Forum Wolnych od Alkoholu

[Scarlet O'Hara]

Stworzyłam w swojej głowie obraz idealnej matki ( choć wiem,że taka jeszcze się nie urodziła)
i za cholerę nie potrafię przeskoczyć poprzeczki ,którą sobie tak wysoko ustawiłam.

Zdaję sobie sprawę ze swoich potknięć i od lat robię sobie wyrzuty z tego powodu.
To było coś w rodzaju pejcza ,którym się katowałam kiedy tylko wydawało mi się ,że jestem dobrą matką.

Wczoraj po raz pierwszy w życiu "wyspowiadałam" się ze swoich grzechów w moim mniemaniu oczywiście.
Chciałam się oczyścić, wybaczyć sobie w końcu ale nie umiem.
Błędy popełniać mogą wszyscy ale nie ja zwłaszcza w stosunku do dzieci które kocham ponad życie a jednak nie potrafię im dać tego czego chyba sama nie dostałam.

Jednak kiedy sięgam w przeszłość mogę powiedzieć,ze byłam szczęsliwa,miałam beztroskie życie i mimo braku uwagi rodziców nie czułam się opuszczona.
W sumie dzięki temu potrafię podejmować decyzje,decyduję o sobie,nie czuję potrzeby konsultowania się z rodzicami,jestem samodzielna i w gruncie rzeczy wyszło mi to na dobre.


Zdaję sobie sprawę ze swoich trudności,wiem,że nie jest to dobre a mimo to nie umiem się powstrzymać przed pewnymi "odruchami" .

Usłyszałam wczoraj,że ja sama chcę dać dzieciom tego czego sama nie dostałam tylko ja byłam szczęśliwa więc czemu uważam,że moje dzieci mogą być nieszczęśliwe?

Powinnam oddać złośc swoim rodzicom.Co to znaczy? Ja nie jestem na nich zła!
Wychowali mnie najlepiej jak umieli.

Tą "spowiedzią" zrobiłam sobie okropny bałagan w głowie.
Myślałam,że wyciągając to co dusiłam w sobie spakuję spowrotem i wyślę na księżyc a okazało się ,że wywlekłam jakieś sprawy ,których zupełnie nie rozumiem.

[pterodaktyll]

Jak to ludzie potrafią sami sobie to i tak niełatwe życie, komplikować dodatkowo na własne życzenie...

[Scarlet O'Hara]

[Klara]

[smokooka]

[Klara]

[smokooka]

[Klara]

[Scarlet O'Hara]

[wolny]

Drogie kobiety czy nie możecie zrozumieć że wasza rola jako rodzica kończy sie na tym że obiad jest o13.00, resztą zajmie się natura i zwyczajne życie, a wy na siłę chcecie im wprowadzić swój program komputerowy na dodatek też zainfekowany czyli jest tzw . przekaz wirusa i co tu się dziwić że ten nowy komputer źle działa skoro dostaje uszkodzony program !!! Tylko sie zaraz na mnie nie oburzajcie

[pietruszka]

