Forum Wolnych od Alkoholu

A_Fire_Inside

Witam serdecznie Wszystkich forumowiczów!

Zacznę od tego jak bardzo się cieszę, że znalazłem to forum - całkiem przypadkiem, poszukując plików medytacji 24h i Dzień po Dniu w formie plików pdf. tak żeby mieć zawsze pod ręką w telefonie.

Nazywam się Andrzej, mam 28 lat, pochodze z Lubartowa, obecnie mieszkam i pracuję w Lublinie. Jestem uzależniony - alkoholik i narkoman. Dziś mam 157 dzień (to juz ponad 5 mcy kalendarzowych!) i to nie tylko "suchej" abstynencji, ale także surowej i pięknej drogi Zdrowienia. Pięknie staram się celebrować każdą datę TRZEŹWIENIA z kobietą mojego życia, którą z reszta poznałem dzięki Wspólnocie NAw Lublinie, która jest również uzależniona. Wiem, że może nie powinienem sobie liczyć dni, by nie popadać w złudzenia siły i swojej pseudo kontroli, ale mnie to pomaga, pozwala mnie spojrzeć na to gdzie i kim jestem. Wiem także, że może związki pomiędzy uzależnionymi nie są zalecane, ale staramy się wzajemnie nie popadać w kompulsje, obserwujemy i rozmawiamy o swoich zachowaniach, uczymy sie je rozpoznawać i rozwiązywać na bieżąco.

Podejmowałem wielokrotnie próby zaprzestania zażywania, najdłużej wytrzymałem 4 lata (od śmierci Jana Pawła II do końca studiów). Po odejściu mojej pierwszej dziewczyny nie poradziłem sobie z życiem i nie zaakceptowałem świata takiego, jakim był i jest. Postanowiłem pokazać wszystkim co znaczy "na co mnie stać". Tak naprawdę 4 lata tylko utrzymywałem abstynencję, a właściwie te 4 lata były jednym wielkim nawrotem, który zakończył się ok. 18 miesięcznym opadaniem na samo dno. O te dno nigdy nie uderzyłem - znalazłem się od razu 2m pod mułem! Degradowałem siebie i innych, nie potrafiłem iść z podniesioną głową, właściwie to tylko tak sobie wmówiłem, by znaleźć wymówkę na to by nie zaprzestać takiego postępowania.

Rok temu w dn. 24.06 na jednej z imprez spotkałem kobietę, dzięki której tylko uświadomiłem sobie, że sam sobie za żadne skarby nie poradzę ze swoimi bardzo potężnymi uzależnieniami. Wtedy nie znałem jeszcze ich siły, choć znakomicie zdawałem sobie sprawę z tego kim ja jestem. Podjąłem kolejną próbę autoterapii - bez niczyjej pomocy, na własna rękę. Chciałem udowodnić sobie, innym, mojej ówczesnej kobiecie swoją siłę, choć zdawałem sobie co mi grozi.

Długo nie trzeba było czekać - zapiłem po miesiącu. Stało się tak jeszcze 2 razy. Zacząłem substancje zamieniać innymi środkami, próbując udowodnić kontrolę nad tym co zażywałem. Z tą dziewczyną byłem od 24.06.2011r., myślałem że się zakochałem, że to miłość na zabój. Tak naprawdę oczekiwałem na to by mi powiedziała, "że mogę, że mi wolno, że nie jestem uzależniony". Zamiast tego dosadnie doznawałem słów o tym jak bardzo źle zapędziłem się w myślach i oczekiwaniach. Bardzo mnie kochała, tak myślę. 28.04 tego roku odeszła ze słowami - "Kocham cię, ale jeśli zostanę wiem, że umrzesz. Zrób coś ze sobą, bo nie możesz zapraszać mnie do brudnego pokoju i kazać mi razem z Tobą w nim sprzątać. Zrób to sam! Wiem że dasz radę."

Na tamten czas zrobiłem to tylko dla niej, będąc pewnym, że ten koszmar się kiedyś skończy i znów będziemy razem. Postanowiłem zrobic to dla kogoś, skoro dla siebie nie potrafiłem.

