Forum Wolnych od Alkoholu

Ann

Tak mi przyszło do głowy, postawienie pytania do rozmowy:
"Jak i dlaczego zaczęłam/zacząłem pić?".

Ma ktoś chęć się wypowiedzieć na ten temat? Ja pewnie niedługo wrzucę swoje dwa słowa, jak napiszę po wcześniejszym skoncentrowaniu się

.

Janioł

Cytat:

"Jak i dlaczego zaczęłam/zacząłem pić?".

z gwinta , bo kumple też pili

smokooka

szwendanie się po pracy, żeby do domu jak najpóźniej wrócić, pub, muzyka na żywo, piwo, samotnie i tak przynajmniej raz w tygodniu najpierw, a potem każdorazowo, gdzie grała ulubiona kapelka z Armenii, a potem to już poszło.

zupełnie pierwsze picie alkoholu to na imprze rodzinnej, pierwszy urwany film to na imprezie z licealistami, chyba :mysli:

ankao30

Giaur

Debiut - obóz sportowy (14l), dwa tygodnie ostrego ciągu, nawet jak na późniejsze standardy jestem pod wrażeniem, urwany film co drugi dzień, do dzisiaj nie jestem w stanie zrozumieć przyzwolenia wychowawców na cały ten cyrk. Potem różnie, czasem częściej, czasem rzadziej, ale zawsze w typie zero-jeden, czyli albo wcale, albo w trupa. Picie destrukcyjne po zakończeniu edukacji. A dlaczego alkohol? Od początku chyba czułem że to jest TO, żaden narkotyk nie dawał mi takiego kopa. A od rzeczywistości jakoś musiałem uciec.

EDIT
Przez destrukcyjne picie rozumiem zażywanie w samotności, porządkowanie całego życia pod butelkę, próby ograniczania/zerwania z nałogiem. Negatywny wpływ alkohol miał na mnie zawsze, tylko jedną na dziesięć imprez/popijaw mogę wspominać w jako tako pozytywnym świetle.

ankao30

Ann,
Dałaś do myślenia. :mysli:

Zastanawiam czemu ma służyć ta analiza, choć sponsorka też mi zadała takie pytanie, kiedy pierwszy raz się upiłam i jak to wyglądało. Ale więcej nie analizowałam, bowiem to kojarzy mi się z użalaniem dlaczego ja, jak to możliwe itp. A prawda jedna, jestem uzależniona i wiem o tym, nie muszę tego analizować. Wiem, że jak wypiję drinka, to na tym się nie skończy, że ten pierwszy to ta lokomotywa. Ja to wiem, a czemu, jak i kiedy to analizowałam i piłam, bo nie umiałam się z tym pogodzić.
Teraz mam wewnętrzny spokój. Jak pierwszy raz się upiłam miałam 11 lat nie wiedziałam, że tak się to skończy. A i miałam karę, nie dość, że strasznego kaca, to mama mnie ukarała.

MILA50

Wiedźma

Ann

To o czym piszecie jest też po części moje.

Ja zaczęłam pić mając 12-13 lat, zdaje się, że bliżej 12. Wcześniej próbowałam, maczałam palce w kieliszku i inne takie. Ale tak całkiem świadomie, w ukryciu z dala od oczu dorosłych wypiłam piwo na pół. Mocne, w puszce. I poczułam, że to jest to. To coś co sprawia, że świat nagle staje się choć trochę bardziej do przyjęcia.
Piłam od tamtej pory coraz częściej, zwiększając ilość alkoholu i różnicując towarzystwo.
Piłam, bo to pozwalało mi uciec, bo alkohol dawał mi ludzi do rozmowy, bo życie mniej bolało, a rzeczywistość wisiała coraz bardziej.
Pijałam rozrabiany spirytus kranówą, pijałam wina, piwa, jabole. Wszystko co kręciło beretem. Wszystko co paliło zwoje. Wszystko co .... zabijało mnie we mnie.
Pijałam w ukryciu, w starych bunkrach i na stacji kolejowej. Pijałam w lesie, nad rzeką i na łąkach w krzaczorach, w których gdyby mi łeb urwali, to nawet nikt by mnie nie znalazł. Najpierw towarzysko i eksperymentalnie, później dzieląc los z kumplem o podobnych życiowych zagięciach, na ławce pod blokiem, w klatkach schodowych i piwnicach. Później chwilę jeszcze bardzo towarzysko, by ostatecznie solo zapijać się przed komputerem każdego wieczora.

Tak sie zastanawiam, czy jedyne czego szuka alkoholik w alkoholu to ukojenie i czy tak jest od samego poczatku...? czy ewaluuje? U mnie chyba od początku poszukiwałam czegoś co wymiesza dyski i odłączy zasilanie.

Giaur

Jo-asia

kas25

Moje początki… :mysli:

...w liceum - chciałam być "fajna". Towarzystwo piło, eksperymentowało - ja też.
Niestety nie zdawałam sobie sprawy, że alkohol stał się dla mnie czymś więcej.
Ucieczką. Przed brakiem bezpieczeństwa, wsparcia, miłości, jakichkolwiek ról w rodzinie, okazjonalnym kontaktem z rodzicami. Stał się łatwym sposobem poradzenia sobie z lękiem i trudnościami.
I tak minęło ponad 10 lat …
...od popijania po szkole, w parkach, na domówkach - do codziennego szwendania się po imprezach, picia przed snem, "bo bez alkoholu nie wytrzymam, zwariuję", aż w końcu po bolesne pragnienie, przysięgi składane sobie i światu, "że to już ostatni raz".
Wtedy trafiłam na dekadencję, później na psychoterapię. I rozpoczęła się moja baaaardzo długa i cholernie trudna droga do zdrowienia

I tak potrafię zdecydować, że dzisiaj nie piję. I gdy upłynie dzień , będę mogła ponownie wybrać czy wrócę do picia, czy nie. Piszę o tym bo każdy kolejny dzień trzeźwości daje mi nowe możliwości. Mogę realizować swoje pasje i postanowienia, cieszyć się bliskimi, pracą. W końcu mogę naprawdę wszystko...

Ann

ankao30

Ann,

Też się zastanawiałam czy to geny, kiedy granicę przeszłam, czy jakbym później spróbowała to bym nie była alkoholiczką. Teraz wiem, że mój alkoholizm to tylko syndrom choroby. To mi pokazał krok czwarty. Jak uczciwie rozpisałam przeszłość, a piątka ze sponsorką uwolniła mnie. Po dziewiątce nic mi już nie wypływa. Choć nic niewiadomo, jakby co zawsze mogę wrócić do kroków 1-9, pozostałymi trzema żyję na codzień. Ale to ja i dziś.

Miłego dnia :kwiatek:

Jonesy

u mnie było jak z tym facetem, co to rozebrał się do naga i skoczył w pokrzywy. Pytali się potem "durniu, po coś to robił???"
"Cóż" odpowiedział "Wtedy wydawało mi się to dobrym pomysłem"
:bezradny: