Forum Wolnych od Alkoholu

[szika]

Chce cos napisac, ale nie pasuje mi to do żadnego z obecnych już wątków...
Wczoraj taka sytuacja. Jestem z moim menem w przepieknym miejscu - Dolina Bobru. Perła Zachodu - śliczne schronisko w malowniczym zakątku, pośród lasów, nad brzegiem rzeki...

Cisza, spokój...turystów naprawdę niewielu... bez porównania dla nieopodal połozonych Karpacza, Szklarskiej itp...

Zeszliśmy na kamienisty brzeg rzeki, plaża...

Prawie równocześnie z nami schodziła grupka ludzi z małym chłopcem... zachowywali się bardzo hałasliwie... właściwie nie dało sie nie słyszec praktycznie kazdego ich słowa... krzyczeli do siebie...

to o czym tam sobie rozmawiali nie interesowało mnie w ogóle...ale jakoś tak nie dało się nie słyszeć "rozmów" z chłopcem...

zorientowałam sie, że małemu towarzyszą matka i może dwudziestoletnia parka zakochanych...

dziecko cieszyło się tym co oglada i jak to dziecko "mamo czy moge zdjąć buty?", "mamo czy moge zamoczyć nogi?", "mamo czy mogę....?"...

a mama do syna właściwie nie mówiła a szczekała
mały małymi krokami normalnie idzie a ta do niego "nie idź tam!! mówię do ciebie, nie idź tam!!" wrzeszczy...
butów nie ściagaj bo tam są szkła!
nie wejdziesz do wody bo potniesz nogi na szkłach!

po paru minutach jednak sama wlazła to i... synowi pozwoliła...

po wyjściu z wody piasek i kamienie na nogach...

ubieraj sandały nie marudź, piasek sam wyleci

nie łaź tam, patrz pod nogi na kamienie!!!

ja tego nawet nie powtórze, bo tak było przez całe może pół godziny naszego bycia na plazy...

w pewnym momencie mały głosno rozpłakał się "ałłłłłaaaaa! szkło mi wpadło do buta!!!!"
coś go zabolało w bucie pełnym malusieńkich kamyczków...

matka podeszła energicznie, szarpnęła nogę, buta i warczy wściekła "e tam szkło, du** jasiu szkło"...
reszty nie słyszałam... wyszłam z siebie...

gdy już wyszarpała dziecko, oczyściła sandałka i mały ucichł nie wytrzymałam
- prosze pani??
- tak? - usłyszała, że to do niej i odwróciła się w moją stronę...
- juz chwile panią słyszę... czy pani ma chociaz czasem życzliwe słowo dla tego dziecka? - zagotowałam sie, ale starałam sie zachowac spokój...
Zdziwienie na jej twarzy, zatkało ją i dość słabym głosem, dopiero po chwili, gdy do niej dotarło o co pytam odpowiedziała
- taakkk...
odwróciła się i poszła za odchodzacymi młodzieniaszkami...
już nie było od tego momentu wrzasków, warczenia i szczekania... po cichu ulotnili się z plazy i w ogóle z pola widzenia..


Moje czy nie moje podwórko?
Czy reagowac tylko na ewidentne przejawy przemocy fizycznej a taką przemoc emocjonalną pomijać i lekceważyc?

Ja wszystko rozumiem, że ona pewnie tak była przez rodziców traktowana więc jest taka dla swojego dziecka, ale na miłośc boską jak przechodzić koło czegos takiego obojetnie?

Mam nadzieję, że tej matce sie chociaz troche głupio zrobiło, że może na drugi raz tropnie sie, jak sie zachowuje... i co robi swemu dziecku...

[pterodaktyll]

[zimna]

[szika]

zimna, dziękuję że napisałas o swoim przeżyciu...
dla mnie to straszne...

dotykają mnie takie sytuacje i szczerze to decyduję się na to, że będzie mnie to dotykało...
czy mam cos do przepracowania? nawet jesli to nie chcę pozostawac obojętna... nie chcę tego przepracowywac tak, aby nie dotykało...

bezbronnośc dziecka... ono samo sie nie obroni...
ono pewnie nawet nie wie, że mogłoby być inaczej traktowane...
pójdzie w życie i tak będzie traktowało świat i ludzi mu bliskich...

mam lekkiego fioła na punkcie podgladania fajnych rodziców... gdy dzieci zadają setki pytań, sa radosne, jest ich pełno, a rodzice cierpliwie odpowiadają, troszczą się, są obok i towarzyszą swoim dzieciom w poznawaniu świata... to takie miłe obrazki... ciepłe... radośc dla duszy, dla serca...

przemoc psychiczna i emocjonalna nad dziećmi jest zjawiskiem powszechnym... jest zauważalna wszędzie... i nikt nie reaguje... bo to czyjas sprawa...
znieczulica? a może lęk?

słusznie zauważyłaś... czesto pewnie ci rodzice nie zdają sobie sprawy ze swojego zachowania... kto wie... być może raz, drugi ktoś zwróci uwagę i cos się w ich umysłach otworzy...