Forum Wolnych od Alkoholu

[DDDMan]

W wątku ‘Moja historia …’ poruszyłem mój problem, ale to, że nie miałem problemów z alkoholem nie oznacza, że nigdy go nie piłem i się nie upijałem.

Poniżej przedstawię, czym był dla mnie alkohol i w jakich celach go używałem.

W moim rodzinnym domu alkohol był zabroniony (chociaż w barku stały jakieś lepsze alkohole dla gości). Ś.p. Mama w ogóle nie piła, ojciec natomiast pił symbolicznie z gośćmi od wielkiego święta. Już kilka kieliszków go ‘ruszało’, miał do alkoholu słabą głowę. Paradoksem jest to, że wolałem ojca lekko podpitego niż trzeźwego. Wówczas był do zniesienia, nie to co na trzeźwo.

Ale im ojciec mi czegoś bardziej zabraniał, tym ja bardziej chciałem spróbować. Nota bene był czas, że zabraniał mi patrzeć za długo na dziewczyny, twierdząc, że mógłbym zgrzeszyć w myślach.

Pierwszy czynny kontakt z alkoholem miałem bodajże w wieku 17. lat. Były to czasy LO. Aby moi prześladowcy w LO dali mi spokój (byłem określany kujonem przez kolegów i koleżanki z klasy oraz osobą wyjątkowo zalęknioną i płochliwą) od czasu do czasu z nimi napiłem się symbolicznie piwa, maksymalnie puszkę/butelkę.

Szybko zauważyłem, że alkohol działa na mnie rozluźniająco, tzn. likwiduje (choć na chwilę) jakąś wewnętrzną blokadę do ludzi i eliminuje lęki (też na chwilę). Oczywiście podłapałem to, jednak piwo nie specjalnie mi smakowało, więc szczególnie przed występami publicznymi zacząłem pić wódkę, rozrobioną z herbatą lub jakimś napojem.
Ilości małe, tak bym się nie upił, a poczuł działanie rozluźniające.

Zdawałem sobie sprawę, że alkohol nie rozwiąże problemów, tylko na chwilę zredukuje lęk.

Ojciec nigdy mnie nie puszczał na dyskoteki, bo twierdził, że to patologia. Jak wychodziłem na dwór najzwyczajniej porozmawiać z kolegami i się poszwendać po osiedlu, to musiałem co pół godziny meldować się ojcu (dzwonić domofonem i mówić, że wszystko ok). Wówczas mogłem być dalej na podwórku. Gdy się nie zameldowałem, to w domu czekały na mnie ciężkie baty albo ojciec chodził po osiedlu i mnie szukał. Do czasu.

Gdy miałem 18. lat powiedziałem mu, że jestem dorosły i że będę chodził na dyskoteki, nie będę się mu meldował itd. Szantażował mnie, że nie wpuści mnie do domu i wymieni zamki.
Ale ja nie dałem za wygraną. Zerwałem się z tego domowego klasztoru jak pies ze smyczy.

Zacząłem się upijać i to bardzo, zwłaszcza wtedy gdy miałem z powrotem wrócić do klasztoru, gdyż po alkoholu mogłem szybko zasnąć i nie oglądać mordy mojego ojca.

Może to będzie brzmiało, jak moje tłumaczenie się, ale najczęściej upijałem się, gdy ojciec przegiął z pobiciem Mamy. Wówczas Mama uciekała z domu do znajomych, a ja uciekałem na podwórko, kupowałem alkohol i piłem najczęściej w samotności, np. na ogródkach działkowych.

Czułem się bardzo źle. Bardzo chciałem się upić tak, bym stracił świadomość, lecz udało mi się to tylko kilka razy (nie wiem od czego to zależy).
W końcu wracałem zarzygany do domu. Obchodziło mnie tylko to, żeby – jak już wyżej napisałem – nie oglądać mordy ojca i iść spać.
Doskonale wiedziałem, że źle robię i tak naprawdę alkohol mi nie smakował w dużych ilościach, ale nie widziałem innego wyjścia, by nie myśleć o ojcu – no chyba, żebym uciekł z domu i stał się bezdomnym. Sumienie mi na to nie pozwalało, bo bardzo kochałem moją ś.p. Mamę, chociaż nie miała odwagi żeby porzucić w diabły swojego męża.

Na studiach mieszkałem w akademiku (ostatnie pół roku na stancji, by w spokoju napisać pracę mgr). Studenci bardzo dużo piją. Ja jednak byłem inny, bo nigdy (z wyjątkiem pierwszych piw w LO) nie piłem dla towarzystwa, gdyż zauważyłem, że jak ktoś jest pijany to bardzo spłyca różne tematy (tzn. proponuje alkohol jako złoty środek na rozluźnienie). Owszem, mi też alkohol służył na rozluźnienie, ale nie jako złoty środek, ale ucieczka od rzeczywistego problemu. Poza tym od zawsze prowadziłem skromne życie, a alkohol kosztuje.
Gdy byłem zaproszony i chciałem iść na tzw. ‘popijawę’ (może kilka razy, bo – jak już pisałem w ‘Mojej historii…’ – ludzie mnie męczą), to piłem do tego stopnia, aż mnie ochrona klubu na butach wyprowadzała z lokalu (czasami byłem agresywny) lub aż nie mogłem ustać na własnych nogach i do akademika odprowadzali mnie koledzy.

Pewnie pomyślicie, że nie miałem granicy? Na to by wyglądało, chociaż podchodziłem do tego tak: jak już decyduję się na imprezę suto zakrapianą alkoholem, to piję na umór. A że rzadko się decydowałem na takie imprezy, to albo nie piłem wcale, albo przeginałem (skrajność).

Nigdy nie miałem problemów z odmówieniem picia, chociaż czasami się napiję tylko i wyłącznie dla świętego spokoju (np. kieliszek wódki, lampka wina, szklanka piwa, a czasami tylko łyk). Podchmielone towarzystwo często próbuje manipulować: ‘no co ty, nawet z nami się nie napijesz?’. Wówczas odpowiadam, że albo nie mam ochoty, albo – bardzo rzadko – że się napiję. Szkoda, że takie towarzystwo często myli pojęcia, bo nie ma na myśli ‘NAPIJESZ’, tylko ‘UPIJESZ’.

Odkąd definitywnie zerwałem kontakt z ojcem, zacząłem sobie uświadamiać, że byłem na najprostszej drodze do alkoholizmu (picie w samotności/ucieczka w alkohol).

Paradoks: po alkoholu zachowywałem się tak, jak na trzeźwo zachowywał się mój ojciec. Najprościej pisząc: byłem agresywny i nie lubiłem sprzeciwu (oczywiście w zależności od stopnia upicia).


Od kilku lat jestem praktycznie bezdomny (tzn. nie mam własnego mieszkania) i wynajmuję stancje/pokoje. Mieszkałem z różnymi ludźmi, np. nadużywającymi alkohol, jednak nawet nie pomyślałem o tym, by z nimi się upijać, a tym samym wywoływać z siebie zwierza, czyli agresywnego i nie lubiącego sprzeciwu ojca.

Od święta szampan czy od czasu do czasu lampka wina do obiadu wystarczy. A w lodówce stoi piwo, które kiedyś tam od kogoś dostałem i czeka na okazję


Ale nie jest tak kolorowo, jak bym tego chciał. Psycholog mi kiedyś powiedział, że jestem podatny na różne uzależnienia i jestem w grupie ryzyka (cokolwiek miałoby to oznaczać), dlatego nie powinienem kusić losu (wypytywał o moje picie i robił jakieś testy, wyszło że nie jestem alkoholikiem). Bardzo się tego wystraszyłem, tzn. tej mojej podatności na uzależnienia.
Pech chciał, że kilka miesięcy przed śmiercią mojej Mamy zacząłem uciekać w .. papierosy.

Na przykładzie mojego nikotynizmu (i DDD) , wiem co to jest uzależnienie i jak ciężko z tym walczyć.

Moje pragnienie jest jedno: być wolnym. Nie myśleć o swoim podłym ojcu i nie palić, bo te 2 uzależnienia sprawiają, że nie jestem wolny i czuję do siebie wstręt.


Dziękuję za przeczytanie.



PS.
Może przyjdzie czas, jak opiszę wyjątkowo trudny dla mnie temat, czyli jak mój ojciec przyczynił się do śmierci mojej Mamy. Gdyby moja siostra zaczęła mówić (na razie panicznie boi się ojca), to ten 'przykładny chrześcijanin, chodzący co niedziela do kościoła i wspaniały, zawsze pomocny sąsiad' (taką ma opinię mój ojciec) w najlepszym wypadku straciłby poważanie wśród swoich klakierów. Już kilka lat temu mi groził, że jak cokolwiek powiem, to będę żałował do końca życia.

[Tomoe]

[lapka]

Przeczytałam i jestem myślami z Tobą.Pozdrawiam.Łapka

[ZbOlo]

[rybenka1]

Przeczytałam i jest tam cząstka mnie i jest mi smutno .

[Pati]

[DDDMan]

Cytat:

...ten "cudzysłów" powinien być bardziej wyraźny... współczuję...

Już nieraz o mało nie wyłapał wpie.r.dol, jak zaczął pouczać przypadkowych ludzi, że nie mają palić papierosów, nie pić wódki, tłumacząc że Pan Jezus też nie pił i nie palił.

Pati napisał/a:

Zakazany owoc najlepiej mi smakował.

Mój ojciec mnie nie wychowywał. On po prostu KAZAŁ. A jak nie - to bił mnie szmatą/pasem (czym popadnie), niewychodzenie nigdzie z domu, modlitwa pod jego nadzorem i czytanie książek też pod jego czujnym (szkoda, że niepodbitym jeszcze) okiem.

Psychopata.

[ZbOlo]

[DDDMan]

Cytat:

...Twój ojciec był biednym, skrzywionym psychicznie człowiekiem... przepraszam za te słowa...

Nie musisz przepraszać, ja go nienawidzę (mimo że też święty nie byłem).

Piszesz jednak stosując czas przeszły. Czyżbyś mu wróżył śmierci? Wówczas powiedziałbym: nareszczie!

No ja też nie muszę, ale przepraszam za złorzeczenie ojcu.

[ZbOlo]

[DDDMan]

[Jonesy]

e, do póki Cię nie wydziedziczy z konkretnych powodów należy Ci się jak psu kość. Będą Cię spłacać jak tatulo zejdzie...

[staaw]

[DDDMan]

[ZbOlo]