Forum Wolnych od Alkoholu

Tibor

Ważny moment kiedy padłem NA KOLANA. To akt pokory i to wyraźny akt pokory dla mnie. Dla mojego rozbujałego ego. Pierwszy raz tą pokorę poczułem gdy chwyciłem za słuchawkę, zadzwoniłem do ośrodka terapii uzależnień i wykrztusiłem: "pomóżcie mi proszę, nie daje sobię rady", drugi raz to było gdy poprosiłem kogoś o przeprowadzenie przez Program, trzeci raz gdy na kolanach zacząłem się próbować modlić.

We wcześniejszej mojej drodze, modlitwę na kolanach uważałem za obłęd, ortodoksję tych, którzy to robią, tak prawdę mówiąc nawet im za bardzo nie wierzyłem (dlaczego? sic!), sądziłem że tylko na mitingach tak opowiadają, ale w realu tego nie robią... no może niektórzy i to tylko czasem.
Zacząłem szukać w tym drugiego dna, skąd takie głupie pomysły mają ci ludzie. Wymyślili sami sobie w sugestiach kolana i zmuszają biednych alkoholików do ich widzimisię. Przecież w krokach nie ma nic o kolanach - tak myślałem przez jakiś czas.

A potem sam przestałem się opierać, bo swoje pomysły mi się i tak wyczerpały.
Gdy to zostawiłem, odpuściłem, modlitwa na kolanach stała się czymś naturalnym. Minimum rano i wieczorem (w razie potrzeby również w ciągu dnia). A jeszcze później okazało się, że to nie było żadne widzimisię, bo w "Dr Bob i dobrzy weterani" na str. 95 jest opisane jak swą drogę rozpoczął Bill Olsson ("trzeci" alkoholik) - "dosłownie kazali mu uklęknąć tam w szpitalu, przy łóżku, pomodlić się i powiedzieć, że powierza swoe życie Bogu".
A dzisiaj znalazłem wpis z 2009r z tego forum:

Thomasson

Wszystko ładnie pięknie, tylko o co chodzi?
Kiedyś dużo modliłem się, na kolanach też. Nawet w miejscach publicznych, przy kapliczkach. Ale to nie o zgiętość nóg chodziło. Moje modlitwy wyrażały wdzięczność. Dziękowałem za to co dobre w moim życiu. Mówiłem też o tym z czym sobie nie radzę, i w czym potrzebuję pomocy. Modlitwa sw Franciszka podobała mi się. Efekt był taki że czułem się lepiej, bezpieczniej, otoczony troską. Gdy efekt mijał po kilku minutach lub godzinach to musiałem sobie przypomnieć słowa modlitwy i znowu power powracał. Niestety była to zwykła psychomanipulacja. Myśląc o nieprzyjemnych rzeczach czuję się nie przyjemnie. Myśląc pozytywnie czuję się przyjemnie. Taka była moc modlitwy.

Gdy już byłem praktykujacym medytującym dotarłem do pewnych informacji o rodzajach modlitwy. Modlitwa Jezusowa oraz żydowska kawana to modlitwy mało znane. Polegają na powtarzaniu w kółko kilku słów np Jezu Chryste bądź litościw mnie grzesznemu. Chodzi o zajęcie tej części umysłu która odpowiada za myślenie konceptualne. Po jakimś czasie, około godziny, dochodzi do wchłonięcia, czyli do stanu zbliżonego do indukcji podczas hipnozy. W medytacji jest podobnie. Do tego stanu dochodzi się miesiącami lub latami regularnej praktyki. Co wtedy się dzieje? Trudno powiedzieć bo te rzeczy są poza pojęciami, a ja sam też ich nie doświadczyłem. Teoria jest prosta: myślenie konceptualne jest główną przeszkodą do poznania prawdy o sobie i o Bogu. Efektem końcowym jest teosis (nie wiem czy dobrze pamiętam nazwę), czyli doświadczenie jedności z Bogiem. Być może dlatego Jezus był uznany za Boga. Gdzieś w klasztorze na jakiejś greckiej wyspie ciągle jeszcze zgłębiają takie praktyki.

