Agusia 31 - Czw 21 Paź, 2010 13:45 Temat postu: Dwubiegunowość Zaburzenie afektywne dwubiegunowe (choroba afektywna dwubiegunowa, ChAD, cyklofrenia) — zaburzenie psychiczne z grupy zaburzeń afektywnych. Do rozpoznania zaburzenia afektywnego dwubiegunowego dochodzi wtedy, gdy u pacjenta występuje epizod hipomanii, manii lub epizod afektywny mieszany, a w przeszłości wystąpił chociaż raz jeden z tych epizodów włącznie z epizodem depresji. Jeśli u pacjenta występuje powtórnie epizod depresji bez wystąpienia manii, hipomanii bądź epizodu mieszanego, rozpoznaje się zaburzenie afektywne jednobiegunowe (zaburzenie depresyjne nawracające). Powszechnie na określenie tego zaburzenia używa się nazwy choroby maniakalno-depresyjnej, jednak do rozpoznania tego zaburzenia dochodzi również, gdy powtórnie występuje epizod hipomanii lub manii bez objawów depresyjnych. W rozpoznaniu należy określić aktualnie trwający epizod choroby (np. zaburzenie afektywne dwubiegunowe, obecnie – epizod hipomanii). Ryzyko zachorowania na zaburzenie afektywne dwubiegunowe wynosi 1%, rozpoczyna się zwykle około 20. roku życia i dotyka w takiej samej części mężczyzn i kobiety. Chorobę afektywną dwubiegunową czasami określa się błędnie jako depresję dwubiegunową. Spis treści [ukryj] 1 Etiologia 2 Objawy 3 Typy zaburzenia 4 Leczenie 4.1 Leczenie farmakologiczne 4.2 Terapia elektrowstrząsowa 5 Przebieg choroby i rokowanie 6 Zobacz też 7 Przypisy 8 Bibliografia Etiologia [edytuj] Teoria monoaminowa, podobnie jak w przypadku zaburzeń depresyjnych, ma również znaczenie podczas występowania epizodu maniakalnego. Uważa się, że podczas epizodu manii dochodzi do podwyższenia poziomu noradrenaliny i serotoniny w mózgu – przeciwnie do tego, co ma miejsce w epizodzie depresji. W badaniach przeprowadzonych na bliźniętach stwierdza się większe znaczenie czynnika genetycznego niż w przypadku zaburzenia depresyjnego nawracającego. U dużej części chorych stwierdza się rodzinne występowanie tego zaburzenia. Zgodność występowania zaburzenia wśród bliźniąt monozygotycznych (jednojajowych) wynosi od 65 do 75%, u bliźniąt dwuzygotycznych (dwujajowych) 14%. Wystąpienie pierwszego epizodu manii może być spowodowane ważnym bądź stresującym wydarzeniem życiowym; istnieje ryzyko wystąpienia epizodu maniakalnego we wczesnym okresie poporodowym. Nie stwierdza się jednak żadnych cech osobowości, które wiązałyby się z występowaniem zaburzenia afektywnego dwubiegunowego. Objawy [edytuj] Epizody maniakalne charakteryzują się występowaniem następujących objawów: często brak wglądu w chorobę (brak świadomości choroby) gonitwa myśli (71% chorych) halucynacje i/lub urojenia (w przypadku zaburzenia z objawami psychotycznymi) odhamowanie seksualne (57% chorych) podniecenie psychoruchowe (87% chorych) przymus mówienia (98% chorych) trudności w koncentracji zawyżona samoocena zmniejszenie krytycyzmu (podejmowanie lekkomyślnych działań) zmniejszona potrzeba snu (lub kilkudniowy całkowity brak potrzeby snu, 81% chorych) zwiększenie energii Podczas epizodów depresyjnych mogą występować następujące objawy: anhedonia halucynacje i/lub urojenia (w przypadku zaburzenia z objawami psychotycznymi) obniżenie nastroju obniżenie samooceny zmniejszenie apetytu zmniejszenie energii Typy zaburzenia [edytuj] Wyróżnia się 4 odmiany zaburzenia afektywnego dwubiegunowego[1]: typ I – objawy depresyjne i maniakalne o dużym nasileniu i kilkumiesięcznym czasie trwania typ II – objawy depresji i hipomanii trwające do trzech tygodni rapid cycling – w ciągu roku występują co najmniej cztery różne epizody zaburzeń afektywnych typ sezonowy – epizody depresji występują w okresie jesienno-zimowym; epizody manii w okresie wiosenno-letnim Leczenie [edytuj] W pewnych przypadkach epizody maniakalne w przebiegu zaburzenia afektywnego dwubiegunowego wymagają leczenie szpitalnego, są nimi: zachowanie pacjenta stanowiące zagrożenie dla niego lub innych osób występowanie nasilonych objawów psychotycznych agitacja mogąca prowadzić do uszkodzenia ciała, wyczerpania czy odwodnienia myśli autodestrukcyjne bądź agresywne w stosunku do innych osób Leczenie epizodów depresji również może wymagać leczenia szpitalnego w następujących przypadkach: występowanie objawów psychotycznych (urojeń i/lub halucynacji) myśli lub tendencje samobójcze zaniedbywanie własnych potrzeb (głodzenie się, odwodnienie) Leczenie farmakologiczne [edytuj] W leczeniu epizodu manii stosuje się leki stabilizujące nastrój (lit) oraz leki przeciwpadaczkowe (kwas walproinowy oraz karbamazepinę). W początkowej fazie leczenie stosuje się leki przeciwpsychotyczne, aby w krótkim czasie zapobiec zaburzeniom zachowania występującym w ostrej manii, oraz benzodiazepiny, pozwalające opanować podniecenie. Po pewnym czasie, gdy zaczną działać leki stabilizujące nastrój, odstawia się leki przeciwpsychotyczne i uspokajające. W badaniach wykazano, że w zapobieganiu nawrotom manii skuteczne są atypowe leki przeciwpsychotyczne, takie jak olanzapina i klozapina. Podczas leczenia epizodu depresji należy zachować ostrożność, stosując leki przeciwdepresyjne, ponieważ mogą one u pacjenta wyzwolić epizod manii lub hipomanii, dlatego podczas leczenia antydepresantami niezbędne jest równoczesne podawanie leku stabilizującego nastrój. Lit (stabilizator nastroju) wykazuje pewne właściwości przeciwdepresyjne, jak również olanzapina (lek przeciwpsychotyczny) i lamotrygina (lek przeciwpadaczkowy). W zaburzeniu afektywnym dwubiegunowym z częstą zmianą faz (tzn. z co najmniej czterema różnymi epizodami w ciągu roku) najskuteczniejsza jest karbamazepina[2]. Terapia elektrowstrząsowa [edytuj] Zastosowanie elektrowstrząsów w zaburzeniu afektywnym dwubiegunowym może wyzwolić epizod manii, jednak stosuje się je w leczeniu przeciwmaniakalnym, a ich skuteczność jest wyższa od litu. Około 80% chorych po zastosowaniu elektrowstrząsów uzyskuje znaczną poprawę. Przebieg choroby i rokowanie [edytuj] U 90% pacjentów, u których wystąpiły epizody manii, pojawiają się kolejne epizody zaburzeń nastroju. Częstość epizodów jest różna w zależności od chorych, przeciętnie występują 4 epizody w ciągu 10 lat. Zaburzenie afektywne dwubiegunowe z częstą zmianą faz występuje u 5-15% chorych. Od 10 do 15% chorych popełnia samobójstwo. źródło: http://pl.wikipedia.org/w...ne_dwubiegunowe |
||||||
