo wad i nałogu. To był mój własny ukochany alkoholik
na własnej piersi wychodowany.
Wtedy właśnie nabrałam odrazę do siebie i poczucie winy.
I zaczeły się mysli destrukcyjne i jakiś uraz do mężczyzn i seksu.

Teraz musze sobie wybaczyć moje szarpanie się, moja terapeutka
ciagle podkreśla że to było wynikiem okolicznosci , sytuacji i tego
że w zwiazku nie było w ogóle bliskości.
A jednak nie umiem się do siebie usmiechać.
Jeszcze sobie nie wybaczyłam.
Jak to napisała smokooka "męczeństwo jest w modzie"
i nie chcę tego robić! a jednak coś w sobie popsułam i nie umiem
teraz naprawić.

O żadnych związkach teraz nie myslę ale to niedobrze że mam taki lęk przed mężczyznami.
Mam 33 lata a facetów się boję jakby ktos mnie zgwałcił.
Wszystko co związane z ciałem seksem i erotyką powoduje u mnie
przykre odczucie.
I z tym zupełnie nie wiem co robić.

Ps: jo-asia no właśnie. ja się wczoraj pierwszy raz tak szczerze rozpłakałam
i przestałam udawać że świetnie sobie radzę pozłościłam się i dziś jest mi lżej.
Chyba udawałam nawet przed terapeutką.

[She]

Z mojego punktu widzenia wygląda to tak że rozsypało się już wszystko co mogło się rozwalić.
Teraz zaczniesz zbierać to co Twoim zdaniem warte jest uwagi. Nie musisz podnosić każdego kawałeczka bo po co Ci śmieci? Zbierzesz tylko to co wg Ciebie warte jest uwagi.
Czas, czas, czas
Skoro Twoja terapeutka coś Ci sugeruje to może warto zamknąć oczy, wsłuchać się w to co ona mówi i dać się poprowadzić za rękę?
Na chwilę obecną zaufać jej słowom i sugestiom?
No i... przede wszystkim być szczerą. Ze sobą i otoczeniem.
Udawanie że jest ok nie prowadzi do sukcesu, a powiedziałabym wręcz że jest destrukcyjne.
Ale tylko dla Ciebie...

[fairy]

Chciałam tylko napisać że jest dobrze a ja po wielu wzlotach i upadkach jestem szczęśliwa

[fairy]

i nauczyłam sie złościć i mówić co czuję
Odpuszczać pomaganie innym i ratowanie z opresji.
I to mnie bardzo cieszy!

[She]

Fairy miło Cię widzieć i czytać...

Bardzo, bardzo ale to bardzo się cieszę

Warto było przejść przez to wszystko, mimo bólu, łez i strachu przed zrobieniem pierwszego kroku, prawda?

[Mała]

I TO się nazywa: zdrowy egoizm!

[fairy]

Warto przejść to wszystko żeby się przekonać że nie trzeba się
chować za plecami alkoholika, ratując go i chować się przed życiem.
Nawet jeśli ma się od dziecka nerwicę jak ja i człowiek dosłownie leży
na podłodze i wyje.
Leki, nie lęki, depresje trzeba na siłę wstać otrzepać się i walczyć o siebie.
Na prawdę duzo się nauczyłam przez ten rok chociaż wypłakałam morze łez ))
Wiem że kiedyś będę się z tego śmiała.

[fairy]

Życzliwa osoba doniosła mi że alko szykuje sie do powrotu do Rosji.
O szczególy nie spytałam, nie wiem co z pobytem.
Co poczułam... chyba ulgę, że zniknie z mojego świata, że nie spotkam go przypadkowo
na zakupach.
Myślałam że kiedy ta wiadomość do mnie dojdzie oszaleje z nerwów i poczucia winy.
Ale jestem spokojna, dziwne... jeszcze pare mieś temu, rok, dwa latatemu dostawałam
drgawek na myśl że może wyjechać i nie wrócić.
Więc jednak coś się we mnie zmieniło.

[Klara]

[fairy]

Mam ochotę przerwać terapię na jakiś czas. Do wiosny.
A to dlatego że straciłam zapał do tej terapii.
Jestem z niej bardzo zadowolona ale po prostu nie mam siły teraz brać
się za nowe tematy.
Chciałam jeszcze z terapeutka obgadac temat mamy ale... czuję że to nie jest
dobry moment. Nie mam teraz ocohoty rozkminiać kolejny problem.
Rzuciłam się w wir pracy, wtedy zapominam o wszystkim.
Czasem mam jakieś lęki, trochę bezsens czuję ogólnie ale idę do przodu
i mam dużo planów i pomysłów.
Miałyście taki moment w terapii że chciałyście odpocząć?

Terapeutka mówi że wg niej temat alko mamy juz zamkniety.
Rzadko o nim myslę.
Obawiałam sie świat że jakoś będę to ciężko przezywać ale było spokojnie.
Nie płakałam, nie było dramatów.

[staaw]

Moim zdaniem to głupi pomysł...

[fairy]

A możesz jakoś rozwinąć te myśl?

[fairy]

Szczerze mówiąc ostatni raz byłam na terapii na poczatku grudnia.
Miałam bardzo ale to bardzo duzo pracy i po prostu 2 spotkania odwołałam.
A potem były świeta.
Ale nie czuje sie jakos gorzej z braku teh terapii, po prostu nie chce mi sie
jakos tam wracać w tej chwili.

[staaw]

Jeżeli masz problemy wymagające terapii to z biegiem czasu będą one rosły a nie malały. Dużo pracy... tak, praca to dobra ucieczka od problemów.

W każdym razie tak było u mnie...

[fairy]

W prace nie uciekłam, po prostu miałam ogromne zamówienie.
Jutro mam wizytę, obczaję co i jak;)