Forum Wolnych od Alkoholu

Jras4

Jonsei wcale nie idzie o fizyczne coś tam z kims tam ale o czas w jakim to mówi i co z tą wiedzą stanie sie np za rok ..

Maciejka

Witaj

nie wiem czy ci to pomoże ale dla mnie świadomosc , ze to choroba powoduje ,ze traktuję taka osobe dobra na przykłdazie męża napisze, że traktuję jego picie czy uzaleznienie jak chorobe , że on tego nie robi celowo i staram sie dowiedziec jak mu pomóc, na czym to polega , ale pomóc tak żeby nie szkodzić. Uwalnia tak świadomośc od złosci i karania, od osądzania i byc moze wystawienia walizek za drzwi od razu jakby mi o tym powiedział. Ja chyba wolałabym wiedziec ,ze mój partner jest chory niż dowiedzieć się od niego,o tym niz ,pantoflową pocztą.

Amy1983

Amy1983

Dziwny był wczoraj dzień... :mysli:

Niby wszystko ok, ale niepokój się pojawił.
Zauważyłam, że niedomówienie, niedopowiedzenia nakręcają moje myśli. Na początku nie umiałam skonkretyzować o co mi tak dokładnie chodzi, dopiero później porozmawiałam z M. i bardzo mnie uspokoił.
Wieczorem zrobił mi niespodziankę, zaprosił do kina. Bardzo się ucieszyłam :radocha:

Założyłam sukienkę, buty na obcasach, miałam nadzieję, że mu się spodoba. Gdy weszłam do samochodu, pierwsze co usłyszałam to drwiący głos, że mi "antenki stoją z zimna", a potem, że mi buty nie pasują. I nastrój padł :blee:

Tak jakby to miało największe znaczenie. Zaczęły się przepychanki słowne. W końcu stwierdził, że nie będzie mi słodził jak inni faceci tylko po to żeby zaciągnąć mnie do łóżka 34dd

Odechciało mi się wszystkiego. Po 1 czułam się niedoceniona. Po 2 wqrzałam się na siebie, że taka uwaga tak bardzo mnie zabolała, że miała na mnie wpływ W końcu stwierdził, że naprawdę ładnie wyglądam (mimo niepasujących butów), nie miało to już żadnego znaczenia... Zachował się jak d***.
Pokazało mi to jak bardzo moje poczucie wartości i własne zdanie są niepewne i uzależnione od niego. Nie mam pojęcia jak sobie z tym poradzić. Jeszcze rok temu spotkałabym się z kilkoma "kolegami", którzy udowodniliby mi, że M. się myli, teraz jestem z tym sama... :zalamka:

Jo-asia

szika

Amy1983

Czuję się bardzo zagubiona, jak mała dziewczynka, która czeka, aż ktoś nią pokieruje, powie co ma zrobić, określi kim i jaka jest. Teraz, gdy przestałam "kierować" mężczyznami, gdy ściągnęłam maskę uwodzenia, została niepewność i ta mała dziewczynka...

szika

mała dziewczynka czego, kogo potrzebuje?
rodziców... mamy, taty...
ojciec pełni ogromnie wazną rolę w zyciu dziewczynki, póki jest mała, ale potem również...
ojciem ma dziewczynkę kochac i podziwiać... to ojciec sprawia, że dziewczynka oddziela się od matki i przestaje z nią rywalizować...to w ojcu dziewczynka sie najcześciej zakochuje.. to ojciec przyczynia się do poczucia kobiecości w dorastającej małej kobiecie..
mam wrażenie, że tego nie dostałaś i szukasz tego w innych mężczyznach...
tak trochę w wyobraźni, fantazjując widze Ciebie jak zatrzymujesz się przy każdym z tych mężczyzn i sprawdzasz: tata? czy nie tata? a gdy okazuje się, że to jednak nie tata odchodzisz szukać dalej...
to takie moje skojarzenia i intuicyjne fantazje...
Ty sama wiesz najlepiej jak jest... tylko może jeszcze do tego w sobie nie dotarłaś

Amy1983

szika

szika

wróć... zapomniałam o jednej jeszcze bardzo waznej rzeczy ...
po drodze jeszcze i najpierw była akceptacja dla innych ludzi...
to przyszło łatwiej niż akceptacja dla siebie...

zrozumienie, wybaczenie i przyjęcie do świadomości, że tak jak ci ludzie się wobec mnie zachowali było z najlepsza intencją... że postępowali najlepiej jak na dany moment potrafili... bo przecież ja też zawsze miałam dobre intencje... i nie umiałam inaczej - wtedy...

przyglądałam się bardzo powoli ale dokładnie...
przyjęłam na wiarę: jeśli cos mnie w zachowaniu innych ludzi dotyka to to mnie dotyczy... to znaczy, że ja tak mam choć tego nie widze...
zatem postanowiłam zobaczyć...wreszcie...
i tak po kolei..
- gdy mój partner mnie porzucał? zaczęłam dostrzegać, że ja na to czekałam już wcześniej, spodziewałam sie tego...a więc przyciągnełam...
- gdy ktos mnie atakował? zobaczyłam, że ja przez cały czas bałam się, czułam lęk przed atakiem..

ja te wszystkie zdarzenia przyciągałam!!!

ale nie było łatwo to zobaczyć... pomogli mi przyjaciele, ludzie życzliwi...
dziś mam takich ludzi wokół całe mnóstwo...
gdy ja sie uśmiecham.. tak w duszy - to inni odpowiadają tym samym...

to dowód na to, że sami kreujemy nasz świat... jestesmy odpowiedzialni za nas samych...

KaTre

Witaj Amy

Pod pewnymi względami mam podobne problemy do Twoich.
Też próbuję utulić tą małą dziewczynkę w środku mnie.

Amy1983

Cieszę się że Was mam.
U mnie było dobrze, ale do czasu, potem już tylko gorzej. Wiem, że rozwiązaniem byłoby odstawienie, ale brak na to siły i wsparcia. Na razie do piątku bycze się w górach i próbuję wymyśleć pomysł na siebie, wsłuchać się w swoje wnętrze, zobaczyć jakie potrzeby się we mnie kryją. Przy M. na pewno się to nie uda. Lepiej funkcjonuję w dystansie z nim, ale wtedy on wzbudza we mnie poczucie winy i znowu wracamy do starych schematów. Jestem tym zmęczona, nie umiem wytłumaczyć mu, że to,co się ze mną dzieje nie jest wynikiem moich wyborów.

Amy1983

Cudowny dzień! Rano, na szlaku wypłakałam swoje emocje, przyroda przyjęła. Potem spotkałam życzliwych, pomocnych ludzi, którzy wyratowali mnie z opresji. Na szlaku okazało się, że mam niezłą kondycję i orientację w terenie. A w tym wszystkim cudownie czułam wsparcie obecność Siły Wyższej. M. w dystansie. Jest mi lekko, spokojnie, radośnie... Czuję się WYSTARCZAJĄCA.

Słoneczko