Forum Wolnych od Alkoholu

Gabi74

cześć wszystkim odpowiadam

miły dzionek dzisiaj. w Warszawie sypnęło śniegiem :szok:

czy ktoś z Was ma może podobny problem - kiedy jest mi dobrze to muszę sobie czymś zepsuć ten dobry nastrój. zdołować się i smucić. tak ogólnie na razie - chodzi o to, że jestem w związku z facetem i ciągle stwarzam problemy. jest nam cudnie, ale jak jest za dobrze to mi się chyba nudzi i "podkręcam atmosferę". nie wiem czy to jest w ogóle związane z choroba alk., moze po prostu jestem kłótliwą babą?. ale chciałam zapytać, czy ktoś ma podobne doświadczenie?? mhm?

endriu · _________________ Nie piję od 29.04.2011

miałem tak w pierwszym roku trzeźwienia, teraz już nie...

mój problem na dzień dzisiejszy

Eila

rufio

Monotonia nie sprzyja - czasem trzeba rozbić szklankę - tylko po co ? Nie lepiej iśc po zwariowane pomysły ?

Jras4

Jras4

tak to ma związek z alko ..ty pokazujesz ,,patszcie nie pjie owszem ale jaka ja nieszczesliwa i co teraz ze mną zrobicie ,, a ja powiem kopnąć w du..i nie patszyć że tak sie zachowujesz ...
Nie zaakceptowałaś do kąnca że nie ma picja dla ciebie i jak tu powiedziała eila nie mozna stale mówić jestem taka bo alkoholizm ..
zacznji coś z tym robić bo lada dzień sie pocieszysz

Mar123

U mnie to było związane z alkoholizmem, gdy było mi dobrze, to musiałem coś zepsuć, spokój to był stan niepokojący. Jeśli do kogoś się zbliżyłem, zacząłem ufać drugiej osobie, to zawsze robiłem coś, żeby ją do siebie zrazić. Przez to miałem powód do narzekania, użalania się nad sobą, i oczywiście świetna wymówka, żeby się napić

Gabi74

hej, kręcę się po forum. trochę Was czytam, coś czasem napiszę, ale jakoś nie potrafię tu zaistnieć. teraz przeżywam coś takiego w życiu, o czym trudno mi mówić. chodzi o mojego syna i o to, że ma trudności w szkole. i o to, że myślę że to moja wina, bo jestem alkoholiczką. i kiedy przestałam pić to on miał 2 lata, potem trzeźwiałam, więc też nie było nam łatwo. a teraz jest mi ciężko pogodzić się z tym, że cierpi przeze mnie. może ktoś ma podobne doświadczenia.

Jo-asia

Poczucie winy Ci w niczym nie pomoże, Gabi.
A tym bardziej, nie pomoże Twojemu dziecku.
Korzystasz z pomocy pedagogów lub psychologów?
mam na myśli pomoc dla dziecka

Gabi74

Chodziłam z synem na zajęcia z integracji sensorycznej. Od wrześnie sobie odpuściłam. Ale dzisiaj rozmawiałam z moją terapeutką na ten temat i ona mówi, żebym z nim jeszcze pochodziła. Przymierzam się też do rozmowy z jego wychowawczynią i zobaczę co mi powie. ano, wiem, że te wyrzuty mi nie pomogą. raczej odbierają mi siły.

Jo-asia

Pierwsze ruchy zrobiłaś. Świetnie

Gabi74

Ciężko mi jednak idzie przegryzanie się przez te wyrzuty. Dzięki Jo-asiu za miłe słowa. Podobne usłyszałam dziś na terapii.

Tibor

Kiedy przestałem pić moja córka kończyła zerówkę i niedługo szła do pierwszej klasy.
Na półrocze pierwszej klasy na zebraniu Pani wychowawczyni powiedziała, że córka powinna chodzić do psychologa. Z nauką sobie radziła raczej bez zarzutu, ale nie integrowała się właściwie z rówieśnikami. Choć wiedzę posiadała, to nigdy na lekcji się nie zgłaszała, nie była aktywna; na przerwach w szkole raczej była gdzieś z boku, sama, Pani zauważyła, że nie ma ona żadnych bliższych koleżanek. To jest to, co zauważyła osoba z zewnątrz.
Często nie chciała chodzić do szkoły, chorowała, bądź udawała różne choroby. Nie chciała uczestniczyć w żadnych zajęciach pozalekcyjnych (kółko przyrodnicze, basen, teatralne, muzyczne). W domu spędzała sporo czasu na oglądaniu bajek, filmów, na komputerze... tylko ja tego nie dostrzegałem. Myślałem, że jest wszystko w porządku. Jedynie widziałem, że nie potrafi powiedzieć dzień dobry, do widzenia, dziękuję, przepraszam i -zwłaszcza- proszę.

Przez rok czasu chodziłem z nią do psychologa i nic. Miałem wrażenie nawet, że jest coraz gorzej. Wychodząc na plac zabaw z nią, musiałem się z nią bawić, nie chciała z koleżankami, nawet kiedy ją o to prosiły. To było już coraz bardziej niepokojące.

Z różnych przyczyn poprosiłem kolegę o przeprowadzenie przez program 12 Kroków i 12 Tradycji. Zacząłem się JA zmieniać, odpuścił mi samemu lęk, zaakceptowałem siebie... doznałem jakiegoś rodzaju uwolnienia, zaczął mnie odpuszczać egoizm, z którego sobie wcześniej kompletnie nie zdawałem sprawy. Zamknięcie przeszłości oraz dokonanie części zadośćuczenienień pozwoliło mi spojrzeć na ludzi (m.in. córkę) nieco głębiej, dalej niż czubek własnego nosa. Poczułem co to jest dawać siebie, być gotowym, odpowiedzialnym.
To mnie mocno scementowało z córką; ja się zmieniam i widzę że ona też. Ma dwie przyjaciółki, chodzimy na basen, a niedawno zaczęła trenować koszykówkę. 3 razy w tygodniu po dwie godziny... to była jej suwerenna decyzja. Nadal ma problemy z proszeniem, dziękowaniem, ale postępy są widoczne gołym okiem.

Jest napisane w pewnej książce, że nie możesz dać drugiemu człowiekowi czegoś, czego sam nie posiadasz. Ja wcześniej chyba nie posiadałem miłości w sobie, takiej bezinteresownej. Kiedy ją odkryłem, świat stał się piękniejszy.
Pozdrawiam

smokooka

Piękny i wzruszający przykład Tibor. Gratuluję serdecznie

Mała