Forum Wolnych od Alkoholu

[staaw]

Ja tu nie widzę żałoby tylko wq*** że inna ukradła coś mojego.
Mogę się oczywiście mylić...

[porzucona36]

[porzucona36]

[staaw]

[Maciejka]

Jak ja przeżywałam żałobę to złość, żal, rozczarowanie, było najpierw na alkoholików z AA bo mówili , że mąż mi podziękuję a on umarł, bo oni żyją a on nie, na Boga nie wiem nawet za co, na obie rodziny, na cały świat. Rozczarowanie, że życie napisali całkiem inny i nieoczekiwany scenariusz i moje plany i nadzieję legły w gruzach. Musiałam budować wszystko od nowa i w pojedynkę. Coś się skończyło bezpowrotnie.
Po latach zrozumiałam w jaki sposób mąż mi podziękował. Całkowicie inaczej jak sobie wyobrażałam. Wszystko było inaczej.

[Maciejka]

[porzucona36]

[/quote]
A na złodziejkę?[/quote]

A na nią to tak, ale bardziej z to co do mnie pisała, za to jak mnie obrażała.

[porzucona36]

[jal]

[Maciejka]

Napisałaś: Chciałabym któregoś dnia.....
I reszta zdania.
Jak trwały sprawy o przymusowe leczenie odwykowe to czułam się tak jak to opisałaś.
Dziś na mnie patrząc trudno uwierzyć , że kiedyś byłam strzepkirm nerwów. Trzęsły mi się ręce, targaly niemilosiernie emocje na przemian złości , strachu, zmęczenia psychicznego, bôlu, wstydu i ....to trwało chyba z półtora roku zanim go nie zabrali na odwyk żeby po 16 dniach wrócił taki nawalony że ledwo wtoczył się we drzwi. Schudłam w jeden miesiąc chyba z 15 kg wtedy.
Tak reagowałam jak ktoś mnie bardzo skrzywdził.
Pamiętam , że kiedyś jak jeździłam do ojca to tak naduakalam jego emocjami, atmosfera że dwa tygodnie byłam nie do życia. Ledwo chodziłam.
Lekarstwem okazało się ograniczenie kontaktów. Na początku jak ktoś mnie skrzywdził to jak się trzęsłam na jego widok to unikałam gościa. Potem jak wzięłam się porządnie za siebie to wzięłam odpowiedzialność za swoje uczucia, emocje na siebie. Widok tej osoby nie robił na mnie wrażenia. Nawet zaczynałam pierwsza wyciągnąć rękę i mówić zwyczajne część albo dzień dobry.
Teraz jak pojadę do ojca albo do niego zadzwonię to czuje się świetnie. Nawet jak słyszę jego emocje i te powalające i zwalsjace mnie z nóg wieczne narzekanie i podchody to te jego zachowania zostają po jego stronie. Mnie to nie rusza. Mam mocne i funkcjonalne granice .które mnie chronią. Gąbkę wyrzuciłam. Kupiłam sobie zwyczajna do kąpieli. Do mycia.
Nie jestem jego psychologiem, ani koszem na śmieci ani podpórka żeby mnie wykorzystywał a potem wyrzucał.
Ty też tego się nauczysz. Przed Tobą długa, kręta i trudna i bolesna droga ale warta każdego zachodu i każdej pracy. Tego nie da się opisać jak znajdzie się po drugiej jaśniejszej stronie mocy.

[Maciejka]

W Twoich wpisach widzę siebie sprzed lat . Też tkwiłam w roli ofiary, miałam z tego korzyści. Tak nauczyłam się od taty. Taką postawę znałam. Jak już dowiedziałam się , że tkwię w roli ofiary to zapragnęłam z tego wyjść. Przestałam się na nią zgadzać, przestałam ja grać. Powolutku i mozolnie wyszłam z niej. Nie pozwalam sobie na bycie ofiarą. Nie stać mnie na ten luksus. Jestem panią samej siebie. Stoję na równi z innymi ludźmi ani wyżej ani niżej. Jestem tak samo ważna jak inni. Mam takie same prawa jak inni. Nauczysz się tego też.

[OSSA]

[staaw]

[porzucona36]

[porzucona36]