Forum Wolnych od Alkoholu

zagubiona2

Oczywiście problem jak w większości pozostałych wątkach.
Nie jestem jednak jego żoną tylko dziewczyną, nie mamy dzieci, ja mam firmę, w której on mi dopiero zaczął pomagać, mieszkamy razem.
Początkowo nie wiedziałam, że ma problem. Kiedy go poznałam pił z umiarem, nie zapijał się. Po roku wprowadziłam się do niego i było cudownie. Zresztą zawsze tak jest kiedy on nie pije.
Po pewnym czasie pił coraz częściej. Zrozumiałam, kiedy wyszedł na 5 min i wrócił tak pijany, że nie wiedziałam czy dostał czymś w łeb i jest zamroczony czy co się stało. Nigdy nikogo nie widziałam w takim stanie.
Był na terapii. Za pierwszym razem trwało to pół roku, nie pił. Wyjechaliśmy na wakacje, wróciliśmy, trzy dni i wpadka. Druga terapia, chodził cały rok jednak miał wpadkę w trakcie jej trwania. Po skończeniu terapii od razu praktycznie zaczął pić. Jednak wcześniej zawsze był do tych terapii nastawiony sceptycznie.
Ciągi trwają kilka dni. 3-4, czasem 5-6, potem tydzień wraca do formy. Na samym początku wpadałam w agresję, że dlaczego on mi to robi? Nie rozumiałam, że nie robi tego specjalnie. Potem zaczęłam go wspierać. Kiedy pił, pomagałam mu dojść do siebie, mówiłam, że sobie z tym poradzimy, że damy radę razem.
Ale ostatnio coś we mnie pękło. Coś się skończyło. Nie spodziewałam się kolejnego ciągu. Wyszedł rano z uśmiechem na twarzy i wrócił pijany. Pił 6 dni, leżał na łóżku i pił. I te oczy... puste, rozszerzone źrenice. Nie mogę w nie patrzeć. Uciekałam. Wychodziłam rano, wracałam wieczór. Mimo, że tak naprawdę nie miałam co z sobą zrobić. Po prostu nie chciałam tego widzieć.
Jednego wieczoru rozpoczęła się między nami dyskusja. Wkurzył się, że jest bezsilny, że nie może nic z tym zrobić. Chwycił gitarę i uderzył nią o ścianę. Poszedł do łazienki, zamknął się i powiedział, że się powiesi...
Gdyby nie jego brat nie dałabym sobie rady.
Wywiozłam go do mamy. Sama byłam już zbyt zmęczona, żeby cokolwiek myśleć i robić.
Wrócił po kilku dniach. Mówi, że zrozumiał, że to jest niebezpieczne. Że będzie się dalej leczył, że tym razem już wie, że nigdy się nie napije. Zaczął pomagać mi w firmie (wcześniej tylko sporadycznie, głównie gra na gitarze, myśli, że jak ma mieszkanie i samochód to życie pójdzie jak z płatka).
Powiedziałam mu, że myślę o wyprowadzce. Waham się jednak. Może mówi prawdę? Może się zmieni? Choć trudno w to uwierzyć, bo takie słowa słyszałam już setki razy.
Kocham go, kiedy nie pije na prawdę jest dobrym człowiekiem.
Boję się wyprowadzki, bo to oznacza koniec nas. Nie mogę się wyprowadzić i dalej się z nim spotkać, bo problem nie zniknie.
W międzyczasie kogoś poznałam, kto chce się mną zaopiekować. Nie wiem czy jestem gotowa. Już sama nie wiem co czuję. Mam dość, a jednocześnie tak bardzo bym chciała, żeby mu się udało...
Pomóżcie. Wiem, że wątek jest długi, ale napiszcie cokolwiek...

leon

Czesc

leon

Ja postepuje podobnie jak Twoj partner,czyli od czasu do czasu zapijam,zona grozi mi paluszkiem,lecz wciaz jest ze mna i mam kolejne szanse.Roznica miedzy Twoim ukladem a moim polega na tym,ze My mamy wspolny kredyt mieszkaniowy,wspolna kase,wspolne dlugi,wiec sytuacja nie jest tak prosta jak Twoja.Jestesmy z soba 18 lat.Jezeli nie jestes w tym zwiazku szczesliwa postaw Mu twarde warunki i badz konsekwentna,jesli odpuscisz,kazdy alkoholik to natychmiast wykorzysta i cie zmanipuluje,obieca Ci co tylko sobie zyczysz,aby mogl dalej chlac..Wiem to z wlasnego doswiadczenia,lata picia,rozumiesz..
Zycze dobrych wyborow.
Zaraz kolezanki i koledzy wspoluzaleznieni z pewnoscia poradza Ci wiecej.
Milo Cie poznac

endriu · _________________ Nie piję od 29.04.2011

odejść, przecież Ty go utrzymujesz i pomagasz w piciu,
jest tylko jeden problem, nie będziesz miała seksu...

Krzysztof 41

kahape

leon

pietruszka

leon

Janioł

leon

piotr7

Moim zdaniem powinnaś odejść.

Jeżeli zostaniesz to on nie przestanie pić a twoje życie będzie ciągłym wyczekiwaniem na krótkie okresy abstynencji twojego partnera ,przerywane coraz dłuższymi ciągami.

pietruszka

Ja Ci nie powiem Zagubiona, czy zostać, czy odejść. To Twoje życie, Twoje decyzje i skutki Twoich wyborów. Sugerowałabym jednak, żebyś przemyślała, czy nie warto by skorzystać z terapii dla współuzależnionych. Bo niestety bywa tak, że mamy "skrzywiony celownik" i nieświadomie wybieramy za partnerów takich dysfunkcyjnych. Zwykli mężczyźni nas nie kręcą, bo są nudni, tacy za bardzo poukładani, a realizujemy się w opiece nad takimi zagubionymi, wrażliwymi, cierpiącymi... :bezradny:

Czasem dopiero z daleka widać jak toksyczne to są związki.
Czy przypadkiem nie jesteś DDA?

Duszek

Witaj. Ja przychylam się do wypowiedzi Pietruszki. Sama jestem w głębokim współuzależnieniu (tak powiedziała mi terapeutka) i również tak jak Ty szukałam porad u innych. Wszyscy oni radzili mi, żebym odeszła bo szkoda życia dla kogoś takiego. Pytania typu: "dlaczego go przyjęłaś z powrotem", "po co Ci On" bardzo mnie irytowały, choć nie dawałam tego po sobie poznać. W końcu doszłam do wniosku, że nie wyobrażam sobie dalszego życia z nim, jednakże na dzień dzisiejszy nie jestem na tyle silna by odejść i trwać w tej decyzji z przekonaniem do końca. A ciągła karuzela typu: rozejścia i powroty przestała mnie satysfakcjonować. :mysli:

Dlatego postanowiłam spróbować terapii i wtedy jeśli będę przekonana do swej decyzji odejdę.

pterodaktyll

Po przeczytaniu Twojego pierwszego posta stwierdzam autorytatywnie jako wieloletni czynny alkoholik, że dawanie przez Ciebie kolejnej szansy jest kompletnie bez sensu i jest tylko stratą czasu. Alkoholik dopóki ma tzw. komfort picia, za chińskiego boga nie przestanie chlać, a z tego co czytam, to ten Twój ma wręcz idealne warunki do picia, więc po jaka cholerę ma przestać? Zapamiętaj raz na zawsze, pomóc można tylko temu, kto sam sobie chce pomóc. W innym wypadku to tylko strata czasu, zdrowia pomagającego itd.

Witaj na pokładzie