Podsumowując. Owieczka nie ma beczeć idąc za tłumem. Owieczka ma wziąć się do roboty i stać się pasterzem.

Tibor

Z tego co opisujesz to problem tkwi w kroku II a nie III.

Cytat:

myślenie konceptualne jest główną przeszkodą do poznania prawdy o sobie i o Bogu

Nie jest mi to obce. Wiele lat się z tym zmagałem. Usilne trzymanie się swojego odgradzało mnie od Boga, dopiero gdy doświadczyłem "całkowitej" porażki - nie miałem wyjścia. Musiałem się zwrócić do jakiejś nadprzyrodzonej siły, bo wszystko co ziemskie (tu: co konceptualne) nie sprawdziło się w moim wypadku.
Prawdopodobnie stąd też jedni przechodzą TEN Program, inni nie. Jednym wystarcza terapia, innym nie. Jednym potrzeba dziesiątki, setki potknięć, innym jedno wystarcza. Jednym wystarczy wiedza, że nie mogą (nie powinni) pić, innym nie. Jednym wystarcza, że nie piją, innym to za mało. Dla jednych rzeczą niemożliwą jest zachowanie abstynencji bez mitingów, inni w życiu nie byli na mitingu i tą abstynencję bez problemu zachowują.

Ale żeby nie było OffTop.
Uczciwe powierzenie siebie, swojego życia, swoich czynów pozwoliło na pewien przełom w moim życiu. Przede wszystkim przestałem czuć się samotny. Do tamtego czasu pamiętam, że bardzo zależało mi na poznaniu jakiejś kobiety, wchodziłem na portale randkowe, próbowałem flirtować...
To się zmieniło w dość krótkim czasie. Usunąłem swoje konta na tychże portalach, bo przestała mi doskwierać samotność. Do tamtego czasu uważałem (konceptualnie), że żeby nie łamać HALTu to muszę sobie znaleźć kobietę

Ten Program bez Boga (jakkolwiek Go pojmuje) nie działa, a z Bogiem można wszystko. Niemożliwe staje się możliwe. Coś co (konceptualnie) "wiedziałem na pewno", że w moim życiu się nie zdarzy (rodzaj pracy, rodzaj niesienia posłania) - dziś to jest i jest to dla mnie chleb powszedni.

Warunkiem było jednak uczciwe "zrobienie" Kroku II. Dopuściłem, że może być inaczej niż wiem, niż myślę. Nawet w sprawach oczywistych.

Thomasson

Mam trochę inne spojrzenie na koncepcję myślenia konceptuallnego. Nie chodzi o zamianę jednych koncepcji na drugie. Nie chodzi o negacje treści koncepcji. Chodzi o mój stosunek do myślenia. A wyjście poza twory konceptualne robię miliony razy dziennie. Gdy słyszę dźwięk to najpierw jest percepcja i świadomość, a później dochodzą uczucia i myśli. To później to są ułamki sekund, po których zaczynam nazywać dane zjawisko. Myślenie percepcyjne jest według mnie drogą do poznania prawdy. Myśląc konceptualnie tworzę koncepcje siebie jako podmiotu i Boga jako przedmiotu. Diabeł tkwi w szczegółach. Słowa klasycznych modlitw opierają się na podziale ja i Bóg. Tak zostaliśmy wychowani. Ale gdy trwam świadomością przy oddechu to nie mam poczucia siebie jako Darka z określoną tożsamością. Myślenie tworzy całą maszynę którą nie do końca jestem, więc budowanie relacji z Bogiem, ze środka tej maszyny, jest trochę nie uczciwe. Przed Bogiem trzeba na golasa, bez masek.

W testamencie można coś o tym znaleźć. Jezus mówi że królestwo niebieskie już tu jest. Mówi też że nic co z tego świata nie możemy tam zabrać. Aby coś mieć, trzymać i zabierać, to musimy stworzyć "ja" a później "to moje". Czyli konceptualizować.

Tibor

Wybacz, swoją edukację skończyłem na szkole zawodowej. Na szkołę kamieniami rzucałem, nie rozumiem tego języka. Dobór twoich słów mnie przerasta więc dyskutant ze mnie marny

Thomasson

Dodam coś jeszcze....
O tym jak Jezus wspomina o dzieciach. Że królestwo niebieskie należy do dzieci. Że dziecko wchodzi do królestwa niebieskiego bez żadnego ale. Pokrywa się to z myślą dalekowschodnią. Popatrzcie na dzieci, najlepiej te w wieku 3-4 lata. Jak dziecko zbiera liście w parku to zbiera liście w parku, a jak głaszcze psa to głaszcze psa. U dorosłych jest inaczej, jest konceptualna kontrola nad każdym działaniem. Dlatego te czynności które hamują koncepcje sprawiają tyle radości: taniec, gra na instrumencie, sporty ekstremalne lub akrobatyczne... przy tych rzeczach łatwiej puścić myślenie. W filozofii tao dziecko ma status mędrca. Podobnie z zen.

Tibor

No tak, to jest dla mnie zrozumiałe. Ale co to ma wspólnego z III Krokiem?
Tzn mam takie wrażenie, że cały czas opisujesz stan, że albo wszystko, albo nic. Albo jest się w czarnej d... albo mistrzem, a przecież chodzi "o postęp duchowy a nie o duchowy ideał".

Widzę po sobie, że krok po kroku następuje u mnie zmiana. Choćby przykład ze wczoraj; pojechałem zupełnym przypadkiem (?) na miting (ktoś mnie gdzieś podwoził, a że było to blisko rozpoczynającego się mitingu, postanowiłem wejść i zostać), na którym nie bywam. Okazało się, że prowadzący miting nie dojechał i nikt nie chciał prowadzić więc ja to zrobiłem. Dzisiaj ta moja gotowość do pewnych rzeczy jest automatyczna, bez zastanowienia, bo czuje opiekę Boga nad sobą. Kiedyś prowadzenie mitingu było dla mnie wyzwaniem, stresem, koniecznością pzygotowania się itd.

Chyba przestałem myśleć, a zacząłem robić, działać. To mnie zbliża do Boga. Uczynki.

staaw

Thomasson

Odpowiedziałem na post o modlitwie. Modlitwa bywa częścią trzeciego kroku. Bądźmy elastyczni, nie robimy offtopu pisząc o duchowości w kroku 3.

Czy wszystko albo nic. I tak i nie. W duchowości nie ma żadnego rozwoju. Nie ma rozwoju duchowego. To jak patrzenie/widzenie - jest albo nie ma, i nic po środku. Umiejętność wchodzenia w teraźniejszość i przebywania w niej to coś co można wytrenować, więc można to ująć w kategoriach rozwoju. Ale teraźniejszość już tu jest i nie można być w niej do połowy. Taki paradoks niestrawny dla naszych logicznie myślących mózgów

W kategoriach dobra i rozwoju może być wiele: prowadzenie mitingow, podlewanie roślin, opowiadanie żartów... ale te wszystkie rzeczy łączy jedno - wychodzenie poza egoistyczne chciejstwa i przebywanie tu i teraz.
Moje życie też ulega zmianie na lepsze, i to bardziej niż sobie na to zasługuje.

Tibor

yuraa

deratyzator · (banita) Dołączył: 16 Sie 2017 Posty: 293

Dla mnie trzy pierwsze kroki stanowią całość. Za siłę wyższą obrałem Boga, jak już ,,zgodziłem" się kogoś obrać. Nie musiałem się później boksować z siłą wyższą, większą i największą. Choć nie było łatwo. Trzeci krok jest dla mnie prostym i wygodnym krokiem. Oddałem swoją wolę, myślenie, życie Bogu takiemu jak Go pojmuję. On jest reżyserem, a ja mam spokój. Krok tem mówi też o niekierowaniu moim życiem. Bo je powierzyłem Bogu. Ale czasami jeszcze próbuję wyrywać kierownicę bo ja wiem lepiej. PD :lol2:

Jacek

staaw