Forum Wolnych od Alkoholu

szymon

Weź sie nie wyzywaj :nerwus:

Thomasson

Mam taką teorię, że teoretyzowanie wcale nie jest złe, bo to tylko opakowanie dla względnie słusznych/nie słusznych treści. Wiem z własnego doświadczenia że wiedza pozyskana poprzez bezpośrednie doświadczenie jest lepsza niż wiara. Natomiast wiara to teoretyzowanie które jest też bezpośrednim doświadczeniem tyle że tylko koncepcji umysłowych a nie rzeczywistości jako takiej.

Więc wiedza na temat tego np skąd bierze się krok czwarty, jest wynikiem bezpośredniego doświadczenia, które aby mogło być przekazane dalej, musi być uformowane w koncepcje teoretyczną. Bo inaczej byśmy tylko milczeli.

Książka AA to zbiór teorii popartych doświadczeniem. Według doświadczenia AA ateista powinien udać się w ciemny kąt i modlić się o wiarę. Sprawdziłem doświadczalnie: po kilku miesiącach regularnych modlitw, wiara nie nadeszła, a moja kondycja psychofizyczna uległa pogorszeniu. Na szczęście dla mnie, nie ja pierwszy doświadczyłem tej bezradności. Osoba z większym doświadczeniem pomogła mi przebrnąć przez te trudności. Musiałem odrzucić teorię z książek AA, i zacząć pracować z własnym doświadczeniem, krok po kroku budując własną nową teorię. Czy miałem inne wyjście?

Nie chcę robić sztucznych podziałów. Niech każdy trzeźwieje na swój sposób. Mam tylko wrażenie że ateiści są w AA traktowani po macoszemu. Oczywiście jak zmienią opcję to jest to odbierane jako wyraz pokory.

Im dalej w las, tym więcej ochoty na milczenie.

Tibor

Jacek

Thomasson

Rozwinę trochę temat mojego doświadczenia z krokami.
Prace na programie zacząłem po miesiącu abstynencji, będąc jednocześnie na terapii. Pracowałem na wielkiej księdze, 12 na 12, i specjalnych materiałach pomocniczych z początków AA w Ameryce. Raz w tygodniu spotykałem się ze sponsorem i omawialiśmy różne zagadnienia. Sponsor mój miał kilkanaście lat abstynencji i uznawałem go za rozsądnego kolesia. Po prawie roku byłem w dziewiątym kroku i dokonywalem wysiłku zadośćuczynienia. Chciałem być dobrym chrześcijaninem. Uznawałem istnienie boga za całkiem prawdopodobne, ale było to dalekie od wiary. Modliłem się codziennie na kolanach, aby Bóg pomógł mi zwalczyć chciwość, pychę i gniew. Modlitwę św Franciszka znałem na pamięć i w trakcie dnia często recytowalem sobie po cichu ulubione fragmenty. Im bardziej się starałem nie grzeszyć tym grzeszniejszy się stawałem. W przeciągu kilku tygodni wiara odeszła mi całkowicie. Albo inaczej: straciłem złudzenie względem samego siebie, i uczciwe stwierdziłem że nie wierzę. Współpraca ze sponsorem zakończyła się w tym samym okresie, ale z innych, bardziej technicznych przyczyn.

Zostałem sam.

Później robiłem kroki z terapeutą-alkoholikiem. Również korzystaliśmy z wyżej wymienionych książek, tylko materiały pomocnicze były inne. Zacząłem od drugiego kroku, bo uznaliśmy że po ponad roku pracy w grupach terapeutycznych, zagadnienie bezsilności mam opanowane. Zrobiłem krok drugi, trzeci i czwarty. Był to okres moich duchowych poszukiwań. Trochę obsesyjnych poszukiwań. Współpraca z tym sponsorem też dobiegła końca. Czułem że robię to samo co wcześniej tylko w innym opakowaniu. Na zerwanie współpracy ze sponsorem, nalegała moja ówczesna partnerka, uległem.

