Forum Wolnych od Alkoholu

[anulka2]

Witam to mój początek, początek nowego okresu w życiu, jestem samotna i zagubiona. Jestem żona alkoholika, do zeszłego tygodnia był abstynentem, leczącym się. Nastąpił u niego nawrót i zapicie to trwa już koło 10 dni. Oboje uczęszczamy, a raczej już tylko ja na terapię, nie umiem się mimo terapii odnaleźć. Jestem współuzależniona, leczę się, ale nie byłam przygotowana emocjonalnie na ten nawrót, załamał mnie, czuję się bezsilna bezwolna. Mąż nie pił około 9 miesięcy, w tym czasie nasze życie układało się jakoś powoli na nowo, wynajmowaliśmy mieszkanie, trafiła się okazja na kupno swojego, nareszcie swojego kąta. Wiem nie powinnam była się godzić przed upływem roku od początku terapii, błąd, który kosztuje mnie teraz swobodę ruchów. Kredyt hipoteczny złączył nas na najbliższe 30 lat, to mnie paraliżuje. Jakiekolwiek rozmowy z nim o powrocie do terapii kończą się obietnicami i planami, które już na drugi dzień nie maja realizacji.
Nie wiem jak do niego dotrzeć, co ja mogę teraz zrobić, ryczeć mi się chce, tak dobrze nam szło, jak przerwać ten ciąg, wierzę, że jeśli wytrzeźwieje to może łatwiej mu będzie odnaleźć motywację. Porażka jestem tak sfrustrowana, że brak mi już sił.
Jutro on ma na rano do pracy, nie wiem gdzie ma telefon i mam to gdzieś, czy wstanie, czy będą dzwonić, nawet się cieszę, że poniesie konsekwencję picia. Zastanawiałam się nad tym jak go zmotywować do powrotu na terapie. Czy możecie mi wytłumaczyć co to jest interwencja w praktyce, czy ja mam czekać aż się dopije i upadnie na dno? Boje się, że każdy dzień oddala go od terapii.
Jak na pierwszy raz to się rozpisałam, z góry przepraszam za chaotyczność jest ona wynikiem galopu myśli, liczę na wsparcie

[szymon]

[Gonzo.pl]

Witaj Anulko.

Widzę, ze chcesz myśleć za niego... Tak się nie da....

[anulka2]

witam
i dziękuje za odpowiedz, wiec jutro zjawię się znowu z nadzieja na odpowiedzi, spokojnej nocy

[Gonzo.pl]

Spokojnej nocy.

[anulka2]

[milutka]

Witaj Anulko

[Krzysztof 41]

Witaj Anulko

[Borus]

Cześć Anulko...

[staaw]

Witaj Anulko...

[Klara]

Witaj Anulko
Współczuję Ci
Czy macie dzieci?
Wydaje mi się, że na razie powinnaś się skupić WYŁĄCZNIE na tym, żebyś Ty poniosła jak najmniejsze straty.
Gdy się okaże, że nic już się nie da naprawić, będziesz się martwiła kredytem.

Tutaj jest opis przebiegu interwencji wobec osoby uzależnionej: http://bez-dymka.fm.interia.pl/popup.html

[matiwaldi]

cześć

[Żeglarz]

Witaj Aniu
Bardzo Co współczuję, wiem jak się czujesz
Dobrze, że chodzisz na terapię. Od dawna?
Chyba nie byłaś przygotowana na tą sytuację.
Ona jednak zawsze wisi i wisieć będzie nad głowami jak miecz Damoklesa.
To jest nasz (współuzależnionych) podstawowy błąd, że wchodzimy w stan iluzji, marzeń i zamykamy oczy na ryzyko. Niestety ten mechanizm powielają wszyscy po wielekroć, do momentu, aż nie przeleje się czara goryczy. Przykro mi, że i Ciebie to spotkało.
Wydaje mi się, że powinnaś porzucić działania, które będą podtrzymywały Twój stan iluzji i marzeń. Zachęcanie, przekonywanie, kontrolowanie męża będą powodowały, że Twój stan porażki będzie się pogłębiał. Wejdziesz na huśtawkę emocjonalną, która Cię wykończy.

Interwencja jest dobrą rzeczą, ale dla alkoholika nieuświadomionego, żeby mu pokazać, że jego picie jest problemem dla innych i jak nie przestanie jakie czekają konsekwencje jego i jego najbliższych. Twój mąż z tego co zrozumiałem chodził na terapię, więc to wszystko zna.
Podjął taką, smutną dla Was decyzję i tylko On może podjąć decyzję odwrotną.

Powtórzę za Klarą, skup się na tym, żeby samej ponieść jak najmniejsze straty, nie licząc na to, że w tym pomoże Tobie mąż.
Skoncentruj się na powrocie do stabilności emocjonalnej i nauce rozpoznawania swoich mechanizmów współuzależnieniowych.
To Ciebie zabezpieczy przed emocjonalne huśtawką, która jest tak bolesna.

Czy czytałaś jakieś książki o współuzależnieniu?
Jeżeli nie to polecam Ci "Koniec współuzależnienia" Mellody Beatty.

Serdecznie Ciebie pozdrawiam,
Paweł

[anulka2]

witam
Bardzo się cieszę, że spotkało mnie takie miłe przyjęcie,
nie czytałam jeszcze tej książki, ale dziś się o nią postaram,
Wiem, że muszę zadbać o siebie i o córkę (mamy córkę ona ma 8 lat).
To co teraz czuje to żałoba po tej namiastce normalnego życia, jaka prowadziliśmy przez ten ostatni czas, myśl o tym jak było super, a co mam teraz jest dołująca.
Wiem, że muszę to przepracować, przeboleć.

Nie wiem jak mój alkoholik wstał dziś do pracy, pewnie go kac obudził i spojrzał na zegarek, nie wiem czy się spóźnił, jego sprawa.
Miłego dnia

[Klara]