Forum Wolnych od Alkoholu

[Ann]

Witajcie,
szukałam tematu podobnego, bo kojarzę, że coś było ale zupełnie nie mogę znaleźć więc zakładam nowy.
Pytanie pewnie w dużej mierze kieruję do smokookiej ale także do wszystkich, którzy mogą mi coś poradzić.
Moja koleżanka, dwa lata młodsza ode mnie dziewczyna, niedawno trafiła do szpitala z bólami brzucha. Uczucie pełności, rozpieranie i bóle.
Po badaniach, usg, rtg, tomograf z kontrastem. Dostała wypis: nowotwór na podłożu ginekologicznym. Ma guza jajnika, wielkości jajka w rozmiarze L. Ma podniesione markery Ca125 do poziomu 180. W środę o 8 rano ma stawić się na onkologii.
Jak rozmawiać? Czuję się bezradna. Nie wiem.. próbuję, ale uważam ten temat za bardzo delikatny. Tym bardziej, że to jakby wciąż zawieszenie i niedowierzanie, że być może nastąpiła pomyłka. Pomóżcie coś.

Ps: swoją drogą. Tyle wszystkiego obok mnie, że zmusza do refleksji i pokazuje, że czas Bogu dziękować za to co mam.

[Linka]

Aniu, ja nie wiem...po prostu być, choć ja dużo gadam.

[Jras4]

mój ojciec zmarł na raka

[smokooka]

Myślę że najważniejsze co osoba bliska może zrobić to nie bać się że osoba chora nagle się zmieniła w kogoś innego. Nie bać się zapytać o samopoczucie, wysłuchać, przytulić, pojechać razem do szpitala na wizytę albo na chemię, zrobić kanapkę albo i cały obiad rodzinie jak chorujący zdycha po chemii na przykład. Na dobry początek wystarczy powiedzieć, że "jestem i w każdej chwili możesz na mnie liczyć" a potem z raz czy dwa pokazać że faktycznie fizycznie jest w stanie pomóc. Nie mówić że będzie dobrze, bo nie wiadomo, ale można powiedzieć "wierzę, że będzie dobrze". A najważniejsze to słuchać, słuchać i słuchać... BYĆ traktować po prostu jak najnormalniej i jak osobę chorą na cokolwiek poważniejszego od kataru, nie myśleć skojarzeniem "rak=śmierć" bo to najbardziej przeszkadza chyba.
Rak w początkowej fazie chorowania, tak z mojej obserwacji, przy pierwszym podejściu do leczenia tak naprawdę nie jest tak straszny i nie daje aż takich strasznych dolegliwości jak ten, który wraca, przerzuca się itd. Naprawdę jest nadzieja na wyleczenie, na zdrowie.
Interesują mnie nieco niekonwencjonalne metody leczenia - ale jednak jestem wciąż zdania że niestety tradycyjna droga leczenia jest najskuteczniejsza, jakoś wciąż nie poznałam osobiście osoby żadnej, która przeżyłaby raka bez chemii operacji naświetlań i tego co proponuje medycyna konwencjonalna. Niestety. Jako wspomaganie niektóre metody są godne polecenia, ale na tym się nie wyznaję i nie mam osobistego doświadczenia.
Oczywiście mogę ją wprowadzić do grupy pomocowej na facebooku, nazywa się BuRak. Bardzo pomocna sprawa, ciągły kontakt z innymi chorującymi, całodobowe wsparcie i dobre słowo. Wiedza co gdzie jak i kiedy, u kogo się leczyć, o co zadbać itd.

[Ann]

Dziękuje za odpowiedzi Linka, Jras

smokooka, po wizycie na onkologii jesli diagnoza się potwierdzi to pewnie BuRak będzie bardzo dobrą opcją, wtedy się zgłosimy.
Myślę, że wiele z tego o czym mówisz z mojej strony padło. Ale jednak myśl rak = śmierć jest z tyłu głowy. I to straszne poczucie, że w tak młodym wieku, nie mając dzieci.... . I to cholerne wodobrzusze, świadczące często z tego co wiem o rozsiewie komórek.
Nie mogę od piątku przestać o tym myśleć....
Dziękuję raz jeszcze. Gdyby coś, będę pytać.

[smokooka]

A no i istotne: trzeba wiedzieć że taka osoba właśnie poczuła że nie jest nieśmiertelna, że bardzo ale to panicznie boi się nowego, każdej wizyty, każdej chemii, każdego słowa i każdej swojej myśli. Badania to koszmar, który zaczyna się przeżywać długo przed terminem i nie koniecznie kończy się nerwy nawet jak wynik jest dobry. W przypadku raka nawet dobre wyniki badań nie cieszą tak jak kiedyś, bo zawsze jest lęk że coś ktoś pomylił, przeoczył nie dopilnował, nie zlecił i wcale nie jest dobrze...

To co piszę wynika z ponad trzech lat rozmów z chorymi, codziennych rozmów. To nie tylko moje osobiste doświadczenie. To dotyczy wszystkich nas którzy dotknięci zostaliśmy szczypcem.

