Forum Wolnych od Alkoholu

[Matinka]

[alkoholik]

Matinka, to prawda. Zdrowienie to ewolucja a nie rewolucja :-). Tomek, a dlaczego jeśli wolno spytać, nie chodzisz na mityngi? Próbowałeś kiedyś?

[Matinka]

[tomek18]

[tomek18]

cholera
opisałem swoją historię i coś nie poszło,
nie zapisało się na forum
ah

[Whiplash]

Rzuć okiem na ten temat. Może na przyszłość pomóc

https://komudzwonia.pl/viewtopic.php?t=858

[tomek18]

o dzięki

[tomek18]

Napiszę Wam o swoich problemach,

w 2010 odeszła ode mnie dziewczyna, ale zeszliśmy się po kilku miesiącach,
zmieniłem się bardzo,
rozpocząłem nowe życie,
przestałem pić i ćpać,
rozpocząłem swój rozwój i wielką zmianę życia
Niestety po kilku latach miałem wpadki które ukryłem przed teraz już żoną,

Od początku tego roku borykamy się z problemami rodzinnymi.
Moja żona zdała sobie sprawę, że ją zaniedbuję. Ja na dodatek rozważałem podjęcie kontraktu, które bardzo mocno ograniczyłby nasze życie rodzinne. Przez to żona zaczęła poszukiwać samej siebie. Podjęła terapię, a oprócz tego poznała pewnego kolegę.
Kolega dał jej to czego brakowało ode mnie: szacunek, zrozumienie, brak oceniania, uwagę, zachwyt, wysłuchanie, poświęcenie czasu.
Na szczęście nie doszło do zdrady. Żona postawiła jasne granice i mimo że on chciał czegoś więcej to pozostało to na stopie koleżeńskiej.
Przez wiele miesięcy o tym nie wiedziałem, ale czegoś się domyślałem. Oprócz tego moja żona stawał się silniejsza, niezależna ode mnie. Nastał bardzo ciężki czas dla nas. W wyniku zmiany często obrażałem się, kłóciłem, robiłem tak zwane ciche dni. I ciągłe ataki zazdrości.
Dzisiaj jestem rozdarty. Z jednej strony zmieniam się, pracuję nad sobą, a cała sytuacja spowodowała, że przyznałem się żonie do tego że miałem po kryjomu wpadki z alkoholem.

Z drugiej strony została urażona moja męska duma. Oni razem pracują. Najzwyczajniej mnie to "wk***ia" (przepraszam)
ostatnio strasznie ją kontrolowałem: sprawdzałem ciuchy, fb, notatki, przesłuchiwałem, pytałem, pisałem smsy chcąc wiedzieć co robi. wiem teraz, że nie tędy droga, bo kontrola prowadzi do ucieczki, do kłamstw,


chcę stworzyć związek partnerski, ale w głowie siedzi mi to, że ktoś ją mimo wszystko zainteresował.
Powiedziała mi, że podoba jej się fizycznie i mentalnie, że czuje do niego sympatię, ale nic z tym nie zrobi.

Wyrzucam to z siebie. Jakoś ciężko mi pisać na forum tak osobiste sprawy, trochę boję się być rozszyfrowany

Dzisiaj mam kolejne spotkanie z psychologiem,
mam też postanowienie chcę być trzeźwy. W 100% dla siebie - nie dla żony, nie dla dziecka, dla siebie - czuję wewnętrzną potrzebę!


edit:
dodam jeszcze że w 2010 moja zmiana życia poszła w pracoholizm,
po przeczytaniu książki rehab i litacja już wiem że uciekałem z domu, uciekałem od życia, od emocji
uczę się odpoczywać,
uczę się emocji
uczę się żyć na nowo

[alkoholik]

Fajna babka ta Twoja żona, poważnie. Dała Ci jasno do zrozumienia, ze nie zamierza życia tracić z alkoholikiem i wiecznie rozwalonym psychicznie gościem (któremu i tak choćby na rzęsach stanęła nie dogodzi, bo on szuka problemów w wiadomym celu). Mnie się wydaje, że jej zależy na Tobie bo inaczej to już byś sam siedział w czterech ścianach. Teraz czas na Twój ruch, albo poważnie podejdziesz do sprawy swojej trzeźwości albo z waszego wspólnego życia zostanie "... i kamieni kupa".

[tomek18]

po twoim poście od razu napisałem do żony miłego smsa
DZIĘKI!

[pietruszka]

Tomek, problemy w związkach trzeźwiejących to nie jest rzadkość. My z Pietruchem mieliśmy też już niejedno przejście, ba... nawet były rozstania. Ale co nas nie zabije, to nas wzmocni. To też dotyczy związków. Często przychodzi taki moment (znam to z autopsji i doświadczeń koleżanek) , że ma się ochotę na "normalność", której z alkoholikiem długo nie ma, a czasem nigdy nie będzie, choćby i trzeźwiał najpiękniej. Życie z osobą chorą wymaga pewnych kompromisów, nawet jeśli jest to trzeźwiejący alkoholik. Trudno się dziwić, że czasem budzi się bunt, a czasem tylko marzenie, żeby może spróbować, żeby było jakoś prościej, tak bardziej normalnie...
To potrzeba kochania, potrzeba potwierdzania swojej kobiecości w oczach ukochanego, potrzeba emocjonalnej wspólnoty, intymności, bliskości, poczucia bezpieczeństwa, a z tymi kwestiami bywa trudno, szczególnie w pierwszych latach trzeźwiejącego związku. Czasem to rodzaj ucieczki od lęku: zapije/nie zapije. Nie każda z tym sobie radzi, a życie z alkoholikiem (przynajmniej na początku) to jak życie na bombie, która może w każdej chwili wybuchnąć. A jeszcze jest poczucie krzywdy, które wyłazi uszami, tę emocję długo się oswaja. Niełatwo jest wybaczyć.

Udręczone kobiety są więc łatwym łupem dla wszelkiego rodzaju podrywaczy. To, że Twoja żona nie odeszła, że wybaczyła Ci czas picia i została z Tobą, to naprawdę duże szczęście. Twoje szczęście.

U nas w poradni były warsztaty dla trzeźwiejących par. Sama nie korzystałam, ale ponoć były niezłe.
Warto sięgnąć do książki Anny Dodziuk "Trzeźwieć razem". Może warto przejść na otwarty miting Al-anon i pogadać z Al-anonkami? Albo...posłuchać ich historii...

[tomek18]

Dziękuję za ten post

[Jędrek]

[tomek18]

Jak wygląda taki mityng, pierwsze spotkanie.

[tomek18]