Następnie był okres depresyjny, myśli samobójcze, nic nie robienie. Rozeszlem się z partnerką. Przygotowywałem się na najgorsze. I wtedy, którejś nocy, chyba odbiłem się od dna (bezalkoholowego dna). Gdy straciłem już wszelką nadzieję na lepsze jutro, przyszło do mnie lepsze dzisiaj, lepsze teraz. Musiałem się tym podzielić.

Odnalazłem w AA przyjaciela z długim stażem trzezwienia i poprosiłem go o sponsorowanie. Relacja ta nie została do końca okreslona jako sponsoring. Nie było książek, nie było materiałów pomocniczych, nie było ustalonych terminów spotkań. Nie było nawet rozmawiania o krokach. Było dzielenie się doświadczeniem. Było też dużo teoretyzowanie, gadania o życiu, o czlowieczeństwie, o duchowości i o polityce nawet.

Zrozumialem jak mam zrobić pierwszy krok, odkryłem gdzie robiłem błąd. Wtedy zrobiony krok pierwszy, odsłonił mi wskazówki do kolejnej części układanki, do kroku drugiego. Drugi do trzeciego itd Nie musiałem tego z nikim przerabiać, taka była w tym prostota. W trakcie kroku siódmego, wykrystalizował się jakiś duchowy schemat, i dalsze kroki zlały się w spójną całość. Jadę na tym schemacie z siódmego kroku po dziś dzień, i nie chce niczego więcej. Doszedłem drogą racjonalizacji i rozumu do stanu, który kiedyś spontanicznie wyrwał mnie z depresji. I teraz ciężka praca przede mną aby ten stan oswoić, ugruntować, i rozwinąć.

Sami widzicie że z taką historią ciężko brać się za sponsoring. Musiałem trafić na hokeiste aby nauczyć się grać w hokeja. Koszykarze i piłkarze, pomimo szczerych chęci, nie potrafili mi pomóc. Nie ta gra.

Thomasson

Może inni też by podzielili się swoim doświadczeniem
Może się wzbogacę o jakąś refleksję

Jacek

ankao30

Tibor

Myślę, że Twoje doświadczenia Thomasson są podyktowane błędnym prowadzeniem przez sponsora/ów (jakaś sekta???). To o czym piszesz (np. Krok III) nie ma nic wspólnego z Programem 12 Kroków mi znanym.
Warto, żebyś zapytał czy Twój sponsor/ sponsorzy przeszli taki Program i w/g jakich zasad.
Poza tym czy Ty naprawdę chciałeś robić ten Program czy szukałeś powodów, by go nie robić? ("Na zerwanie współpracy ze sponsorem, nalegała moja ówczesna partnerka, uległem"). Szkoda, że Twoja partnerka nie zna Programu, skoro była tak sugestywna

A w kontekście dwunastego Kroku?
Czymże jest to przebudzenie duchowe w rezultacie tych Kroków? Dla mnie jest to postawienie drugiego człowieka, niekoniecznie alkoholika, ponad mnie. Jeśli na szale stawiam swoje wygodnictwo i choćby cień możliwości pomocy innej osobie - rezygnuje ze swojego ja, na rzecz drugiej osoby. Nawet wtedy, kiedy mi się nie chce... albo przede wszystkim wtedy.
Program 12 kroków ze sponsorem to przede wszystkim program działania. O ile terapia i mitingi to jest teoria, o tyle praca na programie jest konkretnym działaniem. I chyba to jest ten główny aspekt. To dzięki tym konkretnym działaniom przychodzi stopniowa dojrzałość na Krokach, a nie na tym co się czyta. W pewnym sensie Wielka Księga jest uzupełnieniem konkretnego działania. To konkretne działanie to np. służby w AA. Jest ich mnóstwo, ja nie będę pisał o swoich... bo nie (forum Dekadencja to jednak nie jest wspólnota AA).

