Forum Wolnych od Alkoholu

[mia83]

Czytam czytam.... I wiem, że też muszę się wziąć w garść i ruszyć na terapię. Ale tak strasznie się wstydzę.. no i boję tej fazy muru, ale też boję się rzeczywistości bez picia, co ja pocznę z tymi wszystkimi moimi "przyjaciółmi", z którymi imprezy polegają na zalewaniu się. W zasadzie innych nie mam. Kto mnie kopnie w tyłek, kiedy jednak będę chciała kupić piwo... Mieszkam z dala od domu rodzinnego, nie mam tu w Poznaniu naprawdę bliskich ludzi...
Ale wiem jedno - inaczej nie ruszę do przodu, a mogę wiele stracić.
I stąd pytanie - jakiego terapeutę w Poznaniu możecie polecić? Nie chcę w tym celu zakładać osobnego wątku, więc może tu mi ktoś doradzi . Chodzi oczywiście o terapię dofinansowaną z NFZ.

Pozdrawiam,
Mia

[yuraa]

[mia83]

Małgoś - to nawet fajnie, że tu ich tyle . A z tym wstydem masz rację, nie ja pierwsza i ostatnia, która do takiego specjalisty trafię...
Yuraa - wiem, że każdy jest inny i łapie inną "chemię" (lub nie łapie w ogóle) z drugą osobą. Ale ja już tak mam, że wolę pójść przetartym szlakiem, po uspokojeniu "ta osoba jest w porządku". Takie unikanie ryzyka i rozczarowań (tych akurat rzadko daje się uniknąć). Liczę zatem na Poznaniaków, jeśli znajdą tu mój post .

[smokooka]

[Małgoś]

[endriu]

[piotrAA82]

Cześć Mia83. To w końcu kiedy idziesz na tą terapię, bo nic nie napisałaś. Czy może zamierzasz jeszcze trochę poczekać, aż będzie gorzej i uznasz że to już czas?

[mia83]

[Jonesy]

[smokooka]

[mia83]

[mia83]

[endriu]

mia83, dzwoń do ośrodka i zapisz się na terapię

na terapii jestem jednym z najstarszych, tam chodzi dużo młodych ludzi

na AA jestem jednym z najmłodszych

[mia83]

Dziękuję Wam...
takiej ilości mądrych słów w tak krótkim czasie dawno nigdzie nie przeczytałam... Sama mam wrazenie, że mimo iluś tam znajomych to dość mroczny i depresyjny okres w moim życiu. Niewiele mnie cieszy, niewiele daje prawdziwą satysfakcję. Tydzień temu w pracy dopadł mnie taki dół, samotność i poczucie bezsensu, że jestem w tym mieście, że wracałam do domu płacząc. Potem oczywiście "pocieszyłam" się alkoholem.
Aaaj nie lubię takiego użalania się nad sobą.

[Jonesy]

Tak naprawdę to lubisz takie deprechy. A raczej nie Ty, a Twój umysł. To się nazywa nałogowa regulacja uczuć - wzbudzasz w sobie zniechęcenie i żal albo złośc, żeby wprowadzić się w odpowiedni nastrój. I oczywiście zaraz znieczulić, bo lekarstwo na ból, łzy, smutek i złość znasz bardzo dobre. Ale spokojnie - dojdziesz i do tego.

Zaś co do urlopu z plecakiem - czy jedziesz sama czy z kimś bliskim? Jeżeli z kimś bliskim to czy jest on świadomy Twojego problemu? Jeżeli z kolegami i koleżankami, to czy imprezują na wyjazdach? Czy dasz radę zawinąć się do pokoju/namiotu wiedząc że dopiero 20:00 a oni zaczynają imprezę? Czy dasz radę tę sztuczkę powtórzyć przez wszystkie wieczory wycieczki? Ja pojechałem na urlop 6 miesięcy po tym jak przestałem pić - z żoną i dziećmi. Dzielnie w trzeźwości wytrwałem. Niestety - miesiąc później pojechałem na zlot do kolegów - miałem tyle samo szans na powodzenie, co śnieżka wrzucona do wrzątku... Po tym wydarzeniu zerwałem kontakty z pijącymi znajomymi (nieważne czy dużo pijącymi czy normalnie - dla mnie nawet naparstek to za dużo) a w tym roku wyjazd na zlot w ogóle odwołałem. I nie piję już 13 miesiąc. Za to parę tygodni temu byłem na innym zlocie z zupełnie innymi znajomymi. Takimi co to nie piją, takimi co to ich poznałem tutaj.

Ty pewnie na ten urlop i tak pojedziesz, stwierdzając że nie wypada odmawiać, nie można się od ludzi odwracać, nie można się zamknąć w 4 ścianach. I ok, po prostu jeszcze to do Ciebie nie dociera, ale spokojnie - daj czas czasowi i wszystko zobaczysz w innej perspektywie. Może też być tak, że pojedziesz i spędzisz cudowne, trzeźwe wakacje. Wszystko jest możliwe, pod warunkiem że będziesz szczera ze sobą samą. Nie z nami i nie na pokaz - że piszesz że wiesz, że jesteś świadoma i tak dalej - to tylko słowa. Ważne co tak naprawdę Ty czujesz w środku.

Słowami klasyka kończąc "trzeźwych wyborów życzę"