Jak ja dzisiaj to widzę? Po terapii, po większym zalepieniu mojego dzieciństwa?
1. Wystarczy być wystarczająco dobrą matką. Nie idealną, nie perfekcyjną, bo to też szkodliwe. Kochać i umieć okazywać miłość. Mnie przekonanie, ze będę złą matką doprowadziło do braku chęci posiadania własnych dzieci. Ot... taka głupia nadodpowiedzialność. Po prostu bałam się mieć dzieci... no bałam się, że będę je krzywdzić, ze nie sprostam, itd... To przegięcie w zupełnie skrajną stronę. I żyłam w poczuciu winy przez lata, że jakoś nie umiem dorosnąć do tej roli.
2. Czy da się uniknąć złości ze strony dziecka do matki? Nie wiem. Złość budzi się wtedy, gdy dziecko ma jakieś potrzeby niezaspokojone. Czy zawsze matka jest w stanie odczytać prawidłowo sygnały ze strony dziecka? Jeśli matka nie potrafi dobrze zaopiekować się samą sobą - to i pewnie często może mieć tu trudności. Jeśli sama jest niespójna emocjonalnie - to i dziecko może zapewne mieć trudnosć z odczytaniem jej sygnałów.
3. Nie jestem zwolenniczką otwartego wyrażania złości, tzw. konfrontacji ze strony dorosłego dziecka wobec rodziców. Przynajmniej wtedy, gdy obie strony chcą nadal podtrzymywać więź. Ja te swoje złosci przelałam na papier i pozbyłam się w zaciszu gabinetu mojej psycholog. Pozbyć sie tej złości należy, ale czy zawsze jest potrzebna konfrontacja? Dotyczy ona czasów prawie prehistorycznych i dotyczy osoby, której dziś nie ma. moja matka dzisiaj jest już jednak inną osobą niż ta niedojrzała osoba z mojego dzieciństwa. Czasem wiecej da zrozumienie, spojrzenie na te sztafetę pokoleń z dużej perspektywy, na historię swojej rodziny, na matkę mojej matki, a może i dalej... Bo oprócz wylania złosci jest tez potrzebne wybaczenie. Mi jest potrzebne, choć wpierw skonfrontowałam się z tą małą bezradną Pietrusią, zostawioną samej sobie, odczułam jej ból, jej złość, zauważyłam ją w końcu. I chyba wtedy zaczęło się tak naprawdę moje zdrowienie.

[pannamigotka]

Jeśli chodzi o mnie to uważam się za dobrą matkę.
Przede wszystkim kocham dziecko, okazuję jej miłość, jestem dla niej czuła, jestem dla niej wsparciem. Po drugie akceptuję ją w pełni i jestem z niej dumna. Poświęcam jej czas, dbam o jej rozwój, pozwalam robić to, co chce np balet. Nie wrzeszczę, nie biję, nie upakarzam. Wymagam, ale nie jestem terrorystką.
Oczywiście mam świadomość błędów, które popełniłam, podstawowym to pozwolenie na obecność, choćby minuty, w towarzystwie pijanego lub skacowanego tatusia. Pozwolenie na słuchanie naszych przepychanek słownych czy kilku awantur. Oglądanie tego, że mama i tata żyją razem, ale osobno, zajmowanie się alkoholikiem zamiast nią. Tego nie cofnę, ale cieszę się, że te czasy minęły i zmieniłam priorytety. Uważam, że jak na tamte czasy i tamte warunki byłam najlepszą matką na świecie (JAKĄ BYŁAM W STANIE BYĆ).
Zadanie na dziś- nauka zabawy z córką, wygłupów (trudno jest mi się rozluźnić), ale idzie mi coraz lepiej. W święta wielkanocne zjeżdżałyśmy razem na sankach, ostatnio byłyśmy razem na rolkach (nie miałam ich na nogach od 10 lat, bo uważałam, że mi nie wypada, jestem matką, no i jak to tak ) przewracałam się, śmiałam i piszczałam, więc wszystkiego można się nauczyć, nawet spontaniczności.

[pannamigotka]

Oczywiście łapię się na tym, że nadrabiam te rzeczy, których mi brakowało. Moja córka na każdym kroku słyszy, że jest piękna i mądra, że ją kocham- ja żadnej z tych rzeczy nie usłyszałam od moich rodziców- nigdy.
Poza tym kupuję rzeczy, które chce i o których marzy, nawet jeśli trzeci domek dla kucyków pony uważam za brzydotę i kurzołap. Ja nigdy nie miałam tych zabawek, które chciałam, zawsze dostawałam coś innego. Nie miałam kieszonkowego nigdy, moja córka ma, drobne, ale ma. Nie mogłam chodzić na zajęcia dodatkowe, ona może. Mnie nikt nie słuchał- ją słucham i to od pierwszych słów. Koleżanka rok starsza ode mnie powiedziała mi kiedyś- chciałabym mieć taką mamę, jaką jesteś- bardzo miłe to było!

[Scarlet O'Hara]

[Zagubiona]

Scarlet, nie katuj się. Jak sama zauważyłaś nie ma idealnych matek. Po prostu rób co uważasz za słuszne ale słuchaj też Twoich dzieci.

I nie stawiaj sobie tak wysoko poprzeczki- jeszcze się taki nie urodził co by wszystkim dogodził. Więc po co się katować?