[Ann]

[Linka]

[smokooka]

Wiecie co, ja też się w sumie boję pacjentów z rakiem, tzn mam obawy - czy udźwignę ich problem, skalę, czy zrozumiem, czy będę umiała wziąć odpowiedzialność za słowa pocieszenia, które nie wiadomo jak zostaną odebrane, jak jadę do osoby w szpitalu w stanie ciężkim, cięższym niż sama przeżywałam - bardzo się boję, bardzo, to jest naturalne, bo też się obawiam nieznanego, nie chcę urazić, nie chcę palnąć czegoś głupiego, nie chcę zobaczyć niczego "brzydkiego" co bywa np obleśne, ale jadę, albo odzywam się albo jestem albo myję komuś zęby, pomagam zmienić pozycję, podam chusteczkę albo coś. Potem nie żałuję, jednak obawy zawsze są. I faktycznie sytuacja pierwszego podejścia do leczenia jest diametralnie inna niż leczenie osoby z przerzutami odległymi do innych narządów czy kości.

[pannaJot]

Jezu...Pamiętasz Smoczku, że nie tak dawno pytałam Cie o to samo?
Ania- po prostu bądź. Poszalej jak będzie miała ochotę, jak będzie chciała iśc do kina, na tańce czy cokolwiek. Aga napisała mi, że takie osoby zyja "bardziej". Mocniej pragną czegoś doświadczyć. Towarzysz jej w tym doświadczaniu jeśli poprosi.

[smokooka]

Właśnie, żyją bardziej jak już oczywiście wygrzebią się z pierwszego szoku to z godzeniem się sytuacją przychodzi świadomość że nie wiadomo co będzie

[Ann]

Dziś miała dość dobry dzień. Chciała się spotkać.
Wypiłyśmy wspólnie kawo/herbatę. Bardzo się bałam tego spotkania. Ona też długo nie wysiadała z auta kiedy już podjechała. Widziałam ją dwa miesiące temu, już bardzo szczupłą. Niespełna rok temu ważyła około 100. Teraz waży 67 przy wzroście 175, a razem z wodą jaką ma w brzuchu waży 74. Jest anorektycznie chuda. Ma zapadnięte policzki.... i coraz piękniejsze wielkie oczy. Brzuch wygląda na 9 miesiąc ciąży. Chociaż mimo nadwagi całe życie jej brzuch był płaski... teraz jest jednym wielkim balonem. Ona mocno się nim krępuje. Czuła się zażenowana zdejmując kurtkę w lokalu. Widziałam to. Starałam się zrobić wszystko co mogłam aby czuła się naturalnie. Nie gapiłam się na nią, ale patrzyłam jej w oczy. Po godzinie rozchyliła poły marynarki, przytuliła do siebie o 3 rozmiary za dużą bluzkę i pokazała mi objętość swojego brzucha, w trakcie opowieści o ostatniej wizycie w szpitalu.
Rozmawiałyśmy długo, chwilami poważnie, chwilami zaśmiewając się w głos. A ja starałam się powiedzieć jej, że ma prawo być słaba, ma prawo płakać, mimo tego, że wiem jak cholernie silną jest dziewczyną.
Matka na relanium. Ojciec haruje w pogotowiu jakby zupełnie nieobecny. Siostra płacze po kątach. A ona.. mówi, że się boi i nie wie co ją tam czeka.

Wydaje mi się, że przełamałam strach i na ile potrafiłam dałam wsparcie. Ale przyznam, że mocno mi się pogląd na życie weryfikuje.
I na to, że wreszcie czas się przebadać porządnie, chociaż tak bardzo unikam przeglądu podwozia.

[smokooka]

Ania, zrobiłaś wszystko żeby było normalnie i udało się Wspaniale! Okazałaś zrozumienie, zainteresowanie bez tropienia sensacji (to też się ludziom zdarza, takie chore coś służące im potem tylko do szerzenia plot). Mam nadzieję że zoperują ją, ściągną wodę i to zażenowanie minie a chociaż radość z nowego wyglądu podniesie ją na duchu.

A TY! Na badania sio!

[Ann]

Jest właśnie na onkologii. Lekarz potwierdził diagnozę z naszego szpitala. Nowotwór. Czeka na USG piersi. Wody nie będą dziś ściągać, bo jest objawem a nie przyczyną.
Dziś wykonają kilka innych badań i prawdopodobnie wróci dopiero za tydzień na oddział na operację. Już dziś powiedzieli jej, że będzie musiała podpisać zgodę na wycięcie wszystkiego i jest bardzo prawdopodobne, że tak właśnie będzie. Zapadła się w ciemność i pisze tylko w kółko: "nie będę mieć dzieci, rozumiesz...?"

Smokooka, wieczorem lub najpóźniej jutro (w zależności od wolnej chwili) odezwę się w kwestii BuRaka.

Ps: Dżizas, a ja się martwię stanem portfela.

[smokooka]

W sprawie dzieci.... nie umiem pomóc, ja zdążyłam.... może za parę lat adopcja? może będzie dziecko jakiegoś partnera? ja wiem, to nie tak samo, jednak ważne że ma szansę żyć.
W sprawie Buraka - powinnam mieć ją w znajomych żeby po prostu włączyć ją do grupy.