Forum Wolnych od Alkoholu

Tibor

Ostatni dzień mojego picia (jeszcze nie wiedziałem o tym), już od jakiegoś czasu czułem totalną pustkę, było już mi wszystko jedno czy będę żył czy nie... wracając z knajpy spotkałem kolegę, z którym jeszcze się dopijałem. Powiedziałem mu o czymś, o czymś co było moją pilnie strzeżoną tajemnicą. Nigdy ta tajemnica wcześniej nie ujrzała światła, to było zbyt bolesne i wstydliwe dla mnie, jednak wyrzuty sumienia nie dawały mi spokoju. I ja to powiedziałem.

Następnego dnia poczułem lekki powiew wolności. Zapragnąłem szczerze przestać pić, zadzwoniłem na oddział terapii zamkniętej i poprosiłem o przyjęcie.

Miesiąc później dokonywałem swoich pierwszych obrachunków moralnych. Tak wtedy postrzegałem piciorys na terapii.
Przez kolejne rok do 1,5 w głowie rodziła się gotowość do poproszenia o pomoc innego alkoholika (sponsora). To zdarzenie z ostatniego dnia mojego picia w jakimś stopniu nie dawało mi spokoju... bo po nim poczułem spokój. Zobaczyłem, że rozliczanie się z przeszłością (uczciwe) uwalnia.
Od czasu do czasu przez te 1,5 roku powiedziałem coś trudnego na mitingu, coś wstydliwego i osobistego na terapii co na chwilkę mnie uwalniało z poczucia winy, ale zaraz pojawiały się w to miejsce kolejne zdarzenia. Z resztą wtedy było to raczej "wyrzygiwanie" i eksponowanie bolesnymi doświadczeniami, niż rozliczaniem się z przeszłością.

IV Krok.
Zajął mi formalnie około miesiąca (zawsze mogę do niego wracać). Były to trudne chwile w moim życiu. Do tamtego czasu swoją niechlubną przesłość wiązałem z piciem, myślałem że moje draństwo dotyczy tylko moich pijackich zachowań, ale tak naprawdę najtrudniej było się rozliczyć z innymi uczynkami, z tymi kiedy nie piłem. Krzywdy, które mi wyrządzono (w moim odczuciu) były trudne, ale zobaczenie siebie z drugiej strony było już bolesne. Dwu-trzykrotnie nie wytrzymywałem, przerywałem pisanie i dzwoniłem do swojego sponsora z prośbą o jak najszybsze spotkanie. Nie potrafiłem z tym zostać sam, czułem że się rozpadam. W ten sposób łączyłem krok IV i V. Na szczęście w tym obrachunku omawialiśmy też moje zalety, było nawet trochę śmiechu przy tym. Dzisiaj miło ten czas wspominam.

Jeszcze wtedy nie wiedziałem, że w IV Kroku dążyłem do odkrycia istoty moich wad, by móc w przyszłości z nich czerpać, naprawiać się. Na tamten czas był mi potrzebny do rozliczenia przeszłości.
Wtedy już potrafiłem powierzać, albo przynajmniej wierzyłem, że powierzam. To mi pomogło. Bez udziału Siły Wyższej nie zdobyłbym się na to by zrobić to odważnie i gruntownie.

Jest to też dla mnie krok, który do dzisiaj nie wyobrażam sobie, żeby można było zrobić samemu. O ile dopuszczam możliwość poznania kroków I-III samemu o tyle dalsze nie wiem jakby to mogło być? W pierwszym kroku uznaje się za przegranego, a w drugim, że nie dam rady sam. Skoro nie sam to jak mogę sam zamknąć przeszłość?

Przez pierwsze 1,5 roku mówiłem, że przeszłość już zamknąłem, że nie ma sensu do niej wracać. I to jest prawda, niestety to przeszłość czasem wracała do mnie. I to wcale nie zawsze chodziło o nieprzespane noce, o ból emocjonalny. Czasem to był zwykły ból po stracie. Czasem po stracie rodziny, a czasem gdy znajomi chodzili na imprezy, był to ból po stracie tamtego życia. Rzekłbym, że licha była ta moja trzeźwość.

Czwarty Krok, podobnie chyba jak Pierwszy to trampolina do lepszego życia.
Doświadczenia alkoholików nie tylko z WK pokazują, że zapicia najczęściej są udziałem osób, które nie dokonały gruntownego i odważnego obrachunku moralnego. Ja już nie chcę uczyć się TYLKO na własnych błędach.

Tibor

Realizacja Czwartego Kroku pozwala mi się zbliżyć do ludzi. Zobaczenie siebie w całkowitej prawdzie zbija moją pychę do poczucia niemal upokorzenia (ale nim nie jest).
Do momentu zmierzenia się z tym krokiem miałem obsesje myślenia o sobie. A że ta moja przeszłość jest inna, że wyjątkowa bardziej, że trudniejsza, że boleśniejsza, że wstydliwsza od innych. Że krzywdy, które mi wyrządzono lub ja innym są większe itd. Do tego czasu spoglądałem na ludzi z góry lub z dołu więc jak mogłem być użytecznym dla innych?
Dopóki nie zamknąłem przeszłości, dopóty pojawiały się we mnie lęki. Skoro rządził mną lęk, to jak mogłem ofiarować siebie (dać odrobinę miłości) komukolwiek? Czasem się udawało, ale częściej nie.
Program 12 Kroków prowadzi mnie do Boga, przez innych ludzi do Boga. Lęk jest tym, co mnie odgradza od ludzi. Nie rozliczona przeszłość powoduje u mnie ciągłe lęki.

Przestałem kombinować, zrobiłem tak jak jest napisane w WK, tak jak mi przekazał inny alkoholik. Konkretnie, precyzyjnie, gruntownie i odważnie. Człowiek, zdarzenie, uraza, wada. Człowiek po człowieku, rok po roku... napisane a nie wymyślone w głowie. Kilka tygodni intensywnej pracy, aby poznać swoje wady i ich istotę.

Dzięki realizacji tego kroku, dziś mogę powiedzieć, że odczuwam więź międzyludzką. Ci którzy mnie kiedyś denerwowali, często są moimi przyjaciółmi, tych których się bałem, dziś z nimi rozmawiam. Nie jestem inny, nie jestem już wyjątkowy. Ot, zwykły człowiek, narzędzie w rękach Boga. Wierzę, że właśnie takiego Bóg mnie formował, abym mógł wkomponować się w Jego plan.

Czy mam poczucie całkowitego wyzbycia się lęku? Nie. Dlaczego? O tym może kiedyś przy okazji IX Kroku