Forum Wolnych od Alkoholu

[Agusia 31]

Zaburzenie afektywne dwubiegunowe (choroba afektywna dwubiegunowa, ChAD, cyklofrenia) — zaburzenie psychiczne z grupy zaburzeń afektywnych. Do rozpoznania zaburzenia afektywnego dwubiegunowego dochodzi wtedy, gdy u pacjenta występuje epizod hipomanii, manii lub epizod afektywny mieszany, a w przeszłości wystąpił chociaż raz jeden z tych epizodów włącznie z epizodem depresji. Jeśli u pacjenta występuje powtórnie epizod depresji bez wystąpienia manii, hipomanii bądź epizodu mieszanego, rozpoznaje się zaburzenie afektywne jednobiegunowe (zaburzenie depresyjne nawracające).
Powszechnie na określenie tego zaburzenia używa się nazwy choroby maniakalno-depresyjnej, jednak do rozpoznania tego zaburzenia dochodzi również, gdy powtórnie występuje epizod hipomanii lub manii bez objawów depresyjnych. W rozpoznaniu należy określić aktualnie trwający epizod choroby (np. zaburzenie afektywne dwubiegunowe, obecnie – epizod hipomanii). Ryzyko zachorowania na zaburzenie afektywne dwubiegunowe wynosi 1%, rozpoczyna się zwykle około 20. roku życia i dotyka w takiej samej części mężczyzn i kobiety.
Chorobę afektywną dwubiegunową czasami określa się błędnie jako depresję dwubiegunową.
Spis treści [ukryj]
1 Etiologia
2 Objawy
3 Typy zaburzenia
4 Leczenie
4.1 Leczenie farmakologiczne
4.2 Terapia elektrowstrząsowa
5 Przebieg choroby i rokowanie
6 Zobacz też
7 Przypisy
8 Bibliografia
Etiologia [edytuj]

Teoria monoaminowa, podobnie jak w przypadku zaburzeń depresyjnych, ma również znaczenie podczas występowania epizodu maniakalnego. Uważa się, że podczas epizodu manii dochodzi do podwyższenia poziomu noradrenaliny i serotoniny w mózgu – przeciwnie do tego, co ma miejsce w epizodzie depresji. W badaniach przeprowadzonych na bliźniętach stwierdza się większe znaczenie czynnika genetycznego niż w przypadku zaburzenia depresyjnego nawracającego. U dużej części chorych stwierdza się rodzinne występowanie tego zaburzenia. Zgodność występowania zaburzenia wśród bliźniąt monozygotycznych (jednojajowych) wynosi od 65 do 75%, u bliźniąt dwuzygotycznych (dwujajowych) 14%. Wystąpienie pierwszego epizodu manii może być spowodowane ważnym bądź stresującym wydarzeniem życiowym; istnieje ryzyko wystąpienia epizodu maniakalnego we wczesnym okresie poporodowym. Nie stwierdza się jednak żadnych cech osobowości, które wiązałyby się z występowaniem zaburzenia afektywnego dwubiegunowego.
Objawy [edytuj]

Epizody maniakalne charakteryzują się występowaniem następujących objawów:
często brak wglądu w chorobę (brak świadomości choroby)
gonitwa myśli (71% chorych)
halucynacje i/lub urojenia (w przypadku zaburzenia z objawami psychotycznymi)
odhamowanie seksualne (57% chorych)
podniecenie psychoruchowe (87% chorych)
przymus mówienia (98% chorych)
trudności w koncentracji
zawyżona samoocena
zmniejszenie krytycyzmu (podejmowanie lekkomyślnych działań)
zmniejszona potrzeba snu (lub kilkudniowy całkowity brak potrzeby snu, 81% chorych)
zwiększenie energii
Podczas epizodów depresyjnych mogą występować następujące objawy:
anhedonia
halucynacje i/lub urojenia (w przypadku zaburzenia z objawami psychotycznymi)
obniżenie nastroju
obniżenie samooceny
zmniejszenie apetytu
zmniejszenie energii
Typy zaburzenia [edytuj]

