Forum Wolnych od Alkoholu

[Prima]

Dzień dobry.Jestem trzeźwa 7 lat.Nie mam z tym problemu a mimo to jestem smutna i zagubiona...

[jal]

Witaj Prima - fajnie że jesteś

Siedem lat to szmat czasu... jak do tego doszłaś - bo chyba nie na zapartego ?
Pozdrawiam .

[Wiedźma]

Czasem tak się dzieje, że zrywając z pijackim towarzystwem nie nawiązuje się nowych, trzeźwych znajomości.
Ja tak mam - osamotniłam się na własne życzenie już przy pierwszej (nieudanej) próbie wytrzeźwienia -
odeszłam z pracy, w której piłam z koleżankami, odizolowałam się od innych znajomych od kieliszka...
Myślałam, że znikną pokusy i przestanę pić. Ale powód mojego picia nie był w otoczeniu, ale we mnie.
Pić jeszcze długo nie przestałam, ale robiłam to w samotności, w ukryciu... Nie wróciłam do dawnych znajomych,
a gdy już ostateczne przestałam pić - nie nawiązałam nowych relacji. Ale nie cierpię z tego powodu -
lubię spędzać czas z samą sobą, nigdy się nie nudzę, jest mi dobrze tak jak jest. Myślę, że mam naturę samotnicy.
Ty najwidoczniej masz inna naturę, skoro samotność Ci doskwiera.
A próbowałaś to zmienić?

[Klarysa]

[staaw]

[Wiedźma]

[pterodaktyll]

[Prima]

Dzień dobry Jestem mile zaskoczona takim odzewem na mój króciutki post.
Moje picie trwało stosunkowo niedługo,tylko w samotności,powiem wręcz w niewielkiej ilości ale uzależniłam się bardzo szybko.Kiedy podjęłam pierwszą próbę niepicia wytrzymałam miesiąc a potem dopadł mnie ogromny głód alkoholowy, z którym nie podjęłam walki i znowu zaczęłam, tym razem znacznie zwiększając ilość kupowanych puszek piwa.Poczułam się w którymś momencie więźniem alkoholu do tego stopnia,że dostawałam napadów paniki tak silnych,że wręcz mnie paraliżowały.Strach i panika spowodowały,że zadzwoniłam do wyszukanego w internecie ośrodka i po prostu tam pojechałam.Nie przesadzę zbytnio gdy powiem,że już pierwszego dnia w mojej głowie zapadła decyzja "Nie będe pić,nigdy"Otoczyły mnie ciepło,życzliwość "pensjonariuszy" i terapeutów,usłyszałam,że to "tylko" choroba i można ją leczyć.Kamień spadł mi z serca bo myślałam,że z alkoholizmem nie wygram i że zawsze już będe więźniem butelki czy puszki.Wydawałoby się,że jako wykształcona osoba powinnam wiedziec,że alkoholizm się leczy.Niestety pijany i zarazem porażony strachem umysł odebrał mi logiczne myślenie.
W każdym razie terapię odbyłam,byłam bardzo pilnym "uczniem" i z pełną wiarą oraz przekonaniem,że mogę nie pić wróciłam do domu.Nie piję 7 lat.Nigdy nie dopadł mnie głód,nawrót ani nawet sen alkoholowy.Żyję normalnie aczkolwiek przestrzegam "higieny" trzeźwienia.Nie prowokuję losu ale też nie wprowadziłam specjalnych rygorów w domu.Rzadko alkohol się u nas pojawia i wtedy gdzieś tam sobie znikam w pokoju,czasem trochę posiedzę przy stole.W każdej takiej sytuacji,nie tylko w domu mówię po prostu " dziękuję,nie piję".Znam zasady,nie szarżuję.Znajomi,rodzina jakoś to zwyczajnie przyjęli.Prowadzę normalne życie, w zasadzie z niczego nie zrezygnowałam ale...wreszcie "ad rem" - jestem trzeźwa i jednocześnie wewnętrznie smutna,zamknięta i samotna mimo,że otaczają mnie bliscy,znajomi,pracuję.Mam wrażenie,że zawiodłam się na sobie sięgając po alkohol i do tej pory sobie tego nie wybaczyłam.Wszystkie moje emocje wyglądają jakby przeszły przez filtr i tylko pewna ich część do mnie trafia.Za mało radości,za mało prawdziwego śmiechu,szczęście też jakieś "okrojone" .To jest problem ,z który tu przyszłam.....

[Prima]

[pterodaktyll]

"Miałem depresję. Nikomu o tym nie mówiłem. Sam musiałem podjąć wysiłek, by zawalczyć o swoje szczęście. Teraz wiem, że każdy dzień jest cenny! Nieważne, co ci się przydarzy w życiu, jesteś w stanie to pokonać! Życie jest warte przeżycia. Przytul kogoś, jeśli myślisz, że właśnie cierpi. Być może nie będzie jutra, trzeba więc zacząć żyć już dziś! I dziękuj Bogu za każdy dzień!"

~ Keanu Reeves

[jal]

[Prima]

Moje emocje,mój stan nie leżą "odłogiem".Przeszłam psychoterapię,która miała pobudzić mnie do życia i nauczyc się nim cieszyć - tak to ogólnie ujmę.Staram się pamiętać i stosować to czego mnie uczono ale to wciąż nie to.Nie rozpamiętuję,nie wracam do tamtych chwil,nikt z bliskich też nie wraca do tego tematu.Myślę,że jednak straciłam do siebie szacunek mimo,iż zrozumiałam ,że to była choroba.Mam trudną,depresyjna naturę,której nie okazuję innym.To jest trudne na co dzień pokazywać oblicze nieadekwatne do tego co tkwi wewnątrz.Mój alkoholizm nie ujrzał "światła dziennego",późno też zauważyli najblizsi.Dla świata zewnetrznego jestem wciąż tą samą osobą wieć taką udaję.
Leczę depresję od lat ale jest już ona z grubsza mówiąc "ogarnięta" i według mojej lekarki farmakologia nie ma za bardzo tu już zastosowania.To co czuję tkwi we mnie gdzieś głęboko.Moja doktor mówi,że mam za smutne oczy.Może tak ma już być?Nie umiem juz przed nikim sie odkryć,stałam sie nieufna choć jest to niezauważalne.Mam za to wyostrzone zmysły na niesprawiedliwość,zło i zbyt mocno to przeżywam.Czasy jakie są , wiemy i niestety pokornie trzeba wiele spraw zmilczeć.To także powoduje ogromny dyskomfort w moim życiu.
Obiecuję,że juz nie będe nadawała na tych smutnych falach - potrzebowałąm o tym opowiedzieć.
Na co dzień zyje,funkcjonuje i jest sporo momentów waznych dla mnie,podnoszacych mnie na duchu.Szkoda tylko,ze tak szybko ulatują....

[Wiedźma]

[staszek]

[Maciejka]