02.05 poszedłem na swój 1 meeting NA w Lublinie, dzięki sugestiom brata, który zdrowieje od 9 lat. Tam odnalazłem swoją drogę na grupie Piramida (sobota w Lublinie) oraz Rejs (w czwartek). Rozpłakałem się jak dziecko, bo wiedziałem, że całe życie chciałem to zrobić.

Na kolejnych meetingach poznawałem kolejnych ludzi, słuchałem kolejnych historii - tak dowiedziałem się o terapii AA w ośrodku WOTUA w Lublinie. Zapisałem się na terapię dzienną w godz. 8-16, choć mało kto dawał mi jakąkolwiek szansę. Ja jednak zapisując się na terapię 15.05 nie robiłem tego dla siebie - miałem wrażenie że dziewczyna wróci. W pracy w korporacji, w potężnej ogromnej firmie, przyznałem się kim jestem, dzięki temu zarespektowano moje zwolnienie i pojawił się 1szy uśmiech z zewnątrz, pierwsze światełko. Zauważyłem, że można, że da się, że świat nie jest aż taki pokaleczony, że te rany są tylko we mnie.

Chodząc intensywnie na terapię, coraz mocniej uczestniczyłem we Wspólnocie, zacząłem podejmować służby, zaopatrzyłem się w dużo wartościowej literatury, medytacji. 02.06 poszedłem do spowiedzi świętej po 12 latach grzesznego życia, poświęciłem łańcuszek z medalikiem, zapragnąłem pojechać w intencji Zdrowienia na Jasną Górę - jednakże dzień przed stchórzyłem, może to i dobrze po za miesiąc zacząłem uczestniczyć w pierwszych piątkach miesiąca. Dzięki Wspólnocie i terapii poznałem swoich nowych przyjaciół - tym razem prawdziwych - trzeźwych i szczerych!

W połowie lipca skończyłem terapię dzienną, teraz kontynuuje terapię jak tylko mogę, w meetingach uczestniczę regularnie. Zrozumiałem, że bez kontaktu z innym uzależnionym moje Zdrowienie nie będzie możliwe. Doświadczyłem słów, że żadni terapeuci, psychologowie itp. nie są w stanie zastąpić mi meetingów.

2 miesiące temu zacząłem spotykać się i rozmawiać z koleżanka ze Wspólnoty - dziś jest to piękne uczucie, nie wyobrażam sobie by mogło być to cokolwiek innego, jesteśmy ze sobą juz ponad 2 miesiące, a ja w to nie wierzę co się dzieje ... Zakochałem się jak szalony

dziś już jestem na dobre w pracy, gram na perkusji (12 lat) wróciłem do koncertów (mimo, że występuje tam alkohol, ja jestem po tej drugiej stronie, nie potrafię wyzbyć się mojej pasji i tego co mogę dać soba na scenie), spotykam się z przyjaciółmi ze Wspólnoty w każdym możliwym tylko czasie, celebrujemy każdy nowy dzień, życie stało się prawdziwe, kolorowe, pełne Wdzięczności i Radości. Ostatnio rozpłakałem się po mszy, kiedy w kościele św. Rodziny w Lublinie (tu gdzie także modlił się Nasz Papież) śpiewały dzieci, a ja do niedawna pragnąłem śmierci, nie chciałem żyć. Takie stany teraz są dla mnie nowe, bo rozpoznaję je na trzeźwo. Dziś wiem, że mam problem nie tylko z alkoholem, ale jestem tez uzależniony od narkotyków tj. marihuana, amfetamina, LSD, halucynogeny...

Dziś jestem trzeźwy, dziś jestem pełen Wiary, chcę czynić Dobro, dziś chcę być sobą, bo tak właśnie chciałem żyć całe życie, czuję wolność wyboru, nie obawiam się, choć często jest trudno, ale dzięki Wspólnocie, dzięki intensywnej pracy wiem że DO CZASU KIEDY IDĘ TĄ DROGA NIE MAM SIĘ CZEGO OBAWIAĆ!!! Dziś już nie muszę uciekać przed samym sobą i mogę spojrzeć samemu sobie w oczy!

serdecznie Wam dziękuję że jesteście!!!

WŁAŚNIE DZISIAJ!!! DZISIAJ N.I.E.!!!

ps. przepraszam za objętość tematu - bardzo chciałem się tym z Wami podzielić, proszę o wyrozumiałość.