Forum Wolnych od Alkoholu

pietruszka

im bardziej nie chciało mi się iść (na miting czy terapię) tym częściej okazywało się, że bardziej tego potrzebowałam, niż myślałam.

Maciejka

Ja też miałam taki moment i przełamałam sie poszłam .

aniad

Myślę sobie - i zdanie takie wyrobiłam sobie obserwując siebie - że kiedy zamykam pewien rozdział wydaje mi się, że problem został rozwiązany, spada ze mnie jakiś ciężar, robię uff... no to mam to z głowy, dałam radę a teraz czas odpocząć, odetchnąć, zacząć żyć czymś innym... przestać wreszcie grzebać bo jest ok.
U mnie jest to głęboko związane z potrzebą chronienia siebie przed bólem.
Im bardziej mi się nie chce, im bardziej coś we mnie się opiera, im więcej mam w tym czasie innych rzeczy do zrobienia zamiast pracy nad sobą - tym mocniej coś tam się do mnie dobija tym bardziej spycham to w podświadomość, tym mocniej ślepnę i głuchnę na samą siebie.
Skoro terapka twierdzi, że trzeba to trzeba

Nie broń się, nie da się od tego uciec, przeszłość Cię i tak dogoni i w najmniej oczekiwanym momencie przypomni o sobie

Do przodu Fairy, do przodu

Duszek

fairy

Niestety nie poszłam na to spotkanie ale postaram sie zmobilizowac do kolejnego.
Choć wiem że dostanie mi sie za odwołanie wizyty tego samego dnia;)

To nad czym chciałaym popracować to mama.
Łapie się na tym że czuje sie zawstydzona przy mamie że jestem
już dorosłą kobietą.
A już broń Boże że seks mogłabym uprawiać z facetem.
Chyba czuję względem mamy obowiązek trzymania sztamy
- zero seksu, zero mężczyzn skoro mama po rozstaniu z ojcem już
z nikim się nie spotykała.
Moja terapeutka skomentowała to jak zwykle 1 celnym pytaniem:
"a czy mama wg. pani była szczęśliwa?"

A druga sprawa to wczuwanie się w stan emocjonalny innych.
Niestety nadal to robię i muszę się pilnować.
Niejednokrotnie muszę sobie przypominać że nawet jeśli ktoś przechodzi
piekiełko to nie musze lecieć i ratować.
Nawet oglądając wiadomości wczuwam się w to jak dana osoba może
się czuć w takiej sytuacji.
Także kosztuje mnie sporo wysiłku żeby zmienić ten nawyk.
Ale pracuję nad tym.

Klara

fairy

Nie wiem Klaro. Zaliczyłam 3 spotkania i nie czułam sie po nich dobrze.
...może ja się boję emocji lęku i bezradności.
Dla mnie chodzenie na grupę to jak chodzenie co tydzien na emisje filmów o zyciu alkohikow i ich żon.
Ja ogólnie zawsze tak miałam że mówienie o moich problemach pogarszało moje samopoczucie albo dostawałam atak paniki.
Może pójdę na wiosnę jak się poczuje silniejsza i bede miała odwagę stawic czoła
tym emocjom.
Za bardzo mnie boli to wszystko na razie.
Dla mnie to nie terapia a rozgrzebywanie ran.
Wydaje mi się że nawet gdyby to było rozstanie nie z alko a zupełnie normalny
zwykły zwiazek to również nie chciałabym co tydzien chodzic i to rozkminiać.
Po prostu nie mogę, za bardzo boli.

Klara

fairy

Ja wiem Klaro i z takim postanowieniem poszłam na terapię.
Ale... ja potem wracam do domu i czuje sie zawalona emocjami
pani która boi sie alko przemocowca ale wpuszcza go do domu po 6 latach
terapii, albo pani ktora totalnie zgnoił alko a do tego zmarło jej dziecko.
Mnie się az słabo robi od tych historii, zyć sie odechciewa.
To samo na al anon... nie umiem sie zdystansować.
On pije ona mowi ze dziekuje Bogu za niego bo ona dzieki temu sobie tłumaczy
że musi sie zajac sobą i hamować swoje ataki wściekłości...
Mam ochote wstać i krzyknąć "kobieto! nie wmawiaj mi ze jestes szczesliwa w tej szarpaninie"
ja do dzis pamietam al alnon na ktorym byłam latem i kobiety ktore siedzą tam i płaczą
a jednoczesnie pozostaja w tych zwiazkach. To bardzo smutne i cięzkie emocje....
A mnie samej juz wystarczajaco cięzko jest.

fairy

Dla mnie inspiracją sa kobiety z forum.

Jo-asia

sztama....mama.....nadwrażliwość

Jak sobie radzisz na co dzień?
Mam poczucie.....że nie masz skóry i wszystko odbierasz, jak swoje....
Masz niezwykły dar......który, w tej chwili jest Twoim przekleństwem.
Potrzebujesz....dystansu. Zdobywając go, będziesz mogła wybierać. ..kogo ratować i czy w ogóle tego chcesz.
Jesteś niezwykła :buziak:

Maciejka

Mi pomogla nad ta gruba skora praca nad wewnetrzyn glosem na terapii indywidualnej. Ja tez jestem nadwrazliwa ale mi to pomaga , a bol cos tam pokazuje a nie zabija.

pietruszka

chyba właśnie na terapii grupowej i Al-anon nauczyłam się oddzielać to co moje, od tego co cudze. A przede wszystkim we mnie pękło przekonanie, że muszę płakać, gdy płaczą inni, nawet jeśli wygrałam w totka i rozpiera mnie szczęście. Chyba jeszcze bardziej na mitingach poczułam to prawo do odczuwania własnych emocji. U nas chodziły osoby o różnych stopniach zdrowienia. I były te płaczące i te, które z uśmiechem mówiły o swojej nowej pracy, odkrytych nowych zainteresowaniach, a nawet nowych związkach. I jak jedna płakała, to druga opowiadała o swoich sukcesach, radościach, kolejna narzekała na męża, a kolejna opowiadała jak w nowej pracy. Ot.. takie zwykłe dzielenie się radościami i smutkami, a ja już nie miałam obowiązku nieść tego na swoich barkach? Może całe sedno tkwiło w tym, że zaczęłam słuchać sama siebie, swoich uczuć? Że cudze uczucia nie przysłaniały mi samej siebie? Nie musiałam już uciekać w słuchanie innych, bo przestałam się bać "wycia własnej duszy"? I byłam akceptowana, mimo, ze nie popadałam w nad-empatię?

zimna

fairy

Witajcie

Dawno mnie nie było, ale jestem, żyję, przetrwałam!
Czas uspokoił emocje, wyleczył rany, podarował dystans.
Nie tęsknie za mężem, nie żałuję tych 8 lat, nie pytam dlaczego.
Chciałam mieć męża więc miałam.
Zajmuje się sobą, pracą, praca nad sobą, zyję:)
Pojawiła sie energia do działania, pomysły.
Bardzo wam dziękuje za ogromne wsparcie które mi dałyście, mądrość zyciową
i inspiracje żeby iść na przód, nie załamać się
:kwiatek: