Forum Wolnych od Alkoholu

[migotka351]

CZY WOLNO KOCHAĆ ALKOHOLIKA?
Zwierzęta mają instynkt: suka odtrąca słabego szczeniaka, stado odpędza chore egzemplarze, nie broni słabych osobników - bywa, że samo je zagryza. Zwierzaki wyczuwają, iż nie warto inwestować w niektórych krewnych. Że stada po prostu nie stać na niektórych przedstawicieli własnego gatunku. My, ludzie, kierujemy się bardziej złożonymi i delikatniejszymi racjami. Ale dość łatwo o pomieszanie pojęcia „choroba” oraz „uzależnienie”. A później o chybione oceny – sytuacji, w której ktoś powinien (albo nie) przejąć odpowiedzialność za los, zachowanie oraz utrzymanie drugiej osoby (zazwyczaj dorosłej).



A teraz - o współuzależnieniu, które zamienia nałóg faceta w wańkę-wstańkę. Współuzależnieniu szkodliwym: dla osoby współuzależnionej oraz nałogowca - a przede wszystkim dla ich dzieci. O chorej "miłości" do alkoholika, narkomana, dziwkarza, karciarza etc. czyli o takiej chorobie, za którą kobieta powinna iść pod mur.

***

Zjawisko nazywane współuzależneniem ma płeć żeńską. Dla przykładu: 90 % mężów odchodzi od żon alkoholiczek, ale 90 proc. żon zostaje z alkoholikami.

Wbrew obiegowej opinii, są zazwyczaj dobrze wykształcone.

Bardzo często skończyły studia, lecz są głupsze niż ustawa przewiduje: mądrość a wykształcenie to inne półki w mózgu.

***

Skłonność do uzależnień jest zapisana w genach, więc to trudny temat. Gdyż przyjęło się uważać, że:
• za swoje geny nie odpowiadamy;
• uzależnienie to choroba;
• a chorymi… trzeba się opiekować.

Normalne życie w normalnej rodzinie wymaga zdrowego egoizmu, który skłania do zdrowych wyborów. Uważaj, bo też możesz mieć genetyczną podatność na uleganie uzależniającym wpływom. Lecz zamiast np. rozpić się osobiście – zrealizujesz ją inaczej: weźmiesz na kark nałogowca lub... go sobie wychowasz.

Ale miłość, poświęcenie, współczucie i oddanie – także w zdrowych granicach - bezdyskusyjnie należy się wyłącznie niewinnym:
• dzieciom z wrodzonymi dysfunkcjami,
• starcom,
• chorym na schorzenia, na których rozwój czy przebieg nie mają wpływu – i na które nie ma lekarstwa

Koniec listy beneficjentów takiej miłości, dla której czasami warto (i trzeba) ustąpić z siebie i swoich pragnień w imię naprawdę wyższego celu. Nieraz celu świętego: racji najbardziej ludzkich z ludzkich.

Jest natomiast zbrodnią hołubienie nałogowca, który ma możliwość leczenia - ale z niej nie korzysta. Który zaprzecza, że jest chory i nie leczy się. To zbrodnia, i powinna być karalna. Zazwyczaj jest oczywiście ukarana, bo życie okrutnie karze idiotki, ale mnie to nie zadowala: taka zbrodnia powinna być ścigana - tak samo jak palenie papierosów w ciąży.

Współuzależniona kobieta zapewne też ma uszkodzone geny. Ale jej zaślepienia też wcale to nie usprawiedliwia, nie rozgrzesza słabości – i też jej nie zwalnia od obowiązku kuracji.

***

Mechanizm uzależnienia i współuzależnienia jest identyczny.

Z tym że uzależnienie daje impuls sprawczy, zaś współuzależnienie to pierwszy krąg w mętnej wodzie: stanowi reakcję obronną na życie z kłamcą i oszustem (bo każdy nałogowiec to zakłamany po dziurki w nosie oszust).

Mechanizm tej powikłanej alergii psychicznej rozwija się przez lata, dotyka każdego z bliskich nałogowca - a także wspólników, przyjaciół, sąsiadów, kolegów... Acz najgorsze powikłania są oczywiscie u tych, którzy żyja z nałogowcem pod jednym dachem i sa realnie, przez długi czas, uzależnieni od jego poczynań. Wystawieni na ekspozycję nienormalnego promieniowania: lęk, złość, opętanie, czarna rozpacz nie zostaje przesiana przez dobroczynną, ochronną atmosferę.

Nie! - pada na ich umysły i dusze jak promieniowanie słoneczne przez ozonową dziurę. I przyprawia je o raka.

***

Efektem współzycia z nałogowcem jest więc deformacja uczuć i osobowości w otoczeniu uzależnionego. Bo współuzaleznienie:
• to uzależnienie emocjonalne od osoby uzależnionej (od czegokolwiek: alkoholu, narkotyków, hazardu, seksu, gier komputerowych, internetu itd.).
• to uzależnienie od przewlekłego stresu, który funduje nałogowiec;
• to uzależnienie od własnych złud i nieracjonalnych nadziei.

Współuzależnienie to twoje samobójstwo. Twoje życie - twoja śmierć - twoja sprawa?! Chyba upadłaś na głowę! To jest także twoja zbrodnia wobec ludzi zależnych od twojej mądrości, rozwagi i siły - wobec dzieci, które w takim patologicznym związku nie powinny się w ogóle pojawić… Ale jeżeli już je masz - to powinny być, zaraz po tobie, na liście osób, którym się należy godne życie.

Po co bierzesz się za nałogowca? – i dlaczego go trzymasz, zamiast spuścić za nim wodę? - lepiej trzymać siebie i dzieci przed plutonem egzekucyjnym, który będzie latami odkładał strzał, trzymając rodzinę w śmiertelnym napięciu?

Współuzależniona żyje „życiem” partnera (o ile można tak nazwać nałogowca). Ponosi za niego konsekwencje nałogu, przejmuje jego obowiązki, spłaca jego długi, usprawiedliwia zdegenerowane zachowania, reklamuje z kłopotów, sprząta, utrzymuje go, tłumaczy przed otoczeniem, uwalnia od odpowiedzialności za rodzinę, a także tuszuje nałóg.

Samooszukiwanie się to życie z pętlą na szyi. Pętla poddusza – nie na tyle, by zabić, ale wystarczająco, żeby odciąć dopływ tlenu do mózgu i doprowadzić do obumarcia jego funkcji.

Współuzależniona ze wstydu utrzymuje pozory normalnej rodziny, doszczętnie mącąc dzieciom w głowach, co jest czarne a co białe. Gotowa się leczyć z nałogu faceta deklaruje, iż zrobi wszystko, byle on nie pił, nie ćpał, nie grał lub się nie k***. Ale furt do niej nie dociera, że dziada trzeba szurnąć pod płot.

Także dlatego, że jemu wyłącznie pod płotem, o głodzie i chłodzie, zaświta wola leczenia. Zatem jeżeli naprawdę go kochasz...

***

Jeżeli jesteś zdrowa tzn. nie uzależniona, to twoim psim obowiązkiem wobec samej siebie jest uniknąć patologii – i nie wchodzić w związek z uzależnionym.

A jeżeli tę chorobę wyniosłaś z rodzinnego domu lub ex-związku – to powinnaś się wyleczyć, zanim zaczniesz podejmować życiowe decyzje .

I nie wolno ci tej zarazy ściągać na przyszłe pokolenia: poradnie zdrowia psychicznego i uzależnień, grupy wsparcia dla rodzin nałogowców – są wszędzie. Bezpłatne.

Idź tam, zamiast sie użalać nad sobą: owieczko. Nie musisz być ofiarą cudzego przewlekłego nałogu - jeżeli naprawdę tego nie chcesz, to sie uwolnisz.

http://poradynazdrady.blo...ALKOHOLIKA.html

[evita]

[beata]

[Klara]

[evita]

[Tomoe]

[sabatka]

pewnie jest naciągany ale ziarnko prawdy w nimdostrzegam. nie można popadać w skrajności a każdy przypadek jest inny. uważam że można tu chwilkę przycupnąć i pomyśleć nad sobą

[Tomoe]

Nie zamierzam się ani przez chwilę pochylać nad tekstem, którego autor o współuzaleznieniu mówi "zbrodnia", a współuzależnione kobiety nazywa "głupimi" i "idiotkami".
Może inne współuzależnione lubią, kiedy się je poniża i obraża.
Może nawet same lubią poniżać i obrażać siebie.

Ja nie lubię.
Ja uważam, że ten tekst jest idiotyczny, obraźliwy, agresywny i szkodliwy.
Chętnie bym poznała autora.
Ale jak to w takich przypadkach bywa - autor jest anonimem.

[evita]

[Jacek]

[Tomoe]

[Tomoe]

Coś do poczytania na temat alkoholiczek-ofiar przemocy:

http://www.swiatproblemow.pl/2006_9_2.htm
http://www.nowakowska.pl/teksty/?m=200803

[pietruszka]

Mam kilku znajomych "al-anonków". Poznałam też kilku panów na terapii, nawet jednego współuzależnionego ojca. Jeżeli chodzi o mężów alkoholiczek to tylko jeden chłopak, którego znam, nadal jest nadal ze swoją (nota bene) byłą żoną, reszta jest dawno po rozwodach i najczęściej w nowych związkach.

A co do powyższego "pożal się Boże" artykułu o współuzależnieniu? Mam nieodparte wrażenie, że napisany został przez rozzłoszczonego DDA, który jeszcze nie rozliczył się z przyszłością, nawet nie zdziwiłabym się jakby przez DDA-alkoholika. Jakoś za dużo mi tutaj takiej osobistej agresji... i jakby poczucia krzywdy. Ale...może to moje wrażenie?

[Tomoe]

[pietruszka]