Wyróżnia się 4 odmiany zaburzenia afektywnego dwubiegunowego[1]:
typ I – objawy depresyjne i maniakalne o dużym nasileniu i kilkumiesięcznym czasie trwania
typ II – objawy depresji i hipomanii trwające do trzech tygodni
rapid cycling – w ciągu roku występują co najmniej cztery różne epizody zaburzeń afektywnych
typ sezonowy – epizody depresji występują w okresie jesienno-zimowym; epizody manii w okresie wiosenno-letnim
Leczenie [edytuj]

W pewnych przypadkach epizody maniakalne w przebiegu zaburzenia afektywnego dwubiegunowego wymagają leczenie szpitalnego, są nimi:
zachowanie pacjenta stanowiące zagrożenie dla niego lub innych osób
występowanie nasilonych objawów psychotycznych
agitacja mogąca prowadzić do uszkodzenia ciała, wyczerpania czy odwodnienia
myśli autodestrukcyjne bądź agresywne w stosunku do innych osób
Leczenie epizodów depresji również może wymagać leczenia szpitalnego w następujących przypadkach:
występowanie objawów psychotycznych (urojeń i/lub halucynacji)
myśli lub tendencje samobójcze
zaniedbywanie własnych potrzeb (głodzenie się, odwodnienie)
Leczenie farmakologiczne [edytuj]
W leczeniu epizodu manii stosuje się leki stabilizujące nastrój (lit) oraz leki przeciwpadaczkowe (kwas walproinowy oraz karbamazepinę). W początkowej fazie leczenie stosuje się leki przeciwpsychotyczne, aby w krótkim czasie zapobiec zaburzeniom zachowania występującym w ostrej manii, oraz benzodiazepiny, pozwalające opanować podniecenie. Po pewnym czasie, gdy zaczną działać leki stabilizujące nastrój, odstawia się leki przeciwpsychotyczne i uspokajające. W badaniach wykazano, że w zapobieganiu nawrotom manii skuteczne są atypowe leki przeciwpsychotyczne, takie jak olanzapina i klozapina.
Podczas leczenia epizodu depresji należy zachować ostrożność, stosując leki przeciwdepresyjne, ponieważ mogą one u pacjenta wyzwolić epizod manii lub hipomanii, dlatego podczas leczenia antydepresantami niezbędne jest równoczesne podawanie leku stabilizującego nastrój. Lit (stabilizator nastroju) wykazuje pewne właściwości przeciwdepresyjne, jak również olanzapina (lek przeciwpsychotyczny) i lamotrygina (lek przeciwpadaczkowy).
W zaburzeniu afektywnym dwubiegunowym z częstą zmianą faz (tzn. z co najmniej czterema różnymi epizodami w ciągu roku) najskuteczniejsza jest karbamazepina[2].
Terapia elektrowstrząsowa [edytuj]
Zastosowanie elektrowstrząsów w zaburzeniu afektywnym dwubiegunowym może wyzwolić epizod manii, jednak stosuje się je w leczeniu przeciwmaniakalnym, a ich skuteczność jest wyższa od litu. Około 80% chorych po zastosowaniu elektrowstrząsów uzyskuje znaczną poprawę.
Przebieg choroby i rokowanie [edytuj]

U 90% pacjentów, u których wystąpiły epizody manii, pojawiają się kolejne epizody zaburzeń nastroju. Częstość epizodów jest różna w zależności od chorych, przeciętnie występują 4 epizody w ciągu 10 lat. Zaburzenie afektywne dwubiegunowe z częstą zmianą faz występuje u 5-15% chorych. Od 10 do 15% chorych popełnia samobójstwo.


źródło: http://pl.wikipedia.org/w...ne_dwubiegunowe