Forum Wolnych od Alkoholu

Dziubas

Oj zagubiona2, Ty jeszcze furtkę po tym wszystkim sobie (jemu) zostawiasz?

esaneta

zagubiona2, Ty jestes poważnie zagubiona.
Po co tam w ogóle poszłaś? Czy nieodebranie tych rzeczy, po które poszłaś spowodowałoby większą tragedię, niz ta, która sie wydarzyła?
Dziewczyno, byłas o krok o smierci? Rozumiesz to?
Zajrzyj tu http://www.cpk.org.pl/ima.../attach_270.pdf Ja po przeczytaniu tych beznamiętnych, przerazających historii zmęczonych zyciem kobiet, powiedziałam STOP przemocy, jaka miała miejsce u mnie w domu.
Była to TYLKO (?!) przemoc psychiczna, ale byłam juz tak wyczerpana, że wiem, iz niewielki krok dzielił mnie od powielenia losu tych kobiet.
Zamknij tamten rozdział swojego życia i zgłoś sie jak najszybciej na terapię,
byś juz więcej nie trafiła na taki przypadek.
Powodzenia

pannamigotka

Zagubiona, przytulam wirtualnie, ale mam nadzieję, że to zdarzenie dało Ci na tyle dużego kopa, żeby poszukać pomocy, o której pisałam kilka dni temu.
Zgłoś na policję może to wymachiwanie nożem? On poza alkoholizmem, to ma chyba jeszcze inne zaburzenia :roll:

może być po prostu niebezpieczny...

ja

Scarlet O'Hara

zagubiona2

Dawno się nie odzywałam. Już będą trzy tygodnie prawie jak się wyprowadziłam.
Powiem Wam, że wszystko pomalutku zaczyna się układać. Co prawda mieszkam póki co u rodziców, ale biorąc pod uwagę to, że mama wkrótce idzie do szpitala, to się tutaj przydam.
Nie jest tak źle, jak to było na początku

T. dłuuugo pił, dopiero kilka dni jest trzeźwy. Matka w końcu go zabrała i nie wiem co tam z nim dalej. Pewnie pójdzie znów na jakąś terapię.
Tak czy siak ja już nie żyje w stresie, nie mam teraz wątpliwości, że wyprowadzka i urwanie kontaktu to była dobra decyzja. I zachęcam to każdemu, kto mieszka z aktywnym alkoholikiem.
Łatwo nie było - to fakt. Najtrudniej było mi nie podjąć decyzję, lecz zamienić ją w czyn. Spakować się i wyjść. Trwało to chyba z dwa miesiące lub więcej nim faktycznie się za to zabrałam. Ale opłacało się.
Dalej mam problemy ze snem, dalej łapię się na tym, że o nim myślę, ba! nawet tęsknię. Dużo pracuję i to mnie jakoś trzyma na nogach.
Może nawet kogoś poznam z kim będzie mi dobrze? Kurcze, teraz jak sobie pomyślę jak bardzo się męczyłam... jak się stresowałam, ile łez wypłakałam, jak było mi źle kiedy on pił, to wiem, że nie było to warte świeczki.
Lepiej być samą i mieć święty spokój.
Chciałam Wam jeszcze podziękować za słowa otuchy, wsparcia. To między innymi dzięki Wam ostatecznie się zdecydowałam. Poczułam, że nie jestem sama, że ktoś mi kibicuje, że nie muszę się z tym problemem kryć. Jesteście nieocenieni!
I trzymam kciuki za tych, którzy stoją przed dylematem tak jak ja kiedyś.

szymon

pannamigotka

Cieszę się, że u Ciebie wszystko się układa.