Forum Wolnych od Alkoholu

Jacek

Ja na dnie znalazłem się w momencie,gdy nie zauważalnie moje picie"towarzyskie"
zamieniło się w nadużywanie alkoholu
to było coraz bardziej zauważane przez wszystkich w okół
przez wszystkich,oprócz mnie
przecież ja ciągle kontrolowałem swoje picie - a ciągle bezczelnie zwracano mnie uwagę
dziś wiem że to było moje dno,którego ja nie chciałem zaakceptować
nie dopuszczałem do swych myśli,że ja mogę być alkoholikiem
brudnym zaniedbanym ochlajem
aby zauważyć swe błędne mniemanie o sobie
aby je zaakceptować,musiałem coś stracić - coś na czym mnie bardzo zależało
coś,co mną wstrząsnęło i pozwoliło zauważyć że zemną się dzieje coś złego
taki moment nazywam "osiągnięcie dna"
teraz stał dylemat zaakceptowania kim jestem,kim się stałem
czy dalej brnąć w tym kierunku myślowym
czy zmienić to,co oznaczało zmianę swego życia
zacząłem akceptować że jestem alkoholikiem
i jednocześnie odstawiłem picie alkoholu
tę czynność nazywam"odbić się od dna"

yuraa

a ja bym się skupił na tym zdaniu:

evita

dobrze, że mogę sobie poczytać takie właśnie wyznania... tym sposobem coraz więcej rozumiem i staram się ogarnąć to wszystko moim małym rozumem

ZbOlo

stanisław

Niewiem czy tematem jest kontrolowane picie czy moje dno, Npiszę o swoim dnie ,kiedy wracałem do domu wypity to mój najmłodszy syn zawsze gdzieś sie chował i kiedy po kturejś tam awanturze mówił mi że sie mnie boi nie rozumialem tego co takie dziecko może wiedzieć myslałem sobie i przychodziłem dalej pijany on zaczą sie chować w szafie i dopiero na terapi zrozumiałem jaką ja krzywdę wżądzam swoim dzieciom dlaczego moje dzieci sie mnie boją dlaczego niemam z nimi kontaktu rodziło sie coraz więcej pytań. Ale po trzech latach mojej tzeżwości pszyszła moja najmłodsza pociecha i powiedziała że teraz jestem lepszy jak mama to zakrecilmi się łza w oku warto trzezwieć

jolkajolka

Moje dno było wtedy,gdy tydzień nawaliłam w pracy i nawet nie raczyłam zadzwonić. Nie odbierałam również telefonów.Tylko mądrej szefowej zawdzięczam,że po 20 latach pracy nie wypieprzyła mnie z hukiem. Dała mi wybór: terapia albo sie pożegnamy. I to był początek mojej drogi do trzeźwienia. Jeszcze musiałam przerobić rękę w gipsie,2 ataki padaczki poalkoholowej i stłuczony bark,żeby wreszcie wytrzeźwieć. I ten stan bardzo mi się podoba

evita

jolkajolka

Wiesz,Evito,ja generalnie lubię się śmiać i jestem pogodna na codzień. Ale na tym forum wylewam wszystkie swoje smutki,bo czuję,że tu są ludzie,którzy mnie zrozumieją.I którzy pomogą,a nie wyśmieją albo się będą cieszyć z moich nieszczęść. Dlatego może to tak wygląda,że ze mnie jakiś smutas.Ale ja kocham życie i mam nadzieję,że jeszcze ładnych parę lat nacieszę się trzeźwością. Czego sobie i Państwu życzę :buzki:

evita

Jacek