Forum Wolnych od Alkoholu

JaKaJA

Ossa tak nazwał kiedyś to Żeglarz a ja wbiłam sobie do głowy

OSSA

ewa34 · Małomówny ewa34 Dołączyła: 18 Wrz 2012 Posty: 81

I tu znowu odzywa się to przeklęte DDA :nerwus:

bo kogo łatwej wpędzić w poczucie winy jak nie nas. Cale życie walczymy o choćby garść akceptacji i uczucia. Skoro nam mówią, że nie jesteśmy nic warci to łykamy to bez cienia krytyki i robimy wszystko, by na to uczucie zasłużyć :blee:

JaKaJA

oj tak Ewa-to samo sedno,niestety

i myślę,że głównie przez to ładujemy sie w takie związki-cięzkie,wyniszczające. :roll:

u mnie widać jak na dłoni schemat-COŚ ten mój maż mieć musiał :bezradny:

Słoneczko

Zagubiona

Bardzo ciekawy temat. Osobisty, trudny ale godny zastanowienia się.

Mój tata pił na długo zanim się urodziłam ale to i tak nie zmieniło mojego myślenia, że może jak będę idealna to przestanie. A że nie przestawał to w mojej dziecięcej główce zakodowało się, że idealna nie jestem i ciągle dążyłam do niemożliwego. Im bardziej się starałam tym bardziej cierpiałam, że tata pije.
Skąd u mnie takie myślenie, że to przeze mnie? Cóż... współuzależniona mama, zawsze mi mówiła: idź po tatę- ciebie posłucha, albo posiedź z tatą aż się uspokoi, powiedz coś tacie- Tobie nic nie zrobi, weź go stąd- bo nas pozabija itp. Więc zakodowałam sobie, że to ja jestem winna. Sam tata chyba dwa razy powiedział mi, że to przeze mnie pije. Raz jak twierdził, że chciałam go utopić, bo budząc go na obiad z mokrych rąk kapnęła mu woda na twarz (miałam wtedy z 8 lat), i raz z rok później jak ciągnęłam go na tapczan, bo usnął na korytarzu blokując wejście do domu i brat nie mógł wejść, a ja się przecisnęłam.
To było bolesne ale wybaczyłam. Zajęło mi to trochę czasu, a nawet trochę więcej ale zrobiłam to... 12 lat po jego śmierci. Spisała w notesie wszystkie żale i przykrości jakie mi ciążyły, przeczytałam nad jego grobem i wybaczyłam. Wróciłam do domu i spaliłam notes w piecu.
To przyniosło ulgę i swego rodzaju zrozumienie ale też i zapoczątkowało moją samoakceptację.

Mąż, póki co nie twierdzi, że pije przeze mnie, no ale z drugiej strony to on jeszcze nie zauważył, że alkohol stanowi dla niego problem :bezradny:

a ja mądrzejsza o doświadczenie i odrobinę wiedzy nie planuję się dać w to teraz wciągnąć.

ewa34 · Małomówny ewa34 Dołączyła: 18 Wrz 2012 Posty: 81

Jak już mowa o poczuciu winy i wybaczeniu to zaczęłam gorączkowo myśleć po wypowiedzi Nie.anioła :mysli:

Doszłam do wniosku, że to nie tata sprawiał, że chciałam być idealna :nono:

TO MAMA!
To dla niej chciałam taka być! Przecież ona miała tyle na głowie i tyle zmartwień, że ja musiałam być bez skazy. Nie wolno mi było jaj rozczarować :stres:

To wobec niej czułam zawsze poczucie winy, że nie jestem idealna!
To samo z wybaczeniem, to mamie nie potrafię do koń ca wybaczyć, że nie zauważyła co się ze mną działo, że byłam strasznie nieszczęśliwa :beczy:

Zagubiona

Jacek

inka70

Bardzo kochałam mojego męża wybaczałam mu wszystko i ślepo mu wierzyłam. Teraz nie potrafię mu przebaczyć chociaż wiem że brak przebaczenia uderza we mnie. Od lutego wracam na terapię pogłębioną w tym moja nadzieja

ja

Zagubiona

ja

Mama jest chora psychicznie, otępienie umysłowe. Nie jest bardzo zaawansowana, ale czasami mówi bez sensu. Natomiast co do taty ma wybiórczą pamieć i pamięta to co dobre. Zresztą ja tez się tak staram. Łatwiej żyć.

Mnie bardziej wychowywała babcia bo oni dużo pili. I z komunikacją z nią mam więcej problemów. Bo to chyba tu tak działa jak z tymi matkami co nic nie robią. To do niej mam najbardziej żal, ze nic nie zrobiła. Tzn. miałam. Bo teraz to już szkoda zachodu. Staram się okazywać wdzięczność za to co dobre dla mnie zrobiła.

ewa34 · Małomówny ewa34 Dołączyła: 18 Wrz 2012 Posty: 81

[quote="Jacek] lecz wcale nie musiało - mogło się również nastawić buntem [/quote]

Taak, to prawda u mnie te dwa uczucia mieszały się razem do 8 klasy byłam idealnym dzieckiem. Potem bunt taki totalny: długie kolorowe włosy, glany, słuchałam ostrego metalu, piłam paliłam trawkę i seksiłam się z kolegami z paczki. No i wpadka w wieku 18 lat. potem jak się urodziła córka znowu zwrot o 180 stopni :nerwus:

nadodpowiedzialność za dziecko i męża, najlepsza studentka na roku, kursy, fakultety ideał :bezradny:

I tak to u mnie było :boisie:

Patrząc na ten wykres teraz czas na bunt więc się buntuje: przeciwko rodzicom, mężowi praca mnie zaczęła nudzić

Ciekawe co dalej, chyba aż tak mi nie odbije :mysli:

Jacek