Potem to działanie ze sponsorem łatwiej jest wprowadzić w życie "i stosować te zasady we wszystkich poczynaniach". Jeszcze 2-3 lata temu kiedy poproszono mnie w pracy bym został dłużej (nadgodziny) to wywoływało we mnie bunt, co oni sobie myślą, albo dlaczego ja? Dziś nie mam z tym problemu. Nie jestem świętą krową. Podobnie w innych aspektach, w domowych obowiązkach, w służbach AA, itd.

Jednak "pierwsze kroki stawiamy wbrew sobie". Najpierw robiłem rzeczy, które mi się absolutnie nie podobały, potem zacząłem się do nich przyzwyczajać, stopniowo przyzwyczajenia przechodziły w nawyki, a dalej nawyki w postawę. Ludzką postawę. Oczywiście jest to ciągły i niekończący się rozwój.
Móc być użytecznym dla innych coś wspaniałego. Od półtora miesiąca nie palę papierosów i automatycznie mam więcej czasu dla innych. 1-1,5h na dobę średnio paliłem papierosy, tyle czasu zyskałem, by móc być użytecznym dla innych.

Wiara bez uczynków jest martwa. Czy mojemu Bogu zależy na mojej modlitwie na kolanach? Nie wiem, ale wierzę, że jeśli mogę być użytecznym dla bliźniego, to i Jego serce się raduje.

Thomasson

Aniu. Możesz rozwinąć coś o tej niemożności pogodzenia terapii z programem, w jakich punktach to się wyklucza?

Tibor. Czym jest te przebudzenie duchowe w rezultacie kroków? Zależy czy mówimy o teorii czy o praktyce. W teorii to bardzo szlachetna postawa, a w praktyce to różnych "przebudzonych" już widziałem. Moim zdaniem, przebudzenie duchowe to przynajmniej szczątkowa świadomość własnego szaleństwa, i szczera chęć wyzdrowienia z tej przypadłości. Wiem, nie brzmi to wyniośle. Nie napawa dumą. Fajniej było by być mędrcem i pouczać tłumy gorszych od siebie. Takie słowo - pokora- bardzo ładnie pasuje do definicji przebudzenia.

Z własnego doświadczenia: kiedyś wiedziałem doskonale co jest dla kogo najlepsze, i byłem gotowy udzielić wyczerpujących wyjaśnień na każdy temat. Dzisiaj mam wątpliwości co do najprostszych spraw, i nie czuję ambicji do ratowania świata. Ale co by nie mówić, dyskutować nadal lubię

czerwonamila

Dla mnie przebudzenie to świadomość ,że jest się TU I TERAZ. Nie odlatywanie w myślenie. Co do udzielania rad, także lubiłam kiedyś udzielać rad, nadal mam czasem z tym problemy ,że muszę ,,pokazać ,, jaka to mądra jestem

Od jakiegoś czasu dużo milczę i czasem nie wiem czy jest wgl coś mówić.

Jo-asia

Zadałam sobie pytanie.. kto, dał mi nadzieję? czyje doświadczenie wywarło na mnie wpływ? mnie pomogło?
Mam na myśli początek, który był ściśle związany z alkoholizmem.
Pierwszy krok zrobiłam sama.. pod wpływem okoliczności zewnętrznych i myśli własnej. Podjęłam działanie. Trafiłam na terapię i przy okazji mityng. Terapeuci dali mi narzędzia a "inny" alkoholik odebrał nadzieję a raczej złudzenia. Słowa "nie każdy przestaje pić za życia". Najwięcej czerpałam z wypowiedzi słyszanych i pisanych, od tych którzy zapili. Tak. W ogóle się nie zastanawiałam czy oni są przebudzeni duchowo. Natomiast ich doświadczenia dla mnie były cenne.
Bo? bo nie chciałam zapić.
Bo? bo nie wiedziałam i nadal nie wiem, czy kolejny raz znalazłabym Siłę aby kolejny raz powtórzyć ten... pierwszy krok. Dziś już się tego nie boję, nadal nie wiem. Mam otwartość i ufność.